"მე ძალიან დავიღალე და უბრალოდ მინდა სახლში წასვლა, მაგრამ ჩემს შვილებს ეს არ ესმით”, - ამბობს ვერა, რომელიც 10 წლის წინ იტალიაში სამუშაოდ წავიდა და მთელი გამომუშავებული თანხა ოჯახს გაუგზავნა. და როდესაც მან თქვა, რომ სურდა სახლში დაბრუნება, მათ ეს არ მოეწონათ…
„იტალიაში არა კარგი ცხოვრებისა და გართობისთვის, არამედ ოჯახის სარჩენად წავედი. ჩემი ქმარი მოულოდნელად გარდაიცვალა. ექიმები ბოლომდე იბრძოდნენ, მაგრამ დაავადება უფრო ძლიერი აღმოჩნდა. ამ დროს ჩემს სახლში ორ ვაჟთან ერთად ვცხოვრობდი. თავიდან, როგორღაც, გაგვქონდა თავი, თუმცა შემდეგ უფროსმა ცოლი მოიყვანა და ყველაფერი გაცილებით რთული გახდა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი შვილი ცოლთან წავიდა საცხოვრებლად, მას ცოლის მშობლებსა და ბებია-ბაბუასთან მოუწია ცხოვრება. ეს ძალიან მაწუხებდა და ამას ისიც ემატებოდა, რომ ჩემი უმცროსი შვილი გამუდმებით წუწუნებდა, რომ ჩვენი სახლი ძალიან გასარემონტებელი იყო. სწორედ მან შემომთავაზა იტალიაში წასვლა, მითხრა, რომ იქ ნაცნობები ჰყავდა და მეც დავთანხმდი.
მეგონა 2-3 წელიწადში დავბრუნდებოდი, მაგრამ, როგორც ეს ჩვეულებრივ ხდება, უცხო ქვეყანაში დავრჩი... მოხუც იტალიელ ქალს ვუვლიდი და მთელ ხელფასს სახლში ვაგზავნიდი. ჩემი შვილმა და მისმა მეუღლემ გადაწყვიტეს, რომ საკუთარ ბინაში გადასულიყვნენ და ის კრედიტით იყიდეს. მე მათ ბანკის ვალის გასტუმრებაში ვეხმარებოდი. უმცროსმა შვილმა კი ჩვენი სახლის კაპიტალური რემონტი დაიწყო და ამას ძალიან დიდი თანხა დასჭირდა.

ადრე ამაზე ნამდვილად არ ვფიქრობდი, რადგან ძალიან მინდოდა შვილების დახმარება, მაგრამ როცა ახლახან დავურეკე მათ და ვუთხარი, რომ სახლში მინდა წასვლა, ისინი არ ჩანდნენ ბედნიერები, რადგან, როგორც აღმოჩნდა, თანხა ჯერ კიდევ სჭირდებოდათ ჩემგან...
მე უბრალოდ სახლში მინდოდა წასვლა. ჩემი 60 წლის იუბილე ახლოვდებოდა და წარმოვიდგინე, როგორ შეიკრიბებოდა მთელი ჩემი ოჯახი და მეგობრები, მაგრამ ჩემს შვილებთან საუბრის შემდეგ მივხვდი, რომ სახლში არავინ მელოდა. ბავშვებს მხოლოდ ფული სჭირდებათ… ერთადერთი პრობლემა ის არის, რომ ქალი, რომელზეც ამ წლების განმავლობაში ვზრუნავდი, გარდაიცვალა. ჩემმა იტალიელმა მეგობარმა მითხრა, რომ ახალ სამსახურს ერთად ვიპოვიდით. არ ვიცი, რა მელის, ამას ნამდვილად არ ველოდი..."