ლულუ კახიანმა რადიო „ფორტუნა პლუსის“ გადაცემა „ვიზიტორის“ ეთერში გარდაცვლილი შვილის, ლენოს შესახებ ისაუბრა:
„არასდროს გავურბივარ ამ თემაზე საუბარს. სამი წელი გავიდა, რაც ჩემი უფროსი შვილი, ლენო, აღარ არის ჩემთან ერთად. ყოველთვის მეშინოდა ამ ფაქტის, შვილის დაკარგვის, მე ამის ფობია მქონდა. ვფიქრობ, რომ ამაზე დიდი ტკივილი მშობლისთვის არ არსებობს. ზოგადად, ბავშვები არ უნდა იღუპებოდნენ. რაც შეეხება ჩემს ფეხზე დადგომას, მე მყავს მეორე შვილი, რომელიც არის 14 წლის და არის თინეიჯერი. მინდა ლენოზე გითხრათ, ლენო იყო 15 წლის და ის სამუდამოდ დარჩა 15 წლის. ის ძალიან რთული თინეიჯერი იყო. ბაღის ასაკიდანვე რთული იყო, სულ პროტესტები ჰქონდა, არასდროს გვემორჩილებოდა. აფიქსირებდა საკუთარ აზრს, იყო ძალიან სოციალური, მაგრამ ამასთან ერთად დეპრესიული. მან ორი მეგობარი დაკარგა, ამან მასზე ძალიან იმოქმედა, მეუბნებოდა, რომ აღარ სურდა სიცოცხლე. ზოგადად, რთული პერიოდი იყო მაშინ, ძალიან ბევრი ცუდი რამ ხდებოდა. ეს მისი გადაწყვეტილება იყო და დღემდე ვცდილობ, რომ ეს მივიღო. მე ვთვლი, რომ ის დანებდა. ბოლომდე ვერ გაქაჩა, დამარცხდა. ალბათ თვითონ არ თვლიდა ასე. როდესაც ეს მოხდა, იმ ღამეს ჩემთან გამომძიებლები მოვიდნენ, ავტომატურად ჩემში რაღაც შეიცვალა. ნინის კარი გამოვკეტე, რომ არ გაღვიძებოდა, მისი დაცვა მინდოდა. დიდი ხანი არ ვიმჩნევდი, მეც და მამამისიც, მე ნინის წინაშე არ ვტიროდი, მაშინ ის 11 წლის იყო. ის ბევრ რამეს ვერ ხვდებოდა. ასე პირდაპირ დღემდე არ გვისაუბრია. ერთი-ორჯერ მითხრა, რატომ ტირიო. მეც ვუთხარი, ლენო მენატრება-მეთქი. მითხრა, ეს ლენოს გადაწყვეტილება იყო, ნუ ტირი, არ მოიწყინოო, ასეთი მესიჯი წამოვიდა მისგან. მე რომ მეორე შვილი არ მყოლოდა, არ ვიცი, როგორ ვიქნებოდი. იყომან სტიმული მომცა. ზოგადად ვარ დეპრესიული და მელანქოლიური, თუმცა მიყვარს ცხოვრება” - ამბობს ლულუ კახიანი.