როგორც მსახიობი ნატო ებანოიძე ამბობს, ეს მისი გულახდილი ინტერვიუა. როგორ შექმნა საკუთარი პერსონაჟი სერიალში "სიყვარულს მიღმა", რა არის მისი სავიზიტო ბარათი, როგორი ადამიანები აკვირვებენ, რა ესმის ყველაზე ხშირად საკუთარ თავზე, რის გამო იღებს საყვედურებს და როდის უწევს ტყუილის თქმა? - ამ ყველაფერს მის მიერ დასრულებული წინადადებებიდან შეიტყობთ.
- დაბადების თარიღი...
- ...1972 წლის 17 თებერვალი.
- ბავშვობაში მინდოდა გამოვსულიყავი...
- ...ადრეულ ბავშვობაში მსურდა ბიბლიოთეკაში მემუშავა, მერე ექიმობა მინდოდა, ბოლოს კი მსახიობის პროფესიამ დამაინტერესა. ექიმობა ძალიან მომწონდა, მაგრამ სხვა რომ ზიანდებოდა, ამის მეშინოდა; აი, საკუთარ თავზე პროცედურებს მარტივად ვიტარებდი. მაგალითად, ხელი თუ გამეკაწრებოდა, ნაიარევს თავად ვუვლიდი, მაგრამ მალევე მივხვდი, ჩემგან ექიმი არ გამოვიდოდა.
- მსახიობის პროფესიამ რა ასაკში დაგაინტერესათ?
- ზუსტი ასაკი არ მახსოვს. სულ რომელიღაც პერსონაჟს ვთამაშობდი, სულ ვმღეროდი და ვცეკვავდი, თუმცა არც ცეკვაზე და არც სიმღერაზე არავის ვუტარებივარ, მუსიკალური ათწლედი კი დავამთავრე ფორტეპიანოს განხრით. ძალიან კარგი, ლაღი ბავშვობა მქონდა, შემდეგ კი რთული 90-იანების პერიოდი დაიწყო.
- ჩემზე ამბობენ...
- ...რომ ძალიან ემოციური ვარ და ამას განსაკუთრებით ოჯახის წევრები უსვამენ ხაზს.
- რატომ, თქვენი ემოციურობა მათთვის დამღლელია?
- ახლა ბაკურიანში შვილიშვილთან ერთად ვარ და ბავშვს არ ვახარებ (იცინის), არსად ვუშვებ, არაფრის უფლებას არ ვაძლევ. რისიც მე არ მეშინია, მხოლოდ იმას ვაკეთებინებ, რისიც მეშინია, იმას - არა და ვეუბნები: "ბება, ეს არ შეიძლება". თუ დარბის, მასთან ერთად დავრბივარ, მარტო არ ვუშვებ, ასეთი ვარ, რა ვქნა.
- ცხოვრებას თავიდან რომ ვიწყებდე...
- ...იმავენაირად ვიცხოვრებდი. რაც გავიარე, გამოცდილებაა. ჩემი ცხოვრება მომწონს ისეთი, როგორიც მქონდა და როგორიც მაქვს.
- ჩემი პირველი წარმატება იყო...
- ...მე-5 კლასში ვიყავი, ბაზარში საყიდლებზე დამოუკიდებლად რომ წავედი. იმ პერიოდში მამა გარდამეცვალა და გადავწყვიტე დედას დავხმარებოდი. მაშინ ამდენი სუპერმარკეტი არ არსებობდა. ბაზარში ვიყიდე მწვანილი (ოღონდ ერთმანეთისგან ვერ ვარჩევდი) და ის პროდუქტები, რაც ჩამოწერილი მქონდა. კარგად ვივაჭრე. სახლში რომ მოვედი, ყველაფერი ძალიან მოეწონათ. მახსოვს, როგორ შემაქეს, მე კი ჩემი პირველი, დამოუკიდებელი "დიდური" ნაბიჯით ძალიან ამაყი ვიყავი.
წაიკითხეთ სრულად