- ლექსების წერა ხომ არ დაგიწყია, მშვენიერო? - გუგამ მხარზე გადამხვია ხელი და გვერდით მომიჯდა.
- საიდან მოიტანე? - ბეჭდვა არ შემიწყვეტია, ისე შევუბრუნე კითხვა.
- რა ვიცი, როგორც წესი, შეყვარებულები ლექსის წერას იწყებენ ხოლმე, - მისგან მსუბუქი აგრესია ვიგრძენი.
- მერედა, ვინ გითხრა, რომ შეყვარებული ვარ? - შევეშვი კლავიატურას და შემოვტრიალდი.
- ო-ო-ო-ო! შენ თვალები გყიდიან, მშვენიერო ა-ნ-ნ-ა, შენი ლამაზი, მოღალატე მწვანე თვალები… დიდი ხანია?
- ბავშვობიდან იქა ვზივარ, სიყვარულის ჭურში, - ვცადე გახუმრება.
- კარგი, კარგი. ვხედავ, არ გინდა ამ თემაზე საუბარი, ხომ ასეა? არ გინდა, ნუ გინდა. ეგრე იყოს. იმედია, მე არ ვიქნები ის ბედნიერი, არა? ა ჟალ!.. რას ბეჭდავ?
- რაღაც რომანია, «ორნი სოფელში».
- რა-ა? «ორნი სოფელში»? სათაურს არა უშავს, - გაურია ირონია, - კარგად იკითხება?
- უჰ! ძვირფასად! ნამდვილი ინდური ფილმია ქაღალდზე გადატანილი. ორი «პაბეგში» მყოფი ქურდია, ჯაბუ და ჯიბუ, რომლებიც სვანეთში იმალებიან.
- აუ ჩემი! სვანებზეა, ტო! მაჩვენე, ერთი! - დედანს ხელი დაავლო და ჩახედა.
- «ჯაბუ ქალის დანახვაზე ჩაიღვენთა». უ-უ-ჰ-ჰ-ჰ, რა წინადადებაა!
- ნუ იტყვი. ერთი კვირაა, დამტანჯა. თან სტილი არ სწორდება საერთოდ.
- ავტორი ვინ არის?
- ვიღაც კაცია, ივრისპირელის ფსევდონიმით, ჭაღარა. მე ფეჩისპირელი დავარქვი. მაგარი დეგენერატია. აბსოლუტურად გლუვი ტვინი აქვს, უნაოჭო.
- დედას გაფიცებ! ვიცი, ეგ ვინც არის. მაგის ფერადი ოჯახის დედა ვატირე! - შუბლში შემოირტყა ხელი გუგამ.
- რას ჰქვია «ფერადი»?
- რას ჰქვია და ბიჭი ცისფერი ჰყავს, გოგო კი - ვარდისფერი.
- ო-ო-ჰ! შენც იტყვი ხოლმე, რა! საიდან მოგაქვს ასეთი ჭორები!
- ჰა, რა ქენი, ბიჭო, კიდევ ვერ შეაბი ეჟვანი ამ ქალს? - რატიმ თითი მომაჭირა ზურგზე და მეორე ხელი გუგას დაჰკრა ბეჭზე.
- ვჩალიჩობ, მაგრამ არაფერი გამომდის. ნამდვილი «შაითანკაა».
- კი, მაგაში გეთანხმები, - გაიცინა, - შებმა ერთია და მერე ხომ იცი ქალების ამბავი. «მერე იწყება თავდავიწყება». მიყვარხარ და უშენოდ არ შემიძლია და არიქა, ჭკუა მეკეტება შენზე და რა ვიცი… უბერავენ. მარტივით იწყებენ ჭირვეულობას. მერე კი უნდა უგორო კოჭი, - ცერა თითის ზურგი ჩვეულებისამებრ გადაისვა წარბზე.
- მერე, შენც რას უგორებ, ადექი და დაადე… ერთხელ და სამუდამოდ. მაგაზე ადვილი რა არის! - მზერით გავხვრიტე დირექტორი.
- ეგრე ყველა კაცს კი არ შეუძლია, - გაშალა ხელები გუგამ, - მაგალითად, მე… ქალს, ძმაო, დიპლომატიურად უნდა მიუდგე. მით უმეტეს, ასეთ დროს. უნდა თანაუგრძნო, შენც უნდა აღვარღვარო ცრემლები, უნდა დაუყვავო, ყვაა, ყვაა და რამერუმე. როგორც საჭიროება მოითხოვს.
- მორჩით ახლა ბაზარს. მე სამუშაო მაქვს, - გავაწყვეტინე ორივეს.
- შენ რა სულ რომანებზე მუშაობ. კაცებზეც რომ იმუშაო, არ შეიძლება? - არ ცხრებოდა გუგა.
ისევ გადამხვია მხარზე ხელი.
- ნუ «ბლატაობ». მე ჯერ არ დამიმშვენებია შენი სახელოვანი ქალების არასრული სია, - ღიმილით მოვიშორე მისი ხელი.
- აუ, რატი, რა უნდა მეთქვა, - გუგამ სხვა თემაზე გადაიტანა საუბარი. - კაროჩე, ერთი კრებული კიდევ გავამზადე, უნდა დამიბეჭდო.
- რაზეა ბაასი, მაიტა, - ძველი ბიჭივით დათანხმდა რატი.
- რა ჰქვია? - დავინტერესდი.
- «ლტოლვილების ქვეყანა».
- შენ რა ძაან სოციალურში გადავარდნილხარ! - სიცილი ვერ შევიკავე.
- რა ვქნა, ძმაო. აბა, სულ ფოთლებსა და წვიმაზე ხომ არ დავწერ, - ნირი წაუხდა.
- წერე, წერე, ჩემო გუგა, წერაობა კაი საქმეა, - მრავალმნიშვნელოვნად უთხრა რატიმ და მხარზე მოუთათუნა ხელი.
ამ დროს ის მართლა ფეჩისპირელი შემოვიდა. ამ გაგანია სიცხეში პიჯაკი ეცვა, შიგნიდან კი შავი სვიტერი მოუჩანდა.
- სეზონის გიჟი, - ხმადაბლა ჩაილაპარაკა გუგამ და სასწრაფოდ «აორთქლდა».
რატიმ ხელი ჩამოართვა «მწერალს» და მოიკითხა.
- როგორ მიდის ჩემი წიგნის საქმეები, ქალბატონო ანა? - ოფლი მოიწმინდა და ხვნეშით დაეშვა სკამზე.
- არა უშავს, - საშუალო პოზიცია ვარჩიე.
- ეს ჩემი მეოცე რომანია, საიუბილეო.
- ნამდვილად მოსალოცი ამბავია, - მომხიბვლელად გავუღიმე. «ღმერთო, რა დავაშავე», - გავივლე გულში.
- ეს თქვენ, - პაპკიდან «ბამბანერკა» გააძრო, - ტკბილ ქალს ტკბილი შიკოლატი.
- გმადლობთ, რატომ წუხდებოდით, - ახლა მთლად დავდნი, - დღეს მოვრჩები, ბატონო ბონდო და ხვალ დილით შეგიძლიათ წაიღოთ, ამობეჭდილს დაგახვედრებთ.
- კი ბატონო, როგორც მეტყვით. მე არსად მეჩქარება, - მორჩილად დამთანხმდა «ფეჩისპირელი» და ხაზგასმული თავაზიანობით დაგვემშვიდობა.
7 7 7
ჩემი და რატის განახლებული შეხვედრები გრძელდებოდა. შეიძლება ითქვას, წარმატებითაც. ხან კვირაში ერთხელ, ხანაც ორ კვირაში ერთხელ ვახერხებდით ერთმანეთის ნახვას. იმის შიში, რომ რატი ჩემი «აღსარების» შემდეგ მიმატოვებდა, არ გამართლდა.
სიგარეტივით ჩვევად ექცა ჩემთან «გორიალი».
მეც შევეგუე ამგვარ ყოფას. ხელი ჩავიქნიე - არ ვუყვარვარ, ნუ ვუყვარვარ. რაც მთავარია, ხომ ვხვდებით ერთმანეთს. თუმცა, ასეთი დამოკიდებულებაც არ მაკმაყოფილებდა.
თითქოს რაღაც მაკლდა.
ვერ ამოვავსე სიცარიელე.
- ანა, «ზაჟიგალკა» გაქვს? - თინიკო მომიახლოვდა.
- არა, თინი, არა მაქვს.
- ჩემი დაიშალა პაჭიკოს გარმონივით. რა უბედურებაა. ნინოს ამბავი გაიგე? - უცებ მომიტრიალდა.
- ვინ ნინოსი? - გულმა რეჩხი მიყო.
- რატის ნინო, არ გახსოვს? გათხოვილა.
- რას ამბობ! როდის? - ვერ მივხვდი, მეწყინა თუ გამიხარდა.
- ვიღაც პარლამენტარს გაჰყოლია. თავის ჭკუაში, ვითომ უშველა თავს. რას ვიფიქრებდი. შტერი გოგო. ხომ ვიცი, ახლა მაგას რატის ჯინაზე გააკეთებდა. არადა, ვერ გავიგე, რა მოხდა მაგათ შორის. რა სულელები არიან ეს გასათხოვარი ქალები. თაგვი რომ იქექება ბუნკერში, ისე ეძებენ საკბილოს. მოუვლით თავში რაღაც, დაჰკრავენ ფეხს და… ჰაიდა-ა-ა! იმას კი არ ფიქრობენ, რა მოჰყვება უსიყვარულოდ გათხოვებას. ვის ეჯინავები, რომ ეჯინავები. გაიჩენს საყვარელს ერთ-ორ წელიწადში და მეყოლე ვარდივით.
- რა აუცილებელია… ლოგინი აახლოებს ცოლ-ქმარს, - ჩამიწყდა ხმა.
- გეგონოს შენ! მაგნაირი ნაბიჯის ბოლო ეგ არის. მე ხომ ვიცი, - ჩაიქნია ხელი, - მერე სხვა აღარაფერი რჩება. ერთი მაგის ტვინში ჩამახედა.
- რატიმ იცის? - შევაპარე.
- რავი, იცის, ალბათ. ამ ქალაქში რა დაიმალება.
ერთი სული მქონდა, როდის მოვიდოდა რატი… ჩვეულებრივად შემოვიდა. მოგვესალმა, თვალი ჩამიკრა და მანიშნა, ყავა მომიდუღეო.
მოვუდუღე.
შევუტანე.
- როგორა ხარ, უფროსო? - ვითომ არაფერი.
- სტამბოლის კაჟივით, - თავისსავე ნათქვამზე გაეცინა, - შენ როგორ ხარ, ჩიტო? - ამომხედა.
«როგორც ჩანს, ჯერ არ იცის», - ამან ცოტა შემაშფოთა. ახლა ამის ხასიათის ცვალებადობა მინდა?
- მეც დაახლოებით ასე, - შევცინე და ყავის ფინჯანი ფრთხილად დავუდგი წინ.
შიშველ წვივზე ხელი ჩამომისვა.
- ვარდისფერი პანტერა, - მითხრა და ცალი თვალი მოჭუტა.
ვარდისფერი კაბა მეცვა, ლიკრის, მოკლე, გულამოღებული და წელში გამოყვანილი. შემათვალიერა.
- გიხდება, მაგარი ხარ! - მოწონების ნიშნად ცერი შემართა.
- მაგარი «შტუჩკა», არა?
- მე ეგ არ მითქვამს, არა გრცხვენია? - საყვედურით აიბზუა ტუჩი, - მოხვალ პარასკევს?
- რა ვიცი, მოვიდე?
- აბა?! რას ჰქვია, არ მოხვიდე. ვეღარ ვითმენ უკვე. ორი კვირა გავიდა. რაღაც მომენატრე, ხომ იცი. შენ?
- მეც, - ძლივს გავიგონე ჩემი ხმა.
7 7 7
რატიმ, ალბათ გაიგო ნინოს ამბავი.
თუმცა, არაფერი დასტყობია.
არც არაფერი უთქვამს.
არასდროს.
თითქოს იგი საერთოდ არ არსებულა.
თითქოს წაიშალა მეხსიერებიდან….
ამასობაში შემოდგომაც მოვიდა. გაყვითლდა ქალაქი. დღეები ერთმანეთს დაემსგავსა. ჩვენზე ჯერ ისევ არ აგორებულა ჭორები. საუცხოოდ ვახერხებდით კონსპირაციას. მარი «გზადაგზა» გამომკითხავდა ხოლმე რატის ამბებს. წვრილმანებიც კი აინტერესებდა. მაგალითად, სახლი როგორა აქვს მოწყობილი, რა ავეჯი უდგას, როგორ ჭაღი უკიდია და მისთანები. მე კი აზრზე არ ვიყავი. საერთოდ არ ვიცი დაკვირვება, ვის რა აცვია, როგორ გამოიყურება, სად რა დგას, როგორ დგას… არ მეხერხება ასეთ რამეებზე ყურადღების გამახვილება. მეც დავძაბავდი ხოლმე გონებას და ვცდილობდი, აღმედგინა რატის ბინის მოწყობილობა. არაფერი გამომდიოდა. ვერაფრით ვიხსენებდი. არ მაინტერესებს ასეთი დეტალები და რა ვქნა.
დღეები კი გადიოდა. გიამ და ინგამ ჯვარი დაიწერეს. ანჩისხატში. ქორწილი არ გადაუხდიათ. პატარა სუფრა გაშალეს, ძალიან ვიწრო წრეში. მე და ბესოც ვიყავით. გავაცანი ჩემი თანამშრომლები. რატი არ მოუვიდა თვალში. ეგრევე ვიგრძენი, რაღაცნაირად აიშალა. ცოტა რომ შეთვრა, გაუხურა. საერთოდ, ძალიან ცუდი სიმთვრალე აქვს. ამოიჩემებს ხოლმე ვინმეს და ცდილობს, თავისი უპირატესობა აგრძნობინოს. აგრესიულად დაუწყებს ლაპარაკს. ახლაც ასე მოხდა. თუმცა, რატი რას დაუთმობდა. მარადონაზე ვერ შეთანხმდნენ. რატი ამტკიცებდა, დიდი ფეხბურთელიაო, ბესო კიდევ, ბანძიაო, თავისას აწვებოდა. მკლავზე მოვქაჩე, გაჩერდი-მეთქი. არ გაჩერდა.
- ყველას გენიოსი ჰგონია თავისი თავი, - ცინიკურად ჩაილაპარაკა და წამოდგა.
- აახვიე, წავედით სახლში, - ხელი მკრა და წამომაგდო, - სტერვა, სუჩკა, პრასტიტუტკა ნესჩასტნაია, - სისინებდა გზადაგზა. რაღაცა იყნოსა. აშკარად.
…შუქი ზუსტად თორმეტ საათზე გამორთეს. ჩაგრაფიკდა ქალაქი. აივანზე გავედი. ბესოს უკვე ეძინა. გათიშული მთვრალი იყო, გატიალებული, ისეთი, რომ ჩხუბის თავიც არ ჰქონდა, სარეცხივით მიეფინა საწოლს.
ღამე ისეთი ჩუმი იყო და შავთვალა, თითს ვერ მიიტანდი თვალთან. ლამპაც არ ამინთია, მიყვარს სიბნელე. შინ დაბრუნებულს შუქი რომ არ მხვდება, მიხარია. მივწვები ხოლმე სიბნელეში, მოვიხურავ თბილ, გრძელ შალს და ოცნებებში ჩავიკარგები. თან მიხარია, ბესოც რომ ვეღარ ჩართავს ტელევიზორს. ისიც უნდა წამოწვეს, იძულებულია. დაილოცოს «ციცინათელა» (ასე ვეძახი თელასს), თითქოს ჩემს გულში ზის. წკაპ! და უცებ შავბნელს გახდის ყველაფერს, შავ-თეთრი ტელევიზორივით გააორფერებს ცხოვრებას.
7 7 7
დღეები ერთმანეთს წაეწყო. დედაჩემიც ჩამოვიდა, ბავშვი ჩამოიყვანა. ისევ ბაღი, ისევ სადილების კეთება… თითქოს არაფერი შეცვლილა, თითქოს, ერთი შეხედვით, მაგრამ… ერთხელაც…
შუადღე იყო. მარტო ვიყავი სამსახურში. გია და ინგა ჯერ კიდევ არ გამოსულან საქორწინო შვებულებიდან. თინიკოს კი ბავშვი ჰყავდა ავად და არ დადიოდა. რატი არ მოსულა. ტელეფონმა დარეკა.
- გისმენთ, - გავინაზე ხმა.
- რატის სთხოვეთ, თუ შეიძლება, - ქალის ხმა იყო.
- ჯერ არ მოსულა.
- ხომ ვერ მეტყვით, როდის მოვა?
- არ ვიცი, იცით? მალე ალბათ. გადავცე რამე?
- უთხარით, მაიკომ დარეკა-თქო.
- მობილურზე გადაგერეკათ. იცით ნომერი?
- არა, როგორ არ ვიცი, მაგრამ მგონი, გამორთული აქვს, არ პასუხობს. კარგი, მე კიდევ გადმოვრეკავ.
- კი ბატონო, - დავკიდე ყურმილი და… საფიქრალიც გამიჩნდა.
რატი არა და არ ჩანდა. ოთხი გახდა. კიდევ დარეკა.
- არ მოსულა რატი? - ისევ ის ხმა იყო.
- მაიკო, თქვენა ხართ?
- დიახ, მე ვარ. თქვენ..?
- მე ანა ვარ, თანამშრომელი. ჯერ არ გამოჩენილა. გადავცემ აუცილებლად, როგორც კი მოვა.
- დიდად დამავალებთ, ანა, გმადლობთ, - კარგა ხანს მეჭირა ყურმილი ხელში.
სადღაც ხუთი საათი იქნებოდა, რატი რომ მოვიდა.
- სად ხარ აქამდე? - ვკითხე.
- საქმე მქონდა, - დაღლილი ხმით ჩაილაპარაკა, - მომიდუღე რა, ყავა, - თითი ჩამომისვა ლოყაზე.
- ვიღაც გრძელფეხება გოგომ დაგირეკა, - მოჩვენებითი სიმშვიდით ჩავილაპარაკე.
- გრძელფეხება? საიდან დაასკვენი?
- ხმაზე შევატყვე, - გავუღიმე, - მაიკო იყო.
- ვინ მაიკო? - ვერ გაიხსენა. ვითომ?
- შენი მაიკო, - ხაზი გავუსვი.
- ა-ა-ა. რაო, რა მინდაო?
- დამირეკოსო, ან მე დავრეკავო.
ამ დროს დაბარებულივით აწკრიალდა ტელეფონი. რატიმ ყურმილი მოიმარჯვა.
- ჰო, მე ვარ. რა იყო? - ზომაზე მეტად შინაურულად ჰკითხა.
…
- დღეს ვერ შევძლებ. საქმე მაქვს…
…
- გვიან შეიძლება, რა ვიცი.
…
- ჰო-ო? რა კარგია!
გული შემეკუმშა.
- რა ამბავია ამდენი! - სიცილი დაიწყო.
გაგრძელება იქნება