თინიკომ მშვენიერი სუფრა გაშალა. ყველი, «შპროტი», ძეხვი ორნაირი: «დოქტორსკი» და «სალიამი». არაყი «უშბა». ყველანი შემოვუსხედით მაგიდას.
გუგამ თამადობა იკისრა…
რატიმ ჩემი კავალრობა იტვირთა.
ჭიქას ჭიქაზე მივსებდა, ხან ძეხვს გადმომიღებდა, ხან _ ყველს. მოკლედ, დიდ პატივში ვყავდი. ცოტა შევჟუჟუნდი კიდეც.
სადღეგრძელოს სადღეგრძელო ცვლიდა.
_ გამეხსნა მესამე «დიხანიე», _ გუგა წამოდგა და გარეთ გავიდა. ცოტა ხანში გიტარით ხელში შემობრუნდა.
_ საიდან გააძრე? _ გაუხარდა თინიკოს.
_ მესამე სართულის «აგენტებს» გამოვართვი, _ ნინო რომ მუშაობდა, იმ სააგენტოს გულისხმობდა. მერე მოხერხებულად დაჯდა, გიტარა მოიმარჯვა და აკორდები მოსინჯა.
_ აწყობილია. ეს კარგია. ახლა შენ გიმღერებ, _ ღიმილით გამომხედა და თითები აათამაშა სიმებზე. რა კარგად უკრავდა! ოთახში ბოშური მელოდიის ჰანგები გაისმა.
ქეიფი გახურდა.
რატი ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა.
_ გუგა, შეიძლება ერთი სადღეგრძელო ვთქვა? _ სიტყვა ითხოვა.
_ შემოგევლოს ჩემი თავი, რაზეა ბაასი.
_ მოდით, ამ ჭიქით სიყვარულს გაუმარჯოს. მოპოვებულს და მოსაპოვებელს. თან ტკბილს, თან მწარეს. ზოგისთვის მოპარულს, ზოგისთვის კი… ჰე, შემაწიეთ ახლა სიტყვა, _ გაეცინა.
_ იოლად ნაშოვნს. მაგაზე ადვილი რა არის, _ «შეაწია» გუგამ მთელი ფრაზა.
_ ერთი სიტყვით, როგორიც არის, ისეთს. ალავერდი ანასთან ვარ, _ ჭიქა მომიჭახუნა რატიმ და გადაჰკრა.
_ გაუმარჯოს. როგორიც არის, ისეთს. თუ არის, საერთოდ, _ დავაყოლე და ბოლომდე დავლიე.
გუგამ ისევ აახმაურა გიტარა. «სი-ყვა-ა-რულს, სი-ყვა-ა-რულს, სიყვარულს უ-შე-ნე-ბი-ა-ა-ა!» _ მღეროდა შემთვრალი.
_ კარგი რამეა სიყვარული, _ გუგამ დაკვრა დაამთავრა და გიტარა რატის გადააწოდა, _ ახლა შენ დაუკა.
_ არა, მე არ ვუკრავ, _ აირიდა რატიმ.
_ ნუ გაახურე. მე ვიცი, როგორც უკრავ. მიდი, მიდი, გაუბედე, _ ძალით შეაჩეჩა გიტარა.
_ საუკუნეა, ხელში არ ამიღია, _ რატიმ სიმებს თითები ჩამოჰკრა.
_ ეგრე რა!
ჩემთვის უცხო მელოდია გაისმა. «ეგ თვა-ლე-ბი ბევრს არ აძლევს მოსვე-ნე-ბას», _ სასიამოვნო ხმა ჰქონდა.
ცხელმა ტალღამ დამიარა სხეულში.
თითქოს მე მიმღეროდა.
_ შენნაირთვალება ქალს უმღერის, _ გადმომიჩურჩულა გუგამ, _ Dვაშუ რუჩკუ, მადამ, _ ჩემი ხელი აიღო და სათუთად მეამბორა.
უცებ შუქი ჩაქრა.
_ ვაი! _ შეიცხადა თინიკომ, _ ეს რა უბედურებაა. აქაც დაიწყეს? _ მიმოიხედა.
_ სანთელიც რომ არ გვაქვს? ნეტა რომელი საათია?
_ რვა ხდება, _ გუგამ მაჯის საათზე დაიხედა.
_ უი, როგორ დაღამებულა! შევთვერი, იცი? _ თინიკოს ლოყებზე ალმური ასდიოდა.
ნეტავ რა ეტაკა რატის.
ჩემდა უნებურად, რაღაც გზა გამოჩნდა…
მე «დავიკიდე», იმას კი გაუტყდა.
რას ვიფიქრებდი!
_ წავედი, _ ფეხზე წამოვდექი.
სიკვდილივით მეზარებოდა შინ წასვლა, მაგრამ სხვა რა გზა მქონდა.
_ გაგაცილებ, _ რატიც წამოხტა.
_ არ მინდა, არა. ნუ შეწუხდები. თქვენ გააგრძელეთ, _ ვიუარე.
_ მეც წავალ, გვიანია უკვე, _ თინიკოც გაემზადა.
_ შენ მე გაგიყვან, თინიკო. მაინც ერთი გზა გვაქვს, _ თითქოს რაღაცას მიხვდა გუგა.
_ მაშინ შენ წადი, ანა, ამას მე ავალაგებ, _ მხარი აუბა თინიკომ გუგას და დაფაცურდა.
დერეფანში გამოვედით.
«ეგ თვალები ბევრს არ აძლევს მოსვენებას…» _ კვლავ ჩამესმოდა სიმღერის ხმა. ირგვლივ ბნელოდა. რატიმ მკლავში ჩამავლო ხელი და ნელა ჩავუყევით კიბეს. ხანდახან სანთებელას გაჰკრავდა. მეორე სართულამდე რომ ჩავედით, უცებ შემაჩერა, კიბის მოაჯირს მიმატმასნა და მოულოდნელად ტუჩებში მეძგერა.
ასე ტკბილად არასდროს უკოცნია. კარგა შემთვრალი კი იყო.
არ გამიწევია წინააღმდეგობა.
მსიამოვნებდა.
რაღაც ძალიან უცხოდ მკოცნიდა.
მთვრალს სულ სხვაგვარი მოფერება სცოდნია.
_ ჯერ კიდევ გიყვარვარ? _ ჩურჩულით მკითხა და სანთებელა სახეში მომანათა.
_ ჯერ კი, _ «გამოვუტყდი».
_ რა კარგია, _ ისევ მომხვია ხელები და ძლიერად ჩამიხუტა.
_ მე ახლა შენ მანქანით გაგიყვან სახლში.
_ არა, არა, არ მინდა. ნასვამი ნუ დაჯდები საჭესთან, გთხოვ.
_ რატომ, გეშინია? შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს? შენ ხომ უკვე გკიდია? _ საფანტივით მომაყარა.
_ სულაც არ მკიდია. ზოგ-ზოგიერთივით უგულო კი არა ვარ. შენ რომ რამე დაგემართოს…
_ რა მერე, რომ დამემართოს?
«ჩემს სიცოცხლეს აზრი აღარ ექნება», _ გავიფიქრე, ხმამაღლა კი ვუთხარი:
_ მე დამბრალდება.
_ ჰო, არა? მეტი არაფერი? კარგი მაშინ, რახან ასეა, მაკოცე მაინც, _ ისევ ჩურჩულზე გადავიდა.
მოწყვეტით ვაკოცე, ხმაურით.
_ მითხარი, რომ გიყვარვარ. ჯერ კიდევ გიყვარვარ. მსიამოვნებს, როცა ამას მეუბნები.
_ მიყვარხარ, სიგიჟემდე მიყვარხარ, _ უცებ, არ ვიცი, რა დამემართა. გახელებული ვკოცნიდი, სადაც მომიხვდებოდა. ტკივილნარევ სიამოვნებას განვიცდიდი…
მერე მანქანა რაღაც გაურკვეველი მიმართულებით მიქროდა. თბილისის ზღვის ასახვევი ვიცანი. მივხვდი, სადაც მივდიოდით და რისთვისაც.
პროტესტი არ გამომითქვამს. მით უმეტეს, ისედაც დამაგვიანდა სახლში.
უკვე მეკიდა დაგვიანება…
ახლა ყველაფერზე თანახმა ვიყავი…
7 7 7
უკანა გზაზე რატიმ გათბობა ჩართო. «ეგ თვალები ბევრს არ აძლევს…» _ ამეკვიატა.
_ ხომ არაფერი გეწყინა? _ არ შემოუხედავს, ისე მკითხა.
_ არა, რა უნდა მწყენოდა, პირიქით, _ ვიღიმებოდი სიბნელეში.
ქარი ამოვარდა. ზუზუნით ეხეთქებოდა მანქანის მინებს.
_ ადრე სხვანაირად ვფიქრობდი. ახლა კი მომიწევს რაღაცების შეცვლა, _ თქვა.
სადღაც შორს იყო აზრებით.
_ რას გულისხმობ? _ ცალი თვალით გავხედე.
_ მერე გეტყვი, ჯერ უნდა ვიფიქრო.
მეტი არაფერი უთქვამს. მაშინ ვერ მივხვდი, რის შეცვლაზე იყო საუბარი. არც ზედმეტი ინტერესი გამომიჩენია. მოგვიანებით თავისით გაირკვა ყველაფერი…
სადარბაზოსთან გააჩერა, ძრავა გამორთო და ნახევრად შემოტრიალდა ჩემკენ.
_ დიდი მადლობა, _ შევცინე.
_ მადლობა შენ, ასეთი ტკბილი რომ ხარ. ყველაფერს დაავიწყებ ადამიანს. ნამდვილი შვება ხარ, ჩემი შვება, _ ხელზე ხელი მომიჭირა, _ გიყვარვარ?
_ მიყვარხარ, ძალიან, ძალიან, _ ჩურჩულით ვთქვი.
_ მეც, _ მითხრა უცებ.
გავხევდი. «რა თქვი? გაიმეორე, რა თქვი?» _ სუნთქვაშეკრული ვუყურებდი.
_ ხვალ ხომ მოხვალ? _ რაღაცა თქვა.
_ აბა, სად წავალ, _ რაღაცა ვთქვი.
_ დღეიდან სულ შენს მოლოდინში ვიქნები. შენ ერთადერთი ნათელი წერტილი ხარ ჩემს ცხოვრებაში, _ ტუჩებით კოცნა გამოხატა და გასაღები გადაატრიალა.
მანქანიდან გადმოსულს ცივი ქარი სახეში მეტაკა.
თმა ამეწეწა.
გაბრუებული ვიყავი.
«ეს რა თქვა? სიმთვრალე ალაპარაკებს, ალბათ.
«ამოქმედდა» მისი სუსტი წერტილი, არა? თუ…»
აღარ ვიცოდი, რა მეფიქრა.
7 7 7
ათი ხდებოდა უკვე, შინ რომ შევედი. სასმელმა ცოტათი გამიარა. შუქი ჩვენთანაც არ იყო. გამიხარდა. გვანცას დარდიც არ მქონდა, დედაჩემს ჰყავდა წაყვანილი თავისთან. იქ დენის პრობლემა არასდროს არის. ბესოს ნავთქურა აენთო და ლოგინზე მიწოლილიყო.
_ სადა ხარ აქამდე, შე ჩემა?! _ კუშტად მკითხა.
_ თინიკოს დაბადების დღე იყო. რაღაცები მოიტანა სამსახურში და შევრჩი, _ დამნაშავესავით ავიწურე მხრები.
_ მერე? ვერ დარეკე?
რა იდიოტი ვარ! დამერეკა მაინც და გამეფრთხილებინა. როგორ დამავიწყდა…
_ სიგარეტი მომიტანე? _ ტონი არ შეუცვლია.
_ აგერ არის, _ ჩანთიდან «ვაისროი» ამოვიღე და გავუწოდე. ახლა ეს კოლოფი იყო ჩემი მხსნელი, «ქრთამი» ჩხუბს ამაცილებდა თავიდან.
_ შუქი ჩაქრა და ტელეფონებიც გაითიშა ჩვენთან, ამიტომ ვერ დავრეკე, _ მოვიფიქრე.
_ მეც ვრეკავდი და არავინ იღებდა ყურმილს, _ შეარბილა ტონი ბესომ.
შვებით ამოვისუნთქე.
_ მთვრალი ხარ? _ შემათვალიერა.
_ არა, ცოტა დავლიე. ორი-სამი ჭიქა, ალბათ.
_ არ იცი, რა ხდება ამ შუქებზე? მთელი ქალაქი გამორთულია.
_ მე საიდან უნდა ვიცოდე?
_ რა ვიცი, ქალაქში შენ დადიხარ და!.. ვინები იყავით? _ შემომაპარა.
_ მე, თინიკო, რატი, თინიკოს ორი დაქალი და გუგა. პოეტი რომ არის, _ კარგად გამომდიოდა ტყუილები.
_ ინგა კიდევ არ გამოსულა?
_ ჯერ არა. ორშაბათიდან გამოვლენ ალბათ, ორივენი.
გულში აკვიატებულ ფრაზას ვმღეროდი.
სიამოვნებისა და სასმლისაგან ისე ვიყავი მოთენთილი, არაფრის თავი არ მქონდა. მაშინვე ლოგინს მივაშურე. კარგია, რომ ბესომაც არ გამიხურა. ამჯერად «ვაისროიმ» გადამარჩინა.
«ეგ თვალები…» მთელი ღამე რატის ხმა ჩამესმოდა ყურში.
დღეს, რატომღაც, სხვანაირი იყო ყველა და ყველაფერი.
ქეიფიც, სიტუაციაც, კოცნაც, საალერსო სიტყვებიც, რატიც, ბესოც…
ვგრძნობდი, ხვალიდან რაღაც სხვანაირი გახდებოდა ჩემი ცხოვრება.
8 8 8
FYF
მეორე დღეს გულისფანცქალით მივედი სამსახურში. მაინტერესებდა, რას მოიმოქმედებდა უკვე გამოფხიზლებული რატი. ვინ იცის, იქნებ ნანობს კიდეც თავის საქციელს. კარი შევაღე… დავინახე… ჩემს კომპიუტერთან იჯდა.
_ გამარჯობა, _ გავუღიმე, _ როგორ ხარ?
_ როგორ ვიქნები, დავიღალე ლოდინით, _ გაშალა ხელები.
_ ვის ელოდები? _ ამჯერად მართლა ვერ მივუხვდი.
_ ხომ გითხარი, დღეიდან სულ შენს მოლოდინში ვიქნები-მეთქი, _ ცერა თითის ზურგი ჩვეულებისამებრ გადაისვა წარბზე და თვალებში ჩამაშტერდა.
გული ჩიტივით შემიფრთხიალდა. წამოდგა. ახლოს მოვიდა, მხრებში ხელები ჩამავლო, დიდხანს მიყურა, მერე ჩამეხუტა, ტუჩები ყურთან მომიტანა და ჩამჩურჩულა:
_ არ ვიცი, საიდან მოვიდა ეს ყველაფერი, მაგრამ უნდა გითხრა, რომ მიყვარხარ… ძალიან, ძალიან, _ მჭიდროდ მომხვია მკლავები და ხმამაღლა ამოისუნთქა.
_ რა ბედნიერი ვარ, _ ჩემდა უნებურად აღმომხდა.
_ მართლა? _ არ განძრეულა, ისე მკითხა.
ლოყა ლოყაზე გავუხახუნე თანხმობის ნიშნად.
_ სერიოზულად ამბობ? არ მატყუებ? _ გამიმეორა და შემომხედა.
_ ალბათ, ეს არის სრულყოფილი ბედნიერება.
_ რა კარგია. ახლა მე და შენ ერთნი ვართ. ერთი მთელი, «ანარატიანი», _ მითხრა და უცებ ხელი შემიშვა.
სანამ აზრზე მოვიდოდი, კარი გაიღო და თინიკო გამოჩნდა, თან დერეფანში ვიღაცას ელაპარაკებოდა. მივხვდი, რაც ხდებოდა და სანამ შემოვიდოდა, სასწრაფოდ გავერიდე რატის. ყავის მადუღარას მივვარდი…
გადავრჩი. ახლა ამათი ჭორაობა მინდა?
_ ვაჰ, თინა! დღეს რა ინტერესნად გამოიყურები, _ გაუღიმა რატიმ.
თინიკოს ახალი პალტო ეცვა, შავი, გრძელი, წელში ქამრით.
_ სენქიუ, სენქიუ. ვეღირსე, როგორც იქნა. შვიდი წელია, იმ გაქუცული შუბით თუ ქურქით დავდივარ. გადამიყოლა ჩემმა ქმარ-შვილმა. ცოტა თუ არ მივხედე ჩემს თავს, ასი წელი არავის გავახსენდები. ხომ მიხდება?
_ ძალიან ლამაზია, თინი, მშვიდობაში, _ შევუქე.
_ აბა, ერთი დატრიალდი! _ «უბრძანა» დირექტორმა. თინიკო დატრიალდა.
_ მაგარია, _ რატიმ ცერა თითი მოიმარჯვა მოწონების ნიშნად.
_ ვის იყო წეღან რომ ელაპარაკებოდი? _ ვითომ ძალიან მაინტერესებდა.
_ დამლაგებელს. წყალი არ მოდის და წვალობს საწყალი ქალი, ეზოდან დაათრევს ვედროებს.
_ რას ამბობ, _ გულწრფელად შევიცხადე. თუმცა, ახლა სულ არ მცხელოდა დამლაგებლისთვის.
_ ხვალ ხუთშაბათია, არა? თევზის დღეა. უნდა ვიყიდო, _ ჩაილაპარაკა თინიკომ.
_ ეს რა კარგი რამ გამახსენე. რამდენი ხანია, თევზი არ გამიკეთებია. არადა, როგორ მიყვარს. შენ გიყვარს თევზი, უფროსო? _ რატის მივუტრიალდი.
_ მე ყველაფერი მიყვარს კარგი გაკეთებული.
_ ყავაც? ხომ არ ინებებდი შემთხვევით? _ თან ოსტატურად ვთქვეფდი ჭიქაში ყავას.
_ რატომაც არა, სიამოვნებით ვინებებდი.
მივუტანე.
_ ვა, უკვე? აუ, რა ქაფი აქვს?! ქალი კი არა, ნამდვილი ცეცხლი ხარ! _ თვალმოჭუტულმა შემომცინა.
_ ნი ჟენშჩინა, ა ტაიფუნ! _ გუგა გამოჩნდა კარში, _ პრივეტები ყველას. ანნა, მშვენიერო, მე ხომ უკეთესი კომპლიმენტი გესროლე. მეც ხომ დავიმსახურე ყავა? გამიკეთე, რა? ოღონდ «პერეხვატზე» არ მივდივარ, ძმაო, კლიანუს! _ რატის გადახედა ორაზროვანი ღიმილით.
_ შენც გათქვეფილი გინდა?
_ აბა?! ოღონდ აი, იმ დიდ ჭიქაში, კოპლებიანში.
_ ეგ ჩემი ჭიქაა, ბატონო! _ გადავაქნიე თავი.
_ ნუ ი ჩტო, ახლა ჭიქაც აღარ მეკუთვნის შენი? _ ირონიულად შენიშნა.
გამჭოლი მზერა ვესროლე. თვალი ჩამიკრა.
_ «ქარის მესმის, მაგრამ ქალებს, ვერ გავუგე ვერაფერი, ვერ გავუგე ვე-რა-ფერი, ვაი», _ ჩაიღიღინა.
ამ დროს ტელეფონმა დარეკა. რატის კითხულობდნენ. მივიდა.
_ ალო… გაგიმარჯოს… მობილური? როგორ არ მუშაობს… ა-ა-ა, კაბინეტში მიდევს და ალბათ, ვერ გავიგე… კარგად, შენ?.. არა, არ შემიძლია… დღეს ვერა… ასეა საჭირო და იმიტომ… მე ხომ გითხარი, კაროჩე, არა გაქ შანსი და ნუ იმასშვები… ახლა არ მცალია, ვერ დაგელაპარაკები, _ დაკიდა ყურმილი.
აშკარად მაია იყო. გული შემეკუმშა. რა ბედი მაქვს მაინც… თითო ეკალი არ დამელია…
_ რა იყო, ჯიგარო, ქალები ხომ არ გავიწროებენ? _ გუგას სკამი უკან გადაეხარა და ქანაობდა.
_ დროა, ბიძია, აწი, დრო, კი უნდა მოიყვანო ცოლი. თვარა მერე იქით გექნება სახვეწარი. შენისთანა კაცი უცოლოდ უნდა დადიოდეს? _ დატუქსა თინიკომ.
_ კაცი ოცდაათს რომ გადასცდება, მერე უჭირს, უ-ჭირს! _ ბრძნულად დაასკვნა გუგამ და სკამი გაასწორა.
_ ჯერ «ძიების პროცესში» ვარ. გვაცალეთ, ბატონო, გვაცალეთ, _ რატიმ სიცილი დაიწყო.
კვლავ დარეკა ტელეფონმა.
_ მე არა ვარ, _ ხმამაღლა განაცხადა რატიმ.
ავიღე ყურმილი.
_ გისმენთ.
_ ანა, შენა ხარ? არა თქვა რა, იქ, მაიკო ვარ.
_ ჰო… გიცანი… ხომ მშვიდობაა?
_ რა დაეტაკა მაგ კაცს, რა აღრენილია? _ სევდიანი ხმა ჰქონდა.
_ არ ვიცი არაფერი, _ აშკარად დავიბენი.
_ ვეღარ დაველაპარაკე ნორმალურად. რაღაცას მიმალავს. ვინმე ხომ არ ჰყავს, შენ არ იცი?
_ არა… მ… (კინაღამ წამომცდა სახელი), მე არ ვიცი, ვერ გეტყვი. საიდან უნდა ვიცოდე? _ ავიწურე მხრები.
_ ჰო, კარგი აბა, მერე დაგირეკავ, _ დავკიდე ყურმილი.
«ვინ იყო?» _ თვალებით მკითხა. თავი გადავაქნიე, არავინ ისეთი-მეთქი, მივახვედრე…
_ შენგან რა უნდოდა? _ როგორც კი დამიმარტოხელა, მკითხა. ბეჭდვა შევწყვიტე, მაგრამ არ ავმდგარვარ.
_ რა ვიცი, აბა! იმას ჰკითხე, _ გაღიზიანებული ხმით ვუთხარი.
_ რაო, რა გითხრა?
_ არაფერი. ცუდ ხასიათზე რატომ არისო. მე რატომ მეკითხება, მაინც ვერ ვხვდები. რა, შენი ადვოკატი ვარ? _ ვაგრძელებდი საყვედურებს მაიას მისამართით.
_ შენ ჩემი სიყვარული ხარ, _ მითხრა უცებ, დაიხარა და კისერთან, თმის ძირში მაკოცა.
_ ხვალ ხომ მოხვალ? _ თმაში შემიცურა ხელი.
_ ხვალ? ხვალ ხომ ხუთშაბათია!
_ მერე რა. მე მინდა, რომ მოხვიდე. მინდა, რომ ყოველდღე ჩემთან იყო. მოხვალ?
_ თუ სამსახურიდან არ მომხსნიან დაგვიანების გულისთვის, ან სასტიკ საყვედურს არ მომაკრავს დირექტორი, მოვალ, აბა რას ვიზამ! _ ეშმაკურად ავხედე.
_ ამ ერთხელ გაპატიებ, როგორმე. ბოლოს და ბოლოს, «საქმეზე» მიდიხარ, საგულაოდ ხომ არა? _ თითი ჩამომისვა ზურგზე.
_ მე მგონი, გუგა რაღაცას ხვდება, _ გამახსენდა უცებ.
_ მიხვდეს მერე. რა, რამე პრობლემაა?
_ ჯერჯერობით არაფერი.
_ არც მერე იქნება, ნუ გეშინია. გუგა არ არის ის ტიპი, პირი მოაღოს და ვინმესთან რამე ილაპარაკოს. კარგად ვიცნობ. მანდ საგანგაშო არაფერია.
_ არა, არ მეშინია. შენ გვერდით არაფრის მეშინია. ახლა მით უმეტეს… რა კარგია, რომ გიყვარვარ, _ ვეღარ მოვითმინე.
_ ვიცი. ჩემი თავის გამკვირვებია, ამდენ ხანს როგორ ვერ გამჩნევდი. რამდენი დრო დავკარგე?! (თავი გადააქნია). თურმე ერთი ხელის გაწვდენაზე ამხელა ოქროს ზოდი ყოფილა მიმალული, მე კი გარე-გარე ვეძებდი რაღაც ბრჭყვიალებს ალქიმიკოსივით. კიდევ კარგი…
ვუსმენდი და სიზმარში მეგონა თავი. როგორ უცნაურად მოხდა ეს ყველაფერი.
როგორ ერთბაშად.
როცა მეგონა, ყველაფერი დამთავრებული იყო, სწორედ მაშინ დაიწყო.
ტელესერიალს დაემსგავსა ჩემი ცხოვრება…
7 7 7
ეს იყო უბედნიერესი დღეები მთელ ჩემს «ისტორიაში». ახლა უფრო ხშირად ვხვდებოდით ერთმანეთს. ქუჩაშიც «ბლომად» ვსეირნობდით და კაფე-ბარებსაც «უხვად» ვლაშქრავდით. სამსახურშიც არ დააყოვნეს. ნელ-ნელა აგორდა პირველი ჭორები. უკვე შეუძლებელი იყო ურთიერთობის დამალვა. ვერც ვახერხებდით. თვალები გვყიდდა ორივეს. რამდენჯერმე შევუსწარი ინგას და თინიკოს, ჩუმ-ჩუმად რომ ქაქანებდნენ რაღაცაზე. ის «რაღაცა» უცილობლად მე ვიყავი, ამას დიდი მიხვედრა არ სჭირდებოდა. ჩემს დანახვაზე ორივე უცებ გაჩუმდებოდა ხოლმე. უკვე საშიში იყო ამგვარ სიტუაციაში ყოფნა. შეიძლებოდა ბესოს ყურამდე მიეღწია ცუდ ამბავს.
_ რა ვქნა, მარი, როგორ მოვიქცე? _ ისევ მარის ვთხოვე შველა.
_ აბა, რა გითხრა, ანა. მე შენ არასდროს გირჩევ, ქმარს გაშორდი-თქო. ეს შენი გადასაწყვეტია. იმაზეც ხომ უნდა იფიქრო, რა იქნება მერე? წაგიყვანს ცოლად? _ მარი დივანზე იჯდა, მე კი თავი მის კალთაში მედო და თმაზე მეფერებოდა.
ეს ჩემი უსაყვარლესი პროცესია. უზომოდ მსიამოვნებს, როცა ვინმე თმაზე მეფერება.
_ ეგ არც მიფიქრია. ან რად მინდა. რა აუცილებელია, ცოლად წამიყვანოს?
_ აბა, რა უნდა ქნა, სადღაც ხომ უნდა იცხოვრო, სად წახვალ?
_ დედაჩემთან. ჩემი ძმა რა, გამომაგდებს?
_ არ გამოგაგდებს, მაგრამ… რა ვიცი, რძალთან ცოტა ძნელი არ არის? მე და ჩემი მული, ხომ ხედავ, ძაღლსა და კატასავით ვართ.
_ ჰო, ეგეც მართალია. ზედმეტი ტვირთი არავის სიამოვნებს, თანაც ბავშვიანი ტვირთი, _ ვიგრძენი, როგორ გაწყდა გულში ერთი რაღაც სიმი.
_ რამე რომ იყოს, ბესო წილს არ მოგცემს «რაზვოდის» შემთხვევაში? _ მოუვიდა თავში იდეა.
_ რას ამბობ! ხომ იცი, ერთხელ ვიჩხუბეთ და მითხრა, თუ სახლიდან წახვალ, ბინას ვერ ეღირსებიო.
_ რა, ბინის «ზალოგში» ყავხარ?
_ ასე გამოდის. მაგას ჰგონია, მე ბინის გამო ვითმენ ამდენს და იმიტომ არ ვეუბნები არაფერს. ვითომ ამით ვყავარ გამოჭერილი, გაიგე?
_ ვაი, მაგის პატრონს. ვის რად უნდა მაგის ტილიანი ბინა. მე შენ გეტყვი, სულ ანტიკვარებით აქვს გამოტენილი!
_ რაც უდგას, ისიც დედაჩემის მიტანილია, შენ მაინც ხომ იცი. ჯანდაბას, ისიც არ მინდა, ოღონდ თავი დამანებოს.
_ ეგ შენ თავს არ დაგანებებს. ხომ იცი, როგორ უყვარხარ.
_ ახლა აღარ ვუყვარვარ ისე. წავიდა ის დრო. ახლა, უბრალოდ, ვჭირდები. «მამა და მარჩენალი» მე ვარ.
_ არ ვიცი, ანა, ნაღდად არ ვიცი, რა გირჩიო. კიდევ ერთხელ გეუბნები, ეგ შენ უნდა გადაწყვიტო. ისე, გეკითხა რატისთვის, იქნება და… _ აღარ დაამთავრა.
_ გადაირიე? ჯერ ერთი, რომც წამიყვანოს, ბავშვიანი ქალი ხომ არ ავეკიდები. გაგიჟდებიან მაგის მშობლები.
_ მშობლებთან ცხოვრობს?
_ არა, მარტო ცხოვრობს, მაგრამ დედ-მამა ხომ ჰყავს. ისინი მეორე ძმასთან არიან, ვაკეში, სამოთახიანი ბინა აქვთ.
_ ის ძმა ცოლიანია?
გაგრძელება იქნება