„დედა ქართველია, მამა - ინდოელი... ბავშვობა ინდოეთში გაატარა; მეოთხე კლასში იყო, საქართველოში რომ ჩამოვიდა“ - ინტერვიუ უმშვენიერეს ანასტასია ჯეირათთან: ცხოვრების გზა, განსაკუთრებული გარეგნობა და წარმატება 22 წლის ასაკში - Marao

გო­გო­ნამ უცხო გა­რეგ­ნო­ბით მა­ყუ­რებ­ლის ყუ­რა­დღე­ბა ეკ­რან­ზე გა­მო­ჩე­ნის­თა­ნა­ვე მი­იქ­ცია. ანას­ტა­სია ჯე­ი­რა­თი ინ­ტერ­ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი ოჯა­ხი­დან გახ­ლავთ, დედა ქარ­თვე­ლია, მამა - ინ­დო­ე­ლი. ბავ­შვო­ბა მა­მის სამ­შობ­ლო­ში გა­ა­ტა­რა და სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­ცხოვ­რებ­ლად მე­ო­თხე კლა­სი­დან ჩა­მო­ვი­და.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჯერ მხო­ლოდ 22 წლის არის და პრო­ფე­სი­ით ფსი­ქო­ლო­გია, ის უკვე გა­და­ი­ღეს სე­რი­ალ­ში "სტუ­მა­რი", რო­მე­ლიც სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ მა­უ­წყე­ბელ­ზე გა­ვი­და. ახლა „რუს­თა­ვი 2“-ზე დი­ლის გა­და­ცე­მის ერთ-ერთი წამ­ყვა­ნია. ასე­ვე გა­ფორ­მე­ბუ­ლი აქვს სა­მო­დე­ლო კონ­ტრაქ­ტი რამ­დე­ნი­მე უცხო­ურ სა­ა­გენ­ტოს­თან.

• უყ­ვარს მოგ­ზა­უ­რო­ბა, ფო­ტოგ­რა­ფია, ცეკ­ვა და ყვე­ლა­ფე­რი ის, რაც მის ცხოვ­რე­ბას უფრო შთამ­ბეჭ­დავს და სა­ინ­ტე­რე­სოს გახ­დის...

 - ჩემი მშობ­ლე­ბი ინ­დო­ეთ­ში ცხოვ­რობ­დნენ, მე თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე. რე­ლი­გი­ით ქრის­ტი­ა­ნი ვარ. მყავს უმ­ცრო­სი ძმა, ან­დრია, 17 წლის. მე­სა­მე კლა­სამ­დე ბაღ­შიც და სკო­ლა­შიც ინ­დო­ეთ­ში დავ­დი­ო­დი, მე­ო­თხე კლას­ში უკვე სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვსწავ­ლობ­დი. თუმ­ცა ზა­ფხუ­ლო­ბით და ახალ წლებ­ზე სულ თბი­ლის­ში მოვ­დი­ო­დით. რომ ჩა­მო­ვი­დო­დი, ბე­ბოს უკვე მო­ძი­ე­ბუ­ლი ჰყავ­და მას­წავ­ლებ­ლე­ბი, რომ ქარ­თულ სკო­ლას და პროგ­რა­მას არ ჩა­მოვ­რჩე­ნო­დი. ასე­ვე ბავ­შვო­ბი­დან დავ­დი­ო­დი ქარ­თულ ცეკ­ვა­ზე, თეა დარ­ჩი­ამ შე­მაყ­ვა­რა ქარ­თუ­ლი ცეკ­ვა.

ახ­ლაც ხში­რად მივ­დი­ვართ ოჯა­ხი ინ­დო­ეთ­ში, ბე­ბია-ბა­ბუ­ას, ნა­თე­სა­ვე­ბის სა­ნა­ხა­ვად. ძა­ლი­ან ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს მათ­თან და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ყვე­ლა. მა­მი­დაშ­ვი­ლე­ბი ჩემი ასა­კის არი­ან და ძა­ლი­ან ვმე­გობ­რობთ. წელ­საც ვი­ყა­ვით დე­კემ­ბერ­ში, ახალ წელს იქ შევ­ხვდით. სხვა­დას­ხვა შტატ­ში ვი­მოგ­ზა­უ­რეთ და და­ვათ­ვა­ლი­ე­რეთ მა­მას მე­გობ­რებ­თან ერ­თად. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მიყ­ვარს ინ­დო­ე­თი, სა­ო­ცა­რი ქვე­ყა­ნაა თა­ვი­სი კულ­ტუ­რით.

- რით იყო გა­მორ­ჩე­უ­ლი ინ­დო­ეთ­ში ცხოვ­რე­ბის პე­რი­ო­დი და თუ იყო რა­ი­მე სა­ხის დის­კომ­ფორ­ტი შენ­თვის?

- სა­ქარ­თვე­ლო და ინ­დო­ე­თი კულ­ტუ­რუ­ლად ძა­ლი­ან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ქვეყ­ნე­ბია, მაგ­რამ ამავდრო­უ­ლად, სა­ერ­თოც ბევ­რი აქვთ. თუმ­ცა ამის გამო დის­კომ­ფორ­ტი არა­სო­დეს შემ­ქმნია - პი­რი­ქით, ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ორ ასეთ კულ­ტუ­რას­თან მაქვს მჭიდ­რო კონ­ტაქ­ტი. ჩემი ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო გა­ხა­და ამ ფაქ­ტმა. აქ რომ გად­მო­ვე­დით სა­ცხოვ­რებ­ლად, ყვე­ლას ძა­ლი­ან უკ­ვირ­და ჩემი გვა­რი და შემ­დეგ ინ­ტე­რეს­საც გა­მო­ხა­ტავ­დნენ. მე ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი და დე­დას ვე­კი­თხე­ბო­დი, თუ რა­ნა­ი­რად ხვდე­ბოდ­ნენ, რომ გვა­რი არ იყო ქარ­თუ­ლი (იცი­ნის).

- მშობ­ლებ­მა სად გა­იც­ნეს ერ­თმა­ნე­თი?

- დედა და მამა პრო­ფე­სი­ით ექი­მე­ბი არი­ან, სტო­მა­ტო­ლო­გე­ბი. ერ­თმა­ნე­თი წლე­ბის წინ მოს­კოვ­ში გა­იც­ნეს, ორი­ვე იქ სწავ­ლობ­და სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე.

- ქარ­თვე­ლე­ბი ინ­დურ კულ­ტუ­რას ძი­რი­თა­დად სე­რი­ა­ლე­ბი­დან და ფილ­მე­ბი­დან ვიც­ნობთ. ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მაქვს, რომ ამ ქვე­ყა­ნა­ში სულ დღე­სას­წა­უ­ლია...

- კი, ასეა, ხალ­ხიც ძა­ლი­ან თბი­ლია, უამ­რა­ვი ტრა­დი­ცია და დღე­სას­წა­უ­ლი აქვთ, ამით ძა­ლი­ან გა­მო­ირ­ჩე­ვა ეს ქვე­ყა­ნა. ასე­ვე თა­ვი­სი კერ­ძე­ბით, ფე­რე­ბით, სა­ჩუქ­რე­ბით, ერ­თმა­ნეთ­თან სტუმ­რო­ბით. ხში­რად აღ­ნიშ­ნა­ვენ დღე­სას­წა­უ­ლებს, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად, რე­ლი­გი­უ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი, მაგ­რამ დი­ვა­ლი­სა და ჰო­ლის დღე­სას­წა­ულს, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­შიც ცნო­ბი­ლია, ყვე­ლა აღ­ნიშ­ნავს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ხში­რად ჩავ­დი­ვართ, მა­ინც ყო­ველ ჯერ­ზე ისე ვგრძნობ თავს, თით­ქოს პირ­ვე­ლად ჩა­ვე­დი, უზო­მოდ სა­ინ­ტე­რე­სო და უცხო ქვე­ყა­ნაა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში სე­რი­ა­ლე­ბი­და­ნაც ბევ­რი იც­ნობს ინ­დო­ეთს, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლად არის ნაჩ­ვე­ნე­ბი (იცი­ნის).

- ინ­დო­ე­ლი ბე­ბია-ბა­ბუ­ე­ბი თუ გან­სხვავ­დე­ბი­ან ქარ­თვე­ლის­გან?

- ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი და შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი ძი­რი­თა­დად ერ­თნა­ი­რი აქვთ. ასეა დე­დას და მა­მას შო­რი­საც.

- იქაც ასე კარ­გად გვიც­ნო­ბენ ქარ­თვე­ლებს, რო­გორც ჩვენ ვიც­ნობთ?

- ინ­დო­ეთ­შიც იცი­ან სა­ქარ­თვე­ლოს შე­სა­ხებ, მაგ­რამ მე ინ­ტერ­ნა­ცი­ო­ნა­ლურ სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი. ჩემს კლას­ში იყ­ვნენ პო­ლო­ნე­ლი, იტა­ლი­ე­ლი მოს­წავ­ლე­ე­ბი, ასე­ვე - აზი­ის ქვეყ­ნე­ბი­დან. მხო­ლოდ ხუთი ბავ­შვი იყო ინ­დო­ე­ლი ჩემს კლას­ში. ამის გამო სკო­ლა­ში კულ­ტუ­რუ­ლად დიდი სხვა­ო­ბა არ იგ­რძნო­ბო­და.

წაიკითხეთ სრულად