"ლამარას რაღაცით ვგავდი, ისიც გა­უ­თხო­ვა­რი, წე­სი­ე­რი, ერ­თგუ­ლი, ადა­მი­ა­ნის პა­ტი­ვის­მცე­მე­ლი ქალი იყო" - "ჩცდ"-ის მსახიობის, მარინა დარასელიას ცხოვრება ეკრანს მიღმა - Marao

"ჩემი აზ­რით, ლა­მა­რა და­დე­ბი­თი პერ­სო­ნა­ჟი იყო და სა­ხა­სი­ა­თო. მას მერე, რაც სე­რი­ალ­ში მეგ­რე­ლე­ბის სცე­ნე­ბი გა­მოჩ­ნდა, გან­სა­კუთ­რე­ბით, გრი­შა კა­კა­ჩი­ა­სი და ლა­მა­რა­სი, მა­ყუ­რე­ბელ­მა შეგ­ვიყ­ვა­რა. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ბუ­ნებ­რი­ვი სცე­ნე­ბი გა­მოგ­ვი­ვი­და" - გვე­უბ­ნე­ბა მსა­ხი­ო­ბი მა­რი­ნა და­რა­სე­ლია, რო­მე­ლიც პო­პუ­ლა­რულ სე­რი­ალ­ში "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" გრი­შა კა­კა­ჩი­ას მო­ახ­ლის როლს შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ას­რუ­ლებ­და. ბოლო დროს ეს გმი­რი "და­ქა­ლებ­ში“ აღარ გა­მო­ჩე­ნი­ლა და არც მეგ­რუ­ლი ხაზი გა­უ­აქ­ტი­უ­რე­ბია გა­დამ­ღებ ჯგუფს.

რას საქ­მი­ა­ნობს მა­რი­ნა და­რა­სე­ლია, რო­გორ ცხოვ­რობს და რა ნატ­ვრა აქვს, ამა­ზე ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ:

- მე და დათო კვირ­ცხა­ლია გა­და­ღე­ბებ­ზე რა­ღა­ცებს ექ­სპრომ­ტა­დაც ვა­კე­თებ­დით, ესეც უხ­დე­ბო­და, რად­გან ბუ­ნებ­რი­ვი იყო და ლა­მა­ზად ჯდე­ბო­და სცე­ნარ­ში... მთე­ლი თბი­ლი­სი მე­უბ­ნე­ბო­და, სა­დაც უნდა მივ­სუ­ლი­ყა­ვი და გა­მევ­ლო (დღემ­დე გრძელ­დე­ბა), რომ კარ­გი პერ­სო­ნა­ჟი ხართ, ქალ­ბა­ტო­ნო ლა­მა­რა, ვგიჟ­დე­ბით თქვენ­ზე, გვიყ­ვარ­ხართო... ეს რამ­ხე­ლა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ მა­ყუ­რე­ბელს ასე უყ­ვარ­ხარ და გა­ფა­სებს. დათო კვირ­ცხა­ლი­ამ ხომ გრი­შა კა­კა­ჩი­ას სა­ო­ცა­რი პერ­სო­ნა­ჟი შექ­მნა. მეგ­რულ­ში არის ასე­თი სი­ტყვა "სკუ­მონ­ტი­ლი", რაც ცოტა პე­დანტს, ცოტა კირ­კი­ტა ადა­მი­ანს ნიშ­ნავს, ქარ­თუ­ლად ზუს­ტი თარ­გმა­ნიც არ არის. ამ სი­ტყვას მხო­ლოდ მეგ­რე­ლე­ბი გა­ი­გე­ბენ. მოკ­ლედ, გრი­შა კა­კა­ჩია ზუს­ტად „სკუ­მონ­ტი­ლი კო­ჩია“, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი იყო...

 - ერ­თმა­ნე­თის­თვის უცხო მსა­ხი­ო­ბე­ბი გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე ასე გა­და­იკ­ვე­თეთ და სა­ო­ცა­რი ტან­დე­მი შექ­მე­ნით...

- უსი­ტყვოდ ვხვდე­ბო­დით, ვის რა გვინ­დო­და, ერთი დუბ­ლი არ გაგ­ვი­ფუ­ჭე­ბია. პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით ვსწავ­ლობ­დი ტექსტს, რომ პარტნი­ო­რი არ შე­მე­წუ­ხე­ბი­ნა. იმ­დე­ნად ვი­ყა­ვი ამ როლ­ში ჩარ­თუ­ლი და იმ­დე­ნად ორ­გა­ნუ­ლი ვი­ყა­ვით ორი­ვე­ნი, გა­და­ღე­ბის მიღ­მაც ზოგ­ჯერ მე­გო­ნა, ისევ ლა­მა­რა ვი­ყა­ვი.

- თქვენ­თან ლა­მა­რა თა­ვი­სი თვი­სე­ბე­ბით ახ­ლოს ხომ არ იყო და თუ გე­ნატ­რე­ბათ?

- ცოტა რა­ღა­ცით კი ვგავ­დი - ისიც გა­უ­თხო­ვა­რი, წე­სი­ე­რი, ერ­თგუ­ლი, ადა­მი­ა­ნის პა­ტი­ვის­მცე­მე­ლი ქალი იყო, თუმ­ცა რა­ღა­ცე­ბი­თაც არ ვგავ­დით... ლა­მა­რა რო­გორ არ მე­ნატ­რე­ბა. ზო­გა­დად გა­და­ღე­ბის პრო­ცე­სიც მე­ნატ­რე­ბა - შე­სა­ნიშ­ნავ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად ვთა­მა­შობ­დი. დათო კვირ­ცხა­ლია, ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი, ახალ­ბე­და ნი­ჭი­ე­რ მსა­ხი­ო­ბებ­თან მი­წევ­და თა­მა­ში. მა­ყუ­რე­ბელს ვუყ­ვარ­ვართ, მთე­ლი თბი­ლი­სი, ის­რა­ე­ლი, ქარ­თვე­ლი ემიგ­რან­ტე­ბი დღემ­დე მი­რე­კა­ვენ, - სად ხართ? რა­ტომ არ ჩანს გრი­შა და ლა­მა­რაო. ვე­უბ­ნე­ბი, ეს ჩვენ­ზე არ არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, თუ სცე­ნა­რის­ტმა არ და­წე­რა, სე­რი­ალ­ში რო­გორ აღ­მოვ­ჩნდე­ბით-მეთქი?!. ახლა ვოც­ნე­ბობ, ნე­ტავ, სხვა სე­რი­ალ­ში, ან ფილმში გა­და­მი­ღებ­დნენ. სულ ლა­მა­რა ხომ არ ვიქ­ნე­ბი.

ამი­ტომ, მინ­და, მა­რი­ნა და­რა­სე­ლი­ამ ეკ­რან­ზე სხვა სა­ხეც შექ­მნას... თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ვარ, ჩემი რო­ლე­ბი სპექ­ტაკ­ლებ­ში სულ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი კია, რაც მი­ხა­რია, რომ მა­რი­ნა და­რა­სე­ლია მუდ­მი­ვად სხვა­დას­ხვა სა­ხეს ქმნის. ჩვენს თე­ატ­რში თამ­თა მე­ლაშ­ვი­ლის „შაშ­ვი, შაშ­ვი მაყ­ვა­ლი“ 2022 წელს და­იდ­გა, სა­დაც ეთე­როს როლი ვი­თა­მა­შე, მეგ­რე­ლი ქა­ლის სახე შევ­ქმე­ნი. სა­ნამ როლ­ზე და­ვი­წყებ­დი მუ­შა­ო­ბას, რა­ტომ­ღაც ეგო­ნათ, ლა­მა­რას არ და­ემ­სგავ­სოს, რად­გან ეთე­რო მეგ­რე­ლი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ნიკა ჩიკ­ვა­ი­ძემ (გრი­ბო­ე­დო­ვის თე­ატ­რის რე­ჟი­სო­რი) მეგ­რე­ლი ქალი მა­თა­მა­შა, ჩემი ეთე­რო სულ სხვა პერ­სო­ნა­ჟი გა­მო­ვი­და. აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი მა­რი­ნა და­რა­სე­ლია ვი­ყა­ვი. ქა­ლის რო­ლის სა­უ­კე­თე­სო შეს­რუ­ლე­ბის­თვის ოზურ­გეთ­ში ნო­დარ დუმ­ბა­ძის სა­ხე­ლო­ბის პრი­ზი მომ­ცეს, ასე­ვე თან­ხი­თაც (1000 ლარი) და­მა­ჯილ­დო­ვეს. ამ სპექ­ტაკლს კი­დევ 2000 ლარი აჩუ­ქეს.

- კმა­ყო­ფი­ლი ხართ პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვით და შემ­დგომ თქვე­ნი გან­ვლი­ლი გზით?

- ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ. რომ არა ეს პრო­ფე­სია, სხვა რა­მეს ალ­ბათ ვერც შევ­ძლებ­დი. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რო­გო­რია ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა, რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი ვარ­დე­ბა დეპ­რე­სი­ა­ში. ამის­გან ყვე­ლას ჯვა­რი გვწე­რია, მაგ­რამ იმ­დე­ნად გა­დარ­თუ­ლი ვარ ხოლ­მე რო­ლებ­ზე, რომ არა ეს პრო­ფე­სია, ალ­ბათ გავ­გიჟ­დე­ბო­დი... ქა­ლაქ­ში ნეს­ტია, თე­ატ­რშიც, ამი­ტომ სახ­სრე­ბი მა­წუ­ხებს, მაგ­რამ სცე­ნა­ზე რომ გავ­დი­ვარ, დავფრი­ნავ. ერთხელ სპექ­ტაკლზე ექი­მი დავ­პა­ტი­ჟე და მი­თხრა, არ თქვა, რომ რამე მტკი­ვაო. ეს იმი­ტომ ხდე­ბა, რომ ჩემი ტვი­ნი როლ­ზეა მთლი­ა­ნად გა­დარ­თუ­ლი, სპექ­ტაკლში ვარ მთლი­ა­ნად, ტკი­ვი­ლი და ყვე­ლა­ნა­ი­რი წუ­ხი­ლი მა­ვი­წყდე­ბა.

- ზუგ­დიდ­ში თე­ატ­რის გარ­და რით ხარ და­კა­ვე­ბუ­ლი?

- სა­სუ­ლი­ე­რო სკო­ლა­ში მე­ტყვე­ლე­ბის კულ­ტუ­რას ვას­წავ­ლი, დრა­მა­ტუ­ლი წრის ხელ­მძღვა­ნე­ლი ვარ. სამ­წუ­ხა­როა, რომ მე­ტყვე­ლე­ბა სა­ჯა­რო სკო­ლებ­ში არ ის­წავ­ლე­ბა. კარ­გი იქ­ნე­ბა, თუ გა­ნათ­ლე­ბის სა­მი­ნის­ტრო ამა­ზე და­ფიქ­რდე­ბა. ხე­ლოვ­ნე­ბას კი ას­წავ­ლი­ან, მაგ­რამ სკო­ლა­ში მე­ტყვე­ლე­ბის კულ­ტუ­რა უნდა ის­წავ­ლე­ბო­დეს, ეს არა­თუ მოს­წავ­ლე­ებს, პე­და­გო­გებ­საც სჭირ­დე­ბათ. სწო­რი სუნ­თქვა, ენის გა­სა­ტე­ხი სა­ვარ­ჯი­შო­ე­ბი, ბგე­რე­ბის სწო­რად გა­მოთ­ქმა... ამა­ზე მუ­შა­ო­ბა უნდა მი­დი­ო­დეს... ასე რომ, რა­საც ინ­სტი­ტუ­ტში ამ კუ­თხით მას­წავ­ლიდ­ნენ, ყვე­ლა ბავ­შვს ისე­ვე ვას­წავ­ლი. ახლა ეს­პა­ნე­თი­დან ჩა­მო­სუ­ლი ბავ­შვი მყავ­და, ხ-ს, წ-ს, ჭ-ს ვერ ამ­ბობ­და, იქ და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და. ლო­გო­პედ­თან მი­იყ­ვა­ნეს, მაგ­რამ არ გა­მო­ვი­და არა­ფე­რი. მას მე­ტყვე­ლე­ბის პე­და­გო­გი სჭირ­დე­ბო­და. მარ­თა­ლია, ვიწ­ვა­ლე, მაგ­რამ ბავ­შვმა ყვე­ლა ის ბგე­რა თქვა, რა­საც ვერ ამ­ბობ­და... ნე­ტავ, სა­ჯა­რო სკო­ლა­შიც შე­ი­ტან­დნენ ამ სა­განს, სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­მუ­შა­ვებ­დი. ჩემს გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე ბავ­შვე­ბის აქ­ტი­ვო­ბაც არის, ინ­ტე­რე­სით არი­ან ჩარ­თუ­ლე­ბი, მონ­დო­მე­ბუ­ლე­ბი არი­ან და კმა­ყო­ფი­ლე­ბი. ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ. ბავ­შვებ­თან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს. ამა­საც მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, მაგ­რამ მა­ინც მა­რი­ნა მას­წს მე­ძა­ხი­ან. „თე­ატ­რა­ლუ­რის“ მე­სა­მე კურ­სის სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, მე­ტყვე­ლე­ბას გუ­რამ სა­ღა­რა­ძე რომ გვას­წავ­ლი­და. ერთ ნი­შანს უკ­ლებ­და იმას, ვინც ცხვირ­ში ლა­პა­რა­კობ­და, ეს არაფ­რით არ შე­იძ­ლე­ბაო... მოკ­ლედ, მე­ტყვე­ლე­ბა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის­თვის.

წაიკითხეთ სრულად