"არ იყო ადვილი განვლილი გზა, მარტოხელა დედა ვარ..." - ელენე ფოჩხუა განვლილი გზის შესახებ - Marao

„დიდ მადლობას ვუხდი ყველას, ვისაც ვუყვარვარ, ვინც გვერდით მიდგას. ამას ყოველთვის ვგრძნობ. ამდენი წელი გავიდა, თავისი ყველა განცდით. არ იყო ადვილი განვლილი გზა, მაგრამ დღემდე ისე მოვედი, არასოდეს მქონია უმადურობის განცდა. ბევრი მეუბნება, მეტი შეგიძლია და რატომ არ აკეთებო. შესაძლებლობა, რასაკვირველია, მაქვს, მაგრამ ბევრის კეთებას, ნიჭისა და შესაძლებლობის გარდა, ბევრი ფინანსებიც უნდა. მე კი, სამსახურის გარდა, სხვა შემოსავალი არ გამაჩნია. მართალია, ხელფასს არ ვუჩივი, მაგრამ მარტოხელა დედა ვარ და შვილებს ბევრი სჭირდებათ. ყველა მომღერლის ოცნებაა სოლო-კონცერტი, მათ შორის, ჩემიც, მაგრამ ამას დიდი თანხები სჭირდება, თავისი პატარ-პატარა ნიუანსებით, საავტორო სიმღერებით", - ამბობს ჟურნალ "თბილისელებთან" მომღერალი ელენე ფოჩხუა. 

• "ქალური ჟინია, როცა არ გინდა, შენთვის ძვირფასი ადამიანი სხვას დაუთმო... ახლა არც კი მახსოვს, რომ ის ერთ დროს ჩემი ქმარი იყო; როცა ადამიანი ასე დაგამცირებს, გულში მხოლოდ სიცივე გრჩება" - ელენე ფოჩხუა ყოფილ ქმარსა და ტკივილიან ცხოვრებაზე 

ელენე ფოჩხუა

ბავშვობიდან მოუსვენარი იყო, სიმღერა უყვარდა. ოჯახის წევრები იმედოვნებდნენ, რომ გატაცება გაივლიდა და მშობლების ნანატრ პროფესიას, ექიმობას აირჩევდა. გატაცებამ არ გაუარა და ბოლოს ყველა მიხვდა, რომ ელენე ფოჩხუა სცენისთვის იყო დაბადებული.

მუსიკალურ პროექტ ,,ჯეოსტარში” გამოჩენიდან და პირველი სერიოზული წარმატებიდან ბევრი წელი გავიდა. ელენე მსმენელისთვის საყვარელი მომღერალი გახდა, გათხოვდა, ორი შვილი შეეძინა. ცხოვრებამ სიხარულთან ერთად უდიდესი ტკივილიც განაცდევინა – ათი წლის წინ მისი უსაყვარლესი ძმა, მსახიობი გიორგი ფოჩხუა არამზადებმა სიცოცხლეს გამოასალმეს. არადა, ტყუპებივით იყვნენ, ერთმანეთს გულისნადებს უზიარებდნენ, ერთმანეთის იმედი ჰქონდათ. თითქოს საყრდენი გამოეცალა და სიცოცხლის აზრი დაკარგა. მაინც შეძლო, შვილებს, ოჯახს სჭირდებოდა, გამაგრდა და ფეხზე დადგა.

ელენეს ცხოვრებაში სიმშვიდე დიდხანს არ გაგრძელებულა. 18-წლიანი თანაცხოვრების შემდეგ სიყვარულით შექმნილი ოჯახი დაენგრა. ამ დარტყმასაც გაუძლო, საკუთარი თავი ახლიდან იპოვა, შვილებთან, მეგობრებთან ერთად ცხოვრების ახალი ეტაპი დაიწყო – მშვიდი, გაწონასწორებული, შემოქმედებითად სავსე და საინტერესო.

ელენე ფოჩხუას ოჯახი 

"დედა და მამიდა მუსიკოსები იყვნენ. ყოველთვის მუსიკალური ოჯახი გვქონდა. როცა ჩვენთან სუფრა და მოლხენა იყო, მამიდები, დედა, მამაჩემი - ყველა ერთად ვმღეროდით და ახლაც ასე ვართ. სამწუხაროდ, ჩემი ძმის დაღუპვის დღიდან ჩვენს ოჯახში ისეთი ლაღი, ხალისიანი სიმღერა აღარ ისმის, როგორიც ადრე ისმოდა, მაგრამ მუსიკა მაინც რჩება ჩვენი ჭირისა და ლხინის თანაზიარად. რაც შეეხება პროფესიულ არჩევანს: ოჯახში ამ პროფესიას მარტო მე გავყევი - საესტრადო ვოკალს ვსწავლობდი ჯერ მუსიკალურ სასწავლებელში, მერე - პედაგოგიურ ინსტიტუტში, სადაც მარტო მუსიკას კი არა, მრავალ საინტერესო საგანს გვასწავლიდნენ" - ამბობდა ელენე. 

• "ბავ­შვე­ბი იზ­რდე­ბი­ან... თუ გა­მოჩ­ნდე­ბა ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც და­მა­ფა­სებს, რატომაც არა... ყვე­ლა ქალი იმ­სა­ხუ­რებს ბედ­ნი­ე­რე­ბას" - ელენე ფოჩხუა 
• "ქალები ძალიან ძლიერები ვართ - ეს მამაკაცებმაც უნდა აღიარონ... დაუშვებელია, 24 საათი სამზარეულოში იდგე, ხეხო, რეცხო..." - როგორია ელენე ფოჩხუას პირადი ცხოვრება, ოჯახი და კარიერა 

ელენეს ცხოვრებაში განქორწინებამ ხმაურიანად ჩაიარა, მან ყოფილი ქმრის შესახებ არაერთხელ ისაუბრა საჯაროდაც: 

"არც კი მახ­სოვს, რომ ის ერთ დროს ჩემი ქმა­რი იყო. გულ­ში არც ბრა­ზი მაქვს და არც შუ­რის­ძი­ე­ბის სურ­ვი­ლი. როცა ადა­მი­ა­ნი ასე და­გამ­ცი­რებს და გა­და­გივ­ლის, როცა შენს სი­კე­თეს ვერ და­ი­ნა­ხავს, გულ­ში მხო­ლოდ სი­ცი­ვე და სი­ცა­რი­ე­ლე გრჩე­ბა. რომ დავ­ფიქ­რდე­ბი, ახლა ბევ­რად უკე­თე­სად ვარ: ყო­ველ­გვა­რი ქა­ო­სის და გა­უ­გებ­რო­ბის გა­რე­შე ვცხოვ­რობ და ფეხ­ზე უფრო მყა­რად ვდგა­ვარ. ფი­ნან­სუ­რი თვალ­საზ­რი­სი­თაც უკე­თე­სად ვარ - ზუს­ტად ვიცი, რა და რო­გორ გა­და­ვა­ნა­წი­ლო და ხვალ რა უნდა ვა­კე­თო. ვფიქ­რობ, რომ მუდ­მივ ქა­ოსსა და გა­უ­გებ­რო­ბა­ში ყოფ­ნას მშვი­დად ცხოვ­რე­ბა სჯობს. ამი­ტომ, ყო­ფილ მე­უღ­ლეს მად­ლო­ბას ვუხ­დი, რომ წა­ვი­და, მად­ლო­ბას ვუხ­დი ჩემი გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თვის! თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ მის მი­მართ ყვე­ლა გრძნო­ბა გა­ნულ­და. არც შვი­ლე­ბის მოვ­ლა მი­ჭირს, რად­გან ად­რეც სულ ვმუ­შა­ობ­დი, ჩემი შე­მო­სა­ვა­ლი მქონ­და და იმის შიში ნამ­დვი­ლად არ მქო­ნია, რომ უქ­მროდ თავს ვერ შე­ვი­ნა­ხავ­დი" - ამბობდა ელენე ფოჩხუა.