"როცა ოთარს სამხატვრო ხელმძღვანელად ირჩევდნენ, ხმა არ მივეცი, გაბრაზდა და ხელფასი დამიქვითა" - რატომ იყო კონფლიქტი ოთარ მეღვინეთუხუცესსა და ასმათ ტყაბლაძეს შორის - Marao

გადაცემის "ნიკოლოზის კითხვების" ახალი სტუმარი მსახიობი ასმათ ტყაბლაძეა, სადაც ის ოთარ მეღვინეთუხუცესთან კონფლიქტის ისტორიას იხსენებს:

"როცა ოთარს სამხატვრო ხელმძღვანელად ირჩევდნენ, ხმა არ მივეცი. გაბრაზდა და ხელფასი დამიქვითა. პასუხი რომ მოვთხოვე, ასე მითხრა: ურჩი ხარ და იმიტომო. მოგვიანებით 35 მსახიობი გაგვიშვეს თეატრიდან. იყო შერიგების მცდელობა, მაგრამ არაფერი. სასამართლოში ვიჩივლე - 35 მსახიობის დაბრუნებას ვითხოვდით. 14 დააბრუნეს" - იხსენებს ასმათ ტყაბლაძე.  

• "ოთარი იყო ერთგული, ოჯახის ღირსების დამცველი კაცი... ცოტა ეჭვიანი იყო, მე კი მხოლოდ მისთვის ვცოცხლობდი, მინდოდა,მისთვის ვყოფილიყავი ლამაზი და სასურველი" - გურანდა გაბუნიას ერთადერთი სიყვარული და ცხოვრების უცნობი ამბები 
• Top 10 სიმპათიური ქართველი მსახიობი: ნაწილი 2 

ოთარ მეღვინეთუხუცესი

1924 წლის ცნო­ბი­ლი აჯან­ყე­ბის ფონ­ზე, ბოლ­შე­ვი­კე­ბი მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სე­ბის ოჯა­ხებს გან­სა­კუთ­რე­ბით დევ­ნიდ­ნენ. მი­ზე­ზი ქა­ქუ­ცას­თან ნა­თე­სა­ო­ბა იყო. აჯან­ყე­ბის ჩახ­შო­ბის და ქა­ქუ­ცა ჩო­ლო­ყაშ­ვი­ლის ემიგ­რა­ცი­ა­ში გამ­გზავ­რე­ბის შემ­დეგ ივა­ნე მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი (მა­მა­ჩე­მის უფ­რო­სი ძმა) დახ­ვრი­ტეს. მამა საფრ­თხის­გან თა­ვის არი­დე­ბის მიზ­ნით ძმას­თან - შაქ­როს­თან ერ­თად, იძუ­ლე­ბით აყ­რი­ლა წი­ნა­პარ­თა სა­ვა­ნი­დან და ჯერ იმე­რეთ­ში გა­ხიზ­ნუ­ლა...

1930 წელს ჩვე­ნი ოჯა­ხი თბი­ლის­ში და­სახ­ლდა, სა­დაც მე 1932 წელს და­ვი­ბა­დე. სოფ­ლე­ლე­ბი ქა­ლა­ქე­ლე­ბად ვი­ქე­ცით. ხუთ­სუ­ლი­ა­ნი ოჯა­ხი კავ­ში­რის, დღე­ვან­დე­ლი თა­ყა­იშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე, ერთ პა­ტა­რა ოთახ­ში (9 კვად­რა­ტუ­ლი თუ იქ­ნე­ბო­და) ვცხოვ­რობ­დით. ძლი­ე­რი წვი­მის დროს ნი­აღ­ვა­რი ბი­ნა­ში გვი­ვარ­დე­ბო­და. რომ დავ­ბა­დე­ბულ­ვარ, აკ­ვნის მა­გივ­რო­ბას ჭერ­ში და­კი­დე­ბუ­ლი ჰა­მა­კი ას­რუ­ლებ­და. წა­მო­ვი­ზარ­დე თუ არა, ჰა­მა­კი­დან ია­ტაკ­ზე გა­და­ვი­ნაც­ვლე. მამა რა­ი­ონ­ში მუ­შა­ობ­და, სა­მე­ურ­ნეო ნა­წი­ლის გამ­გედ. ერთი უბ­რა­ლო კაცი იყო, ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის შე­უმ­ჩნე­ვე­ლი. ხში­რად უწევ­და რა­ი­ონ­ში მუ­შა­ო­ბა, რათა ოჯა­ხი ერ­ჩი­ნა. დედა ძა­ლი­ან წვა­ლობ­და, გა­ჭირ­ვე­ბით გვზრდი­და.

მამა უდაბ­ნოს მე­ურ­ნე­ო­ბა­შიც (სა­გა­რე­ჯო) მუ­შა­ობ­და. იქა­უ­რო­ბა ქვე­წარ­მავ­ლე­ბით იყო სავ­სე. მე კი ხში­რად ფეხ­შიშ­ვე­ლი დავ­რბო­დი. უცებ გან­ზე გავ­ხტე­ბო­დი ხოლ­მე, ფეხი რომ არ და­მედ­გა. ასე­თი ბავ­შვო­ბა მაქვს გა­მოვ­ლი­ლი, ფეხ­შიშ­ვე­ლი სირ­ბი­ლი, ცხე­ნით ჯი­რი­თი, ცურ­ვა... დე­ი­და მყავ­და მცხე­თა­ში, იქ მივ­ყავ­დი ხოლ­მე მშობ­ლებს, სა­დაც მტკვარ­სა და არაგვზე ცურ­ვას ვსწავ­ლობ­დი... მახ­სენ­დე­ბა უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პირ­ვე­ლი კორ­პუ­სი, რომ­ლის ბაღ­შიც ხში­რად დავ­ტან­ტა­ლებ­დი პა­ტა­რა ბიჭი - სტუ­დენ­ტებს ვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დი, გან­სა­კუთ­რე­ბით, ლა­მაზ გო­გონ­ებს...

13 წლით უფ­რო­სი ძმა მყავ­და. მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის და­წყე­ბამ­დე, 1939, წელს ფი­ნე­თის ფრონტზე გა­იწ­ვი­ეს. ომის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ დიდ­ხანს ვე­ძებ­დით. სამ­წუ­ხა­როდ, უკ­ვა­ლოდ და­ი­კარ­გა. ეს იყო დე­და­ჩე­მის დიდი დარ­დი...

ჩვე­ნი ოჯა­ხი გა­ჭირ­ვე­ბა­ში ცხოვ­რობ­და, მაგ­რამ მამა ამას არაფ­რად აგ­დებ­და. კარ­გად მღე­რო­და ხალ­ხურ სიმ­ღე­რებს. სტუ­მა­რი ჩვენს პა­ტა­რა ბი­ნას არ აკ­ლდა. ზოგ­ჯერ გვი­ა­ნო­ბამ­დე ვის­მენ­დი სტუ­მარ-მას­პინ­ძლის სიმ­ღე­რებს და ხუმ­რო­ბებს. ისეთ ტრა­დი­ცი­ებ­ზე გა­ვი­ზარ­დე, რომ ოჯა­ხის მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი უქონ­ლო­ბა დი­დად არ მა­წუ­ხებ­და. მა­მა­ჩემ­საც არ აწუ­ხებ­და. ამ ჭკუ­ით გამ­ზარ­და. მე­უბ­ნე­ბო­და: მქონ­და ყვე­ლა­ფე­რი, არ მიკ­ვირ­და; არ მაქვს, არც ეს მიკ­ვირ­სო. ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბის კაცს შე­იძ­ლე­ბა დღეს მეტი ჰქო­ნო­და, მაგ­რამ არაა ეს ჩემ­თვის სა­დარ­დე­ბე­ლი.

მამა რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, 2 კვი­რა ვერ გა­მოვ­ფხიზ­ლდი... არ შე­მეძ­ლო. დე­და­ჩემ­მა ჩემს ხელ­ში და­ლია სული. რა უც­ნა­უ­რია ჩვე­ნი პრო­ფე­სია, თურ­მე ეს ყვე­ლა­ფე­რი ქვეც­ნო­ბი­ე­რად მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში რჩე­ბა. იმ წუ­თებ­ში ამა­ზე არ ფიქ­რობ, მაგ­რამ პრო­ფე­სი­უ­ლი თვალ­საზ­რი­სით იმახ­სოვ­რებ. როცა "ფი­როს­მან­ში" ვთა­მა­შობ­დი, ის დე­და­ჩე­მის - ჩემ­თვის ძვირ­ფა­სი ადა­მი­ა­ნის წას­ვლას მა­გო­ნებ­და..." - ასე იხსენებდა ბავშვობას ოთარ მეღვინეთუხუცესი.