- 25 ოქტომბერს 17 წლის ნიკა ტატიშვილი შემთხვევით შეხვდა ზაზას დიდუბის მეტროსთან. ერთმანეთი მოიკითხეს. ნიკა კურდღლებზე სანადიროდ მიდიოდა და ზაზაც დაპატიჟა. ზაზას მანქანაში ჯუბა ჯიქურაული და ვიღაც გოგო ისხდნენ. გზაში გაირკვა, რომ თურმე, ნიკას სოფლელს და ნაცნობს, გიორგი სიხარულიძეს, რომელიც მწყემსი იყო და ფაქტობრივად ტყეში, ნახევრად მიწურ ქოხში ცხოვრობდა, ჰქონდა გაუფორმებელი სანადირო იარაღი. ნიკასგან გაიგეს ისიც, რომ იმ დროისთვის გიასთან მისი მეგობარი ნინო მეტრეველი იმყოფებოდა, რომელმაც გიას 2 ათასი დოლარი მიუტანა. ამ ნაბოზარმა ჩუთლაშვილმა გადაწყვიტა, რომ გია დაეშანტაჟებინა და მისთვის ეთქვა: თუ ფულს არ მომცემ, დაგიჭერო, მაგრამ როცა წინააღმდეგობას წააწყდა, გია და მისი მეგობარი ნინო მოკლა. მერე ნიკა, ჯუბა და მეგობარი გოგო გააფრთხილა, რომ არავისთან წამოსცდენოდათ მომხდარის შესახებ და იქიდან წამოვიდნენ. ამ ამბავს შეესწრო კიდევ ერთი ჩვენი თანამშრომელი, პოლიციელი გოჩა ლაბაძე, რომელიც იმ დროს ტყეში საკუთარ ღორებს მწყემსავდა. მან გაიგონა გასროლის ხმა და დაინახა ზაზას ყვითელი ”ჟიგული”, - დაასრულა თხრობა ლაშამ.
- შენ რა, არ წერ? - მომიბრუნდა მე.
- როგორ დავწერო? - ვიკითხე დასუსტებულმა.
- როგორ და როგორც მოკალი, ისე...
- სურვილი მქონდა, რომ მისთვის ცხვირპირი დამესისხლიანებინა, მაგრამ ეს აზრი მაშინვე უარვყავი, რადგან ჩემი მხრიდან დიდი სისულელე იქნებოდა აგრესიის გამოხატვა. ახლა ჩემთვის მთავარი იყო, სიცოცხლე შემენარჩუნებინა. რასაც მეუბნებოდნენ, ვწერდი. ძლივს გამომყავდა ასოები. საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი, მაგრამ ვინ მომცემდა დასვენების საშუალებას? რადგან დანაშაული ”ვაღიარე”, ახლა ვიდრე ბოლომდე არ დავწერდი, ვინ დამანებებდა თავს? ჰოდა, მეც ვწერდი, რაც მოვისმინე.
- სად გაიცანი ნიკა ტატიშვილი? - მკითხა ვაჟამ.
- არ მახსოვს... - მხრები ავიჩეჩე და ლაშას შევხედე იმ ოროსანი, დაფასთან გაძახებული მოსწავლესავით, მეგობრებისგან კარნახს რომ ელის.
- კონსტანტინოვიჩ, მკვლელობა ხომ 25 ოქტომბერს ჩაიდინა... ჰოდა, რამდენიმე დღით ადრე, ასე, 15 ოქტომბერს, ეს ვაჟბატონი თავისი ყვითელი მანქანით დიდუბის მეტროსთან მიდიოდა. ამ დროს ნიკა გზაზე გადადიოდა და კინაღამ ზაზას მანქანას შეუვარდა. ამან, - ხელი ჩემკენ გამოიშვირა, - დროულად დაამუხრუჭა და ნიკა გადარჩა. …ზაზა გადმოუხტა მანქანიდან, ჯერ შეაგინა, მერე ხელი ჩამოართვა, გაეცნო, დატუქსა და ჭკუაც დაარიგა... ასე არ იყო? - მომიბრუნდა. მე ისევ მხრები ავიჩეჩე. - ასე იყო, ასე და დაწერე, როგორ გაიცანი ნიკა ტატიშვილი... მერე, 25 ოქტომბერს ნიკა მეორედ შეხვდა დიდუბის მეტროსთან. ბიჭი ისევ გზაზე გადადიოდა. ზაზამ იცნო, გადმოვიდა და მოიკითხა. სწორედ მაშინ დაპატიჟა ნიკამ სანადიროდ, - როგორც ლაშა ჰყვებოდა, მეც იმავე თანმიმდევრობით ვწერდი. იმ ოთახის აღწერილობაც, სადაც მკვლელობა მოხდა, მისგან შევიტყვე.
- იქიდან როგორ წამოხვედი? - მკითხა ისევ ვაჟამ.
- მანქანა მოვაბრუნე და წამოვედი...
- შენ რა, არ გახსოვს? იქ მანქანის მოსატრიალებელი ადგილი სად არის? - თვალები დამიბრიალა ლაშამ.
- ჰო, არ არის... უკუსვლით წამოვედი. - დავუდასტურე მე.
- ”ზადნით” წამოვიდა და ცენტრალურ გზაზე რომ გამოვიდა, მერე მოაბრუნა მანქანა, - დააზუსტა ისევ ლაშამ.
ყველაფერი ისე დავწერე, როგორც მათ უნდოდათ. ”ძალა აღმართს ხნავსო”, - ალბათ, ამაზე სწორი გამონათქვამი არ არსებობს. მათ ხელში ვიყავი და მათივე კარნახით უნდა მეცხოვრა. თუმცა, იმედი არ მტოვებდა და სულ ვფიქრობდი, რომ ეს დროებითი ტანჯვა იყო და დღეს თუ ხვალ, ყველაფერი დამთავრდებოდა.
ვიდრე მე ჩვენებას ვწერდი, გათენდა. მზიანი დილა იყო. იმ პირქუშ ოთახში ფანჯრიდან შემომავალი მზის სხივები იატაკზე ეფინა, რაც ერთადერთ დასტურს წარმოადგენდა იმისა, რომ გარეთ ცხოვრება თავისი გზით მიდიოდა და მზეც, მთვარეც, ვარსკვლავებიც ჩვეულებრივად ანათებდნენ... მდინარე ისევ დაღმა მიდიოდა და დედამიწა ბრუნავდა... უამრავი ცოდვით დამძიმებული და უსამართლობით სავსე დედამიწა... 1996 წლის პირველი იანვარი გათენდა... იატაკზე დაფენილმა მზის სხივებმა ბავშვობა გამახსენა. დილაობით მზე სწორედ ჩემს საწოლ ოთახს ადგებოდა და იატაკზე სწორედ ასეთ კვალს ამჩნევდა ხოლმე. რა ფილოსოფოსობა ამიტყდა ან რა დროს ბავშვობაა, მგონი, გავგიჟდი-მეთქი, - გავიფიქრე და ლაშას ხმაც გავიგონე.
- დღეისთვის საკმარისია... - ადგა და კარი გამოაღო. - სულაძე! გაიყვანე პატიმარი... - სულაძემ გამიყვანა. არა, უფრო სწორად, გამათრია ოთახიდან. ჩემზე გაცილებით დაბალი იყო და რადგან დამოუკიდებლად გადაადგილება არ შემეძლო, იღლიის ქვეშ შემომიძვრა, ჩემი მკლავი მხარზე გადაიდო და ქვეშ ამომიდგა, მაგრამ ვერ გაუძლო ჩემს სიმძიმეს და საშველად კიდევ 2 კაცს უხმო. მე იატაკს დავყურებდი და ვცდილობდი, ისეთი მოძრაობები არ გამეკეთებინა, რომლებიც ტკივილს მომაყენებდა. 2 კაცი აქეთ-იქიდან ამომიდგა და დერეფანს გავუყევით. კუთხესთან რომ მივედით, გავჩერდი, რომ შემესვენა. წელში მოვიხარე და ხელებით მუხლებს დავეყრდენი.
- ზაზა, შვილო! - მომესმა განწირული ხმა. თავი ავწიე და დედა დავინახე. მეგონა, მომეჩვენა. თვალები მოვჭუტე, რომ კარგად დამენახა. არა, არ მეჩვენებოდა, ნამდვილად დედაჩემი იყო.
- ეს რა გიყვეს, ამ უღმერთოებმა? - იკივლა დედამ და ჩემკენ წამოვიდა, მაგრამ აბა, ჩემამდე ვინ მოუშვებდა? წინ 2 პოლიციელი გადაუდგა. დედა ყვიროდა, შველას ითხოვდა... უცებ პოლიციელებს ხელიდან დაუსხლტა და ჩემკენ გამოიქცა, მაგრამ ერთ-ერთი პოლიციელი ერთი ნახტომით დაეწია და შეაჩერა. მე ვერ ვინძრეოდი, მხოლოდ მუშტებმომუჭული ვიდექი და კბილებს ვაღრჭიალებდი. დედა რომელიღაც ოთახში შეიყვანეს, მეც ჩამჭიდეს ხელი და ქვევით ჩამიყვანეს. საკანში შემაგდეს და კარი უმალ მომიხურეს. მივიხედ-მოვიხედე. ჩემი თანამესაკნეები აღარ დამხვდნენ. როგორც ჩანს, ციხეში გადაიყვანეს. ”ნართან” რის ვაი-ვაგლახით მივედი და დავჯექი. კარგა ხანს ვიჯექი ასე, გაუნძრევლად. დედის დანახვამ ძალზე იმოქმედა ჩემზე. გული მეკუმშებოდა. ვიცოდი, დედა გაგიჟებული იქნებოდა, მით უმეტეს, ასეთ მდგომარეობაში რომ მნახა... მერე ნინო და ბავშვები გამახსენდა. ნეტავ, როგორ იყვნენ უჩემოდ? ნათია ღამით არ იძინებდა ხოლმე, ვიდრე მე არ მივიდოდი. ახლა? როგორ შეეგუა უჩემობას?
არც იმ ღამით და არც მეორე დღეს არავინ გამოჩენილა. არც საჭმელი და წყალი მოუტანია ვინმეს. ბედობის დღემ ისე ჩაიარა, ფეხზეც არ ავმდგარვარ, ძირითადად, მეძინა, საფიქრალი დროც ბევრი მქონდა, მაგრამ გეგმას წინასწარ ვერ დავაწყობდი. ყვითელი ”ჟიგული” იყო ძირითადი ხელმოსაჭიდი გამომძიებლისთვის საიმისოდ, რომ ჩემ წინააღმდეგ აღეძრა საქმე. თურმე, ვინმე პოლიციელს, გოჩა ლაბაძეს უნახავს ჩემი მანქანა. - ”კი მაგრამ, 25 ოქტომბერს თუ გოჩამ ყვითელი მანქანა ნახა, სროლის ხმაც გაიგონა და დახოცილებიც თავისი თვალით იხილა, რატომ არ განაცხადა პოლიციაში? ის ხომ პოლიციელი იყო? ვალდებულიც კი გახლდათ, რომ მოსულიყო და ეთქვა...” - ვფიქრობდი და იმდენ გარემოებას ვხედავდი, რომელიც ჩემს უდანაშაულობას დაამტკიცებდა, რომ თანდათან ვმშვიდდებოდი. ის დღე გამახსენდა, როდესაც დამაყაჩაღეს და ჩემი მანქანა წაიყვანეს. 1994 წლის თებერვლის დასაწყისი იყო. შინ ვბრუნდებოდი. უკვე გვიანი იყო. მეტრო ”გურამიშვილთან” ახალგაზრდა ბიჭი შევნიშნე. ეტყობოდა, რომ სციოდა. ქურთუკის საყელო აწეული ჰქონდა, ფეხს ფეხზე უბაკუნებდა, ხელები პირთან მიჰქონდა და იორთქლავდა. ეს ის პერიოდია, როცა ტრანსპორტი ქალაქში თითქმის არ მოძრაობდა. კერძო მანქანებიც კი იშვიათად ჩნდებოდნენ. ახალგაზრდამ დამინახა თუ არა, ხელი ამიწია. შემეცოდა და გავუჩერე. ვიფიქრე, თუ მუხიანში მოდიოდა, გავიყოლებდი. ის წინა სავარძელზე ისე მოთავსდა, არც უკითხავს, სად მივდიოდი. უეცრად, უკან ორივე კარი გაიღო და კიდევ 2 მამაკაცი ჩაჯდა სალონში. დავაპირე მიმეხედა, მაგრამ კისერზე ცივი საგნის შეხება ვიგრძენი.
- არ გაინძრე! – კბილებში გამოსცრა ერთმა.
- მიდი, დაძარი მანქანა! - მიბრძანა ჩემ გვერდით მჯდომმა და გვერდიდან, წელის არეში, გრძელი დანა, უფრო სწორად, ხანჯალი მომადო. - პირდაპირ იარე! - მითხრა მას შემდეგ, როცა მანქანა დავქოქე. ნურავინ იტყვის, რომ იარაღიან ხალხთან ვაჟკაცი იქნება და არ შეეშინდება. ძალზე შემეშინდა. თვალებში მიბნელდებოდა. გლდანში ამიყვანეს და მიბრძანეს, ქვესადგურის ეზოში შევსულიყავი. დავემორჩილე. როდესაც მოტორი გამოვრთე, ერთ-ერთი მანქანიდან გადავიდა. იარაღმომარჯვებული ყაჩაღები კი ადგილზე დარჩნენ. გარეთ გადასულმა მანქანას შემოურბინა და ჩემი კარი გამოაღო.
- გადმოდი! – მიბრძანა და მანქანაში მსხდომთ მიმართა: - ”ბაგაჟნიკში” ჩავაგდოთ?
- მოიცა, ნუ ჩქარობ... - უკანა კარი გამოაღო და გადმოვიდა მეორე ყაჩაღი. მე მანქანიდან გადავედი და მათ წინ მორჩილად გავჩერდი. ერთი მათგანი მოვიდა და ქამარი შემომხსნა. იქვე წაქცეული ელექტრობოძი იყო. იქამდე მიმიყვანეს და ქამრით ზედ მიმაბეს. ის, რომელსაც იარაღი ჰქონდა, ჩემ წინ, სამიოდე ნაბიჯის მოშორებით დადგა. იარაღი გადატენა და დამიმიზნა. თვალები დავხუჭე. გონებაში ათასმა აზრმა გამირბინა. უცებ სროლის ხმა გავიგონე. კარგა ხანს ვერ გავახილე თვალები. ვიდექი და ველოდი, როდის ვიგრძნობდი ტკივილს. ხმამაღალი სიცილი მომესმა. თვალები გავახილე. სამივე ყაჩაღი გულიანად ხარხარებდა.
- შეგეშინდა, ბიჭო? - მკითხა პისტოლეტიანმა.
- გაზის პისტოლეტი იყო, ნუ გეშინია... - დამამშვიდა მეორემ. მერე სამივენი მანქანაში ჩასხდნენ და უცებ მოსწყდნენ ადგილს. მე კი ისე, ბოძზე მიბმული დამტოვეს. ჩემს მანქანას გულდაწყვეტილმა გავაყოლე თვალი. სიმწრისგან ერთი ამოვიგმინე და ხელების გათავისუფლებას შევუდექი. მალე დავიხსენი თავი ტყვეობიდან და სირბილით გავემართე გლდანის მე-8 მიკრორაიონში მდებარე პოლიციის ქვეგანყოფილებისკენ. ამასობაში უკვე 2 საათი გამხდარიყო. კარზე დავაბრახუნე. მორიგემ თვალების ფშვნეტით გამოიხედა.
- რა ხდება, რა ჩამოიღე კარი, ბიჭო? - მკითხა მთქნარებით.
- ჩქარა გააღე კარი, მანქანა წამართვეს, იქნებ დავეწიოთ, - ვყვიროდი ხმამაღლა. ძლივს გააღო კარი მორიგემ. შიგნით 2 პოლიციელი დამხვდა: ერთი რიგითი იყო, მეორე – ოფიცერი.
- დამშვიდდი, რა მოხდა, რა დაგემართა? - მკითხა ოფიცერმა. უცებ მივაყარე სათქმელი. მერე ოპერმუშაკი გააღვიძა და ახლა მის კითხვებს გავეცი პასუხი. მან ერთი თანამშრომელი გამოიყოლა და თავისი მანქანით შემთხვევის ადგილზე მიმიყვანა. თურმე, იქვე ავტომატებით შეიარაღებული დაცვის ბიჭებიც იყვნენ, რომლებიც ჩემი დაყაჩაღების დროს არ შემიმჩნევია. ოპერმუშაკი მათ გაესაუბრა. ბიჭებმა დაადასტურეს, რომ სროლის ხმა ნამდვილად იყო... მე გაოცებული ვუყურებდი - თუ სროლის ხმა გაიგონეს, რატომ არ დაინტერესდნენ, რა ხდებოდა? იქიდან მალე წამოვედით.
- ახლა ის ყაჩაღები ვინ იცის, სად იქნებიან... ჩვენ მათ ვეღარ დავეწევით... - მომიბრუნდა გზაში ოპერმუშაკი.
- კი მაგრამ, რას ჰქვია, ვერ დაეწევით? ასე ეძებთ და პოულობთ მანქანებს? - ვიკითხე გაკვირვებულმა.
- იცი, რა? ”მერსედესი” რომ იყოს ან რაიმე სხვა, ძვირადღირებული მანქანა, კიდევ შეიძლებოდა თავის შეწუხება. შენი დანგრეული ”ჟიგულისთვის” ამდენი ხალხი გაგვაღვიძე, დაგვაფეთიანე, ახლა კიდევ გინდა, რომ ყაჩაღებს გავეკიდოთ? ხვალ მოდი განყოფილებაში, განცხადება დაწერე და იქნებ სადმე ვიპოვოთ შენი ”მერანი”.
- კი მაგრამ, ხვალ ის საქართველოში აღარ იქნება... - ვცადე გამეპროტესტებინა მისი საქციელი.
- არ იქნება და ნუ იქნება... თავს ხომ ვერ მოვიკლავთ? - მიპასუხა და მანქანა განყოფილების ეზოში შეიყვანა. რაღას ვიზამდი? ბედს შევეგუე და შინისაკენ ფეხით გავუყევი გზას.
ამ ამბის მერე 3 თვე გავიდა. ჩემი მანქანის დაკარგვას ის-ის იყო შევეგუე, რომ სოფლიდან მამაჩემი ჩამოვიდა და შემატყობინა, ახმეტიდან გამომძიებელი მოვიდა და მითხრა, რომ ჩვენი მანქანა უპოვიათო. იმ დღესვე გავემგზავრე ახმეტაში. მანქანა პოლიციის ეზოში იდგა. მთლად გაძარცული იყო. ზოგიერთი ნაწილი გამომძიებლის კაბინეტში ეწყო, მეორე ნახევარი - კიბის ქვეშ. ყაჩაღებს ის ახმეტელი ახალგაზრდა მამაკაცისთვის მიუყიდიათ და რადგან მას მანქანის საბუთი არ ჰქონდა, ამის გამო მისი დაშლა და ნაწილ-ნაწილ გაყიდვა განუზრახავს. როგორც მოგვიანებით გავიგე, ყაჩაღები დაუჭერიათ, მათგან ფული აუღიათ და გაუშვიათ. ჩემი დაშლილი მანქანა წამოვიყვანე და თელავის რაიონში, სოფელ აკურაში, მამიდაშვილის ეზოში გავაჩერე. მისი მეზობელი მანქანის ხელოსანი იყო, საბოლოოდ, მან ამიწყო და მანვე ”დაშპაკლა”. სწორედ ასეთი, ”შპაკლით” აჭრელებული მანქანით დავდიოდი, ვიდრე დამიჭერდნენ. ნეტავ, სულ არ მეპოვა ეს მანქანა. ჩემ წინააღმდეგ შეთითხნილ საქმეში სწორედ ყვითელი ”ჟიგული” ფიგურირებს. როდესაც მაწამებდნენ, ჯალათები სწორედ იმას მეუბნებოდნენ: - აღიარე, რომ შენი მანქანა მკვლელობის მერე ”დაშპაკლე”, როცა 28 დეკემბერს ”გაზ-24-ს შეეჯახეო. ეს რომ გამახსენდა, გავიფიქრე, რომ ალბათ, ის შეჯახებაც ამათ მომიწყვეს იმის გამო, რომ საქმეში მხოლოდ ყვითელი ”ჟიგული” ფიგურირებს და არა - ”დაშპაკლული”, ხოლო თუ მას მკვლელობის მერე ”დავშპაკლავდი”, ეს მათთვის გაცილებით ხელსაყრელი იქნებოდა.
***
- ბატონო ვაჟა, შეიძლება? - იკითხა გამომძიებელმა ლაშა გულდედავამ და კარში მთელი ტანით გამოჩნდა.
- მოდი, - მოკლედ მოუჭრა ვაჟამ.
- ”ბორჯომი” წამოვიღე, გესიამოვნებათ... აუფ, რა ჩავიხრჩვით გუშინ! პახმელიაზე ხართ?
- დილით ხაშზე ვიყავი... - უპასუხა, მაგრამ ”ბორჯომისთვის” ხელი მაინც გაუწოდა - დაჯექი.
- კარგა ხანია, ამდენი არ დამილევია, - ხვნეშით დაეშვა სკამზე ლაშა, ვაჟამ ბოთლი გახსნა და მიიყუდა.
- იფ, იფ... კარგია... - გააგრძელა სიტყვა და სკამის საზურგეს მიაწვა. - ლაშა, ამ საქმიდან რამე გამოვა? - თვალით სქელ საქაღალდეზე მიანიშნა.
- რა ვიცი, კონსტანტინოვიჩ... აღიარებითი ჩვენება უკვე გვაქვს...
- ახლა ეგ დაიწყებს ჩივილს, - მაწამესო, ჩვენება ისე ჩამომართვესო... ამის საპასუხოდ გაქვს რამე?
- რამდენიც უნდა, იმდენი წეროს და იკითხოს საჩივარი... როგორ ფიქრობ, ექსპერტს მივუშვებ მაგასთან?
- არა? - ჩაიცინა ვაჟამ.
- კარგი, რა, კონსტანტინოვიჩ, ბავშვი ხომ არ ვარ?
- ნიკა ტატიშვილი ამოიყვანეს?
- ჯერ არა... თქვენს განკარგულებას ველი... მისი ძველი ჩვენებები აქ მაქვს, - თქვა ლაშამ და საქმე გადაშალა.
- ჩვენებების წაკითხვის თავი სად მაქვს, მოკლედ მითხარი, რას ამბობს.
- აი, ეს არის ის ჩვენება, რომელიც 27 ოქტომბერს მოგვცა, - წინ დაუდო რამდენიმე ფურცელი გამომძიებელმა. - მოწმე ამბობს, რომ გიორგი სიხარულიძემ მოკლა ნინო მეტრეველი და შემდეგ თავი მოიკლა. იმავეს ამბობს 1-ელ ნოემბერს მოცემულ ჩვენებაში. ნინო მეტრეველი და ნიკა კოლეჯში ერთად სწავლობდნენ. სწორედ ნიკამ მიიყვანა ის გიასთან. აღმოჩნდა, რომ თურმე, ისინი ადრეც იცნობდნენ ერთმანეთს.
- ახლა კიდევ ერთხელ უნდა დაჰკითხო ნიკა.
- კი, აუცილებლად... ახლა გავალ და ვეტყვი, რომ ამოიყვანონ. 5 წუთში თქვენც შემოდით... - ვაჟამ ხელი აუქნია. აქაოდა, თავისუფალი ხარ და რაც დავალებული გაქვს, გააკეთეო.
გაგრძელება იქნება
ავტორი: მარი ჯაფარიძე