31 აგვისტო, 2011 წელი
დილის მთავარი საინფორმაციო გამოშვება გეგა ცეცხლაძით დაიწყო. და ეს სულაც არ იყო ოცდაერთი წლის თავდამსხმელის თბილისის „ლოკომოტივიდან“ დორტმუნდის "ბორუსიაში“ გადასვლის ამბავი.
ინფორმაცია არც მის წარმატებასა და ნათელ მომავალზე ყოფილა.
არც საქართველოს იმედად და ამომავალ ვარსკვლავად მოიხსენიებდნენ ბიჭს, რომლის სახელი წინა დღით ყველას პირზე ეკერა. მთავარი საინფორმაციო გამოშვება წინა ღამით მომხდარი მკვლელობის გაშუქებით დაიწყო და... კადრებში კარგად ჩანდა გეგა, რომლის თეთრ პერანგს სისხლის ლაქები აჩნდა; ხელებზე ბორკილებდადებულ ბიჭს აქეთ-იქიდან პოლიციელები ამოსდგომოდნენ; ცეცხლაძეს ერთხელაც არ აუწევია თავი...
კადრში გამოჩნდა რესტორნის ეზო, სისხლის გუბე, ლენტით შემოსაზღვრული დანაშაულის ადგილი... მხოლოდ და მხოლოდ მშრალი ფაქტები და არაფერი მეტი.
გეგა ცეცხლაძეს, ოცდაერთი წლის ახალგაზრდას, „საქართველოს იმედსა“ და ქართული ფეხბურთის „ამომავალ ვარსკვლავს“ აპატიმრებდნენ საქართველოს სისხლის სამართლის კოდექსის ას მეჩვიდმეტე მუხლის მიხედვით, რაც ადამიანის ჯანმრთელობის განზრახ მძიმე დაზიანებას გულისხმობდა და რამაც გამოიწვია სიცოცხლის მოსპობა...
უფრო მარტივად რომ ვთქვათ, გეგას აპატიმრებდნენ ახალგაზრდა კაცის მკვლელობისთვის - მსხვერპლის, რომელმაც მის ხელებში დალია სული... და სასჯელი განისაზღვრებოდა თერთმეტ წლამდე პატიმრობით. კიდევ უფრო მარტივად კი, გეგასთან ერთად მის მომავალსაც აპატიმრებდნენ და იმწუთას არავინ იყო მის გვერდით ისეთი, ვინც ამ ყველაფერს ხელს შეუშლიდა, ხელს გაუწვდიდა და აქედან დაიხსნიდა...
13 მაისი, 2022 წელი
თავისუფლება ყველაზე უცნაურ და მონატრებულ განცდად ეჩვენებოდა ამდენი წლის შემდეგ. ბოლომდე იმასაც ვერ იაზრებდა, ნამდვილად გრძნობდა თუ, უბრალოდ, ინფორმაციის დონეზე იცოდა, რომ ახლა უკვე თავისუფალი იყო. როგორი ირონიულია?!. ბოლო წლებმა თითქმის ყველაფერზე შეუცვალა წარმოდგენა და ახლა ეს თავისუფლებაც უბრალო, გაცვეთილ, შინაარსისგან დაცლილ სიტყვადღა ეჩვენებოდა.
კიდევ ერთხელ და საბოლოოდ მოავლო თვალი იქაურობას, კარგად რომ დაემახსოვრებინა, სად არ უნდა დაბრუნებულიყო აღარასოდეს და შემდეგ ისე ჩამოიფარა სახეზე ჰუდის გრძელი კაპიუშონი, ქუჩაში გადაადგილებისას ზედმეტი ყურადღება რომ არ მიექცია.
რა თქმა უნდა, არ დასცალდა. ერთი ქუჩის გავლის შემდეგ შენიშნა, როგორ აეკიდა დაბურულმინიანი მანქანა და, მიუხედავად იმისა, რომ საშინლად ინდიფერენტული გამხდარიყო ყველაფრის მიმართ, მაინც არ ესიამოვნა და თავს ძლივს იკავებდა, არ მივარდნოდა. ხომ შეიძლება ახლა მაინც აცადონ მშვიდად ცხოვრება, ახლა მაინც დაანებონ თავი, დაივიწყონ? მაგრამ არა! თითქოს ჯიბრზე, სწორედ ისეთ გარემოში უწევდა დაბრუნება, სადაც, მისგან დამოუკიდებელი მიზეზებით, შემცირებული კი არა, გაასმაგებული ინტერესის ობიექტი გამხდარიყო.
– ცეცხლაძე! – დაბალი ხმით გამოსძახა მძღოლმა სანახევროდ ჩამოწეული მინის მიღმიდან. – ჩაჯექი.
მხოლოდ ჩაეცინა, პასუხის გაცემა არც კი ჩათვალა საჭიროდ. კი, როგორ არა, ახლავე გაიქცეოდა და სიამოვნებით ჩაუხტებოდა მანქანაში. ეგებ ზედმეტად დიდხანს იყო ხალხისგან შორს და ამიტომ ვეღარ გაეგო ვერაფერი.
– შენ გელაპარაკები!.. – ოდნავ აუწია ტონს კაცმა.
– გაიარე, რა!
– გეგა! – ამჯერად სრულიად სხვა ხმა გაიგონა და თითქოს ადგილზევე გაიყინა. მამა იყო.
ნელა შეტრიალდა მანქანისკენ. მძღოლის უკანაც ჩამოწეული იყო ფანჯრის მინა და მის მიღმა ნოდარი ჩანდა.
ისეთი სახით იჯდა, თითქოს ათი წლის შემდეგ ციხიდან გამოსულ შვილს კი არა, უბრალო გამვლელს უყურებდა.
მანქანიდან გადმოსვლაც კი არ უფიქრია, პირიქით, ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა, აშკარად არ სიამოვნებდა დიდხანს აქ გაჩერება.
– ჩაჯექი! – მოუჭრა მოკლედ და გეგაც მიხვდა, რომ გაჯიუტებას აზრი აღარ ჰქონდა.
ცოტა არ იყოს, ისე დაიღალა ამ უაზრო ბრძოლით, წინააღმდეგობის გაწევით, მუდმივად რაღაცის მტკიცებით, რომ უკვე სულერთი ხდებოდა, რას გააკეთებდა. რამე მნიშვნელობა რომ ჰქონოდა, კიდევ ჯანდაბას, მაგრამ ასე უშედეგოდ, არაფრის გულისთვის... ნამდვილად მოჰბეზრდა.
– მეც მიხარია შენი ნახვა, ნოდარ! – დამცინავად მიმართა. ჩანთა მანქანის საბარგულში ჩააგდო და მამას გვერდით მიუჯდა. მამას პრინციპულად არ ეძახდა.
– კი, სახეზე გაწერია სიხარული!
– შენ გგავარ, ვერაფერს ვმალავ! – ვალში არ დარჩენია.
ამ წლების განმავლობაში კიდევ უფრო დაეძაბათ ურთიერთობა და უკვე თავსაც აღარ იწუხებდა საკუთარი დამოკიდებულების დასამალად.
– ნეტავ მართლა დამმსგავსებოდი, ახლა ამ დღეში არ იქნებოდი! – ამრეზით გახედა კაცმა და შემდეგ მძღოლს მიუბრუნდა, – თამაზ, ჯერ ბარნოვის სახლში მიგვიყვანე.
ვერაფრით შეიკავა გეგამ ირონიული სიცილი. რა დრო დაუდგა ნოდარ ცეცხლაძეს?! უკვე სახლებს მისამართებისა და უბნების მიხედვით არჩევდა. მოდურ, ბრენდულ პიჯაკში იყო გამოწყობილი, ბოლო მოდელის ავტომობილითა და მძღოლის მომსახურებით სარგებლობდა, ალბათ ხალხში შესაშური რეპუტაციაც ჰქონდა, მაგრამ ხომ მშვენივრად იცოდა, ვინც იყო და რასაც წარმოადგენდა სინამდვილეში მამამისი?
გეგა რომ დაიჭირეს, მამამ პირველი შეხვედრისას უთხრა – შენი საქციელის გამო ამიერიდან როგორ შევხედო ხალხს თვალებშიო. წამითაც არ შეჰპარვია ეჭვი მის უდანაშაულობაში, ერთხელაც არ უკითხავს, რა მოხდა სინამდვილეში, არ მოუნდომებია დეტალების გარკვევა და იმის დაშვება, რომ ყველაფერი ისე არ იყო, როგორც ამას ეკრანებზე აჩვენებდნენ ან ლაპარაკობდნენ. მტკიცედ სჯეროდა, რომ ვაჟა ნიქაბაძე თავის მომავალ სიძეს ტყუილად არ გაწირავდა და ყველაფერს გააკეთებდა სიმართლის დასადგენად.
საბოლოოდ კი, მხოლოდ ერთი სიმართლე არსებობდა:
გეგას თერთმეტწლიანი პატიმრობა მიუსაჯეს, რადგან ერთადერთი ადამიანი იყო, ვინც სამართალდამცველებმა მსხვერპლის გვერდით იპოვეს. ასევე ერთადერთი იყო, ვინც რესტორნის კამერის ჩანაწერებში გარდაცვლილის სიახლოვეს ჩანდა და მერე რა მოხდა, თუ ეს ჩანაწერები საქმეში სულაც არ იყო სრულად წარმოდგენილი. მომხდარი სხვა რაკურსითაც არ ჩანდა, რადგან, როგორც აღმოჩნდა, მხოლოდ ერთი კამერა მუშაობდა და იმ ერთმაც მხოლოდ გეგას დაფიქსირება შეძლო.
მოწმეებს ხელჩასაჭიდი ჩვენებები არ მიუციათ.
საერთოდაც, ნატამ თქვა, ჩხუბის დროს ტორტზე სანთლებს ვაქრობდი და არც ვიცი და არც დამინახავს, რატომ და როგორ დაიწყო ჩხუბი, მხოლოდ ბოლოს დავინახე გეგა, დანა და გარდაცვლილი ერთადო. ვაჟა არც დასწრებია სასამართლოებს. ისიც კი აღიზიანებდა, ეს ამბავი მის შვილს რომ დაუკავშირდა და ახლა ჟურნალისტებს ვერ მიანიჭებდა სიამოვნებას, რომ მისი კადრებიც გადაეღოთ სასამართლოს სიახლოვეს.
ნოდარი ბოლომდე ენდობოდა ვაჟას და, შესაბამისად, ხელიც არ გაუნძრევია შვილის დასახმარებლად. უპირობოდ, უაპელაციოდ მიიღეს მოსამართლის გადაწყვეტილება და გეგას ცხოვრება ჩაქუჩის ერთი დარტყმით შეიცვალა: გასახდელიდან მწვანე მინდვრისკენ მიმავალი დერეფანი საკნისკენ მიმავალმა გზამ შეცვალა, მისი ოცნებები და მიზნები კი - უიმედობამ და სიცარიელემ და, რაღა გასაკვირია, რომ ბრძოლის სურვილიც დაკარგა. ამ თემასა და იმ ღამეზე საერთოდ არ ლაპარაკობდა. არავისთან. თვლიდა, ისედაც საკმარისი ილაპარაკა საიმისოდ, რომ მოესმინათ. მაგრამ არც მოუსმინეს და ვერც გაუგეს. თავიდან ეგონა, გაგიჟდებოდა. ალბათ, აქამდე ბევრი არც აკლდა: ციხის კედლებში სული ეხუთებოდა, ვერ სუნთქავდა, ვერ მოძრაობდა, ვერაფერს აკეთებდა. მზის სხივი და სუფთა ჰაერი ენატრებოდა, სივრცე, სტადიონის მწვანე საფარის სურნელი ენატრებოდა, ის შეგრძნებებიც, ბურთთან შეხებისას რომ განიცდიდა და ახლა, როცა ეს ყველაფერი მისთვის მიუწვდომელი გახდა, ეგონა, ვერ გაუძლებდა.მაგრამ მერე ვარჯიში დაიწყო და... გაუძლო.
გონებასა და სხეულს ერთდროულად ასუფთავებდა ნეგატიურისგან და დღითი დღე ემატებოდა ძალა. გრძნობდა, რომ მეტი და მეტი შეეძლო, მერე იმ მეტსაც იღებდა, მაგრამ ეს კიდევ უფრო ახელებდა. იმის ნაცვლად, რომ სიამოვნება მიეღო, თითქოს განგებ, თავს უფრო იტანჯავდა და როცა იმაზე უკეთესი ხდებოდა, ვიდრე იყო, გრძნობდა, რომ ეს აღარაფერში სჭირდებოდა. ვერაფერში გამოიყენებდა. არავის გამოადგებოდა. ახლა სრულებით სულერთი იყო როგორ ფორმაში იქნებოდა – ათლეტური დარჩებოდა თუ სულაც ღიპს დაიდებდა. უკვე მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა. ნოდარი აკითხავდა ხოლმე. იმიტომ არა, რომ ენატრებოდა. უფრო აგენტს ჰგავდა, ვიდრე მამას, რომელიც ფორმალურად ჰკითხავდა, როგორ ხარო და შემდეგ ისე გადადიოდა ფინანსურ საკითხებზე, პასუხს არც ელოდებოდა.
თავიდან ცდილობდა გაემართლებინა მამის საქციელი, თავს არწმუნებდა, მამა ასე იმიტომ იქცევა, რომ უნდა, სანამ აქ ვარ, ჩემს მომავალზე იზრუნოს და გარეთ გამოსულს ნორმალური ცხოვრების პირობები დამახვედროსო. მოგვიანებით იფიქრა, რომ მამა არსებულ სიტუაციას ვერ ეგუებოდა და ასე ყურადღების გადატანა უნდოდა. ბოლოს მაინც მიიღო ის სიმართლე, რომელიც არც ახალი იყო და არც მოულოდნელი: ნოდარი, უბრალოდ, ცდილობდა, ის სარგებელი მაინც მიეღო, რაც დარჩა. გეგას საკმარისი დანაზოგი ჰქონდა საიმისოდ, რომ ოჯახს მცირე ბიზნესი წამოეწყო და მამამისიც ყველაფერს მოედო. ჯერ ხილ-ბოსტნეულის დახლი დადგა, შემდეგ მუშაობა რომ წაუვიდა, მაღაზიად გადააკეთა. ცოტა ხანში, ხილ-ბოსტნეულს სურსათიც მიამატა, მალევე საკანცელარიო მაღაზია წამოჭიმა, ე.წ. ელიავას ბაზრობაზე ადგილი აიღო...
მოკლედ, რაც იცოდა და არ იცოდა, გამოსდიოდა თუ არ გამოსდიოდა, ყველაფერს ხელი მოჰკიდა და გამოაჩინა სიტუაციაზე მაქსიმალურად მორგების უნარი და კიდევ ის, რომ შეეძლო ყველაფრის ფასად მიეღო ისეთი ცხოვრება, რომელიც აქამდე ხელის გაუნძრევლად მოსდიოდა. ახლა, სამწუხაროდ, „მეწველი ძროხა“ დაეკარგა და ამიტომ უწევდა თვითონ წვალება. გამოუვიდა კიდეც. ღმერთმა უწყოდა, რის ფასად და რის სანაცვლოდ, მაგრამ გამოუვიდა. ჯერ მცირე მეწარმედ იქცა, შემდეგ ბიზნესმენად, ბოლოს კი ტრადიცია გააგრძელა და ბიზნესმენობიდან პოლიტიკოსობამდე რომ ერთი ნაბიჯია დარჩენილი საქართველოში, ის ნაბიჯიც გადადგა და ოპოზიციონერი გახდა.
აქამდე თუ გეგა ცეცხლაძის მამა იყო, ახლა პირიქით, გეგას მოიხსენიებდნენ მის შვილად. ნოდარმა როგორღაც ისიც კი მოახერხა, რომ სამი თვით ადრე გამოეშვათ ბიჭი ციხიდან, თან ყოველგვარი აჟიოტაჟის, ჟურნალისტების დახვედრისა და ზედმეტი კითხვების გარეშე. საარჩევნო კამპანიისთვის ემზადებოდა და წინასაარჩევნოდ შვილის პატიმრობის თემის გააქტიურება ნამდვილად არ აწყობდა. ისიც ეყოფოდა, პატიმრის მშობელი რომ ერქვა.
– თამაზ, დღეს თავისუფალი ხარ, არსად წასვლას არ ვაპირებ, – ფიქრებიდან გამოიყვანა მამის ხმამ და მხოლოდ მაშინღა გაიაზრა, რომ უცხო კორპუსის პარკინგზე იდგნენ. ჰმ, ე.ი. ეს იყო „ბარნოვის სახლი“.
– გმადლობთ, მშვიდობიან საღამოს გისურვებთ, – დაემშვიდობა მძღოლი, რომელიც პირადი მცველივით უფრო გამოიყურებოდა, და ამდენი წლის შემდეგ მამა-შვილი პირველად დარჩა პირისპირ სრულიად მარტო.
არა, რა თქმა უნდა, არ ყოფილა არანაირი ჩახუტება, ემოციები, ფრაზები: „როგორ მომენატრე, შვილო“ და „გმადლობ, რომ გვერდით მედექი, მამა“. უცხოებივით გადმოვიდნენ მანქანიდან, სიტყვის უთქმელად და, რადგან გეგა აქ პირველად იყო და არ იცოდა, საით უნდა წასულიყო, დალოდებამ მოუწია.– ძველ სახლს რა უქენი? – მაინც ვერ მოითმინა და ჰკითხა ნოდარს.
– მოვიშორე. როგორც სხვა ყველაფერი ძველი, – მოკლედ მოუჭრა ნოდარმა.
– რატომ, „პლეხანოვზე“ ცხოვრება აღარ შეეფერებოდა შენს კარიერას?
- წესიერად ილაპარაკე! – წამითაც არ ცდილობდა კაცი გაღიზიანების დაფარვას.
ალბათ, რომ შესძლებოდა, ისე ამოშლიდა შვილს საკუთარი ცხოვრებიდან, ისე გააქრობდა, წამითაც არ დაფიქრდებოდა. პარლამენტის წევრობაზე იქაჩებოდა და აწყობდა კარიერაში ასეთი ლაქა?
მხოლოდ ღმერთმა უწყის, რის ფასად უჯდებოდა გეგას სიმშვიდის შენარჩუნება. ისიც მხოლოდ გარეგნულად. შეიძლება ითქვას, ეზარებოდა კიდეც პასუხის გაცემა. თანაც ახლა მხოლოდ დედასთან შეხვედრაზე ფიქრობდა, რადგან იცოდა, მაქსიმალურად მოუწევდა სიმშვიდის შენარჩუნება.
გეგას დაპატიმრებიდან მალევე ნანის ისედაც შერყეული ჯანმრთელობა გაუარესდა და ინსულტით დაგვირგვინდა. საკმაოდ სუსტად იყო, ძლივს გადაიტანა - ფეხზე დადგა, თუმცა ბოლომდე მაინც ვერ დაუბრუნდა პირვანდელ მდგომარეობას. შემდეგ აზროვნებასა და მეხსიერებაზეც შეექმნა პრობლემები. თავიდან ალცჰაიმერის დაავადებაზეც ვარაუდობდნენ, მაგრამ საბოლოოდ ყველაფერი ისევ სტრესსა და ნერვიულობას მიაწერეს და როცა ნოდარისთვის გაუსაძლისი გახდა მეუღლის მდგომარეობა, მომვლელი ქალი აუყვანა. ეს უკანასკნელი ბავშვივით უვლიდა ნანის და წამლებსაც ზედმიწევნით სიზუსტით ასმევდა. ნანის კი ერთმანეთში ერეოდა დღეები, მოვლენები, ადამიანები. დროდადრო გეგას კითხულობდა, ამდენ ხანს რატომ არ ბრუნდება ვარჯიშიდანო. არ იყო მარტივი პატიმრის დედის სტატუსის ტარება, ნანიმ კი ამას ვერ გაუძლო და ერთიანად ჩამოიშალა. ციხეში არცერთხელ არ უნახავს შვილი. თავიდან ფიზიკურად ვერ შეძლო, მერე კი გეგამ აუკრძალა ყველას, - ოჯახს, ახლობლებს, მეგობრებს, – ვინც საერთოდ შემორჩა. არავის იღებდა და ციხეში სრულიად მარტომ, მხოლოდ იქ გაცნობილი ადამიანების გარემოცვაში გაატარა ბოლო წლები.
– დედაშენი როგორც არის, კი იცი, მაგრამ ბოლო პერიოდია, კიდევ უფრო გააფრინა, – ნოდარის ხმაში გაფრთხილება იგრძნობოდა და ეს ისე თქვა, თითქოს მეუღლეზე კი არა, ვიღაც უცხოზე ლაპარაკობდა.
– სიტყვებს დაუკვირდი! – ვეღარ შეიკავა თავი გეგამ და ისეთი ტონით უპასუხა, აგრძნობინა, კიდევ ერთი ზედმეტი სიტყვა და აღარ შეგარჩენო.
არაფერი უთქვამს, თუმცა დამცინავად გახედა ნოდარმა. ისღა აკლდა, ამ ლაწირაკს ესწავლებინა ჭკუა და ლაპარაკი. აუდიტორიების წინაშე გამოდიოდა სიტყვით, გულზე მჯიღის ცემით საუბრობდა, უამრავი ადამიანი თვალებანთებული შესცქეროდა და ახლა ამან უნდა ასწავლოს, რა და როგორ თქვას? უბრალოდ, სასაცილოა და მეტი არაფერი. და მაინც, თავი ხელში აიყვანა და კარის შეღებისას სტანდარტული ტექსტის წარმოთქმა დაიწყო:
– კეთილი იყოს შენი... მაგრამ გეგამ გააწყვეტინა:
– არ გინდა, არაა საჭირო! აქ მხოლოდ მე და შენ ვართ და ზედმეტად კარგად ვიცნობთ ერთმანეთს, – ისე შეაბიჯა სახლში, ოდნავადაც არ ჰქონია შინ დაბრუნების შეგრძნება.
საერთოდ, გეგასთვის სახლი ყოველთვის მნიშვნელოვანი და განსხვავებული განცდების აღმძვრელი ადგილი იყო, ვიდრე უბრალოდ სიტყვა. არასოდეს უცხოვრიათ დალხენილად. ხშირად პურსა და ჩაიზე გადაუტარებიათ დღეები, სანთლის შუქზე უმეცადინია და მეზობლებისა და ნათესავების გამონაცვალი ტანსაცმლით უვლია, მაგრამ ბავშვობაში ყოველთვის ჰქონდა განცდა, რომ ოჯახი ჰყავდა, სახლი ჰქონდა, შინ ვიღაც ელოდებოდა. მუდამ სჯეროდა, რომ დედა ყოველთვის ყველაფერს გაუკეთებდა, მამა კი...
მამა მისდამი სითბოს არასოდეს გამოხატავდა, მაგრამ თუ სთხოვდა, ერთი დარტყმით ვინმეს ამერიკაშიც გადააფრენდა. ახლა კი უცხო სახლში შედიოდა, სადაც არაფერი იყო მისი და სადაც არავინ ელოდა. ზღურბლს გადააბიჯა, მაგრამ არ მოსულა სახლის შეგრძნება, არც სურნელი ეცნო და ვერც “დაბრუნებულად” იგრძნო თავი. უფრო პირიქით, უცხოსავით დააბიჯებდა შენობაში.
სრულად რომანი წაიკითხეთ ნათია ჯაგოდნიშვილის წიგნში „გადამწვარი ხიდები“