- ვააა, გოგიტა? - უცებ ვიცანი ის მამაკაცი, რომელიც ჩემთან ერთად მცხეთის "კაპეზეში" იჯდა. სიმართლე გითხრათ, მისი დანახვა გამიხარდა.
- როგორ ხარ? - მის გამოწვდილ ხელს მარჯვენა შევაგებე და ერთმანეთს გადავეხვიეთ.
- წამო, ძმაო, ჩემთან წავიდეთ, - დამპატიჟა თავის საკანში.
- მოდი, აქვე ჩამოვსხდეთ, - შევთავაზე და იქვე, ხის ქვეშ დადებულ დიდ "სიმკარის" ნატეხზე მივუთითე. - ცოტა ხანს ვილაპარაკოთ და მერე წავიდეთ. კი მაგრამ, აქ თუ იყავი, რატომ აქამდე არ შეგხვდი? - "სიმკარზე" ჩამოვჯექი.
- 1 კვირაა, რაც გადმომიყვანეს და როგორ მნახავდი? მანამდე ქსანში ვიჯექი. რაო, ბიჭო, ვერ მოიგე სასამართლო? მაინც ჩაგაყუდეს, არა?
- მკითხა და იქვე, ჩემ წინ ჩაცუცქდა.
- ჰო, მაინც, მაგათი დედა ვატირე...
- რამდენი მოგისაჯეს? ვხედავ, რომ არ დაგხვრიტეს.
- 15 წელი.
- ჰმ, გახსოვს, რომ გეუბნებოდი, ტყუილად იბრძვი-მეთქი? ხომ მართალი ვყოფილვარ?
- ეჰ, ჩემო გოგიტა, ადამიანი უკიდურეს გასაჭირშიც კი უნდა ელოდეს საშველს. შენი აზრით, გულხელი უნდა დავიკრიფოთ?
- არა, რატომ? უბრალოდ, უნდა იცოდე, რომ ამ ხალხს, ვისაც შენ ებრძვი, სქელი შუბლის ძვალი აქვს და რასაც ეუბნები, მარტო ძვლამდე აღწევს, ტვინამდე კი ვერა. როგორც ტყვიაგაუმტარი მასალა, ისე ისხლეტს ყველაფერს.
- შენ როგორ ხარ? რამდენი მოგისაჯეს?
- მე - 8. ალბათ, ახლა იტყვი, ეს სამართალია, რომ უდანაშაულო ადამიანი 15 წელი ვიჯდე და ეს გაფუჭებული კაცი კი რვაო? მაგრამ რას იზამ, ჩემო ზაზა, შენც რომ დამნაშავე იყო, ცოტას მოგისჯიდნენ. არაფერი რომ არ დაგიშავებია, იმიტომაც დაგსაჯეს ასე.
- ქსნიდან რატომ გადმოგიყვანეს?
- ამ დღეებში ისეთი კაცი მოიყვანეს ჩვენთან, რომელთან ერთადაც ჩემი გაჩერება არ შეიძლებოდა. მე და ის კაცი ერთმანეთის დაუძინებელი მტრები ვართ. ამიტომაც, ადმინისტრაციამ გადაწყვიტა, რომ აქეთ წამოვეყვანე.
- კი მაგრამ, ეს ამბავი ადმინისტრაციის ყურამდე ვინ მიიტანა?
- ადრე ერთად ვისხედით და ჩვენი პირველი შეტაკებაც იქ მოხდა. ერთი საწყალი ბიჭი იჯდა ჩვენთან, ობოლი იყო, ბავშვთა სახლში გაზრდილი. ცუდი ბიჭი არ იყო და მართლა უდანაშაულოდ იჯდა ციხეში. ის ვიღაცის ბინაში ცხოვრობდა, სამადლოდ. ფიზიკურად მუშაობდა და 2 "კაპიკს" აკეთებდა. ვიღაცებმა მისი მეზობლის ბინა "გატეხეს" და იმ ნაბოზარმა მაგას დაადო ხელი. ის კაცი დიდ თანამდებობაზე მუშაობდა და მისთვის რომ ეამებინათ, ადგნენ და ეს ბიჭი დაიჭირეს.
- ვააა... საწყალი, - მართლა შემეცოდა ის ბიჭი.
- შენ კიდევ რამე გიკვირს? - გაეცინა გოგიტას. - ჰოდა, ამ ბავშვს ვმფარველობდი, რომ ვინმეს არ დაეჩაგრა. ხომ იცი, ათასი მამაძაღლი ზის ციხეში. ყველა "პრისტუპნიკი" კარგი ტიპი კი არ არის. ზოგი მაგარი ჩათლახია. ჰოდა, ერთ დღეს, ვხედავ, დაძმარებული სახით დადის ეს ვანო და არაფრით მეუბნება მიზეზს. მერე, როგორც იქნა, ვათქმევინე - ფული წაუგია. ლამის გადავირიე. აღმოჩნდა, რომ მისი ბრალი არ ყოფილა. თურმე, მოთამაშეებთან იჯდა, კამათელი გაგორებულა და მის ფეხებთან გაჩერებულა. ამას აუღია და მიუწვდია. - რადგან კამათელს ხელი მოჰკიდე, უნდა ითამაშოო, - უთქვამს იმ კაცს, ვის გამოც ახლა ქსნიდან გადმომიყვანეს. მოკლედ, ჩაითრიეს ბავშვი და წააგებინეს. ვინ ჰყავდა ფულის მომტანი, როცა ქვეყნად არავინ ებადა?! ჰოდა, ამის გამო დიდი "რაზბორკა" ავწიე ზონაზე. მაშინ დავეჯახეთ ერთმანეთს და ჩხუბში დავჭერი. იმის მერე მტრებად ვიქეცით. "სვაბოდაზეც" მეძებდა, მაგრამ მე რუსეთში ვიყავი. თურმე, ახლა გაუგია, ქსანში რომ ვიყავი და იჩალიჩა, ისეთი კაცი ჩარია საქმეში, რომელსაც უარი ვერ უთხრეს და ჩვენთან გადმოიყვანეს. სამაგიეროდ, მე მომაშორეს იქაურობას.
- ახლა, აქაც რომ მოინდომოს გადმოსვლა?
- ბიჭო, შარს ვერიდები, "სროკის" დამატება არ მინდა, თორემ მაგას ვირთხასავით მივახრჩობ, თუ არ მომეშვება, მოვკლავ და ეგ იქნება.
- ე.ი. აქ უკვე ხშირად გნახავ, არა?
- კი, ძმაო. ახლა საიდან მოდიოდი? ქურდების კორპუსიდან?
- ჰო.
- ვისთან იყავი?
- გულბაათთან.
- აუ, ჯიგარია გულბაათი. რაიმე პრობლემა ხომ არ გაქვს?
- არა, არა, პატარა საქმე ჰქონდა და გავარკვიეთ.
- ზაზა, ჩემი იმედი გქონდეს, ძმაო, პატივს მცემს ყველა და თუ რაიმე გაგიჭირდეს, აქ ვარ.
- მხარზე ხელი დამარტყა გოგიტამ, - წამო, ახლა ჩემთან წავიდეთ და ცოტა "ჩავურტყათ".
ის იყო, დასალევზე უარის თქმას ვაპირებდი, რომ ჩემი თანამესაკნე, ლადო დავინახე, რომელიც ჩემკენ მოდიოდა და შორიდან მეძახდა: ზაზა, მორიგე გეძახის, მგონი, პაემანზე გელოდებიანო. ახლაღა გამახსენდა, რომ ჩემთან ჯული უნდა მოსულიყო. ამას რა დამავიწყებდა, მაგრამ გოგიტას დანახვამ ცოტა ხნით რეალობას მომწყვიტა. ახლა კი გულმა გამალებით დაიწყო ძგერა.
გოგიტას გამოვემშვიდობე და ჯულისთან შესახვედრად გავეშურე. ჯერ საკანში ავედი და ცნობისმოყვარე ადამიანების ინტერესი დავაკმაყოფილე. ამასობაში, მორიგეც მოვიდა და ხელახლა მიკითხა. რომ დამინახა, ამაჩქარა.
- წამოდი, ბიჭო, ეს დედოფალივით ქალი რომ მოვიდა და შენ კი ალოდინებ, როგორ გგონია, ზრდილობაა?
- ვინ ქალი მოვიდა, ზაზა? - მის ნათქვამს ყური მოჰკრეს დანარჩენებმა.
- არ ვიცი. ახლა წავალ და ვნახავ, - ვთქვი და პირის დაბანას შევუდექი.
- არ იცი? რაღაც არა მგონია, არ იცოდე, - არ მეშვებოდა ლადო.
- რომ მოვალ, ყველაფერს დაწვრილებით მოგიყვები, - შევპირდი, რომ თავიდან მომეშორებინა. სასწრაფოდ მოვწესრიგდი და პაემანზე ჩქარი ნაბიჯით გავემართე მორიგესთან ერთად, რომელსაც ჩემი ლოდინი მოსწყინდა და ახლა ბუზღუნ-ბუზღუნით მომყვებოდა უკან.
გაგრძელება იქნება
ავტორი: მარი ჯაფარიძე