"სამი თვის ფეხმძიმე რომ გავხდი, ალექსანდრემ დედამისს წერილი დაუტოვა და საცხოვრებლად ჩემთან გადმოვიდა" - ალექსანდრე ბასილაიასა და ლუიზა კობალაძის "ზღაპარი სიყვარულისა" - Marao

დაჰპირდა, ცხოვრებაში არასდროს მიგატოვებო, მაგრამ მაინც გატეხა სიტყვა. თურმე, ოქროს ქორწილის აღნიშვნას აპირებდნენ - 50 წელიწადს იცხოვრეს ერთად. მისი გარდაცვალების შემდეგ ძალიან ღრმა დეპრესია დაეწყო. მერე ნელ-ნელა ცოტათი გამოვიდა მდგომარეობიდან... სევდა ოდნავ მაინც რომ შემსუბუქებოდა, ბავშვობის გახსენება ვთხოვე, მაგრამ ბავშვობაც, თურმე, "მასთან" ერთად იწყებოდა. ასე აღმოვჩნდი მხოლოდ წარსულისა და გასაოცარი, უსასრულო სიყვარულის პირისპირ, სიყვარულს კი ალექსანდრე (ბუთხუზი) ბასილაია და მისი მეუღლე - ლუიზა კობალაძე ჰქვია.

"იყო და არა იყო რა, რა იქნებოდა, ნეტავ, რაო? შეყვარებულთა ქუჩაზე უცებ რომ გამოედარაო"...

- ტყიბულში ვცხოვრობდით მეც და ბუთხუზიც. ის ჩემი 3 წლით უმცროსი დის თანაკლასელი იყო - მაღალი, წარმოსადეგი, ხუჭუჭთმიანი ბიჭი. სკოლის ანსამბლში უკრავდა და კონცერტებზე სხვებსაც უკეთებდა აკომპანემენტს. ყოველთვის დიდივით იქცეოდა, "ბიჭუშკა" არასდროს ყოფილა. სიყვარული 14 წლისამ ამიხსნა - თავისი ამხანაგი გამომიგზავნა ამის სათქმელად. პასპორტი რომ აიღო, კიდევ გამომიგზავნა ამხანაგი, პასპორტიც გამოატანა და შემომითვალა: ხელი მოვაწეროთ, მერე, მშობლებმა რომ არ ნახონ, პასპორტიდან ფურცელს ამოვხევ, მე კი მეცოდინება, რომ ლუიზა ჩემიაო.

•  "პარტნიორი პირველი ადამიანი უნდა იყოს, ვისთანაც ჩვენი ტკივილისა თუ სიხარულის გაზიარებას შევძლებთ” - მაია დობორჯგინიძე 

ალექსანდრე ბუთხუზი-ბასილაია და ლუიზა კობალაძე

თვითონ ზედა უბანში ცხოვრობდა. მის ზემოთ ცხოვრობდა ჩემი მეგობარი ტაია, რომელიც დილაობით ჩამომივლიდა ხოლმე და სკოლაში ერთად მივდიოდით. ბუთხუზმა ეს იცოდა და როგორც კი ჩემი მეგობარი ჩამოსცდებოდა მის სახლს, ესეც ნელ-ნელა უკან მოჰყვებოდა - ასე გვაცილებდა სკოლამდე. რამდენჯერ მეგობრებთან ერთად მჯდარა, მე ჩამივლია და ზედაც არ შემიხედავს. თურმე, ცრემლი წამოუვიდოდა ხოლმე ამ დროს და მისი მეგობრები ბრაზობდნენ: მაგას ვუჩვენებთ სეირსო. იმხანად ბუთხუზის საქციელზე მეცინებოდა, მაგრამ იმდენი ქნა, ვერც კი მივხვდი, როგორ შემომეპარა სიყვარული. მერე და მერე ხშირად მოდიოდა ჩვენთან, შინ. ვისხედით და ბუთხუზი ჩუმად მწერდა სასიყვარულო წერილებს. მეც წერილობით ვპასუხობდი - მოკლედ, ვმესიჯობდით, მამაჩემი კი ვერაფერს ხვდებოდა. სკოლის დამთავრების შემდეგ ყოფილ პუშკინის პედაგოგიურ ინსტიტუტში ჩავირიცხე და თბილისში ბინაც ვიქირავე. ბუთხუზის ოჯახი მანამდე გადმოვიდა საცხოვრებლად თბილისში. თვითონ ჯერ ტექნიკუმში მოეწყო, შემდეგ - კონსერვატორიაში.

პირველკურსელი ვიყავი, ჩუმად რომ მოვაწერეთ ხელი - მართალია, ბუთხუზი არასრულწლოვანი იყო, მაგრამ მმაჩის ბიუროში "ჩავაწყვეთ". ის მაინც თავის ოჯახში ცხოვრობდა, თუმცა ყოველდღიურად ერთად ვიყავით. სამი თვის ფეხმძიმე რომ გავხდი, ბუთხუზმა დედამისს წერილი დაუტოვა და საცხოვრებლად ჩემთან გადმოვიდა. პატარა ჩემოდნით მოიტანა ორ-ორი კოვზი, დანა, ჩანგალი და კიდევ რამდენიმე საჭირო ნივთი. ერთ პატარა ოთახში საწოლიც ერთი გვედგა, მაგიდაც და სკამიც.

• ლეგენდაული ჯულიეტა ვაშაყმაძის ცხოვრება, ოჯახი და წარუშლელი მოგონებები 

ორ დღეში მთელი სამეგრელო თბილისში ჩამოვიდა და იოლად მოგვძებნეს. დედამისს ძალიან არ უნდოდა ჩემი რძლობა, ფიქრობდა, ბუთხუზს მომავალი აღარ ექნება და დაიღუპებაო. ბიძამისმა აბორტის გაკეთებაც მომთხოვა

წაიკითხეთ სრულად