გოდერძი ჩოხელის დიდი სიყვარული, შვილის "მძიმე როლი" და უცნაურად სევდიანი მწერლის ამბები - Marao

გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი კაცი იყო გო­დერ­ძი ჩო­ხე­ლი, გა­მორ­ჩე­უ­ლად მგრძნო­ბი­ა­რე, თით­ქოს ვა­ჟას მინ­დი­ა­სა­ვით ყვე­ლას და ყვე­ლაფ­რის ენა ეს­მო­და, გულთმი­სა­ნიც იყო და სამ­ყა­რო­საც გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლად შე­იგ­რძნობ­და... ოღონდ ეს მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­ვი­გე, რო­დე­საც მის ნა­წარ­მო­ე­ბებს გა­ვე­ცა­ნი. ისიც მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­ვი­გე, რომ მარ­თა­ლი და სი­ტყვის კაცი იყო - და­ი­ქად­ნა: „ცას­წა­ვა­ლო“, მერე გა­მარ­ჯვე­ბულ­მა „მღვრი­ემ­დეც“ იარა და... სულ რა­ღაც 53 წლი­სამ დაგვტო­ვა.

გო­დერ­ძის­თან ინ­ტერ­ვიუ არას­დროს ჩა­მი­წე­რია, არც ძა­ლი­ან და­ახ­ლო­ე­ბუ­ლი ვყო­ფილ­ვარ მას­თან, მაგ­რამ სალ­მი­თა და მო­კი­თხვით ვიც­ნობ­დი, სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ტე­ლე­ვი­ზი­ი­სა და რა­დი­ოს პირ­ვე­ლი არ­ხი­დან. მახ­სოვს, ხში­რად ვხვდე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს ტე­ლე­ვი­ზი­ის მე-3 სარ­თუ­ლის დე­რე­ფან­ში. მუ­დამ ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი და­დი­ო­და, მაგ­რამ გვერდს უსალ­მოდ და უღი­მი­ლოდ არას­დროს აგივ­ლი­და.

• ერთ დიდ სიყვარულზე მინდა გიამბოთ, რომელმაც ორი ადამიანი ერთმანეთს დააკავშირა - თანგული სიხარულიძისა და გურამ ფირცხალავას 34-წლიანი სიყვარულის ისტორია 

დღეს ამ კე­თი­ლი, გა­მორ­ჩე­უ­ლად ნი­ჭი­ე­რი და მარ­თა­ლი კა­ცის და­ბა­დე­ბის დღეა, თა­ნაც სა­ი­უ­ბი­ლო - 70 წე­ლი­წა­დი შე­უს­რულ­და. ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვიქ­ნე­ბო­დით, ამ­ქვეყ­ნად რომ შეგვძლე­ბო­და მის­თვის პი­რის­პირ მი­ლოც­ვა, მაგ­რამ... ისე­თი იდუ­მა­ლი იყო, მგო­ნია, რომ ჩვენს მი­ლოც­ვას ზე­ცა­შიც შე­იგ­რძნობს.

ზო­გა­დად, უც­ნა­უ­რად გა­მორ­ჩე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო გო­დერ­ძი ჩო­ხე­ლი, უც­ნა­უ­რად სევ­დი­ა­ნიც, ხა­ლი­სი­ა­ნიც და... ადა­მი­ა­ნუ­რიც. მისი და­ბა­დე­ბის დღეც მა­სა­ვით მუ­დამ სევ­დი­სა და სი­ხა­რუ­ლის ნა­ზა­ვია, მისი არ­ყოფ­ნი­თა და ყოფ­ნით ერ­თნა­ი­რად სავ­სე.

გო­დერ­ძის მე­უღ­ლე ნინო მე­ლაშ­ვი­ლი და მათი ვა­ჟე­ბი - ნიკა და ლუკა გო­დერ­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ გა­ვი­ცა­ნი, არა­და, ნი­ნოც, თურ­მე, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ისიც გო­დერ­ძიმ „გა­მაც­ნო“, ოღონდ - გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ.

• "კაცმა, რომელიც შემიყვარდა, ძალიან მაწყენინა, მიღალატა და სხვა ქალთან წავიდა..." - ბერტა ხაფავას კარიერა და პირადი ცხოვრება 

დღეს უკვე ჩო­ხე­ლე­ბის ოჯა­ხი - ნი­ნოც, ლუ­კაც და ნი­კაც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სი და ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან. ბო­ლო­ხანს იშ­ვი­ა­თად ვხვდე­ბით, მაგ­რამ ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მათ­გან ბევ­რი რამ მო­ვის­მი­ნე გო­დერ­ძი­ზე და ბევ­რი - დავ­წე­რე კი­დეც. ალ­ბათ, ეს მო­გო­ნე­ბე­ბიც მო­მავ­ლის­თვი­საა, მო­მა­ვალ­მა თა­ო­ბებ­მაც რომ კარ­გად გა­იც­ნონ გო­დერ­ძი ჩო­ხე­ლი, თა­ნაც - არა მარ­ტო მისი შე­მოქ­მე­დე­ბით.

ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში რომ არ მე­მუ­შა­ვა, შე­იძ­ლე­ბა გო­დერ­ძის ვერც შევ­ხვედ­რო­დი

გო­დერ­ძი­ზე ნინო ყო­ველ­თვის თბი­ლი ღი­მი­ლით მი­ამ­ბობს, ისე, რომ ერთი ცრემ­ლიც არ ჩა­მო­უ­ვარ­დე­ბა ხოლ­მე, რად­გან "მას" - გო­დერ­ძის არ უყ­ვარ­და, როცა ადა­მი­ა­ნე­ბი ტი­როდ­ნენ. უწ­მინ­დეს­სა და უნე­ტა­რეს ილია II-ს უთ­ქვამს გო­დერ­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ:"„გო­დერ­ძი ცრემ­ლია, რო­მე­ლიც და­ე­ცა სამ­თავ­როს მი­წას... ის ცრემ­ლი ოჯა­ხის­თვი­საც და სა­ქარ­თვე­ლოს­თვი­საც მალე ნა­ყოფს გა­მო­ი­ღებს“.

ჩო­ხე­ლებ­თან ერთ-ერთი სტუმ­რო­ბი­სას ნი­ნომ მი­თხრა, უხი­ლა­ვად ყო­ველ­თვის ვგრძნობ გო­დერ­ძის მფარ­ვე­ლო­ბას. თით­ქოს რა­ღა­ცებს გვა­კე­თე­ბი­ნებს, თით­ქოს სა­უ­კე­თე­სო ადა­მი­ა­ნე­ბი ამო­არ­ჩია, ჩვე­ნამ­დე მო­იყ­ვა­ნა და დაგ­ვა­მე­გობ­რა. მე­უ­ფე და­ნი­ელ­მაც გვი­თხრა, აქ უკვე უძ­ლუ­რი იყო, იმ ქვეყ­ნი­დან კი უფრო და­გეხ­მა­რე­ბა­თო. არას­დროს დამ­სიზ­მრე­ბია. ჩვენს ვაჟს, ლუ­კას ესიზ­მრე­ბა ხოლ­მე, რა­ღა­ცებს კარ­ნა­ხობს თით­ქოს...

ძა­ლი­ან ცუ­დად რომ ყო­ფი­ლა გო­დერ­ძი, თა­ვი­სი მე­გობ­რის­თვის, ნინო ზე­დე­ლაშ­ვი­ლის­თვის ნი­ნო­ზე უთ­ქვამს, - იცი, რა ლა­მა­ზი იყო ნინო? - რომ იცი­ნო­და, თვა­ლე­ბი­დან სულ „გა­ზა­ფხუ­ლე­ბი“ სცვი­ო­და. ჩემი ავად­მყო­ფო­ბით ჩა­ვუქ­რე ეს თვა­ლე­ბიო... ხმა­მაღ­ლა, სი­ტყვე­ბით სიყ­ვა­რულს არას­დროს უხ­სნი­და, სულ წე­რი­ლე­ბით ესიყ­ვა­რუ­ლე­ბო­და, თურ­მე. ერთხელ მოს­კო­ვი­დან ყო­ველ 10 წუთ­ში უგ­ზავ­ნი­და დე­პე­შას ტექ­სტით: მე შენ მიყ­ვარ­ხარ! გა­უ­გი­ჟე­ბია ქარ­თვე­ლი ფოს­ტა­ლი­ო­ნე­ბი - მთე­ლი დღე წინ და უკან დარ­ბოდ­ნენ. "სი­ცო­ცხლეს, ალ­ბათ, უც­რემ­ლოდ რა­ღაც და­აკ­ლდე­ბო­და, მაგ­რამ მე მა­ინც მინ­და, რომ რაც შე­იძ­ლე­ბა ნაკ­ლე­ბად ტი­როდ­ნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი", - ეს გო­დერ­ძი ჩო­ხელ­მა თქვა. ამი­ტომ არც ნინო ტი­რის და ერ­თობ­ლივ თავ­გა­და­სავ­ლებ­საც ყო­ველ­თვის სი­ცი­ლით ჰყვე­ბა - სწო­რედ იმ მო­მენ­ტში მარ­თლაც ვხე­დავ ხოლ­მე ნინო მე­ლაშ­ვი­ლის თვა­ლებ­ში „გა­ზა­ფხუ­ლებს“...

ნი­ნოს ნა­ამ­ბო­ბი­დან:

- თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე ოჯახ­ში, სა­დაც ხე­ლოვ­ნე­ბა და ლი­ტე­რა­ტუ­რა გა­მორ­ჩე­უ­ლად უყ­ვარ­დათ. პირ­ვე­ლი­ვე წელს ჩა­ვი­რი­ცხე ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის ფა­კულ­ტეტ­ზე, პა­რა­ლე­ლუ­რად, ფერ­წე­რას ვსწავ­ლობ­დი. გო­დერ­ძის ძა­ლი­ან მოს­წონ­და ჩემი ნა­ხა­ტე­ბი და ეა­მა­ყე­ბო­და კი­დეც... მე­სა­მე-მე­ო­თხე კურ­სი­დან ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში გა­ვი­ა­რე პრაქ­ტი­კა, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის­თა­ნა­ვე კი ბა­ტონ­მა ნუგ­ზარ ფო­ფხა­ძემ „მო­ამ­ბე­ში“ სა­მუ­შა­ოდ მი­მი­ღო. ბევ­რს მოვ­წონ­დი. ჩემს გარ­შე­მო სულ თბი­ლი­სე­ლი ბი­ჭე­ბი ტრი­ა­ლებ­დნენ, ქა­ლა­ქე­ლე­ბი, გა­მორ­ჩე­უ­ლი მე­ტყვე­ლე­ბით, აზ­როვ­ნე­ბით, ცხოვ­რე­ბით და, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მომ­წონ­დნენ კი­დეც, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც არა­ვინ შემყვა­რე­ბია, თით­ქოს მათ გვერ­დით ჩემს მო­მა­ვალს ვერ ვხე­დავ­დი. ხში­რად მი­ფიქ­რია: სა­ო­ცა­რია, არა? გა­მოჩ­ნდა გო­დერ­ძი, სოფ­ლი­დან ჩა­მო­სუ­ლი, უმა­მოდ გაზ­რდი­ლი ბიჭი, ჩემი წრის­გან, ყო­ფის­გან სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ჩაც­მუ­ლო­ბით, აზ­როვ­ნე­ბით, მა­ნე­რე­ბით და უდი­დე­სი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა ჩემ­ზე. გა­რეგ­ნო­ბით არ გა­მო­ირ­ჩე­ო­და, მაგ­რამ იყო კაცი, რო­მე­ლიც ყო­ველ­თვის იმას ამ­ბობ­და და წერ­და, რა­საც ფიქ­რობ­და, არას­დროს იტყუ­ე­ბო­და, სიბ­რძნე ეტყო­ბო­და. რო­გორ არ და­ეყ­რდნო­ბო­დი კაცს, რო­მელ­მაც 25 წლი­სამ "ადა­მი­ან­თა სევ­და“ და­წე­რა და... მეც და­ვუ­ჯე­რე. თუმ­ცა შეყ­ვა­რე­ბა არც მი­ფიქ­რია, მხო­ლოდ მის­მა სამ­ყა­რომ მომ­ხიბ­ლა, რად­გან ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და მთა და ძმას­თან - და­თოს­თან და მის ჯგუ­ფე­ლებ­თან ერ­თად ფე­ხით ვლაშ­ქრავ­დი სა­ქარ­თვე­ლოს მთი­ა­ნეთს. მამა ხში­რად მე­ხუმ­რე­ბო­და: მე­ცხვა­რეს უნდა გა­გა­ყო­ლოო, მერე კი ამ­ბობ­და: იმ­დე­ნი იარე მთა­ში, მა­ინც მე­ცხვა­რეს გაჰ­ყე­ვიო.

წაიკითხეთ სრულად