როგორია მაკა ჩიჩუას ცხოვრება პირველი ლედობის შემდეგ: "რა საოცარ ფორმაში მე ვარ? სარკეში რომ ვიხედები, ხანდახან ჩემს თავს ვერ ვცნობ" - Marao
როგორია მაკა ჩიჩუას ცხოვრება პირველი ლედობის შემდეგ: "რა საოცარ ფორმაში მე ვარ? სარკეში რომ ვიხედები, ხანდახან ჩემს თავს ვერ ვცნობ"
"თბილისში რომ ჩამოვდივარ, ერთი სული მაქვს, სასწრაფოდ ჩემს სახლში მოვიდე"„აბსოლუტურად არაფერი მენატრება... ყველაფერი მომწონს, რაც დღეს ხდება, მაინტერესებს ხვალ რა იქნება! მაშინ რაც იყო, კარგი გახლდათ. ნამდვილად სასიამოვნოა, როცა ადამიანებს რაღაც მოსწონთ, ამჩნევენ, ესთეტიკური მხარე მათთვის ბევრს ნიშნავს... ვერ ვიტყვი, რომ წარსული მენატრება, რადგან დღევანდელი დღე უფრო მახარებს და მაინტერესებს. მონატრება კი ნიშნავს რაღაცის დაბრუნების სურვილს, წარსულში ჩარჩენას...“ - ამბობს მაკა ჩიჩუა, რომელიც დუშეთიდან ვრცლად და ჩვეული გულწრფელობით გვესაუბრა...
მაკა ჩიჩუა
- ქალბატონო მაკა, წლების შემდეგ თუ გაქვთ მონატრება იმ წლების, როცა პირველი ლედი იყავით და გარკვეული პრივილეგიებიც არსებობდა?
- ეს კითხვა შეიძლება გაუჩნდეს ნებისმიერ ადამიანს, მაგრამ მართლა ვერ ვიხსენებ, რა პრივილეგიები იყო, რადგან ზუსტად ისევე დავდიოდი მაღაზიაში, რიგში ვიდექი და საკვებს ვყიდულობდი, როგორც დღეს. ძალიან ვიღლებოდი, როცა ოფიციალურ მიწვევებზე უცხოეთში მივდიოდი. იქ იმდენი დრო არ მქონდა, ჩემს ნებაზე, თავისუფლად ვყოფილიყავი. ვგულისხმობ, რომ მოეშვები, ფეხს ფეხზე გადაიდებ და ნებივრობ. დილიდან იწყებოდა გიორგის და ჩემი გაწერილი შეხვედრები, სამ დღეში კი უკან მოვქროდით. ისე დაემთხვა, რომ იმ პერიოდში გადავწყვიტე ბავშვების გაჩენა, შემდეგ ამ ბავშვების მოვლა-პატრონობა იყო მთავარი. დედა რომ ხარ, ასეა! დამხმარე შეიძლება გყავს, მაგრამ დიდი შრომა და თავისუფლების შეზღუდვა მაინც შენზეა, რადგან მშობელი ხარ და პასუხისმგებლობა გაქვს. ერთადერთი, შეიძლებოდა ბავშვები ჩემთან ყოფილიყვნენ მანქანაში და საჭესთან სხვა იჯდა, ისიც იმის გამო, რომ ბავშვების საჭიროებისთვის ჩავდიოდი თბილისში, თემოს თერაპია სჭირდებოდა...
თუმცა, კარგი ის გახლდათ, რომ საშუალება მომეცა, შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე უამრავი ბავშვისთვის სამსახური გამეწია, დამეკვალიანებინა, პრობლემებზე ხმამაღალი მესაუბრა და მათ გადასაჭრელად უფრო მეტი გზა მოგვეძებნა, მათთვის მხარი დამეჭირა... ეს ყველაფერი ნამდვილად კარგი იყო. რაღაცნაირი იმედისმომცემი გახლდათ, რომ ქვეყნის პირველი პირის მეუღლეს, პირველ ლედის ჰყავს ბავშვი იმავე სინდრომით, როგორც სხვებს. ტრისომიით რვაას ბავშვში ერთი იბადება და მათ განსაკუთრებული მოვლა-პატრონობა სჭირდებათ. ამ მხრივ ძალიან ნაყოფიერი იყო ჩემი მცირედი, მაგრამ ხმამაღალი სიტყვა. მისმენდნენ და აინტერესებდათ.
რა თქა უნდა, ბევრი ვერაფერი გავაკეთე, მაგრამ იმ პერიოდში რისი შესაძლებლობაც იყო, მშობლებს, არასამთავრობო ორგანიზაციებს მხარში ვედექი. თავისი რეზონანსი ჰქონდა ამ ყველაფერს. ასე რომ, ბევრი საინტერესო დღე მქონდა და მახარებდა, იმ ადამიანებს რომ ვეხმარებოდი, რომლებიც დაბნეულები იყვნენ.
- ყველა ამბობდა, რომ მაღალი გემოვნებით გამოირჩეოდით...
- ამას ბავშვობიდან ვარ შეჩვეული, რადგან ყველა მეუბნებოდა, რომ გამორჩეული გემოვნება მაქვს. მე მაინც ხელოვნებას ვაბრალებ ამას, რომ შემოქმედ ადამიანებს თავიანთი ინდივიდუალური და განსაკუთრებული ხედვა აქვთ. ეს აისახება მათ გარეგნობაზე, ვიზუალზე, სამოსზე და ა.შ. მხოლოდ საქართველოში კი არა, უცხოეთშიც აღნიშნავდნენ და ამა თუ იმ ქვეყნის პირველი ლედი მეუბნებოდა, რომ კარგი გემოვნება მაქვს, შემიძლია ფერების კარგად შეხამება... რა თქმა უნდა, ეს სასიამოვნოა.
- იმ ვიზიტებიდან ალბათ, დაუვიწყარი მოგონებებიც დაგრჩათ...
- რა თქმა უნდა! სხვადასხვა ქვეყანაში რომ ჩადიხარ, აღმოაჩენ, რომ შენთვის რაღაც საინტერესო უკვე ხელშესახებია და მხოლოდ ინტერნეტიდან კი არ უყურებ, არამედ პირდაპირ ხედავ. ყველაზე მკაფიო და ნათელი, ყველაზე საინტერესო შეხვედრა მქონდა იაპონიის იმპერატორის მეუღლესთან. იაპონური ესთეტიკა ბავშვობიდან მიყვარს...