ალენ დელონის ბნელი ქარიზმა: რატომ განსაზღვრა ფრანგმა მსახიობმა ანტიგმირი - Marao

ალენ დელონი, ფრანგული კინოს ერთ-ერთი ყველაზე საკულტო ფიგურა, რჩება "ანტიგმირის" არქეტიპის სინონიმად - მორალური ორაზროვნებით, ემოციური სირთულით და უდავო მიმზიდველობით განსაზღვრული პერსონაჟი. მისმა ცივმა, გასაოცარმა და იდუმალებით მოცულმა სილამაზემ საშუალება მისცა, ყველაზე ბნელი პერსონაჟებიც კი მომხიბვლელ ფიგურებად გადაექცია.

• "ბევ­რი ვი­ტან­ჯე, ბევ­რჯერ შევ­ცდი, მაგ­რამ მიყ­ვარ­და" - ბავშვთა პანსიონიდან მსოფლიო კინოს ლეგენდობამდე: ალენ დელონის ცხოვრება 
• "დელონი არ მომკვდარა... ის მარადიულია" - ალენ დელონის ქალიშვილი მამის აქამდე უცნობ ფოტოებს აქვეყნებს 

დელონის ანტიგმირული პერსონის ადრეული ფესვები

დელონის ადრეულმა კარიერამ საფუძველი ჩაუყარა ანტიგმირის რეპუტაციას. მშფოთვარე ახალგაზრდობამ შექმნა რთული პიროვნება, რომელიც მოგვიანებით ყველაზე ცნობილ როლებში გამოჩნდა. ეს სირთულე იქცა მის მიერ მორალურად ორაზროვანი პერსონაჟების ასახვაში, რომლებიც ხიბლავდნენ აუდიტორიას და ეწინააღმდეგებოდნენ ტრადიციული გმირის სახეს. 

Purple Noon- ში დელონი განასახიერებს გმირს, რომელიც სახიფათო ხარვეზების მიუხედავად, წარმოუდგენლად მიმზიდველია.  სილამაზის, იდუმალებისა და საფრთხის უნიკალურმა ნაზავმა მიიპყრო ისეთი რეჟისორების ყურადღება, როგორებიც არიან ჟან-პიერ მელვილი და ლუჩინო ვისკონტი (როკო და მისი ძმები - Rocco et ses frères).

Le Samourai- ში დელონის მაგნიტურმა შესრულებამ განსაზღვრა ის, როგორც ანტიგმირის განსახიერება - პერსონაჟი, რომელიც განასახიერებს იზოლაციას, ორაზროვნებასა და ურყევ გადაწყვეტილებებს. ჯეფ კოსტელო არის ადამიანი, რომლის პროფესიისადმი ერთგულება მის დაცემას იწვევს. დელონის როლმა რეზონანსი გამოიწვია როგორც მაყურებლებში, ასევე კრიტიკოსებში და ფილმის გავლენა ნოარისა და თრილერის ჟანრებზე უდაოა. ამ მომენტიდან მოყოლებული, ფრანგი მსახიობი ანტიგმირის მემკვიდრეობას ატარებდა ფილმებში.

კომპლექსურ ურთიერთობებსა და ბნელ თემებზე აგებული კარიერა

ლეოპარდში (Il Gattopardo) (1963), რეჟისორი ლუჩინო ვისკონტი, დელონმა გააფართოვა თავისი დიაპაზონი ტანკრედის როლით, ამბიციითა და პრაგმატიზმით ჩამოყალიბებული პერსონაჟით. აქ დელონმა განასახიერა ახალგაზრდა დიდგვაროვანი, რომელიც მანევრირებას ახდენს მე-19 საუკუნის იტალიის სოციალურ აჯანყებაზე ხიბლისა და ინტერესის ნაზავით. 

მისი პირადი ცხოვრება თანაბრად მაგნიტური იყო, რაც მის საჯარო პერსონას ფენებს მატებდა. მისი ურთიერთობები, განსაკუთრებით მსახიობ რომი შნაიდერთან და მოგვიანებით ნატალი დელონთან ძალიან პოპულარული გახდა, რაც მის ირგვლივ იდუმალ აურას მატებდა. 1969 წელს გადაღებულმა ფილმმა La Piscine , რომელშიც დელონი შნაიდერთან ერთად თამაშობდა, ეს დაძაბულობა მშვენივრად აღბეჭდა.

1970-იანი წლების განმავლობაში, დელონი აგრძელებდა სირთულეების შეტანას ისეთ ფილმებში, როგორებიცაა Le Cercle Rouge (1970), სიცილიური კლანი (Le Clan des Siciliens), Monsieur Klein (1976) და  Borsalino (1970) ჟაკ დერეის - მთავარ როლში ჟან-პოლ ბელმონდო. მიუხედავად იმისა, რომ ცნობილნი იყვნენ მეგობრული მეტოქეობით, დელონი და ბელმონდო იზიარებდნენ ქიმიას, რომელიც ავსებდა მათი პერსონაჟების მორალურ ორაზროვნებას.