მთავრობა 2028 წლამდე ევროკავშირთან მოლაპარაკებების გახსნის საკითხს აჩერებს - ამის შესახებ საქართველოს პრემიერმინისტრმა მმართველი პარტიის ცენტრალურ ოფისში გამართულ ბრიფინგზე განაცხადა. ამ გადაწყვეტილებას საზოგადოების კრიტიკა, საპროტესტო აქციები და დაპირისპირება მოჰყვა. 2024 წლის 28 ნოემბრის შემდეგ საქართველოს დედაქალაქი საპროტესტო ტალღამ მოიცვა. სპეცრაზმის მხრიდან ადგილი ჰქონდა მშვიდობიანი მოქალაქეების ცემისა და დაკავების ფაქტებს.
შექმნილი ვითარების შესახებ კომენტარები არაერთმა ცნობილმა ადამიანმა გააკეთა:
მსახიობი მანანა კოზაკოვა „ტვ პირველის“ ეთერში საუბრობს შექმნილი რთული მდგომარეობის შესახებ:
„არ არსებობენ ისინი და ესენი, იმათი შვილები და ამათი შვილები. ეს უნდა გაიგონ, ამას არ უნდა მტკიცება… შვილი არის ჩვენი სახე და პასუხისმგებლობა. ეს ჩვენი ქვეყანაა. რა დროს იმან ეს თქვა, ამან უპასუხაა… ყოველდღე ჩვენი შვილების სისხლი იღვრება. პირიქით, ახლა ყველა ერთად უნდა ვიყოთ, რომც გვეზიზღებოდეს ერთმანეთი. ჩვენ ეს გავიარეთ და მით უმეტეს, არ გვეპატიება…“
"ჩვენ დიდი ხანი არ გვივლია. წავედით სუფრაზე მეგობართან. დაახლოებით მესამე დღეს გადავწყვიტეთ, რომ ოჯახი შეგვექმნა. უცებ მოხდა ეს, გზადაგზა მოგვიწია ერთმანეთის გაცნობა.
ყველაზე კარგი პერიოდი არის შემოდგომა, როდესაც იღებ აბსოლუტურად ყველაფერს, ნაკლებად იპრანჭები იმიტომ, რომ გიცნობენ უკვე კარგად" - იხსენებდა ლევან წულაძე.
თავად მანანა მეუღლისა და ოჯახის შესახებ ჟურნალ "სარკესთან" საუბრობს:
"ყოფილა შემთხვევა, რაღაცაზე გაბუტული ვყოფილვარ, ჩემი საყვარელი სუნამო უჩუქებია და შევრიგებულვართ. საერთოდ, ლევანი ძალიან კეთილი და ყურადღებიანია. ჯერ ჩვენზე ზრუნავს და მერე საკუთარ ტყავზე. აღარც მახსოვს, ლევანის გარეშე როდის ვცხოვრობდი. რაც თავი მახსოვს, სულ ერთად ვართ, ერთმანეთს ვავსებთ. ერთს ვიტყვი მხოლოდ: ძალიან გამიმართლა ცხოვრებაში, ლევანის სახით კარგი ბილეთი მოვიგე…"
მანანა კოზაკოვამ ინტერვიუში ახლობლებისა და მეგობრების შესახებაც ისაუბრა:
"ახლობლების ღალატი – ვისაც განსაკუთრებით გადავყევით, მათ ზურგი გვაქციეს. ვიღაცებმა, კულტურაზე ხმამაღალი ლაპარაკი რომ იცოდნენ, საჭირო დროს ზურგი შეგვაქციეს. ვინც განსაკუთრებული პირფერობით იყო გამორჩეული, ის უფრო გამალებით გვღალატობდა, ტყუილებს იგონებდა, ჭორებს გვივრცელებდა და ენა მიჰქონდა სხვასთან. ქართველებმა ასე ვიცით, როცა ადამიანი ცოცხალი აღარ არის, მაშინ ვადიდებთ. ჩვენც როცა არ ვიქნებით, იტყვიან, რამდენ რამეს აკეთებდნენო, თუმცა იმ მომენტში, როცა აკეთებ, მხარდაჭერაზე არავინ ფიქრობს. არა მარტო მარჯანიშვილის თეატრიდან წამოსვლას ვგულისხმობ. ძალიან ბევრი რამ ხდებოდა. არა მხოლოდ კოლეგებს ვგულისხმობ, სხვა პროფესიის ადამიანებმაც გვიღალატეს…"