ქართველი რეჟისორი ერეკლე ბადურაშვილი 2019 წელს, 57 წლის ასაკში თირკმლის უკმარისობით გარდაიცვალა.
ერეკლე ბადურაშვილმა 1983 წელს დაამთავრა თბილისის შოთა რუსთაველის სახელობის თეატრალური ინსტიტუტის სარეჟისორო ფაკულტეტი.
მისი რეჟისორობით გადაღებულია ფილმები - "ავტოპორტრეტი"(1987), "ცოდვის დღესასწაული"(1990), "თბილისი ჩემი სახლია"(1994), "კიდევ ერთი ქართული ისტორია" (2003); სცენარის ავტორია ფილმების: "ავტოპორტრეტი"(1987), "ცოდვის დღესასწაული"(1990).
ერეკლე ბადურაშვილი ცნობილი მსახიობის ლალი ბადურაშვილის ვაჟი და მომღერალ ნინი ბადურაშვილის მამა იყო.
2017 წელს ბადურაშვილმა დაიწყო ახალი ფილმის - “ხიდის” გადაღებები, რომელიც პირველი ქართულ-თურქული მხატვრული ფილმია. გადაღებები ბათუმში, თბილისსა და სტამბოლში მიმდინარეობდა.
ამჯერად რეჟისორის დაბადების დღეა. მამას იუბილეს ნინი ბადურაშვილი ულოცავს და სოციალურ ქსელში ფოტოებს აქვეყნებს:
"ერთ-ერთ გადაღებებზე ერეკლე გაცივდა. ამბობდა, საშინელ ქარში მოვყევიო. რომ მირეკავდა, ხმა ჩახლეჩილი ჰქონდა. მაშინ კორონა ჯერ არ იყო, ამიტომ ვერც წარმოვიდგენდი, თუ ის გაციება მისი გარდაცვალების მიზეზი გახდებოდა.
საერთოდ თირკმელები ჰქონდა სუსტი, ადრეც რაღაც პრობლემამ თირკმელებზე იჩინა თავი. მაშინაც ძლივს მოაბრუნეს. მოკლედ, იმ ვირუსმა, თუ გაციებამ ისევ გაუმწვავა. ექიმები კლინიკაში მკურნალობას სთავაზობდნენ და არ დათანხმდა. ყველაფერი საბოლოოდ ცუდი შედეგით დასრულდა...
ისე მოხდა, რომ მაგ პერიოდში ეგვიპტეში გავფრინდი, მაგრამ გული რაღაც ცუდს მიგრძნობდა. თან ერთი კვირით ადრე დამეწყო ეგ ცუდი წინათგრძნობა. ვერ ვხვდებოდი, რა მჭირდა. წასვლა არ მინდოდა. ეგვიპტეში ქრისტინე იმედაძე და კიდევ ერთი ჩვენი მეგობარი მივდიოდით - სამივეს ისეთი განწყობა გვქონდა, ვამბობდით კიდეც, რამე ცუდი არ მოხდეს-თქო. ერეკლეზე საერთოდ არ მიფიქრია.
რომ ჩავფრინდი, იმ ღამეს ძალიან უცნაური სიზმარი ვნახე - რაღაც დიდი სიმაღლიდან გადმოვვარდი, წყალში ჩავვარდი და ვერ ამოვისუნთქე... როგორც მერე გავიგე, ერეკლე მაგ პერიოდში გარდაცვლილა. ამ სიზმარმა გამაღვიძა... საათს დავხედე და 4 იყო.
დილით ერეკლეს მივწერე და არ მიპასუხა, არც ლალიმ (ლალი ბადურაშვილი ნინის ბებია). მერე დედაჩემს, ეკას დავურეკე, სიმშვიდეა-მეთქი? ჩვეულებრივად მიპასუხა, მაგრამ გული კარგს მაინც არ მიგრძნობდა და მამაჩემთან გადავრეკე. ტელეფონი ჩვენმა ნათესავმა აიღო (ლალის დის ქმარმა). მივხვდი, რაღაც ცუდი ხდებოდა. მაგ პერიოდში ლალიც უკვე ცუდად იყო, კიბო ჰქონდა და ამიტომ, პირდაპირ ვკითხე - რომელი-მეთქი? - ერეკლეო. ამის გაგება ჩემთვის საშინელი რამ აღმოჩნდა - ისეთი შოკი მივიღე, რომ იმის მერე არაფერი მახსოვს... იმ ღამეს ბილეთები არ იყო და მეორე დღეს გამოვფრინდი...
ერეკლეს წასვლით თითქოს რაღაც საყრდენის გარეშე დავრჩი. მახსოვს ჩემი მაშინდელი ემოციები. მერე ლალიც მალე წავიდა, რადგან როგორც ვთქვი, ავად იყო. მათი გარდაცვალებით, დიდი სიცარიელე გაჩნდა... საერთოდ, მშობლის წასვლა ვერაფრით ივსება, ვერავინ ანაცვლებს, რადგან ეს ადგილი მისია და მორჩა... კარგა ხანს ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს პატარა უმწეო ბავშვი ვიყავი... სწორი ნათქვამია, - სანამ მშობელი ცოცხალია, ყოველთვის ბავშვი იქნებიო. დაუცველობის განცდა ერეკლეს შემდეგ სულ მაქვს.
ერეკლე დიდი ენერგიის მქონე ხალისიანი ადამიანი იყო, დღეში რამდენჯერმე დაგირეკავდა. მერე სულ თავის კინოს ამბებში ჩართული რაღაცებს გიყვებოდა. ეს ფილმი რომ დაიწყო, სიახლეებს მუდმივად გვაცნობდა. ურეკავდა და უყვებოდა ბებიაჩემს ფლორას და ბაბუაჩემს იმედას. ყველანი ვამბობდით, რომ ბოლოს ამ კინოთი როგორი ანთებულიაო... ძალიან მიჭირს მის გარეშე ცხოვრება - ძალიან დამაკლდა..." - ამბობდა ნინი.