რამდენიმე წუთში უკვე დანიშნულ ადგილას ვიყავით. გიამ ორსართულიან სახლთან გააჩერა მანქანა, მძღოლს ფული გადაუხადა და რკინის ჭიშკარი უჩუმრად შეაღო.
_ შემო, _ ჩურჩულით მითხრა.
_ ვისი სახლია? _ მეც ჩურჩულით ვიკითხე, თითქოს ვინმე გვისმენდა.
_ არ ვიცი, მთავარია, რომ არავინ დაგვხვდება. პირდაპირ ოთახში შევალთ.
პირველსავე სართულზე, პირველსავე კარს მოარგო გასაღები, ფრთხილად გააღო და წინ გამატარა.
_ შუქი არ აანთო, _ ვთხოვე.
_ არც ვაპირებ, _ მითხრა და კარი ასევე ფრთხილად დაკეტა.
ოთახი პატარა იყო, ორი საწოლი და მომცრო მაგიდა იდგა. მხოლოდ ერთი პატარა ფანჯარა ჰქონდა, ქუჩის მხარეს გამავალი. მთვარის შუქი საკმაოდ ანათებდა იქაურობას.
_ რას ვიფიქრებდი, ჩვენი შეხვედრა ასეთ ქურდულ ატმოსფეროში თუ შედგებოდა, _ თავი გადააქნია ლუკამ.
_ რას იზამ, ცხოვრება მოულოდნელობებითაა სავსე, არა უშავს, ასე უფრო ინტიმური სიტუაცია იქმნება, _ გავიღიმე და საწოლზე ჩამოვჯექი.
_ დარჩები ამაღამ?
_ არა, რას ამბობ, ერთ საათში უნდა დავბრუნდე. არ მინდა მაიკომ გაიგოს.
_ ერთი საათი ცოტა დროა, _ დანანებით თქვა.
_ ვიმყოფინებთ, _ უხერხულად გავიღიმე.
ლუკა გვერდით მომიჯდა. კანკალმა ამიტანა. თან მინდოდა, თან არ მინდოდა. რაღაც საშინელება მემართებოდა. დავიძაბე. რა შტერი ვარ, ერთი-ორი ჭიქა მაინც დამელია სიმხნევისთვის, ცოტა ხასიათზე მომიყვანდა.
_ დალევა ხომ არ გინდა? _ თითქოს ჩემს ფიქრებს დარაჯობდა, ესეც გაუთვალისწინებია.
_ ცოტა არ მაწყენდა, _ გაუბედავად დავუქნიე თავი.
საწოლის ქვემოთ შეაცურა ხელი და ბოთლი გამოაძვრინა.
_ ჭიქები არა გვაქვს, მაგრამ მგონი არა უშავს. ბოთლიდან მოვსვათ, რა უჭირს?
_ არც არაფერი, მოიტა, _ ბოთლი გამოვართვი და ეტიკეტს დავაკვირდი. კონიაკი «თბილისი» აღმოჩნდა.
_ კიდევ გახსოვს, კონიაკი რომ მიყვარს? _ გავუღიმე.
_ მე ყველაფერი მახსოვს, _ თქვა და მკლავი გადამხვია.
ჟრუანტელმა დამიარა. ბოთლი მოვიყუდე და რამდენიმე ყლუპი გადავკარი. ყელი ჩამეწვა. დავიჯღანე.
_ რა მაგარია, _ ტანში დამბურძგლა.
მერე ლუკამაც დალია. ამასობაში სხეული გამიხურდა. ყელზე ლუკას ტუჩების შეხება ვიგრძენი. ვნება მომეძალა, თვალები დავხუჭე.
ბოთლი გამოვართვი და კიდევ მოვსვი. ახლა უკვე მესიამოვნა. თავი უკან გადავწიე და ლუკას ტუჩებს «გზა მივეცი».
_ როგორ მინდოდა შენი შიშველი სხეული განათებულ ოთახში მეხილა. როგორც ჩანს, ამაღამ ეს სიამოვნება ამცდება.
_ აქ არ შეიძლება, შენც ხომ იცი, _ ვნებიანად ვუჩურჩულე და ლოყა ლოყაზე გავუხახუნე.
ძლიერად მომხვია მკლავები და მკერდზე მიმიხუტა. დაძაბულობა სადღაც გაქრა. სასმელმა ისე შემახურა, სიყვარულის ხასიათზე დავდექი. ლუკა მკოცნიდა, მე ტანსაცმლის გახდას შევუდექი, თან მის კოცნას კოცნით ვპასუხობდი.
ძველი დრო გამახსენდა. ისევ ისე მეორდებოდა ყველაფერი. მახსოვდა მისი კოცნის, მოფერების მანერა, ყველაფერი ძველებურად ხდებოდა. ერთადერთი, ახალი და იდუმალი რაც უნდა მომხდარიყო ამ შეხვედრაზე, სექსი იყო _ ის, რაც არასდროს გვქონია.
მთლიანად გავშიშვლდი. ლუკამაც დაიწყო გახდა. მკერდზე დავიხედე. მსიამოვნებდა საკუთარი სხეულის ცქერა. კარგი ვინმე ვარ, დასაწუნი არაფერი მაქვს. კმაყოფილმა გავიზმორე და ლოგინზე წამოვწექი. ლუკა ორივე ხელით დაეყრდნო საწოლის კიდეებს და თვალებში ჩამაცქერდა.
_ მიყვარხარ, მაგდა, ძალიან მიყვარხარ, სანატრელი ქალი ხარ და ჩემთვის სანატრელი იყავი ყოველთვის, _ თქვა და ჩემკენ გადმოიხარა, ცხელი მკერდი მკერდზე შემახო.
ხელები კისერზე მოვხვიე და ახლოს მოვიზიდე. კვნესა აღმომხდა. მსიამოვნებდა მისი შეხება, მაგრამ, ჩემდა გასაკვირად, ვნებისგან გონი არ დამიკარგავს, ყველა ნიუანსს ვაკონტროლებდი. ეს პირველი შემთხვევა იყო, როცა მამაკაცთან ინტიმური სიახლოვის დროს გონებით ვმოქმედებდი და არა გრძნობით. არ ვიცი, რატომ, ვერ ვიტყვი, რისი ბრალი იყო ეს. თუმცა ახლა ამაზე ფიქრის დრო არ იყო. იმწუთას ყველა და ყველაფერი დავივიწყე და ალერსითა და კონიაკით გათანგული ვნების სამოთხეში მთელი არსებით გადავეშვი…
7 7 7
დაახლოებით ორი საათი დავყავით ერთად. თავიდან კი გადავწყვიტე, ერთ საათში წავალ-მეთქი, მაგრამ იმდენად კარგად ვგრძნობდი თავს, დარჩენა მომინდა. რამდენი ხანია, სექსი არავისთან მქონია. როგორ მომნატრებია მამაკაცის სხეული, მოფერება, ძლიერ მკლავებში ნებივრობა… ლუკა ბრწყინვალე პარტნიორი გამოდგა. თუმცა ამაში ყოველთვის ვიყავი დარწმუნებული.
ვნებები დაცხრა. ვიგრძენი, ჩემი წასვლის დრო რომ დადგა და ლოგინზე წამოვჯექი.
_ უნდა წავიდე, ძალიან დაგვიანდა, _ დამნაშავესავით შევხედე გულაღმა გაშოტილს.
_ ვიცი, _ მხოლოდ ეს თქვა და თვითონაც წამოიწია.
ერთმანეთს შევხედეთ. ლუკამ ჩემი სახე ხელებში მოიწყვდია და თვალებში ჩამხედა.
_ ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ, _ თქვა და ლოყაზე მაკოცა.
_ შენ კი გეგონა, რომ გატყუებდი. ხომ ხედავ, ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. იმედია, უკმაყოფილო არ დარჩი, _ არ ვიცი, რატომ ვამბობდი ამას.
_ უკმაყოფილო? რას ამბობ! მეორედ არ გაიმეორო ასეთი რამ! შენ არაჩვეულებრივი იყავი. როგორ გგონია, მაქვს შანსი, სხვა დროსაც…
_ ვნახოთ, ჯერ გათენდეს ხვალინდელი დღე.
_ გეშინია, არ ინანო?
_ არა, მაგის არ მეშინია. ყველაფერი ნაფიქრი მქონდა. უბრალოდ…
_ რა, მითხარი, მირჩევნია, ახლავე ვიცოდე ყველაფერი.
_ რა გითხრა, ლუკა, ჯერ ვერაფერს გეტყვი. რა ვიცი, იქნებ თავადაც არ მოგინდეს მეტჯერ ჩემთან შეხვედრა.
_ გესმის, რას ამბობ? შენც ხომ იცი, რომ ეს აბსურდია. თუ გინდა, ახლავე წავიდეთ თბილისში და ხვალიდან ერთად დავიწყოთ ცხოვრება.
გამეცინა.
_ მე ამისთვის არ დავწოლილვარ შენთან.
_ არც მიფიქრია.
_ და არც შენთან ცხოვრება მაქვს განზრახული. ჩემი მიზანი რაც იყო, უკვე მოხდა. ხვალ რა იქნება, ხვალინდელი დღე გვიჩვენებს. მოვლენებს ნუ გავუსწრებთ, გთხოვ, ნუ გავაფუჭებთ ამ ღამეს.
_ კარგი, ეგრე იყოს. გაცილების უფლება ხომ მაქვს?
_ აბა ამ შუაღამეს მარტო ხომ არ ვივლი ქუჩაში? წესიერად არც ვიცი, სად ვარ.
_ სამაგიეროდ, მე ვიცი, _ ლუკა წამოხტა და ჩაცმას შეუდგა…
7 7 7
თორმეტის ნახევარი იყო, ბინაში რომ დავბრუნდი. ლუკა მანქანიდან არ გადმოსულა. ხელის დაქნევით დავემშვიდობე და სირბილით ავუყევი კიბეს. ჩვენი ოთახის კარი დაკეტილი დამხვდა. ჩუმად მოვარგე გასაღები, ვიფიქრე, მაიკო ალბათ არ დამელოდა და დაიძინა-მეთქი. შენც არ მომიკვდე! არ დამხვდა შინ. როგორც ჩანს, გაუტკბა გიასთან ყოფნა. აი დარდი! თუ უნდა, საერთოდ ნუ მოვა. სიამოვნებისაგან მოთენთილმა ცხელი წყალი გადავივლე და ლოგინში ჩავწექი. ფიქრებით ლუკას გადავწვდი, მაგრამ ისე ვიყავი დღის განმავლობაში დაგროვილი ემოციებით დაღლილი, უმალ ჩამეძინა…
ვიღაცის შეხებამ გამომაღვიძა. თვალები გავახილე, თავზე მაია მადგა _ შეცბუნებული სახე ჰქონდა.
_ რა იყო? _ თავდაპირველად გონს ვერ მოვეგე, ვერ მივხვდი, რა ხდებოდა.
_ არ მეგონა, თუ გეძინა, _ მომიბოდიშა.
_ რომელი საათია? _ თვალებში მოვიფშვნიტე და საწოლზე წამოვიწიე.
_ ოთხი ხდება.
_ ახლა მოხვედი?
_ ჰო, ხომ არ გეწყინა? დიდხანს მელოდი?
_ არა, არც მიფიქრია. აქამდე სად იყავი?
_ ვსეირნობდით.
_ ჰო. კარგი, დაიძინე.
_ სალაპარაკო მაქვს შენთან… _ ლოგინზე ჩამოჯდა და მკლავზე ხელი დამადო.
_ მოდი, დილით ვილაპარაკოთ, ახლა დავიძინოთ, არ დაიღალე? _ უკმაყოფილება გამოვთქვი.
_ არა, ახლა მინდა დაგელაპარაკო, გთხოვ, _ მუდარით სავსე თვალები მომაპყრო.
_ კარგი, კარგი, _ ამოვიოხრე და წამოვჯექი, _ მომიყევი, რისი თქმა გინდა, გისმენ.
_ ასეთი ტონით ნუ მელაპარაკები, მაგდა, გემუდარები, _ თვალები აუცრემლიანდა.
ხელები გავასავსავე, მსგავსი არაფერი გამივლია გულში.
_ ნუ გადამრიე, რა ტონით გელაპარაკები, უბრალოდ, მეძინა, ეგ არის და ეგ. დროზე მითხარი, რა გინდა.
_ მგონი გია მომწონს, _ თავი ჩაღუნა და ისე თქვა.
კინაღამ გამეცინა. მართალია, ვიცოდი, რაღაც ამდაგვარს რომ მეტყოდა, მაგრამ სიცილი მაინც ვერ შევიკავე.
_ მერე მე რა ვქნა? მოგწონს და მოგწონდეს. მე რა შუაში ვარ?
_ რა და… შენ და გია… ხომ გესმის, რაც მინდა გითხრა… _ თავი ვერ მოაბა სათქმელს.
_ მაკო, შენ ხომ იცი, რომ მე ეგ ტიპი არ მომწონს და არც არასდროს მომწონდა, მით უმეტეს, მას შემდეგ, რაც საბა გავიცანი, _ საბას სახელის წარმოთქმაზე გული მომეწურა. მხოლოდ ახლა გამახსენდა იგი, _ ამიტომ გზა ოთხივე მხრიდან გახსნილი გაქვს, მწვანე შუქი _ ანთებული, _ გავუცინე და თმა მოვჩეჩე, _ მიდი, მიაწექი. თუ შენ მაგ სიკეთეს იზამ და გიას ჩამომაშორებ, სიკვდილამდე შენი მადლიერი დავრჩები.
_ არ მინდა შენთან ცუდად გამომივიდეს.
_ მეტი რა გითხრა, ადამიანო, ხომ გაიგე, რაც ვთქვი. ეგ კაცი ჩემთვის არ არ-სე-ბობს! ქართული გესმის?
_ ესე იგი, არ მიბრაზდები?
_ არ გიბრაზდები, სიხარულო, ღმერთმა ტკბილად შეგაბეროთ ერთმანეთს. ოღონდ მაგან შეგიყვაროს და ჩემი მხრიდან პრობლემა არ გექნება. პირიქით, ძალიან დიდ საქმეს გამიკეთებ.
_ იცი? არ მეგონა, ოდესმე ვინმესკენ კიდევ თუ გამიწევდა გული. მე თვითონ არ ვიცი, ამ საღამოს რა მოხდა.
_ განსაკუთრებული არაფერი, ჩემო კარგო. ახალგაზრდა ქალი ხარ, ლამაზი, მოხდენილი, მაგრამ უკაცო. ჩვეულებრივი ფიზიოლოგიური პროცესია, კაცი გინდა და მეტი არაფერი. შენი სხეული ინტიმურ სიახლოვეს მოითხოვს. ახლა მიხვდი?
_ მაგას კი მივხვდი, მაგრამ რაღა შენი კაცი მომინდა, სხვა დაილია ქვეყანაზე? _ დაიკვნესა მაიამ.
_ გოგო, რა გემართება. ეგ კაცი ჩემი არასდროს ყოფილა, არც სურვილი მქონია არასდროს. რას იმართლებ თავს, მოგწონს? მოსწონხარ? შეირგე, რა! _ აღვშფოთდი.
_ შენ ისეთი რაღაც თქვი იქ, რესტორანში, ვიფიქრე…
_ რა ვთქვი ასეთი, ნუ გამაგიჟე! თუ რამე ვთქვი, იმიტომ, რომ წამოსვლის მიზეზი მქონოდა. ადვილად დავიძვრინე თავი. ეგ იყო და მეტი არაფერი. შენ რა შუაში ხარ, შენ სულაც არ გიბრაზდები და არც იმას ვერჩი. დამაძინე ახლა, გეყოფა წუწუნი და თავის მართლება, _ ისევ დავწექი და ზურგი ვაქციე.
მაიკომ ერთი ღრმად ამოიოხრა, შუქი ჩააქრო და თავისი საწოლისკენ წავიდა…
7 7 7
დილით გვიან გამეღვიძა. მაიას გადავხედე. მას ღრმა ძილით ეძინა. გამეღიმა. როგორ «დამაწერა» ერთ ღამეში კაცი? ეს კი გავიფიქრე, მაგრამ არა წყენით. მიხაროდა, რომ ასე შეტრიალდა სიტუაცია. მთავარია, გია რომ გამოფხიზლდება, არ ინანოს თავისი საქციელი. გოგოს გული არ გაუტეხოს და მისი ოცნებები ქარს არ გაატანოს. ცოდვაა, ამდენი წელი მარტომ იცხოვრა, არ მინდა, ოცნებები გაუცრუვდეს.
ავდექი, თავი მოვიწესრიგე და მობილური ჩავრთე. არც ერთი ზარი არ შემოსულა. არც ლუკას დაურეკავს და არც გიას. გამიკვირდა. უფრო სწორად, ლუკასგან გამიკვირდა, თორემ გიას ჰქონდა «არდარეკვის» მიზეზი. ეზოში ჩავედი და ლუკას ნომერი ავკრიფე.
_ როგორ ხარ? _ თბილად მოვიკითხე.
_ მაგდა, შენ ხარ? _ თითქოს გაუკვირდა ჩემი ხმის გაგონება. რაღაც არ მესიამოვნა.
_ მე ვარ, რა იყო, არ ელოდი?
_ არა, როგორ არა… შენ როგორ ხარ?
_ კარგად. სად ხარ? ცუდ დროს ხომ არ დაგირეკე?
_ არა, არა. წეღანაც ხომ არ მირეკავდი?
_ მე-ე? არა, ახლახან ჩავრთე მობილური, მეძინა და გათიშული მქონდა. გამოხვალ დღეს ჩვენთან?
_ იცი? არა მგონია, დღეს შეიძლება თბილისში დავბრუნდე.
_ თბილისში? _ ეს რაღაც სიახლე იყო, წუხელ ასეთი გეგმები არ ჰქონია, _ მოხდა რამე? ხომ მშვიდობაა?
_ კი, კი, ყველაფერი რიგზეა…
_ ვერ გავიგე, ლუკა, მგონია, რომ რაღაცას მიმალავ.
_ მ…მ… სასამართლოში… სამსახურში მიბარებენ, _ დაბნეული ლაპარაკობდა.
_ არ მესმის, სამსახურში თუ სასამართლოში! _ მეწყინა მისი ასეთი საუბარი.
_ ჩემმა სიმამრმა დამირეკა, ამიტომ…
_ სიმამარმა თუ ცოლმა?
_ რა მნიშვნელობა აქვს. მოიცა, ნუ იხარჯები, მე დაგირეკავ.
_ არ მინდა, მაგდენი არ მიჭირს. ერთხელ და სამუდამოდ გამაგებინე, რა გემართება.
_ მე ალბათ ცოლს შევურიგდები, მაგდა… მაპატიე.
ირგვლივ თითქოს ყველაფერი დატრიალდა, თითქოს ფეხქვეშ მიწა გამომეცალა… ყველაფერს ველოდი ამქვეყნად, ყველაფერს, მაგრამ ამას, თანაც წუხანდელი ღამის შემდეგ _ ნამდვილად არა. ლაპარაკის თავი აღარ მქონდა, ამიტომ სასწრაფოდ გავთიშე მობილური და რეტდასხმული იქვე, კიბეზე ჩამოვჯექი…
გაგრძელება იქნება