მაგრამ სიტუაცია მალევე შეიცვალა. მასთან შესახვედრად გავედი თუ არა, დამირეკა და მითხრა, სამსახურიდან ჯერ ვერ გამოვდივარ, ელგუჯა არ მიშვებს და ერთი საათი მაინც მოგიწევს ლოდინიო. დავღონდი, მოვლენების ასეთ შეტრიალებას არ მოველოდი. მან კი უცებ იპოვა გამოსავალი: ჩემს ბინაში ადი და იქ დამელოდე, რაღა ბარში უნდა იყურყუტო, სანამ მოვალო. ცოტა არ იყოს, მეუხერხულა, მაგრამ მაინც დავთანხმდი. გასაღები დაბლა, დაცვასთან მაქვს დატოვებულიო. გამიკვირდა, კორპუსს რა დაცვა სჭირდება-მეთქი, მაგრამ თურმე ასეთი კორპუსებიც ყოფილა თბილისში, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუ ამ კორპუსში რომელიმე მინისტრი ან პოლიტიკურად მნიშვნელოვანი ფიგურა ცხოვრობს.
ჩემს ცხოვრებაში პირველი შემთხვევა იყო, როცა ვიღაცის ცარიელ ბინაში შევდიოდი, პატრონის გარეშე. მაგრამ ეს ბიბის გადაყვეტილება იყო და არა ჩემი, ამიტომ სანერვიულოც არაფერი მქონდა.
ბინაში შესულს გაოცებისგან თვალები გამიფართოვდა. უზარმაზარი «აპარტამენტი» ჰქონია, ჩემსავით სორო კი არა. თან ისეთი გემოვნებით იყო მოწყობილი, ქალსაც კი შეშურდებოდა. ერთადერთი, რაც არ მომეწონა, ჭერიდან დაშვებული ფარდები იყო, ადრე რომ იცოდნენ თბილისში, ლამის იატაკს რომ ეხებოდა. ჭერში შიდა განათებები იყო ჩამონტაჟებული, კედლებზე კიდევ ლამაზი ბრები. განსაკუთრებით შანდლები მომეწონა, ცხოველებისთავიანი განშტოებებით. კამოდზე ფერადი მინისგან ჩამოსხმული მინიატიურული ბოთლები ელაგა, ოღონდ ცარიელი. ასეთები ადრე არავისთან მინახავს. მისაღების გარდა ბინაში კიდევ რამდენიმე ოთახი იყო, მაგრამ მათში შეხედვა ბიბის გარეშე ვერ გავბედე.
სასტუმრო ოთახი ავეჯით არ იყო გადატენილი. მოდერნისტულ სტილში ჰქონდა მოწყობილი. მხოლოდ რბილი სამეული, ჭურჭლის მინებიანი თანამედროვე კარადა, შუშის მაგიდა და, რაც მთავარია, ბუხარი. თუმცა, ბუხარი უფრო დეკორაცია იყო ალბათ, ვიდრე მოქმედი. აბა, სად გინახავთ, მაღალსართულიან კორპუსში ვინმეს ბუხარი ჰქონოდეს გაკეთებული? მაგრამ ლამაზი იყო და ოთახს მდიდრულ ელფერს სძენდა.
არა, არა, მე და ბიბი სხვადასხვა სამყაროს ვეკუთვნით. ამაში კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი. ადრევე ვიცოდი, რომ მდიდარი მშობლების შვილი იყო, მაგრამ მთლად ცალკე თუ ცხოვრობდა და თანაც ასეთ ბრწყინვალე ბინაში, ვერც წარმომედგინა.
თურმე ტყუილად ვატყუებდი ჩემს თავს. მისთვის დამახასიათებელმა ნაზმა მზერამ და ინტიმურმა ღიმილმა შეცდომაში შემიყვანა. ფაქტია, ბიბი მომნუსხველი, მხიარული ექსტრავერტია, რომელიც ადვილად ახერხებს ქალების გულის მონადირებას. მე კი ინტროვერტი ვარ, რომელიც ყოველდღიურად ახდენს თავდაჯერებული, საქმიანი ქალის იმიტირებას, ასე რომ სჭირდება სამსახურში.
ფაქტია, ბიბი სიცოცხლით სავსე ადამიანია, რომელსაც ურთიერთობები ხიბლავს. მე კი ნიღბით დავდივარ, რომელსაც მხოლოდ მაშინ ვიხსნი, როცა შინ ვბრუნდები.
ფაქტია, ბიბი და მე სრულიად სხვადასხვა სამყაროს განვეკუთვნებით. ის მხოლოდ იმიტომ მეფლირტავება, რომ საკუთარი მიზნებისთვის მსხვერპლი გაიღოს და არა იმიტომ, რომ გრძნობები გაუჩნდა ჩემდამი, მე კი მასზე უგონოდ ვარ შეყვარებული.
ნუთუ ისეთი სულელი ვარ, რომ ბავშვობის შეცდომას კიდევ გავიმეორებ? მე ხომ მხოლოდ პლატონურ სიყვარულისმაგვარს მოვითხოვდი მისგან? როგორც ჩანს, მე თვითონ წამოვეგე სხვისთვის დაგებულ ანკესზე.
და აი, ახლა ვდგავარ იმ ადამიანის სახლში, ვინც ჩემი გული ხელმეორედ ააფორიაქა. რაღა მაქვს დასამალი? ხომ ვოცნებობდი, ბიბის მართლა შევყვარებოდი და მასთან რეალურადაც გამება რომანი? მისმა კოცნამ ყველაფერი შეცვალა. მან თამამად გადალახა ის კედელი-ზღვარი, რომლის აღმართვასაც ასე საგულდაგულოდ ვცდილობდი. არადა, ჩემს ფანტაზიებში სწორედ ასეთი გიჟური ვნებებით სავსე წარმომედგინა ჩვენი პირველი კოცნა…
კიდევ ერთხელ მიმოვიხედე ირგვლივ და თავი სინანულით გადავაქნიე. აჯობებს, დროზე წავიდე აქედან, სანამ ბიბი დაბრუნებულა და ისევ არ გადავქცეულვარ მისი მომხიბვლელობის ტყვედ. იმდენ ხალხში არ მოერიდა ჩემთვის ეკოცნა და, ცარიელ ბინაში, მარტო რომ დამიგულებს, რა შეაჩერებს? სასწრაფოდ ამოვხიე ბლოკნოტიდან ფურცელი, ორიოდე სიტყვა წავაწერე და შუშის მაგიდაზე დავდე, გამოსაჩენ ადგილას.
ერთი საათიც არ გასულა, შინ რომ მოვედი და ტელეფონმა დარეკა. მივხვდი, ბიბი იქნებოდა. ვიცოდი, საყვედურებით ამავსებდა, მაგრამ ამისთვის წინასწარ მოვემზადე. გზად შინისკენ მხოლოდ ამაზე ვფიქრობდი. ალბათ ისიც მიხვდა, რომ შემეშინდა. ძნელი იყო, ცდუნებისთვის გამეძლო, მით უფრო, მასთან სახლში, მყუდრო, ლამაზ ბინაში.
_ გისმენ, ბიბი, _ უდარდელი ხმით ვუპასუხე მის ზარს, თითქოს საერთოდ არ მაღელვებდა, რაც გავაკეთე.
_ «ბიბი, მაპატიე, რომ ვერ დაგელოდე. სასწრაფოდ გამომიძახეს სამსახურში. ვფიქრობ, გამიგებ, ასეთი სიტუაცია შენი პროფესიის ადამიანისთვის უცხო არ უნდა იყოს». _ ის ჩემი წერილის ტექსტს კითხულობდა.
კინაღამ სიცილი ამიტყდა, ისეთი გაგულისება იგრძნობოდა მის ხმაში.
_ ელენ, რას ნიშნავს შენი ბარათი?
_ ჩვეულებრივი წერილია, გაუგებარი რა არის? _ მშვიდად მივუგე, _ იმიტომ კითხულობ ასე გამწარებული, რომ რამე გაუგებარი იყო? _ თავს ვიკავებდი, რომ არ ავხარხარებულიყავი. მომწონდა, რომ ბრაზდებოდა.
_ ვერ დამირეკე, თუ წასვლას აპირებდი? გიჟივით გამოვვარდი სამსახურიდან, დიდხანს არ ვალოდინო-მეთქი.
_ მართლა? ეგ არ მიფიქრია, მაპატიე. უბრალოდ, დაცდა არ შემეძლო.
_ ერთი სული მქონდა, ბინის კარს როდის შემოვაღებდი. მეგონა, ყველაზე დამაინტრიგებელი ქალი ოთახში დამხვდებოდა, ფანჯარაში მომზირალი, შენ კი მთელი იდილია წყალში ჩამიყარე.
_ ნუ მსაყვედურობ, რაც იყო, იყო. ვეცდები, გამოვასწორო ჩემი შეცდომა, ოკეი?
_ თანაც ახლავე. მიდი, ლამაზად ჩაიცვი და წამოდი.
_ სად, შენთან? _ ლამის მუხლები მომეკვეთა.
_ არა, ჩემთან არა. ვიცი, რომ აქ მოსვლის და ჩემთან მარტო დარჩენის გეშინია, გგონია, ვერ ვხვდები?
_ საიდან მოიტანე? _ მართალს ამბობდა, მაგრამ მაინც არ გავტყდი.
_ გგონია, დავიჯერე, რომ სამსახურში გამოგიძახეს? მაშინ სახლში რატომ ხარ? შენ მხოლოდ საბაბი გინდოდა, რომ არ შემხვედროდი სწორედ აქ, განმარტოებულად, ჩემს ბინაში. არადა, როცა მითხარი, შევხვდეთ და ჩვენი წარმატებები ერთად აღვნიშნოთო, იცი, რამდენი სიხარული იგრძნობოდა შენს ხმაში? ჩემს თავზე გამომიცდია: როცა რაღაც კარგი ხდება ჩემს ცხოვრებაში, მინდა მთელი სამყაროს გასაგონად ვიყვირო. გულახდილად რომ გითხრა, გამაკვირვე. გამოტყდი, რომ შეგეშინდა.
_ ნუ სულელობ, სულაც არ შემშინებია, უბრალოდ, მარტო ყოფნა მომბეზრდა და წამოვედი. ლოდინი არ მიყვარს და რა ვქნა?
_ კარგი, ეგრე იყოს. ახლა კი ჩაიცვი და დამელოდე. ნახევარ საათში გამოგივლი.
_ სად მივდივართ?
_ ჩემს საყვარელ რესტორანში. ისეთი კაბა ჩაიცვი, რომ თვალი ყველას შენზე დარჩეს, გასაგებია? გამომწვევი.
ახლა კი გულიანად გავიცინე.
_ კარგი, დაგიჯერებ.
_ ჰოდა, მოვდივარ. დამელოდე.
ამ სიტყვებით ტელეფონი გათიშა. რაღა უნდა მექნა? უარს ვეღარ ვეტყოდი. მისი გაბრაზება არ მაწყობდა, შეიძლებოდა მთელი გეგმები ჩამშლოდა. გარდერობი გამოვაღე და კაბის შერჩევას შევუდექი.
_ კმაყოფილი ხარ? _ ბიბის ტუჩები ჩემს ყურთან მოეტანა და მეჩურჩულებოდა.
წამით გავქვავდი, გამიჭირდა მისკენ შებრუნება, რადგან ვიგრძენი, მისი სიახლოვით მუხლები მეკვეთებოდა.
როგორც იქნა, მოვტრიალდი.
_ რა თქმა უნდა, შესანიშნავი საღამოა. აქ არ მიწევს თამაში, არავინ გვიცნობს და ბუნებრივად ვიქცევით.
_ არადა, თამაშიც კარგად გეხერხება, _ ირონიულად ჩაიცინა, _ ისე კარგად გამოგდის შეყვარებული ქალის როლის შესრულება, ჰოლივუდის მსახიობებსაც კი შეშურდებოდათ.
_ რა სისულელეა, ეგ როლი ჯერ არ გამითავისებია, _ გავწითლდი, _ ასეთ რამეებში ძალიან უნიჭო ვარ.
_ რას მელაპარაკები! პატარა მატყუარა! ხომ ხედავ, ჩვენი ურთიერთობა უფრო და უფრო მჭიდრო ხდება. ჩემთან უფრო ლაღად რომ არ გრძნობდე თავს, მე არ ამირჩევდი დღევანდელი საღამოსთვის თანამგზავრად. წარმატებებს ძალიან ახლო მეგობრები აღნიშნავენ ხოლმე ერთად. შენ კი მე დამირეკე. თუ ამას დავამატებთ შენს უცნაურ ფარულ მზერებსაც, რომელსაც გამოაპარებ ხოლმე ჩემკენ, და რომელსაც ყოველთვის ვამჩნევ, კიდევ _ შენს რეაქციას ჩემს კოცნაზე, მაშინ უნდა ჩავთვალო, რომ სიხარულის მიზეზი მაქვს.
_ საიდან მოიტანე ეს ყველაფერი? _ გველნაკბენივით გავერიდე, მივხვდი, რომ ჩემს ყველა ფიქრს კითხულობდა.
_ თუ ასე არ არის და ვცდები, მაშინ ვიტყვი, რომ იმედგაცრუებული ვარ და ახლავე მოვიწყენ. ძალიან გინდა, მოწყენილი მამაკაცის გვერდით გაატარო საღამო? ვიცი, რომ შენთან რომანტიკული ურთიერთობის უფლება არ მაქვს, მაგრამ იმასაც ვგრძნობ, რაღაც სხვა რომ ხდება ჩვენ შორის. ისეთი რამ, რასაც თავიდან არც ერთი არ ვგეგმავდით.
ვერაფერი ვუპასუხე. თვალები დავხარე და იატაკს ჩავაჩერდი.
_ რატომ მოიღუშე? არ მოგწონს აქ ყოფნა?
თავი ავწიე და შევხედე.
_ როგორ არა, მომწონს. კარგია აქ, კმაყოფილი ვარ.
_ მაშინ რა გჭირს? ჩემმა ნათქვამმა შეგიცვალა ხასიათი?
მან ხელი გამოიწოდა და შუბლზე შემახო. ისე ნაზად მისვამდა თითებს, თითქოს ნაოჭებს ასწორებსო. მე კი მის შეხებაზე ჩემი მემართებოდა. ერთიანად დამსუსხა, სიამოვნებისგან მკლავებზე კანი ამეხორკლა. ნუთუ არ შემიძლია გულგრილობის ნიღაბი ავიფარო? აბა, რას ვაკეთებდი მთელი ეს წლები, რას ვასწავლიდი ჩემს თავს?
როცა ბიბიმ ხელი ჩამოიღო, შვებით ამოვისუნთქე და მტკიცედ გადავწყვიტე, დაძაბულობისგან გავთავისუფლებულიყავი.
_ ხომ არ გავიწყდება ჩემი პროფესია? მინდა თუ არ მინდა, ყველაფერს ვაკვირდები, რა როგორ არის მოწყობილი, ინტერიერი რამდენად სასიამოვნოა, მიმტანები როგორ ემსახურებიან კლიენტებს, როგორ ართმევენ თავს რთულ დავალებებს. ჰოდა, როცა ამ კუთხით გადავერთვები, მავიწყდება, ვისთან ვარ და რატომ.
_ და ისიც გავიწყდება, რომ მოილხინო?
_ ნუ, მთლად ასე არ არის, მაგრამ გარკვეულწილად, ალბათ ჰო.
მისმა ურწმუნო გამოხედვამ მიკარნახა, რომ ერთი სიტყვაც არ დაიჯერა, მაგრამ აღარ ჩამძიებია.
_ ამ რესტორანში იცი, რა ქორწილები იმართება? მე შენს დაქალს ვურჩევდი, აქ გადაეხადა საქორწინო სუფრა.
_ ეს მისი გადასაწყვეტია, თუმცა მართლა კარგი ადგილია. საკონცერტო პროგრამაც გემოვნებითაა შერჩეული. ორი წლის წინ მეც მოვაწყვე აქ კოქტეილის საღამო ჩემი ერთი კლიენტის დაკვეთით.
_ შენ როგორ ქორწილზე ოცნებობ?
_ მე? _ დავიბენი, _ მე გათხოვებას არ ვაპირებ.
_ მოიცა რა. გათხოვებას ყველა ქალი აპირებს, ორჯერ და სამჯერაც კი.
ისევ გავწითლდი.
_ მე არ ვაპირებ-მეთქი, გასაგებად ვთქვი, _ ცივად გავუმეორე.
_ მაინც, მაინც? ისე, იდეაში როგორ წარმოგიდგენია შენი ქორწილი?
უცებ გიჟურმა აზრმა გამიელვა და არც ვიცი, რატომ, მეოცნებესავით ამოვთქვი:
_ მე მინდა ისეთი გარემო, სადაც კედლების მაგივრობას აკვარიუმი გასწევს. აბა, წარმოიდგინე, იჯდე სუფრასთან, ირგვლივ კი, ოთხივე კედელი დიდი აკვარიუმი იყოს, შიგ კი ზვიგენები და ფერად-ფერადი თევზები დაცურავდნენ. არ არის რომანტიკული?
გაოცებულმა გამომხედა და მხოლოდ ეს მითხრა:
_ «დაცენტრილი» ხარ.
_ კარგი, კარგი, სულ დამავიწყდა, შენ რომ ზღვა არ გიყვარს.
კიდევ უფრო გაკვირვებული სახე მიიღო და ყრუდ მკითხა:
_ ვინ გითხრა ეს?
_ მგონი, ტეტემ. მახსოვს, ზღვაზე რომ მიდიოდა ბიჭებთან ერთად, სულ გაბრაზებული იყო, ბიბი არ მოდისო. ცურვა არ იცის და წყლის ეშინიაო.
მეგონა, გაიცინებდა ჩემს ნათქვამზე, მას კი, პირიქით, სახე მოექუფრა.
_ გამოიცანი. _ საკმაოდ ცივად მომიგო.
არ ვიცოდი, როგორ გამომესწორებინა სიტუაცია. ვერ მივხვდი, რა ეწყინა. ჩემდა საბედნიეროდ, ამ დროს მელოდია აჟღერდა და ვალსის საცეკვაო ჰანგები დაიღვარა დარბაზში.
_ წამო, ჯობია, ვიცეკვოთ. _ იმავე ტონით მითხრა.
როგორ შემეძლო, უარი მეთქვა, როცა მაჯაზე მექაჩებოდა და საცეკვაო მოედნისკენ მივყავდი. თავბრუ მეხვეოდა, აზრები ამერია, გონებაში ერთი ჭკვიანური მიზეზიც კი ვერ მოვიფიქრე, მასთან ცეკვაზე უარი მეთქვა. ერთი წუთიც და უკვე გვიან იყო _ ფეხები თავისთავად აჰყვა მუსიკის ტაქტს. ბიბიმ ხელები წელზე შემომაჭდო, მე კი მხრებზე დავულაგე ჩემი მკლავები და დავტრიალდით. ნელა ვმოძრაობდით, ძალიან ნელა. ბიბი თანდათან უფრო მიზიდავდა თავისკენ, უფრო და უფრო ძლიერად მხვევდა წელზე ხელს, სანამ ჩვენი სხეულები ერთმანეთს მჭიდროდ არ მიეკრა _ ჩემი მკერდი მისას ეხებოდა, მისი თეძოები _ ჩემსას.
_ ასე უკეთესია, _ ჩამჩურჩულა და მსუბუქად დამატრიალა.
ჩემი სამივე დაქალის ქმრები შორს იდგნენ ცეკვისგან. არც ერთ მათგანს ამის ნიჭი არ გააჩნდა. არ მახსოვს, რომელიმე მათგანს ოდესმე ეცეკვა. მეცხრე სართულიდან გადახტომას უფრო სიამოვნებით დათანხმდებოდნენ ალბათ, ვიდრე ქალთან ცეკვას. ლილის და კატოს ქორწილშიც კი არ უცეკვიათ სიძეებს და თავს იმით იმართლებდნენ, დიდი გოიმობაა სიძე-პატარძლის ტრადიციული ცეკვაო. მე ასე არ ვფიქრობდი და ამიტომ მაღიზიანებდა მათი შეხედულება. აი, ბიბისთან სულ სხვაგვარად იყო საქმე. ის არაჩვეულებრივად ცეკვავდა და წარმოვიდგინე, რას იზამდა თავის ქორწილში. ნამდვილად არ გამოიდებდა თავპატიჟს, მოჰკიდებდა ხელს თავის პატარძალს და დაუვლიდა. ამ სცენის წარმოდგენამ ოცნებებში გადამისროლა. თავი პატარძლის ადგილას წარმოვიდგინე და… მესიამოვნა.
კიდევ კარგი, მივხვდი, რომ წარსულის გახსენება სიმშვიდეს უკარგავს. ნეტავ რატომ? არც მე ვიხსენებ სიხარულით განვლილ წლებს, მარამ მისი რეაქცია რატომღაც, ცოტათი უჩვეულოდ მომეჩვენა. არა მხოლოდ უჩვეულოდ, უცნაურადაც კი. იქნებ სწორედ წარსულში იმალება მისი გამაოგნებელი საქციელის ახსნა? ტეტეს დაბადების დღეზე მკვეთრად გამოჩენილი ყურადღება ჩემ მიმართ, მერე სრული გარდაქმნა და ხელის კვრა, ამას დამატებული დაცინვა და შეურაცხყოფა ნაცნობებ-მეგობრების თვალწინ, და აი, კვლავ ღიად გამოხატული მოწონება. არა მგონია, თამაშობდეს. ერთხელ მაინც მივხვდებოდი სიყალბეს. მისი ჩემდამი სიმპათია მართლა გულწრფელი ჩანს, ამაში აქამდეც არ შემპარვია ეჭვი.
_ მოდუნდი, ნუ ხარ ასე დაძაბული, _ მითხრა და წელზე მოხვეული მარჯვენა ზემოთ, მხრებისკენ დაძრა. მუსიკის ტაქტს აყოლებული მისი თითები თითქოს ვალსის სვლებით მიმოდიოდნენ ჩემს ზურგზე. ამ შეხებისგან განა შემეძლო მშვიდად ყოფნა? დაძაბული ხარო! ვიქნები, აბა რა! ქვედა ტუჩი ლამის მოვიკვნიტე, როცა ბიბის სუნთქვა ყელთან მომელამუნა. სუნთქვა შევიკარი. გამაბრუებელი მამაკაცური სურნელი, ნუშის არომატთან შეზავებული, თავისუფლებას მიზღუდავდა, მძაბავდა და მაბნევდა. მეგონა, დავღოღიალებდი პარკეტზე, კი არ ვცეკვავდი.
_ უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებს შენ გვერდით ყოფნა, _ მითხრა მან, როცა დამატრიალა და კვლავ მკერდზე მიმიკრა. ისე ჩამბჯუღა, კინაღამ გული გამიჩერდა. მინდოდა, ცეკვა არასდროს დამთავრებულიყო.
_ რა ჰაეროვანი პირუეტები გამოგდის, _ ღიმილით შემაქო.
_ ჩემთან ცეკვა განიჭებს სიამოვნებას? _ კეკლუცად ავხედე.
_ შენთან ჩახუტება. _ დააზუსტა მან და მოშიშვლებულ მხარზე ოდნავ შემახო ტუჩები.
გაგრძელება იქნება