ისე ვიყავი დაბნეული, ხმას ვერ ვიღებდი, არადა, მეც მინდოდა, სიტყვა ჩამეგდო. მთელი ეს წლები სრულიად სხვანაირად ვხსნიდი იმ საღამოს მოვლენებს. ბიბის სიტყვებმა კი თავზარი დამცა, სრულ შოკში ვიყავი.
_ შენ მართლა ლამაზად გეჩვენებოდი? არ მატყუებ? არადა, ყველა «დარტყმულს» მეძახდა, დაგავიწყდა? _ როგორც იქნა, ენა ამოვიდგი.
_ სამაგიეროდ, ყველაზე მომხიბვლელი «დარტყმული» იყავი, _ გამიღიმა.
ლამის სუნთქვა გამიჩერდა, როცა მისი ტუჩების ოდნავი, პეპელას ფრთასავით შეხება ვიგრძენი ლოყაზე. სულ ოდნავ მოვაბრუნე თავი და… ჯილდოც მივიღე _ ისე მეძგერა ტუჩებში, ყველაფერი დამავიწყა ამქვეყნად.
როცა ბიბი ასე მკოცნიდა, თავი ყველაზე ლამაზად მიმაჩნდა, ყველაზე სასურველად, ყველასგან გამორჩეულად. წამით ისიც კი დავიჯერე, რომ ერთად ყოფნის დიდი შანსი გვქონდა… მაგრამ შანსი აღარ იყო. არ ჰქონდა მნიშვნელობა, რას ამბობდა იგი, არც იმას ჰქონდა მნიშვნელობა, რომ ცხოვრებაში ყველაზე მეტად მის სიყვარულს ვნატრობდი, რადგან ვხვდებოდი, რომ ეს კაცი ჩემთვის არ იყო შექმნილი. ვერასდროს შევურიგდებოდი იმას, რომ მას ნებისმიერ მომენტში შეეძლო ჩემთვის ზურგი ექცია და კარიერის გამო ქვეყნის დასალიერამდე ჩაერბინა.
თითქოს გულმა უგრძნო, რასაც ვფიქრობდი, წამით გაირინდა, მერე თავი უკან გადასწია და ხელისგულები სახეზე შემომაჭდო. მის თვალებში ბუნდოვანი შიში იკითხებოდა.
_ რამე ისე ვერ არის?
როგორ ვერ ვიტანდი ამ შეკითხვას. თითქოს ფილმებიდან ყოფილიყოს გადმოფრენილი, ყველაზე ბანალური სასიყვარულო ფილმებიდან… ჰოდა, ახლა სიმართლეს ვეტყვი. დღეს ერთმანეთისთვის საიდუმლო არ უნდა დაგვრჩეს. თეორიულად ყველაფერი მარტივი ჩანდა, მაგრამ პრაქტიკულად გამიჭირდა, რადგან ნამდვილი ტანჯვაა, გული ატკინო საყვარელ ადამიანს, რომელიც უდიდესი სიყვარულით შემოგცქერის. გამიჭირდა სიტყვების თავმოყრა, არ ვიცოდი, სათქმელი როგორ დამეწყო. ნერვული სტრესისგან ხელისგულები გამიოფლიანდა.
_ განა შენ არ გაინტერესებს, რატომ გავგიჟდი იმ დღეს, მოულოდნელად რომ დამადექი თავს?
_ ამას მნიშვნელობა აქვს? _ შემცბარი ღიმილით მკითხა.
_ რა თქმა უნდა. _ დაე, გაიგოს სიმართლე, ვფიქრობდი აღელვებული.
_ ელ, რა გემართება?
უხალისოდ ჩამოვაღებინე ხელისგულები ჩემი სახიდან. ამწუთას გააზრება და ლაპარაკი არ შემეძლო, საღი განსჯნის უნარი მქონდა დაკარგული. ჩემი აღიარების მევე მეშინოდა. ვიცოდი, სასწორზე ვდებდი ჩემს ბედნიერებას, მაგრამ სრულიად გააზრებულად _ წინ, მომავლისკენ ვიხედებოდი და თავს ვიზღვევდი… უფრო სწორად, ჩემს ბედნიერებას ვაზღვევდი.
როგორც იქნა, ავლაპარაკდი. ხელი ავწიე და ზემოდან ქვემოთ ჩემს სხეულს ჩავაყოლე.
_ აი, ასეთი ვარ სინამდვილეში: არაგლამურული, არაელეგანტური, არასუპერმაგარი.
_ შემიძლია შეგეკამათო! არაერთხელ მინახავს შენი მოდური ჩასაცმელები და «მაგრობა» კაბები.
სევდიანად გავაქნიე თავი.
_ ეს ჩასაცმელები, კოსმეტიკა, ვარცხნილობები ილუზიაა, ნიღაბი, რომელსაც საკუთარი თავდაჯერებულობის ასამაღლებლად ვატარებ, თან მხოლოდ მაშინ, როცა შინიდან გავდივარ.
ბიბი უკვე აღარ იღიმოდა, ცდილობდა, ჩაწვდომოდა ჩემი სიტყვების მნიშვნელობას.
_ შენ ხომ ჭკვიანი და ძალიან ლამაზი ხარ. რაში გჭირდება ასეთი ნიღაბი?
სახე ხელებით დავიფარე, არ ვიცოდი, როგორ ამეხსნა მისთვის ყველაფერი ისე, რომ შტერი გოგოს შათაბეჭდილება არ დამეტოვებინა.
_ ელ, მენდე, გთხოვ!
მან ხელები ჩამომაღებინა და შებლი შეიჭმუხნა.
_ შენთვის ეს ძნელი გასაგები იქნება, ბიბი!
_ შევეცდები.
იგი ხელს არ მიშვებდა, მე კი მადლიერი ვიყავი _ მისი ხელისგულების სითბო დამამშვიდებლად მოქმედებდა ჩემზე.
ღრმად ამოვიოხრე, საბოლოოდ გადავწყვიტე, სათქმელი ბოლომდე მეთქვა და გავაგრძელე:
_ ახალი იმიჯი რომ შევიქმენი, შენი დამსახურებაა. აი, მაშინ, ტეტეს დაბადების დღეზე, პირველი შემთხვევა იყო, როცა კაბა ჩავიცვი, ტუჩები შევიღებე და კონტაქტური ლინზები ჩავისვი. სწორედ მაშინ შემამჩნიე შენ. გარდა ამისა, პირველად დაინახე ჩემში ქალი. და ეს მშვენიერი იყო.
_ მაგრამ მე შენ ხელი გკარი.
_ მერე რა… _ შევეცადე, ღიმილით შემემსუბუქებინა ტკივილი, რომელიც ჩემს «მერე რა»-ში გაისმა, _ შენ მე ფასდაუდებელი სამსახური გამიწიე. ერთად გატარებული დრო, სიცილი, საუბარი, ფლირტი… ადრე მსგავსი არაფერი გამომეცადა. მინდოდა, იმ საღამოს მერე სულ ასე გაგრძელებულიყო. თუკი ამისთვის საჭირო იქნებოდა სხვანაირი გავმხდარიყავი, მზად ვიყავი გამერისკა. _ დარცხვენით გავიღიმე, _ მომიწია, კარდინალურად შემეცვალა ჩემი იმიჯი. თავდაპირველად პროფესია შევარჩიე ისეთი, სადაც წარმატებას გარეგნობა და თავდაჯერებულობა განსაზღვრავდა და იძულებულს გამხდიდა, ყოველთვის ფორმაში ვყოფილიყავი.
_ და რა?
_ გარეგნობის შეცვლა ადვილად შევძელი, მაგრამ შიგნით, სულის სიღრმეში, ვერაფერი მოვუხერხე ჩემს თავს. ისევ ისეთი მშიშარა და კომპლექსიანი დავრჩი, როგორიც ვიყავი _ საკუთარ თავში დაურწმუნებელი სუსტი გოგონა. ყველაზე მეტად იმის მეშინოდა, ჩემი საიდუმლო ვინმეს არ გაეგო. ასე რომ, მე ვიმალები ჩემი ბიზნესის, მოდური სამოსის, იმიჯის უკან და ახლოს არასდროს არავის ვუშვებ.
_ რატომ, ელ?
_ იმიტომ, რომ ყოველთვის ვკარგავ ჩემთვის ძვირფას ადამიანებს. _ ამოვიჩურჩულე. _ ამის აღიარება ადვილი არ იყო და ბიბი ამას მიხვდა.
_ მამაშენს გულისხმობ?
_ დედას, მამას, ძმას… ყველამ მიმატოვა.
_ მე არ გიხსენებივარ. მეც ხომ მიგატოვე.
_ შენც, მაგრამ ეს სხვა ტკივილი იყო. დედა ძალიან ადრე გარდამეცვალა, როცა ჯერ კიდევ პატარა ვიყავი და ყველაზე მეტად მჭირდებოდა. მამის გარდაცვალება კიდევ უფრო განვიცადე, რადგან უკვე დიდი ვიყავი და უკეთ მესმოდა, რას ნიშნავდა დაობლება. ამასთან, მას ვალები დარჩა, რის გამოც მე და ტეტეს ბინის გაყიდვა მოგვიხდა. ცარიელ-ტარიელი დავრჩით. ბოლოს ტეტეც წავიდა ბათუმში და სრულ სიმარტოვეში ამოვყავი თავი. ყველაფერი ნულიდან დავიწყე და იმდენს მივაღწიე, რომ ბინაც ვიყიდე და კარიერაც ავიწყვე. სრულიად მარტომ, სხვების დახმარების გარეშე.
_ რა საშინელი მოსასმენია, რომ იცოდე… ალბათ არასდროს მაპატიებ…
უსიამოვნო მოგონებებმა გული დამიმძიმა. მარტოობა, სიცარიელე, შიში და სასოწარკვეთა წლების განმავლობაში საკუთარი ლანდივით დამდევდა თან.
_ ამის მერე ჩავიკეტე ჩემს თავში და პირობა დავდე, რომ ემოციური სიახლოვე არასდროს არავისთან მქონოდა. გარისკვა არ მიღირდა იმ ტკივილად, რასაც მათი დაკარგვით განვიცდიდი.
_ ემოციური სიახლოვე… რა ლამაზი ნათქვამია, ელენე.
თავი ავწიე და ირიბად გავხედე. უცნაური გახდომოდა მზერა, ამწუთას თვითონ ჰგავდა მარტოხელას და მიტოვებულს.
_ და მე? _ მცირეოდენი პაუზის შემდეგ მკითხა.
_ შენ? რა შენ? _ შეკითხვამ დამაბნია და იატაკს ჩავაჩერდი.
ნიკაპქვეშ ამომდო თითი და ჯიქურ ჩამხედა თვალებში.
_ მე არ გიღირვარ რისკად?
მზერა ავარიდე და ჯინსის ჩამოშლილ ძაფებს თითზე დავუწყე დახვევა.
_ შენ ერთადერთი არა ხარ, ვინც მიუტოვებიათ. იცი, მეც რამდენი წელი ვიტანჯებოდი ამის გამო?
_ დისლექსიის გამო?_ გაოცებულმა ავხედე.
თავი დამიქნია.
_ ყოველთვის გავურბოდი ახლო ურთიერთობებს. მხოლოდ ხანმოკლე რომანებით შემოვიფარგლებოდი. არასდროს არ ვიყავი ჩემს თავში დარწმუნებული, ყოველთვის მეგონა, რომ ახლო ურთიერთობის უფლება არ მქონდა. ამიტომ გადავწყვიტე, ჯერ ფინანსური წარმატებისთვის მიმეღწია. ეს სენი ზღუდესავით იყო ჩემ წინ აღმართული. მართალია, თითქმის განვიკურნე, მაგრამ სულ თან მდევდა აზრი, რომ სხვებზე უნიჭო ვიყავი. ახლაც კი დეფექტად მივიჩნევ ამას, ამიტომ ამ დეფექტის კომპენსირება ფულით უნდა მომეხდინა.
_ სრულყოფილი არავინაა.
_ ვიცი, მაგრამ ჩემი მშობლების ქორწინება რომ მახსენდებოდა, ძალიან ვიძაბებოდი. ისინი წესიერად არასდროს მომფერებიან, არც ვიცი, რატომ უნდა შეუღლებულიყვნენ, როცა ერთმანეთი არ ჰყვარებიათ. ჩემთან დამოკიდებულებაშიც კი ცივები იყვნენ, თითქოს დაქირავებული აღმზრდელები ყოფილიყვნენ.
_ რა საშინელებაა!
_ ამიტომ მეც გავურბოდი თბილ ურთიერთობებს, მეც მშიშარა ვიყავი და არავინ მყავდა გვერდით ისეთი, ვისაც ჩემი გამხნევება შეეძლო, ვინც წამახალისებდა და გულს გამიკეთებდა… დღევანდელ დღემდე. წეღან გკითხე, გიღირვარ თუ არა რისკად-მეთქი. იქნებ ჩემი აღიარების შემდეგ მაინც გაგიადვილდეს პასუხის გაცემა. არასდროს ვყოფილვარ ასეთი გულწრფელი. მე შენ მიყვარხარ და სწორედ შენთან მინდა მქონდეს ნამდვილი ემოციური სიახლოვე. ვფიქრობ, ჩვენ ერთმანეთისთვის ვართ გაჩენილნი.
ვგრძნობდი, მის ყოველ სიტყვაზე როგორ მევსებოდა გული სითბოთი და სიხარულით. მივხვდი, რომ მზად ვიყავი, დამეჯერებინა მისთვის და გამერისკა, მაგრამ რაღაც მეწეოდა უკან. მან ერთხელ უკვე მიმატოვა. რა გარანტია მქონდა, რომ მეორეჯერაც არ მოიქცეოდა ასე? მით უმეტეს, მისთვის ყველაზე ძვირფასი კარიერა იყო, ჩემზე ძვირფასიც.
კვნესით ამოვიოხრე. ამწუთას მძულდა ჩემი თავი იმის გამო, რაც უნდა გამეკეთებინა. ზლაზვნით წამოვიმართე.
_ არა, მაპატიე, მაგრამ არ შემიძლია. _ ამ სიტყვებით გავტრიალდი და სამზარეულოში გავედი, თან ცრემლებს ვყლაპავდი, რომ არ ავღრიალებულიყავი.
_ მე არ წავალ აქედან.
_ წახვალ!
_ არასდროს არ წავალ არც აქედან და არც შენგან.
გაგრძელება იქნება