სასტუმრო ოთახში ყველა ფანჯარა ფართოდ იყო გამოღებული. მიუხედავად ამისა, საღამოს მსუბუქი ნიავი ძლივს ახერხებდა დღის განმავლობაში დაგროვებული დახუთული ჰაერის გაგრილებას. არადა, მოსკოვში ახლა ნამდვილი ზამთარია! სიცივე, რომელიც ძვლებში ატანს! სალომე ვერაფრით მიეჩვია იმ აზრს, რომ რუსეთის დედაქალაქთან შედარებით, თბილისში ამ დროს სრულიად საპირისპირო ამინდია. თითქოს არც ისეთი შორეული ქვეყანაა რუსეთი… აგერა არის, ა! ყურის ძირში. ბოლოს და ბოლოს, მეზობლად ითვლება!
რა საოცარი თვეა მარტი. ჯერ კიდევ ორი დღის წინ აქაც რუსული თებერვლის სუსხი იგრძნობოდა, დღეს კი ისე გამოიდარა, მცხუნვარე მზის სითბო დილიდან მოყოლებული უხურებდა სხეულს. მზეც კი კეთილშობილია საქართველოში, საოცარი ფერადი სითბოთი იღვრება დედამიწაზე.
რა საოცარი თვეა მარტი. ჯერ კიდევ ორი დღის წინ აქაც რუსული თებერვლის სუსხი იგრძნობოდა, დღეს კი ისე გამოიდარა, მცხუნვარე მზის სითბო დილიდან მოყოლებული უხურებდა სხეულს. მზეც კი კეთილშობილია საქართველოში, საოცარი ფერადი სითბოთი იღვრება დედამიწაზე.
რა საოცარი თვეა მარტი. ჯერ კიდევ ორი დღის წინ აქაც რუსული თებერვლის სუსხი იგრძნობოდა, დღეს კი ისე გამოიდარა, მცხუნვარე მზის სითბო დილიდან მოყოლებული უხურებდა სხეულს. მზეც კი კეთილშობილია საქართველოში, საოცარი ფერადი სითბოთი იღვრება დედამიწაზე.
რამდენი წელია, აქ არ ყოფილა! როგორ მონატრებია მშობლიური ქალაქი! თითქოს წყურვილს იკლავდა, როცა ჩამოფრენის დღეს, აქაურ, წვიმით გაჟღენთილ ჰაერს ისრუტავდა. ასეთი შეგრძნება მხოლოდ ახალგაზრდობაში ეუფლებათ ადამიანებს, როგორც არ უნდა გტკიოდეს სული, მაინც გიხარია რაღაც, უკეთესი ხვალინდელი დღის იმედით ივსები. მონატრებულ გარემოს და მონატრებულ ადამიანებს ძალუძთ, აგაღელვონ, გაგახარონ, ბედნიერება განგაცდევინონ. აქ ყველაფერი უჩვეულოდ ლამაზი ეჩვენებოდა სალომეს, მის განცდებში რაღაც ჯადოსნური, იდუმალი იღვრებოდა, ენით უთქმელი, სიტყვებით აუწერელი… ვერ გაეგო, საიდან მოდიოდა ეს ყველაფერი და სწორედ ეს აღელვებდა ყველაზე უცნაურად.
ახლაც, ღვინით სავსე ბოკალი დაუჭერია, დგას მარინა მამიდის გვერდით და ღიმილით ესალმება ყველა შემოსულ სტუმარს. მარინა მამიდას უყვარს მსგავსი საღამოების გამართვა. მისი სახლი სტუმრიანობით განთქმულია მთელ თბილისში. ამჯერად კარგი მიზეზიც გამოუჩნდა _ ძმისშვილი ჩამოუვიდა მოსკოვიდან, დიდი ხნის უნახავი ძმისშვილი. ულამაზესი სალი, რომელიც სამი წლიდან მასთან იზრდებოდა და რომელსაც შვილივით უვლიდა.
სალი ყველას ესალმებოდა, თავს უქნევდა და იღიმოდა. თან ახალი შთაბეჭდილებებით ივსებოდა. არა, რაც მართალია, მართალია, სულ სხვანაირი ხალხი ვართ ქართველები, სხვანაირი სითბოთი აღვსილები. აბა, სხვაგან სად შეგხვდებიან ასე ტკბილად, ასე აღფრთოვანებით?
მიუხედავად ამისა, მთელი საღამოს განმავლობაში დაძაბული იყო, თითქოს ვიღაცის თუ რაღაცის უჩვეულო მოლოდინი აეკვიატა… ჯერ კიდევ უჩინარის, შეუმჩნევლის, ამოუცნობის… სხვა ყველაფერი რატომღაც, მეორეხარისხოვანი გახდა მისთვის.
ბოლოს და ბოლოს, ამ «მოუხელთებელმა რაღაცამ» კონკრეტული ფორმა მიიღო და… ქალმა ვიღაცის დაჟინებული მზერა იგრძნო.
ოდნავ შეაჟრჟოლა, მაგრამ არ შეიმჩნია. ღიმილი არ მოუშორებია სახიდან, ისე მოავლო თვალი უზარმაზარ ოთახს. ვერავინ დალანდა ისეთი, მისით ყოფილიყო დაინტერესებული. მერე შემთხვევით აივნისკენ მიატრიალა თავი და წამით გახევდა _ რიკულებიან მოაჯირს უცნობი მამაკაცი იდაყვით დაყრდნობოდა და სალომეს მრავლისმეტყველი მზერით მისჩერებოდა…
«ნეტავ ვინ არის? _ გაუელვა გონებაში, _ აქამდე როგორ ვერ შევამჩნიე?» წარბები ოდნავ შესამჩნევად შეარხია ქალმა და უხერხულობის დასაფარავად ღვინო მოსვა. მამაკაცს არაჩვეულებრივი თვალები ჰქონდა, ყველაზე საოცარი, რაც კი აქამდე უნახავს სალის, თითქოს ნაცრისფერი… არა, უფრო კვამლისფერი, ლურჯი ელფერით, ეს თვალები, რომელსაც ხშირი, აპრეხილი წამწამები გალავანივით ერტყა გარს, ყველაზე მომგებიანი ნაწილი იყო უცნობის სახეზე.
მამაკაცი ისე დაჟინებით მისჩერებოდა, სალიმ თავი კიდევ უფრო უხერხულად იგრძნო. არ იცოდა, როგორ მოქცეულიყო, ხელები სად წაეღო. სხვა რომ ვერაფერი მოიფიქრა, მამიდისკენ მიტრიალდა და რომ შეხედა, მიხვდა, მასაც არ დარჩენოდა შეუმჩნეველი სტუმრის დაინტერესებული მზერა. მარინა მამიდა ხან სალომეს გადახედავდა ღიმილით, ხანაც იმ უცნობ მამაკაცს.
_ იცი, ეს ვინ არის? ვაკოა, ღუდუშაური… _ თქვა მან, როცა სალის კითხვით სავსე მზერას წააწყდა, _ წამოდი, გაგაცნობ!
სალომემ უარის თქმაც ვერ მოასწრო, ისე წაავლო მამიდამ მაჯაში ხელი და აივნისკენ გაიყოლა. სანამ ქალები უცნობს მიუახლოვდებოდნენ, ეს უკანასკნელი წელში გაიმართა, თუმცა თვალი არ მოუცილებია ახალგაზრდა სალისთვის, რომელიც დაბნეული აფახულებდა წამწამებს.
ზესიმპათიური მამაკაცი საკმაოდ დაუდევრად იყო ჩაცმული _ ჯინსის შარვალზე ჯინსისავე პერანგი მოეცვა, რომელიც გულის კოვზამდე გაეღეღა. ყელზე ვერცხლის ჯაჭვი ეკიდა ვერცხლისავე ბოლნური ჯვრით, რაც მის დაკუნთულ სხეულს კიდევ უფრო მამაკაცურს ხდიდა. იგი ისე იყო გარუჯული, აშკარად ჩანდა, რომ დროის უმეტეს ნაწილს სახლის გარეთ ატარებდა. «საინტერესოა, ამ ზამთარს სად მოასწრო გარუჯვა?» _ გაიფიქრა სალომემ, _ «გუდაურში ბრძანდებოდა მისი აღმატებულება, თუ ბაკურიანში? სპორტსმენი ხომ არ არის შემთხვევით? თანაც, რა დაუდევრად აცვია?!»
და კიდევ… მომაჯადოებელთვალებიანი უცხო მამაკაცი მაღალიც იყო. მაღალიც არის და მაღალიც! ძალიან მაღალი გახლდათ. სალომეზე ორი თავით მაღალიც კი. თვითონაც არ უჩიოდა «უსიმაღლობას», მოდელის პარამეტრებით იწონებდა ყოველთვის თავს, მეტრი და სამოცდაცამეტი სანტიმეტრი იყო, მაგრამ უცნობის აღნაგობამ, ცოტა არ იყოს, დათრგუნა. რაც უფრო უახლოვდებოდა, მით უფრო ხვდებოდა, უცნობი სვანური კოშკივით რომ გადმოჰყურებდა ზემოდან.
აუ, რა მაგარი კაცია! რამდენი ხანია, ასეთი თვალში მოსახვედრი მამაკაცური სილამაზე არ უნახავს სალის. ქერა, მოკლედ შეკრეჭილი თმა, ვარდისფერი, თითქოს «სპეცშეკვეთით» გამოყვანილი მგრძნობიარე ტუჩები, ფართო სახე, მაღალი შუბლი და… მისი აღნაგობისთვის თითქოს უჩვეულოდ პატარა ცხვირი… პატარა, მაგრამ მაინც ვაჟკაცური. «ნამდვილი კრასავჩიკია», _ დაასკვნა სალიმ და ახლოს მისულმა უკეთ შეისწავლა მისი თვალების ფერი. მოცისფრო-მოთაფლისფრო-მოლურჯო… უცნობის გუგები ყოველ მოძრაობაზე იცვლიდა ფერს. როგორი თავდაჯერებული ადამიანის გამოხედვა იგრძნობოდა ამ თვალებში! წარმოიდგინეთ მამაკაცი, რომელმაც ძალიან კარგად იცის, რომ არსად, არასდროს, არც ერთი ქალისთვის შეუმჩნეველი არ დარჩება. ეს ადვილად იკითხებოდა უცნობის მზერაში.
_ სალომე, გაიცანი, ეს ვაკო ღუდუშაურია, ჩემი კეთილი მეგობარი და ოქროს ხელების პატრონი. არ ვიცი, რა მეშველებოდა მის გარეშე. ჩემი მარჯვენაა. ვაკო, ეს მომხიბვლელი ქალბატონი კი ჩემი ძმისშვილია, სალომე კვერნაძე.
_ მიხარია თქვენი გაცნობა, სალი, _ მომნუსხველი ღიმილით აღნიშნა ვაკომ.
«სალი» მაშინვე ყურში მოხვდა ქალს. ასე მხოლოდ შინაურები მიმართავდნენ. უცნობები ან ახალგაცნობილები უცებ ვერ უთამამდებოდნენ. ამან კი ისე შინაურულად დაუძახა, თითქოს ბავშვობიდან იცნობსო. ერთი ამას დამიხედეთ! ჰგონია, რადგან ლამაზია, ყველაფრის უფლება აქვს? _ კოპები შეკრა სალომემ, თუმცა მამაკაცის გამოწვდილ მარჯვენას მაინც შეაგება თავისი ნაზი, წვრილი თითები.
ნაცრისფერი თვალები კიდევ ერთხელ დააშტერდა ქალს დაჟინებით და მერე ნელ-ნელა, ჯიუტად ჩააღწია სალის სულის სიღრმემდე, თითქოს ამ სულის ამოფურცვლა აქვს განზრახულიო… ქალმა თვალებიდან მზერა შეუმჩნევლად გადაიტანა უცნობის ხელებზე… არა უშავს, მშვენივრად მოვლილი თითები ჰქონია, კოხტად წაჭრილი ფრჩხილებით… ძლიერი მაჯა, ფართო ხელისგული… ასეთი ხელები ფიზიკური მუშაობისთვის უფრო გამოდგება, ვიდრე ქალის ალერსისთვის. ამის გაფიქრებაზე ღიმილი ძლივს შეიკავა და მაქსიმალურად შეეცადა, სხვა რამეზე გადაეტანა ყურადღება.
ვაკომ ორაზროვნად გაიღიმა, თითქოს ქალის ნაფიქრს ჩაწვდაო. სისულელეა! არავის შეუძლია ზუსტად გაიგოს, რაზე ფიქრობს მეორე ადამიანი. თუმცა… ეს კაცი ისეთი ადამიანის შთაბეჭილებას ტოვებდა, ვისაც სხვების აზრების გამოცნობა ადვილად შეუძლია. «ამას, როგორც ჩანს, უყვარს ქალებზე შთაბეჭდილების მოხდენა, მაგრამ ჩემთან ეს არ გამოუვა… არ გაგიმართლა, სიმპათიურო, შენ ჩემთვის ისევე უინტერესო ხარ, როგორც ყველა სხვა მამაკაცი. ამიტომ ნურაფრის იმედი ნუ გექნება», _ ფიქრებში გამოელაპარაკა სალომე მამაკაცს და ჯიბრიანი მზერა ესროლა.
ამისთვის არ ჩამოსულა თბილისში. მთელი ცხოვრება ეყოფა, რა ტანჯვაც გადაიტანა ბოლო წლებში. სულაც არ სურს, კიდევ ერთხელ ეტკინოს გული. შეცდომას აღარ გაიმეორებს. რაც უნდა ეცადოს მამიდამისი, მაინც არ გამოუვა მაჭანკლობა. სალისგან დიდი იმედგაცრუება მოელის.
_ ცოტა ხნით დაგტოვებთ, ბავშვებო. წავალ, სტუმრებს მივხედავ. თქვენ კი უფრო ახლოს გაიცანით ერთმანეთი, _ რომ იტყვიან, სიცოცხლით სავსე ღიმილი ესროლა მარინამ ორივეს და ოთახში შებრუნდა.
მარინა მამიდა საცაა, სამოცს მიუკაკუნებს. მაღალი, წელწვრილი, თეძოგანიერი ქალი, თავის ასაკთან შედარებით, ბევრად ახალგაზრდულად გამოიყურება. ათი წელია, რაც დაქვრივდა, მაგრამ ხელმეორედ გათხოვებაზე არასდროს კრინტი არ დასცდენია. უკვირდა სალის, როგორ ტოვებდნენ მამაკაცები ასეთ ქალს უყურადღებოდ. მით უმეტეს, მას შვილები არ ჰყავდა. მისი ერთადერთი «ნათელი წერტილი» სალომე იყო, მხოლოდ მასზე ამყარებდა იმედებს.
სალომეს მამაც ადრე დაქვრივდა, როცა გოგონას სამი წელი შეუსრულდა. დედას სიმსივნე აღმოაჩნდა და ექვს თვეში მოუღო ბოლო. მარინამ იკისრა მისი გაზრდა, ყველანაირად ხელს უწყობდა ძმას, გვერდიდან არ შორდებოდა. შალვაზე ისე იმოქმედა ცოლის სიკვდილმა, დიდხანს ვეღარ გაძლო საქართველოში და საბერძნეთში გადაიხვეწა. იქიდან უმართავდა ხელს დასა და ქალიშვილს. ამასობაში სალიც წამოიზარდა. შემდეგ მამაც ჩამოვიდა. მეორე ცოლი შეირთო… კარგი ქალი გამოდგა მედეა, გულით შეიყვარა დაობლებული გოგონა. სალიმაც ადვილად გაუგო დედინაცვალს. მედეა მარინასაც ძალიან დაუახლოვდა. საოცრად კარგი ურთიერთობა დამყარდა რძალსა და მულს შორის. მერე პატარა ოთარი გაჩნდა, უმცროსი ძმა… ნახევარძმა. ისიც შეუყვარდა სალის, თანაც ძალიან. ამასობაში სკოლა დაამთავრა, უნივერსიტეტში ჩააბარა. მარინაც გათხოვდა… შემდეგ…
ბევრი რამ იყო შემდეგ, ახლა არ სურს სალის ამის გახსენება. განსაკუთრებით ბოლოს მომხდარი ამბების შემდეგ. მამაც აღარ ჰყავს, ექვსი წელია უკვე. მისთვის ახლა მთავარი ის არის, რომ თბილისშია და არა მოსკოვში. ბედნიერებაა, როცა ნერვებს ქმარს არ აჭმევინებს. როგორ გაუმწარა ცხოვრება! როცა მიხვდა, რომ ასეთ ყოფას ვერ გაუძლებდა, მედეას დაურეკა და ამცნო თავისი განზრახვის შესახებ. იმანაც, რადგან მარტო ვერ მიიღებდა გადაწყვეტილებას, მაშინვე მარინას დაურეკა, როგორ მოვიქცეთო. ამ უკანასკნელმა კი, არც აცია, არც აცხელა, სასწრაფოდ გადაუგზავნა სალის ფული და ჩემთან ჩამოდიო, შეუთვალა.
ჰოდა, ახლა აქ არის, თავის გამზრდელ მამიდასთან. არა, განა არ მიიღებდა მედეა, მაგრამ გოგონას მამიდასთან ყოფნა ერჩივნა. მას შვილი არ ჰყავს, არც ქმარი. მარტოხელაა. ყველაფერი სალისთვის უნდა, სიყვარულიც, ქონებაც და სითბოც. დარჩენილი ცხოვრებაც მას უნდა მიუძღვნას. მედეას კი ოთარი ჰყავს, თავისი საზრუნავი აქვს. რატომ უნდა დაამძიმოს თავისი არსებობით?
გაგრძელება იქნება