ეჰ, სალო, სალო… სად გაქრა შენი მტკიცე გადაწყვეტილება, მამაკაცზე აღარასოდეს ვიფიქრებო? გახსოვს, როგორ იფიცებოდი, ცხოვრებაში არ გავიკარებ არავის სიახლოვესო? შენ კი უკვე ფიქრობ ამ კაცზე, თანაც… გამუდმებით. რატომ არ გინდა, შენს თავს ამაში გამოუტყდე? არა, არა, ასე არ უფიქრია სალომეს. კარგა ხანს არ გავეკარები მამაკაცსო, ამბობდა, მთელი ცხოვრება კი არ უგულისხმია… კარგი, თუნდაც ასე იყოს! «კარგა ხანი» რატომ გაგრძელდა მხოლოდ რამდენიმე თვეს? აბა, ახლა იმის დრო იყო, ვაკო ღუდუშაურის «მეგობარი» გამხდარიყო? რა სასაცილოა! განა იგი იმ ტიპის მამაკაცია, მხოლოდ პლატონური ურთიერთობით დაკმაყოფილდეს? როგორ იტყუებს ამხელა ქალი თავს, თითქოს თვრამეტი წლის გოგონა იყოს, ზღაპრების რომ სჯერა.
_ რაღაც ძალიან მიჩუმდი, _ ვაკოს ხმის შემპარავმა ინტონაციამ ღრმა ფიქრებიდან გამოარკვია და იმდენად შეაშინა, რომ დამფრთხალი მზერით მიაჩერდა.
_ სალათა მეგემრიელა…
_ ჰოოო… ისე დაესხი თავს ამ ორაგულს, თითქოს ცოცხალი ყოფილიყო! _ სიცილი წასკდა მამაკაცს.
_ მმმ… რა ჩემი ბრალია, თუკი საშინლად გემრიელია?
_ საინტერესოა, როგორი შეგრძნებაა «საშინლად გემრიელი», ვერ გამიმხელ?
სალომე გაწითლდა.
_ რა ვიცი… გასინჯე და თავად მიხვდები.
_ დიდი მადლობა, აუცილებლად გავ-სინ-ჯავ… ოღონდ სხვა დროს, _ ორაზროვნად უპასუხა ვაკომ, _ ახლა კრევეტებით ვარ დაკავებული.
გოგონა უარესად გაწითდა, მიუხვდა ქარაგმას.
_ აქ ხშირად მოდიხარ? _ სხვა თემაზე გადაიატანა საუბარი, თან გულში დაამატა: «სხვა ქალებთან, თუ მარტო?» საკმაოდ ძვირად ღირებული რესტორანია იმისთვის, მისნაირებმა ხშირად იარონ. ან, იქნებ, აქვს კიდევაც ამის საშუალება?
_ მხოლოდ მაშინ, როცა შთაბეჭდილების მოხდენას ვცდილობ, _ ეშმაკური ღიმილით გახედა მამაკაცმა.
_ მაგრამ ჩემზე შთაბეჭდილების მოხდენა, ვფიქრობ, არ არის აუცილებელი, _ ჩაიცინა სალიმ, _ ჩვენ ხომ მხოლოდ მეგობრები ვართ. აქ ყველაფერი ძალიან ძვირია. გინდა, გერმანული ანგარიშით გადავიხადოთ? ჩვენ-ჩვენი წილი დავდოთ, როგორც ჭეშმარიტმა მეგობრებმა.
ვაკომ საჩვენებელი თითი დაუქნია.
_ ჩემს გაბრაზებას ნუ ცდილობ, სალი. რომ არ შემძლებოდა, არც დაგპატიჟებდი. ძალიან გთხოვ, სხვა დროს ჩემს ჯიბეზე ნუ იზრუნებ. ჩემი საქმისა მე ვიცი. შევთანხმდით?
_ მაპატიე… ჩათვალე, რომ ვიხუმრე. დიდი მადლობა, რომ აქ დამპატიჟე და გამიმასპინძლდი. ეს დიდი პატივი ჩემთვის.
_ ნუ მაშაყირებ.
_ არ გაშაყირებ, რა სისულელეა, მართლა გულწრფელად ვამბობ.
_ მოგხვდება, იცოდე… _ ისევ დაემუქრა ვაკო და კინაღამ დაამატა, «ერთ ადგილასო», მაგრამ დროზე დააჭირა ენას კბილი.
უხერხულობის გასაფანტავად სალიმ «ნაბეღლავის» დასხმა გადაწყვიტა, მაგრამ ვაკომ არ დააცალა და თავად წაეპოტინა ბოთლს. რაღაც მომენტში მათი თითები ერთმანეთს შეეხო. სალიმ, თითქოს დენმა დაარტყაო, სწრაფად გასწია ხელი უკან და სკამის საზურგეს მიეყრდნო. მამაკაცი დაჟინებით მიაჩერდა.
_ მაპატიე… სისულელეა ეს ყველაფერი, _ ჩურჩულით თქვა გოგონამ.
_ რატომ ნერვიულობ? _ მოიღუშა ვაკო, _ შენ რა, გგონია, რომ სიტყვას გავტეხ?
_ არა, წამითაც არ მგონია…
_ მაგრამ შენი რეაქციიდან გამომდინარე, რაღაცის გეშინია… რისი? იქნებ ფიქრობ, რომ შეცდომა დაუშვი? _ მამაკაცმა უკმაყოფილოდ გადააქნია თავი, _ თუ გსურს, უბრალოდ, ავდგეთ და გავაუქმოთ ჩვენი შეთანხმება, პრობლემა არ არის.
_ არა! _ სალის თავადაც გაუკვირდა, ისეთი სისწრაფით უპასუხა მამაკაცს, _ არ მინდა. მეგობარი ახლა ნამდვილად მჭირდება.
_ მაგრამ შენ უკვე გყავს მეგობარი… მამიდაშენი არაჩვეულებრივი ადამიანია.
_ ჰო, რა თქმა უნდა, ამაში გეთანხმები, მაგრამ… ის ჩემი ნათესავია. ამაში კი არის განსხვავება.
_ განსხვავება? აბა, ერთი მითხარი, რას გულისხმობ?
_ იცი? ნათესავი სხვა რამეა. ის ჩემი გამზრდელი მამიდაა. ჩემს გულისტკივილს ბოლომდე ვერასდროს გავუმხელ, რათა მასაც არ ვატკინო გული. ამიტომაც შედარებით მსუბუქად ვუყვები ხოლმე ჩემი პრობლემების შესახებ.
_ ესე იგი, მას რაღაცას მაინც უმალავ?
სალომემ თავი დაუქნია.
_ თავიდანვე წინააღმდეგი იყო, ავთოს გავყოლოდი ცოლად და არ დავუჯერე. ახლა რომ ბევრი ვიწუწუნო, ვიცი, მეტყვის, ხომ გეუბნებოდი თავის დროზე დაა რატომ არ დამიჯერეო. მე კი არ მინდა ამის მოსმენა. ისედაც ვიცი, რომ შეცდომა დავუშვი.
_ მაგრამ როგორ აუხსენი, როცა დაშორდი? მიზეზად რა მოიყვანე?
_ ვთქვი, უბრალოდ, ვერ გავუგეთ ერთმანეთს და ორივემ მშვიდად მივიღეთ ეს გადაწყვეტილება, მივხვდი, რომ აღარ მიყვარს-მეთქი.
_ და დაგიჯერა? _ სკეპტიკურად გახედა ვაკომ, _ კარგი, ჩემთვის გასაგებია, რომ არ გინდა, მამიდას ბოლომდე გადაუშალო გული, მაგრამ… ვეჭვობ, არც ჩემთან იქნები ბოლომდე გულახდილი. ახლაც, რაღაც უმნიშვნელო რამ მოხდა და ისეთი თვალებით შემომხედე, შეშინებულ კნუტს დაემსგავსე. თუ ასე გაგრძელდება, ჩვენს ურთიერთობაშიც წარმოიქმნება პრობლემები.
_ მერწმუნე, ეს მეტად აღარ განმეორდება, _ თავი იმართლა გოგონამ, თუმცა ხვდებოდა, რომ სულაც არ იყო დარწმუნებული თავის ნათქვამში.
კარგა ხანს დაჰყვეს რესტორანში. ვაკომ თავის ბავშვობაზე ილაპარაკა, თავის ონავრობებზე და ამაზე ბევრი იცინეს.
_ და-ძმა არ გყავს? _ დაინტერესდა სალი.
_ არა, დედისერთა ვარ და ნებიერად გამზარდეს მშობლებმა. ჩემს გემოზე ვიყავი მიშვებული. ისინი მუშაობდნენ, ამიტომაც ძირითადად, მარტო ვიყავი ხოლმე. ხომ მოგიყევი, რა სიგიჟეებსაც ჩავდიოდი… ჭკუაზე არ იყვნენ, ამისგან ბანდიტი გაიზრდებაო, გაიძახოდნენ შეშინებულები. მე კი, ახლა რომ ვუფიქრდები, ალბათ სიმარტოვისგან ვიყავი გაბოროტებული და მათ ჯინაზე ვიქცეოდი ცუდად.
_ ახლა სად არიან?
_ მამა ორი წლის წინ დამეღუპა, დედა კი სოფელში ცხოვრობს, მეურნეობას ეწევა… ცოატთი დამიბერდა…
_ სამწუხაროა…
_ შვილები არ გყავს, მგონი, არა?
_ საბედნიეროდ, არ მყავს. ჩემი ქმარი ვერ იტანდა პატარებს. ძმაკაცების შვილების სანახავადაც კი არ მიდიოდა ხოლმე. ამბობდა, ახალშობილს რომ ვუყურებ, გული მერევაო.
_ შენ თუ გინდა, შვილები გყავდეს? _ მამაკაცმა თვალი თვალში გაუყარა.
_ რა თქმა უნდა.
_ აბა, რატომ თქვი, საბედნიეროდო?
_ იმიტომ, რომ მისგან არ მყავს. მიხარია, რომ მომავალში მასთან აღარაფერი დამაკავშირებს. დარწმუნებული ვარ, შვილი რომ მყოლოდა, ვაჭრობას დამიწყებდა.
_ ვაჭრობას?
_ ჰო. თუ წახვალ, ბავშვს არ გაგატან და ასე შემდეგ. ხომ იცი, როგორც ხდება ასეთ დროს.
_ გასაგებია, მაგრამ იქნებ უკეთესიც ყოფილიყო, შვილები გყოლოდათ. ჩემი აზრით, ეს უფრო გაამყარება თქვენს ოჯახს.
_ გამორიცხულია… ჩვენი ურთიერთობა განწირული იყო. მასთან გატარებული სამი წელი ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი პერიოდი იყო. ეჰ… აღარასდროს გავთხოვდები, აღარასდროს!
_ რატომ? განა ყველა მამაკაცი ერთნაირია? ყველა შენს ქმარს კი არ ჰგავს.
_ შეიძლება, მაგრამ ეს ჩემთვის შეღავათი სულაც არ არის. კიდევ ერთხელ არ მინდა რისკზე წავიდე. თუ მოსკოვში დავბრუნდები, შევეცდები, კარგი სამსახური ვიშოვო. ბინა ვიყიდო და ჩემი თავის ბატონ-პატრონი მე თვითონ ვიყო.
_ მერედა, მოსკოვში ბინის ყიდვა ასე ადვილია? რა მეოცნებე ყოფილხარ! _ სიცილი ვერ შეიკავა ვაკომ.
_ აქაც ხომ მაქვს ბინა, იმას გავყიდი და დავამატებ, მუშაობა არ მეზარება, არც პროფესია მაქვს ცუდი, _ ამაყად წარმოთქვა სალიმ.
მამაკაცს ოდნავ შესამჩნევმა ღიმილმა გადაურბინა ტუჩებზე.
_ იცი რა? განგების ნებაა, გაუთხოვარი დარჩები, თუ ისევ გათხოვდები. სად მიდიხარ, თუ ბედმა კიდევ ერთხელ შეგახვედრა ვინმეს? შენი მეორე ნახევარი ხომ მაინც არსებობს სადღაც? მშვენივრად იცი, რომ ასეა.
_ ალბათ… ალხანას ხომ თავისი ჩალხანა არ დაელევა… მაგრამ ახლა ამაზე საერთოდ არ ვფიქრობ. თუ ის დრო ოდესმე დადგება, მერე დავფიქრდები. ამწუთას მამაკაცები ჩემს ცხოვრებაში მხოლოდ ბოლო ადგილს იკავებენ.
_ ჩემთვის თუ გამოიმეტე ერთი ბნელი კუნჭული მაინც შენს გულში?
_ როგორც მეგობრისთვის, რა თქმა უნდა, _ მორცხვად უპასუხა სალომემ და თვალები დახარა.
«ალბათ ფიქრობს, რომ სულაც არ ვარ მამაკაცების კატეგორიული წინააღმდეგი და ისე, ზერელედ ვლაპარაკობ ასე. იქნებ იმედოვნებს, რომ ჩვენი მეგობრობა სხვა, უფრო ღრმა ურთიერთობაში გადაიზრდება? ეგ არ მოხდება! არასდროს!» _ შუბლი შეიჭმუხნა გოგონამ და მაგიდაზე თითები აათამაშა.
ვაკომ თბილად გაიღიმა, როცა სალომეს შეცბუნება შეამჩნია.
_ შენ მომაჯადოებელი ქალი ხარ, რომელმაც გარკვეული ცხოვრებისეული გამოცდილება შეიძინა, თუნდაც მწარე, _ მსუბუქად წარმოთქვა, _ მე კი ვეცდები, ყველაფერი გავაკეთო იმისთვის, რომ რწმენა დაგიბრუნო.
_ რისი რწმენა? _ თვალები ასწია სალომემ.
_ მამაკაცების.
_ ტყუილი შრომა მოგიწევს.
_ მაინც ვეცდები. სად მეჩქარება? მგონი, დრო თავზე საყრელად მაქვს.
სალომეს ალმურმა გადაჰკრა. შეეცადა, სხვა თემაზე გადაეტანა საუბარი.
_ მამიდაჩემი როგორ გაიცანი? ძალიანი გაფასებს, სულ შენზე ლაპარაკობს.
_ ისევე, როგორც მე. მას არაჩვეულებრივი ხასიათი აქვს _ კეთილია, გულიანი, სიცოცხლით სავსე და ხელგაშლილი. საერთო მეგობრების წრეში გავიცანით ერთმანეთი. ერთ ახლობელს კარის საკეტი გაუფუჭდა და იმას ვურემონტებდი, რომ თავზე დამადგა, მეც ხომ არ შემიკეთებდი სახელურს ჩემს სახლშიო. რა თქმა უნდა, სიამოვნებით დავთანხმდი. მერე დავმეგობრდით… მას შემდეგ ხშირად ვსტუმრობ ხოლმე.
_ ძალიან კეთილი ხარ, _ თქვა სალომემ, _ ის ღვიძლი შვილივით გექცევა, არადა, ამ დროს შვილი არასდროს ჰყოლია… კიდევ რას საქმიანობ, გარდა იმისა, რომ კარის საკეტებს ცვლი? _ გაიცინა სალიმ, ნამდვილად არ უნდოდა დაეჯერებინა, რომ ეს მომნუსხველი მამაკაცი მხოლოდ ხელოსანი იყო და სხვა პროფესიას არ ფლობდა.
_ ცოტ-ცოტას ყველაფერს… _ არ დააკონკრეტა ვაკომ და სასმელი ჩამოასხა.
_ კი მაგრამ, სკოლის დამთავრების შემდეგ საერთოდ არ გიცდია, უმაღლესი განათლება მიგეღო? თუ გაქვს პროფესია და არ ამბობ? _ არ მოეშვა სალი.
ვაკომ ჩაიღიმა.
_ იურიდიულზე ვსწავლობდი, მაგრამ ერთხელაც მივხვდი, რომ იურისპრუდენცია ჩემი მოწოდება არ იყო. შემდეგ კომპიუტერული პროგრამების შესწავლაზე გადავერთე. საერთოდ, ცოტა უცნაური ადამიანი ვარ. როცა რაღაც დამაინტერესებს, ვცდილობ, ბოლომდე ჩავუღრმავდე და რაც შეიძლება, ბევრი ავითვისო. მაგრამ შედეგად იცი, რა გამოდის? ყველაფერს ვეპოტინები და საბოლოოდ წესიერად არაფერიც არ ვიცი. ხოლო, რაც შეეხება ბურღს, ქანჩს და მარწუხს, შესანიშნავად ვხმარობ, რატომღაც, გამომდის.
_ გასაგებია… და სად ცხოვრობ?
_ აქვე ახლოს. თუ გაინტერესებს, შემიძლია გაჩვენო ჩემი სახლი.
_ სხვა დროს იყოს, გმადლობ.
ახლა ნამდვილად არ ღირს, ჯერ უფრო ახლოს უნდა გაიცნოს ეს კაცი. მამიდა შეიძლება ენდობა მას, მაგრამ სიფრთხილეს თავ არ სტკივა, საჩქარო არაფერია. რა დაავიწყებს სალომეს, როგორი ანთებული თვალებით აკვირდებოდა მამაკაცი მას გაცნობის პირველსავე დღეს, თითქოს მისი შეჭმა უნდაო. ახლა კი, პატარა ბიჭივით, მეგობრობა შესთავაზა. ალბათ ძალიან გულუბრყვილო გოგონა ჰგონია სალი… ძალიან უცნაურია ეს ყველაფერი.
_ ვხედავ, რომ მაინც არ მენდობი. რა ხართ ეს ქალები!
სალომემ წარბები შეყარა. ის რა, მის აზრებს კითხულობს? ცოტა არ იყოს, შეცბა.
_ არა, რატომ… საიდან მოიტანე?
გაგრძელება იქნება