სალის რეაქცია არ ჰქონია. ისე უკანკალებდა მუხლები, ადგილიდან დაძვრის შეეშინდა. მამაკაცმა კითხვით სავსე მზერა მიაპყრო, რას უცდიო. ოციოდე წამის შემდეგ გოგონა შეირხა, ნელა გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი და სანამ ვაკომდე მიაღწევდა, წაბორძიკებაც მოასწრო და გაწითლებაც. მან არ შეიმჩნია.
_ თუ მოგინდეს, ერთი ქილა კიდევ არის მაცივარში, _ ცივად ესროლა მამაკაცმა, გატრიალდა და ოთახიდან სწრაფად გავიდა.
_ მე ესეც არ მინდოდა, საზიზღარო! _ ხმადაბლა ჩაილაპარაკა გოგონამ და წვენი კვლავ მაცივარში შეაბრუნა.
ვაკო კიბეზე დაეშვა. რა საშინელი დღეა! დილიდანვე დაითარსა, რა! ყველაფერი სალის იდიოტი ქმრის ბრალია. მას რომ წუხელ არ დაერეკა, სალი უხასიათოდ არ იქნებოდა და ასე არ მოუშხამავდნენ ერთმანეთს გუნებას. რაღა უნდა? ხომ გაეყარა ცოლს? რისთვის ურეკავს? რატომ ანერვიულებს? ვერ გრძნობს, რომ მის მცდელობას აზრი არა აქვს? იქნებ სალომე ატყუებს?.. ხომ შეიძლება, უყვარდეს ქმარი და მხოლოდ გაკეკლუცების მიზნით უმალავდეს მას ამ ამბავს? ქალებს ჩვევიათ ამგვარი გამოხდომები. როცა გრძნობენ, რომ მამაკაცს მოსწონთ, ათასგვარ სევდიან ისტორიას იგონებენ, რათა თავი მოაწონონ ან შეაცოდონ, ტანჯული ქალის იმიჯი მოირგონ. არ არის გამორიცხული. მან ხომ მხოლოდ ნაწილი მოისმინა სიმართლის. დანარჩენი? იქნებ გოგონა ზედმეტად შავად ხატავს თავის უბედურებას? იქნებ ის კაცი კარგი ადამიანია და სულაც სალის ბრალია, ოჯახი რომ დაანგრია? ხომ შეიძლებოდა, ვერ გაეწია კარგი ცოლობა? არ ყოფილიყო მზად ოჯახური თანაცხოვრებისთვის? არიან ქალები, რომლებიც თავისუფლების დაკარგვას ვერ ეგუებიან. არ არის გამორიცხული, სალი სწორედ ასეთების რიცხვს მიეკუთვნებოდეს. ქალებს რას გაუგებ! რა, ცოტა ყოფილა ასეთი შემთხვევა?
ვაკომ თავი უკან გადასწია, ქილა მოიყუდა და სულმოუთქმელად გამოსცალა ცივი წვენი, მერე კი, ცარიელი ქილა ნაგვის ვედროსკენ მოისროლა, მაგრამ ააცილა. რა აუცილებელი იყო, წვენის ასაღებად მაღლა ასულიყო? განა ეზოში არ შეეძლო წყალი დაელია? ონკანი აქვე არ იყო? იყო, როგორ არა, მაგრამ… გუმანით იგრძნო რაღაც… იცოდა, როგორ ელოდა გოგონა მის გამოჩენას… რისთვის? სწორედ იმისთვის, რაც თავისი შეხებით გამოხატა. მერე რა? ვაკოსაც ეს არ უნდოდა? მთელი ღამე იმაზე არ ფიქრობდა, როგორ მოეწონებინა სალისთვის თავი და როგორ გაეღვიძებინა მასში მამაკაცის სიყვარული? სწორედ ამან დაუკარგა სიმშვიდე. გულმა თავისით, ჯიუტად გაიწია მისკენ. ახლა რატომ არის უკმაყოფილო? იმიტომ, რომ ზედმეტი მოუვიდა. მას მხოლოდ მიახლოება უნდოდა სალისთან და არა მისი ჩახუტება. ცოტა უფრო შორი მანძილის დაცვა იყო საჭირო, რათა მეტი ინტრიგა გამოსულიყო. მან კი ვერ განსაზღვრა ეს… ჯანდაბას, ჯანდაბას! რაც იყო, იყო, დროა, საქმეს მიხედოს!
თავაუღებლად მუშაობდა. ცდილობდა, არ ეფიქრა მომხდარზე, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა. არა, ასე არაფერი გამოვა. ყველაზე კარგი გამოსავალი იქნება, გოგონა მამიდამისს მიუყვანოს და სამუდამოდ დაივიწყოს. უხერხულია… ეს პატარა გოგო უკვე იმდენად უფროიაქებს სულს, ნამდვილად ვერ შეძლებს მასთან მხოლოდ მეგობრული დამოკიდებულების შენარჩუნებას. არ შეუძლია, მორჩა და გათავდა! თავისი თავის იმედი აღარ აქვს. სალომე უძალიანმაგრესად მომხიბვლელია, ვეღარ გააკონტროლებს თავს. «უძალიანმაგრესად»… მოეწონა ეს სიტყვა. თავისთვის ჩაიღიმა. არა, არა, სიყვარული მისი საქმე არ არის, არც ქალთან წრფელი მეგობრობა. ვერ ხედავ? ეცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა. ბოლო ინციდენტმა ნათლად დაანახვა, რომ ეს შეუძლებელია. რაც მეტს ფიქრობდა ამაზე, მით უფრო უწყრებოდა საკუთარ თავს. თავადაც ვერ გაეგო, რატომ შესთავაზა ამგვარი მეგობრობა. რომელი ქალებთან მეგობრობის გამოცდილება მას ჰქონდა? მით უმეტეს, ამისთანასთან! როგორც კი პირველად დაინახა, მაშინვე მიხვდა, რა ძლიერად სურდა იგი. ჰოდა, ყოველივე ამის შემდეგ როგორ იფიქრა, რომ მასთან ურთიერთობაში მცირედს დასჯერდებოდა? რა სისულელეა! სალისთან ან ყველაფერი უნდა გამოუვიდეს, ან არაფერი!
როგორც იქნა, საქმეს მორჩა, ხელები დაიბანა და კვლავ მაღლა ავიდა. სალი უცხოურ ჟურნალს ათვალიერებდა. ან იქნებ, არც ათვალიერებდა და მხოლოდ მის დანახავად ფურცლავდა მას. როცა ოთახში შევიდა, გოგონამ გულგრილი მზერა მიაპყრო.
_ მორჩი?
_ ჰო, მაგრამ წყალი უნდა გადავივლო. იმედია, წინააღმდეგი არ იქნები, _ მშრალად ესროლა მამაკაცმა, რადგან მიხვდა, რომ ქალს ჯერ კიდევ არ განელებოდა წეღანდელი ბრაზი.
«არც უკანა გზა გვიქადის უკეთეს სიტუაციას», _ გაიფიქრა შუბლშეჭმუხნილმა და სააბაზანოში შეიკეტა.
ყინულივით შხაპმა შვება ვერ მოჰგვარა. სამწუხაროდ, ცივი წყლის შხეფებს არ შეეძლო გულში გაეღწია, სადაც ვნება დუღდა. დაბანას მორჩა, ლურჯი პირსახოცი წელზე შემოხვია და, მისაღებ ოთახში გამოსულმა, სანამ საძინებელში გავიდოდა, მაინც ვერ მოითმინა _ თვალი მალულად გააპარა გოგონასკენ. სალომე ნაბიჯებით ზომავდა მისაღებს და, როგორც ჩანს, ხმაური გაიგონა, რადგან დაფეთებულმა მოიხედა. მოიხედა და… გაოგნებისგან თვალები გაუფართოვდა. რა თქმა უნდა, მაშინვე აარიდა მზერა ნახევრად შიშველ მამაკაცს, მაგრამ თვალებმა მისი გაცემა მოასწრო.
კარგი, რა… როგორ იქცევა? თითქოს ღრმა სოფლიდან იყოს ჩამოსული. თუკი ერთ მამაკაცთან არ გაუმართლა, ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ცხოვრების ბოლომდე არ გაეკაროს სხვას, _ დაძაბული ფიქრობდა ვაკო, თან ენერგიულად იმშრალებდა სველ სხეულს. გასაგებია, მაგრამ თავად რა ქნას, რა გააკეთოს? არაფერი! _ იყო პასუხი. ბოლო სიტყვა მაინც სალის უნდა ეთქვა, მასზე იყო ყველაფერი დამოკიდებული.
მორიგეობით, ჯერ ცალ ფეხზე ამოიცვა შარვალი, მერე _ მეორეზე, მერე კარადიდან გაუთოებული მაისური გამოიღო და გადაიცვა.
უბედურება იმაშია, რომ სამუდამოდ შეიძლება დაკარგოს ეს მშვენიერი ქმნილება. ვაკო გრძნობდა, რომ ჯერ კიდევ ჰქონდა სალის «გამოსწორების» შანსი, თუკი მოთმინებას გამოიჩენდა. მაგრამ განა აქვს აზრი, ხელებდაკაპიწებულმა უყუროს, როგორ ცდილობს ის ავთოა თუ ვიღაც, კვლავ შემოიჭრას სალომეს ცხოვრებაში? აი, ამას კი არ დაუშვებს… არასდროს, ა-რას-დროს!
ჩაცმას რომ მორჩა, თმაც გადაივარცხნა და მისაღებში გამოვიდა.
_ წავედით, _ მოკლედ მოჭრა, ოთახიდან სწრაფად გავიდა და სირბილით დაეშვა კიბეზე.
სალი კი თავის თავზე ბრაზობდა. როგორ ერთი ხელის მოსმით გააფუჭა ვაკოსთან ურთიერთობა. მასთან მეგობრობას ბევრი შესანიშნავი რამ შეიძლებოდა მოეტანა მისთვის. რა კრეტინია! რა იქნებოდა, როცა დაეჯახა, უბრალოდ, გაეცინა და ეთქვა: «უი, მაპატიე, ვერ შეგამჩნიე!» _ და განზე გამდგარიყო? ხომ მშვიდობიანად დამთავრდებოდა ყველაფერი? ამაზე ბუნებრივი რა უნდა ყოფილიყო? რა ეშველება! როგორი გამოუცდელია ასეთ საკითხებში! ყველა ნორმალური ადამიანი ასე იქცევა მსგავს სიტუაციებში. მან კი… სრული იდიოტობა გამოავლინა, ლამის ტუჩები მიუშვირა საკოცნელად. ახლა კი, ხომ ხედავთ, შედეგად რა მოხდა? ვაკომ უხეშად აგრძნობინა, მეგობრები ასე არ იქცევიანო. ეს კი არცთუ სასიამოვნოა. რა უიღბლო დღე იყო. რა ქნას გზაში, როგორ მოიქცეს? რაზე ელაპარაკოს? ნეტავ საერთოდ არ წამოჰყოლოდა…
8 8 8
უკანა გზაზე ვაკოს აღარ გაუგიჟებია თავი სისწრაფით. ნელა, მშვიდად მართავდა საჭეს. კოპებშეკრული ღრმა ფიქრებში იყო ჩაძირული, ერთხელაც არ გაუღია ხმა. სალიმ გადაწყვიტა, ბოდიში მოეხადა. აბა სხვა რა უნდა ექნა? ასე მუნჯივით ხომ არ ივლიდნენ მთელი გზა? მაგრამ რისთვის უნდა მოუხადოს ბოდიში, ასეთი რა ჩაიდინა? განა თვითონ არაფერი დაუშავებია? რას მოხვია მკლავები? თავად გამდგარიყო განზე, რას უყურებდა მშიერი მზერით?
_ დიდხანს უნდა იყო ასე გაბერილი? _ ვეღარ მოითმინა ბოლოს და ძალიან, ძალიან შინაურულად მიმართა მამაკაცს.
_ რას ნიშნავს გაბერილი? _ თავი არ მოუბრუნებია, ისე იკითხა ვაკომ.
_ რას და… დაბოღმილს, _ გაჯავრდა სალი.
_ მაპატიე, მაგრამ ამ ყველაფერში თუ ვინმეა დამნაშავე, მხოლოდ შენ, _ შენიშნა ვაკომ.
_ შენი აზრით, კაცური საქციელია, ყველაფერი ქალს გადააბრალო? _ აღშფოთება ვერ დამალა გოგონამ, _ გგონია, რომ ყოველთვის მართალი ხარ და შეცდომას არასდროს უშვებ?
მამაკაცმა სვლა კიდევ უფრო შეანელა და მოხედა. ამწუთას მისი თვალები არ იყო ძველებურად დანისლული. პირიქით, ისეთი გაცეცხლებული იყურებოდა, თითქოს ყუმბარის გადაგდება ჰქონოდა განზრახული.
_ მოდი, გავაანალიზოთ მომხდარი, კარგი? ეს შენ ჩამივარდი მკლავებში, მერე კი გატრუნული მომაჩერდი. მე რატომ ვარ დამნაშავე? ლოგიკა სად არის?
_ ძალიან დრამატულად ხატავ სიტუაციას. არ ღირს… ასე ნუ დაწვრილმანდები, _ შემრიგებლური ტონით ამოთქვა სალიმ, თან ინანა, საერთოდ რომ წამოიწყო ეს საუბარი.
_ ვფიქრობ, ორივესთვის აჯობებს, დავივიწყოთ ის, რაც მოხდა.
_ მაგრამ შენ კინაღამ მაკოცე! ასე არ იყო? _ გაწიწმატდა გოგონა.
_ შენ რა, წინააღმდეგი იყავი? მგონი, პირიქით… თუ არ ვცდები, თავადაც ძალიან გინდოდა ეს.
_ არაფერიც, _ იწყინა სალიმ, _ მსგავსი რამ გულშიც არ გამივლია. მე, უბრალოდ, ველოდებოდი, როდის გამიშვებდი ხელს. ზრდილობიანი კაცები ასე იქცევიან.
_ იცი, რას გეტყვი? მე…. _ წინადადების დამთავრება ვერ მოასწრო მამაკაცმა, რომ მოსახვევიდან საშინელი სისწრაფით გამოვარდა მანქანა…
ვაკო მიხვდა, რომ დამუხრუჭება საქმეს ვერ უშველიდა და საჭე მარჯვნივ შეატრიალა… რაღაც სასწაულებრივად გადაურჩნენ დაჯახებას. მამაკაცმა დაასიგნალა და ერთი გემრიელადაც შეუკურთხა თავზეხელაღებულ მძღოლს, რომელსაც გაჩერება კი არა, სვლის შენელებაც კი არ უცდია.
სალომემ ქვედა ტუჩი მოიკვნიტა.
_ ჩემი ბრალია ყველაფერი!
_ შენ არაფერ შუაში ხარ, _ ვაკოს სახე გაფითრებოდა, _ მეტი სიფრთხილე უნდა გამომეჩინა მოსახვევში.
_ ღმერთო, მეგონა, შევასკდებოდით. ნამდვილად სასწაულებრივად გადავურჩით სიკვდილს, _ ამოიოხრა სალიმ და ჰაერი ღრმად შეისუნთქა.
_ კარგად ხარ? _ მამაკაცმა მანქანა გზისპირას გააჩერა.
_ ერთი წუთის შემდეგ ვიქნები, _ სალიმ თავი ხელებში ჩარგო.
ვაკო ერთხანს გოგონას მისჩერებოდა. მერე მისკენ მიიწია.
_ მოდი ჩემთან, _ თქვა და ხელები მხრებზე შემოხვია, _ ვწუხვარ, რომ ჩემ გამო ასეთ შარში ჩაგაგდე, მაპატიე, კარგი? ჩვეულებრივ, მე ძალიან ფრთხილი ვარ.
_ ძალიან გთხოვ, თავს ნუ იდანაშაულებ, _ ჩაიჩურჩულა სალომემ, მისკენ გადაჩოჩდა და თავი მშვიდად დაადო მკერდზე, რადგან ამ ჩახუტებაში საშიშროებას ვეღარ ხედავდა, _ მე დავიწყე ამ თემაზე ლაპარაკი მაშინ, როცა ჯობდა, გავჩუმებულიყავი. მე ვარ დამნაშავე.
_ მაშინ, მოდი, ორივემ ვაპატიოთ ერთმანეთს და ეგ იქნება, _ ჩაიაბურტყუნა ვაკომ და ქალის შეხებით აღგზნებულმა უზარმაზარი ნერწყვი გადააგორა, _ დავივიწყოთ, რაც იყო და ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ, თანახმა ხარ?
_ მშვენიერი აზრია, _ თავი დაუქნია გოგონამ.
მას მართლაც არ უნდოდა მათი მგობრობა ამ ერთ დღეში დამთავრებულიყო. უკვე გრძნობდა, როგორი დამოკიდებული ხდებოდა ამ კაცზე. და სულაც არ აღიზიანებდა ეს. პირიქით… რაც მეტ დროს ატარებდა მის გვერდით, მით უფრო სიამოვნებდა. ერთადერთი, მხოლოდ მისი ფიზიკური სიახლოვე აგდებდა პანიკაში. ამიტომაც, თუკი ასეთ «ორაზროვან» სიტუაციებს თავს დააღწევენ, მათ მეგობრობას არაფერი ემუქრება. აი, ახლაც, მშვიდად ჩახუტებია მის მკერდს და სულაც არ ღელავს ისე, როგორც წეღან. ის კი არა, თანდათან მშვიდდება კიდეც. ასე არ ჯობია? სწორედ ამას ჰქვია ნამდვილი მეგობრობა.
როგორც იქნა, კანკალმა გაუარა და სუნთქვაც თანაბარი გაუხდა. ვაკომ მხოლოდ ამის შემდეგ შეუშვა ხელი. სალი თავის სავარძელს დაუბრუნდა, თუმცა კი სიამოვნებით დარჩებოდა ადგილზე, მაგრამ ეს უკვე სარისკო იყო. თბილისამდე ისე ჩავიდნენ, ერთმანეთს არ დალაპარაკებიან. სალომე მადლიერიც კი იყო, ვაკო ხმას რომ არ იღებდა.
_ ვიმედოვნებ, საერთო ჯამში ჩვენი გასეირნება მოგეწონა… _ თქვა ვაკომ, როცა მანქანა მარინას სახლის შესასვლელთან გააჩერა.
_ ძალიან. საერთოდ, ძალიან მიყვარს მაღალმთიანი ადგილები.
_ ზღვა?
_ ზღვა ყველაფერს მირჩევნია, თუმცა არც მთის ჰაერია ურიგო.
_ მაშინ მოგვიანებით აუცილებლად გავიმეოროთ, რას იტყვი?
_ სიმოვნებით, _ მორცხვად გაუღიმა გოგონამ და კარი გამოაღო.
სალომე გულწრფელი იყო. მერე რა, რომ კამათი მოუვიდათ. ბოლოს და ბოლოს, ხომ არ უკოცნიათ ერთმანეთისთვის? მცდელობა არ ითვლება. მარტო რომ დარჩება და ამაზე დაფიქრდება, შეიძლება ინანოს კიდეც, მაგრამ ამწუთას კარგად გრძნობს თავს.
_ დიდი მადლობა იმისთვის, რომ დღევანდელი დღე განსაკუთრებული გახადე, _ წარმოთქვა ვაკომ და ამ სიტყვებით სალისკენ გადაიხარა.
გოგონამ მხოლოდ გაუღიმა, ამჯერად არ დაბნეულა, რადგან მამაკაცის მორიგ პროვოკაციას უკვე მომზადებული შეხვდა, ამიტომ არაფრად ჩააგდო მისი მრავლისმეტყველი მზერა და მანქანიდან უსიტყვოდ გადავიდა.
8 8 8
კიდევ კარგი, მამიდა შინ არ დახვდა. ამისთვის ღმერთს მადლობა შესწირა, თორემ მისი შეშინებული თვალები და აწითლებული ღაწვები ადვილად გასცემდა დღის საიდუმლოს. აი, ახლაც ხომ დაუპირა კოცნა? კიდევ კარგი, თავი ხელში აიყვანა და თავადაც არ გაიწია მისკენ. როგორმე უნდა მოერიოს გამოღვიძებულ გრძნობებს, თორემ, ვაკომ ერთხელ მაინც თუ აკოცა, მისთვის ყველაფერი ნათელი გახდება და მერე უკან დასახევი გზა აღარ დარჩება, თავს ვერაფრით გაიმართლებს. არადა, როგორ უნდოდა, ეკოცნა. სალი მზად იყო ამისთვის. კიდევ კარგი, თავის თავთან მაინც რომ შეუძლია, გულახდილი იყოს.
როგორც კი ჰოლში შევიდა, კარი მოიხურა და სუნთქვაგახშირებული ზურგით კედელს მიეყრდნო. ცდილობდა, ნერვები მოეთოკა. მიუხედავად იმისა, რომ ვაკო მხოლოდ წრფელ მეგობრობას სთავაზობდა, სალი ხვდებოდა, როგორ უფრო და უფრო ეუფლებოდა მამაკაცი მას აზრებით. სწორედ ამიტომაც, ნაკლებად იყო დარწმუნებული, რომ ხვალ და ზეგ წონასწორობის შენარჩუნებას შეძლებდა.
მხოლოდ მაშინ შეირხა, როცა მანქანის დაძვრის ხმა მისწვდა მის სმენას. მაშინვე სამზარეულოში გავარდა და კარადიდან არყის ბოთლი გამოიღო, ჭიქაში ჩაისხა და გადაჰკრა. რამდენიმე წუთის შემდეგ დაურეკავს მედეას და ავთოს ამბებს შეიტყობს. ოღონდ ჯერ არა, ცოტა აზრზე მოვიდეს. ამწუთას თავში მხოლოდ ვაკოსთან გატარებული დღე უტრიალებს…
გაგრძელება იქნება