_ ხომ არაფერი იტკინე? _ ჰკითხა მამაკაცმა, რომელსაც ჯერ კიდევ მძლავრად ჩაებღუჯა სალის თითები.
რამდენიმე წუთის განმავლობაში ვერც ერთი ბედავდა განძრევას.
_ ვიმედოვნებ…
_ რა მოხდა?
_ არ ვიცი…
_ ადრეც ბევრჯერ დავცემულვარ ქალთან ერთად, მაგრამ ასე მგრძნობიარედ არც ერთხელ, _ გაიხუმრა ვაკომ.
სალიმ ჩაიფხუკუნა და მიუხედავად იმისა, რომ მარჯვენა მკლავში ტკივილს გრძნობდა, წამოდგომას შეეცადა.
_ ფრთხილად, _ შეაყოვნა მამაკაცმა, _ მოიცა, მე დაგეხმარები. ყველა ძვალი რომ მთელი გადარჩენილიყო, მაინც სიფრთხილეა საჭირო, ისეთი ზღართანი მოადინე.
ვაკომ ხელი შეაშველა და წამოაყენა. რაღაც სასწაულით, მის სხეულზე შემოხვეული პირსახოცი ადგილზე დარჩენილიყო. ალბათ საგულდაგულოდ თუ ჰქონდა განასკვული. ის იყო, კიბეზე ასვლას უნდა შესდგომოდა, რომ ტკივილისგან სახე დაემანჭა და შეჰკივლა.
_ რა იყო? _ მზრუნველად ჰკითხა მამაკაცმა.
_ რაღაც ხელი ვერ მაქვს რიგზე, საშინლად მტკივა.
_ აბა, მაჩვენე! არა, ჯერ მაღლა ავიდეთ. სიარული შეგიძლია? სხვაგანაც ხომ არ გტკივა?
_ არა, _ სალიმ დაზიანებული მკლავი მეორე ხელში მოიქცია, ვაკომ კი წელზე მოხვია ხელი, რათა საფეხურებზე ასვლისას ხელმეორედ არ წაქცეულიყო.
მამაკაცის შეხებამ ენით აუწერელი სიამოვნება განაცდევინა. და კიდევ.. მისგან მომავალმა, ჯერ კიდევ სველი სხეულის სურნელმა დაახვია თავბრუ. ასეთი «გემრიელი» სურნელი არც ერთი მამაკაცისგან არ ახსოვს, ვისაც კი ოდესმე იცნობდა. მარტო ამისთვის ღირდა კიბიდან დაგორება… შეუმჩნევლად ჩაეღიმა.
ვაკომ ფეხით გააღო სარდაფის კარი. სალის ნესტოებში შეუღიტინა საჭმლის საამო არომატმა. ახლაღა იგრძნო, როგორ მოშიებოდა. ვაკო მიეხმარა, სანამ გოგონა ტახტზე დაჯდებოდა.
_ ახლა კი ვნახოთ, რა დაგვემართა, _ თქვა მან, გვერდით მიუჯდა და მკლავი თითებით ფრთხილად მოუსინჯა.
_ გესმის ამის რამე? _ ეჭვნარევი ხმით ჰკითხა სალომემ, თუმცა მისთვის სულერთი იყო, გაეგებოდა ვაკოს მოტეხილობის რამე, თუ არა. ამწუთას თანახმა იყო, მამაკაცს მისი სხეულის ყველა ნაწილი მოესინჯა, არათუ მკლავი.
_ მესმის, _ თავი დააქნია ვაკომ, _ და ვერაფრით გაგახარებ. მგონი, მოტეხილობასთან გვაქვს საქმე. რეტნგენის გადაღება მოგვიწევს.
_ კარგი რა, _ საღი ხელი აიქნია სალიმ და ყველა მღელვარე აზრი გაუფრინდა გონებიდან, _ უბრალოდ, ძლიერ დაჟეჟილობაა და მეტი არაფერი. თეძოც კი დავარტყი ძლიერად, მაგრამ მისი გასინჯვის უფლებას არ მოგცემ!
ვაკოს გულიანად გაეცინა მის იუმორზე, მაგრამ დანისლული თვალები სეროზულად შეჰყურებდნენ გოგონას.
_ ამოირჩიე: ან საავადმყოფოში უნდა გაგაქანო, ან ადგილზე გამოვიძახო ექიმი. თუმცა, რენტგენის სურათის გადაღებას მაინც ვერ გაექცევი, ასე რომ, ნუ შემეკამათები.
_ ტყუილად ირჯები ასე მზრუნველად, მართლა არაფერი მჭირს.
_ მე ასე არ ვფიქრობ.
_ კი მაგრამ, საიდან მოიტანე, რომ ასე სერიოზულად არის საქმე? _ იკითხა მისი მბრძანებლური ტონით გაღიზიანებულმა.
_ პირველადი დახმარების კურსები მაქვს გავლილი. ეს აუცილებელია, სალი, დამიჯერე, პარანოიით კი არ ვარ დაავადებული. მორჩა, საავადმყოფოში მივდივართ და ტყუილად არ შემეწინააღმდეგო.
სალის ტკივილმა თანდათან უმატა. სხვა გზა არ რჩებოდა, უნდა დათანხმებოდა ვაკოს.
რამდენიმე წუთის შემდეგ კოხტად ჩაცმული და თმადავარცხნილი ვაკო სალის ტრავმატოლოგიურისკენ მიაქანებდა…
რენტგენის სურათმა მართლაც აჩვენა იდაყვის მოტეხილობა. სალომეს მკლავი ჩაბაშირში ჩაუსვეს. პროცედურამ კარგა ხანს გასტანა, ამიტომ, როცა გარეთ გამოვიდნენ, უკვე საკმაოდ გვიან იყო. რადგან არ ღირდა უკან მიბრუნება, ვაკომ სალი შინ მიაცილა.
მარინა ჯერ არ დაბრუნებულიყო. სალი სავარძელში ჩაესვენა და თვალები მილულა. ვაკო კი ერბოკვერცხის მომზადებას შეუდგა. არადა, ამის საჭიროება არ არსებობდა, სალის ცალი ხელითაც მშვენივრად შეეძლო კვერცხის შეწვა. იგი ყურადღებით ადევნებდა თვალს მზრუნველი ქმარივით მოფუსფუსე მამაკაცს, რომელიც ოსტატურად ჭრიდა ყველს და შებოლილ ძეხვს. რომ არა მტკივანი ხელი, ამაზე დიდ სიამოვნებას სალის ვერაფერი მიანიჭებდა, არადა, ტკივილისგან ძლიერად უფეთქავდა მკლავი, რაც საშინელ დისკომფორტს უქმნიდა. იმ რამდენიმე საათის განმავლობაში, რაც საავადმყოფოში გაატარეს, ვაკო ნამდვილი მეგობარივით იქცეოდა, სწორედ ისე, როგორც შეჰპირდა. მის არც ერთი სიტყვას და გამოხედვას უხერხული სიტუაცია არ შეუქმნია. სალი, ცოტა არ იყოს, განხიბლულიც კი დარჩა.
_ მთლად ისეთი ვახშამი არ არის, როგორიც ჩაფიქრებული მქონდა, მაგრამ არა უშავს, _ თავბრუდამხვევი ღიმილით წამოთქვა მამაკაცმა, თან ღვინო ჩამოასხა ჭიქებში.
«სამაგიეროდ, უფრო გემრიელი იქნება,» _ გაიფიქრა სალიმ.
_ ვწუხვარ, საღამო რომ გავაფუჭე და ასეთ ხათაბალაში გაგხვიე, _ ტუჩები გაბუსხა.
_ არც კი გაიფიქრო მსგავსი რამ, _ კოპები შეკრა მამკაცმა, _ რაც მოვამზადე, მაცივარში შეინახება. ხვალ კი, კეთილს ინებებ, გამოხვალ და მის შესანსვლაში დამეხმარები. გასაგებია?
_ ჰო, თუკი დანა-ჩანგლის ხმარება არ დამჭირდება.
_ ყველაფერს თითო ლუკმად დაგიჭრი, მე თავად გაჭმევ და თან შენს ლამაზ თვალებში ჩავიძირები, _ ჩაიცინა ვაკომ, როცა ეს პროცესი წარმოიდგინა, _ ჰო, _ ჩახრინწული ხმით დაამატა, _ დიდებული სანახაობა იქნებოდა!
მოულოდნელად ტელეფონმა დარეკა. სალომეს ადგომის თავი არ ჰქონდა, ამიტომ ვაკოს სთხოვა, ყურმილი აეღო, თავად კი იმის გაანალიზება დაიწყო, სანამდე მივიდოდა მისი ახლახან გაცნობილ მამაკაცთან ურთიერთობა. ერთ რამეში უკვე ღრმად იყო დარწმუნებული _ გულგრილობის შენარჩუნება მეტად აღარ შეეძლო. მათი გაცნობის პირველივე წუთებიდან ორივეში ისეთი რაღაც მოხდა, ისეთი ნაპერწკალი გაკრთა, რომელიც ერთმანეთით გატაცებას ძალიან ჰგავდა. ამის აღიარება ახლა აღარ უჭირდა სალომეს და იცოდა, რომ ამ ფაქტს ვეღარსად გაექცეოდა. ბევრს ეცადა, როგორმე მოეშორებინა თავიდან მამაკაცზე ფიქრი, მაგრამ რაც დრო გადიოდა, ეს გატაცება უფრო და უფრო იზრდებოდა, რაც იმის მანიშნებელი იყო, რომ ერთ მშვენიერ დღეს ამ მაცდური გრძნობის წინაშე ორივე უძლური აღმოჩნდებოდა…
მარინა რეკავდა… სალიმ კითხვით სავსე მზერა მიაპყრო მამაკაცს. ღმერთო, რა ლამაზია, განუმეორებლად მიმზიდველი! სანამ საავადმყოფოში წავიდოდნენ, ვაკომ ტანსაცმელი გამოიცვალა. მას შავი პერანგი და ამავე ფერის შარვალი ეცვა, რაც საოცრად უხდებოდა. ერთდროულად შინაურულადაც გამოიყურებოდა და რაღაც იდუმალადაც, რაც კიდევ უფრო მომაჯადოებელს ხდიდა ისედაც ზესიმპათიურ მამაკაცს.
_ მამიდაშენმა ამაღამ ვერ მოვალოოოო! _ «ახარა» ვაკომ.
გოგონას გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა.
_ რატომო?
_ გადაუდებელი საქმე გამომიჩნდა, რომელიც დღეს წამოვიწყე და ხვალ დილით უნდა დავასრულოო.
სალომემ კოპები შეიკრა.
_ რა საქმეა ამისთანა, არ უთქვამს? _ იკითხა, გულში კი გაიფიქრა, «ნეტავ, რა თამაშს თამაშობს ეს ქალი?»
_ აზრზე არ ვარ, _ მხრები აიჩეჩა ვაკომ, _ როცა შენი ხელის ამბავი ვუთხარი, შეიცხადა, თუმცა კი ძალიან გაუხარდა, რომ აქ ვარ. მთხოვა, ამაღამ შენთან დავრჩე.
სალიმ წამით პანიკური შიშის შემოტევა განიცადა. ერთი წუთით წარმოიდგინა თავი ვაკოსთან ერთად, ერთ სახლში, მარტო, მთელი ღამით… ამაზე ფიქრიც კი აუტანელი იყო.
იქნებ ეს სულ სხვა რამის შიში იყო? იქნებ იმის ეშინია, მის გვერდით ცდუნებას ვერ გაუძლებს? გულმა გამალებით დაუწყო ცემა.
_ ეს «იდეა» შენ შესთავაზე, თუ მან «დაგაკვალიანა»? _ დაინტერესდა სალი და უეცრად იგრძნო, ხმა როგორ შეცვლოდა.
ვაკომ ისე უცნაურად შეარხია მხრები და ისე გაუგებრად გაიღიმა, სალომესთვის ყველაფერი ნათელი გახდა.
_ განა ეს სულერთი არ არის?
_ შენი დახმარება არ მჭირდება, _ მტკიცედ წარმოთქვა გოგონამ, _ მარტოც გადასარევად მოვუვლი ჩემს თავს.
_ რა თქმა უნდა, არ გჭირდება, _ შესაშურად მშვიდად დაეთანხმა მამაკაცი, _ მაგრამ იქნებ ამ ერთხელ პატივი დამდო და დამტოვო.
_ არანაირი სურვილი არ მაქვს, პატივი დაგდო, _ ცივად უპასუხა სალიმ და თვალი თვალში გაუყარა.
გოგონა თავს ისე გრძნობდა, თითქოს ხაფანგში მოამწყვდიეს. ვიღაც მანიპულირებდა მისით, რაც სასტიკად არ მოსწონდა. ეჭვიც არ ეპარებოდა, რომ მამიდა შეგნებულად დარჩა მეგობართან ღამის გასათევად, რათა წყვილი მარტო დაეტოვებინა. ალბათ იმისთვის დარეკა, რომ სალი გაეფრთხილებინა, გვიან მოვალო. ხოლო, როცა ვაკო მოუყვა, რაც მოხდა, შინ წამოსვლა მაშინვე გადაიფიქრა და მათი «შეწყვილების» შესაძლო შანსი ხელიდან არ გაუშვა.
_ სამწუხაროა, _ ჩაილაპარაკა ვაკომ უსიამოვნო ხმით, _ იმიტომ, რომ მე მაინც დავრჩები, გინდა შენ ეს, თუ არა.
მეგობრული ატმოსფერო კვამლივით იფანტებოდა და ამაში ისევ და ისევ სალომე იყო დამნაშავე. მაგრამ რატომ, რატომ? რატომ ცდილობენ ისინი, განსაზღვრონ სალის ცხოვრება? თავად მას რატომ არა აქვს უფლება, თვითონ გადაწყვიტოს თავისი ბედი?
გოგონამ ომლეტი ისე შეჭამა, წარბი არ გაუხსნია. მამაკაცი დაჟინებით უმზერდა, მის ყოველ მოძრაობას დაკვირვებით ადევნებდა თვალს, ხანდახან შეფიქრიანებული გააქნევდა თავს, თითქოს რაღაც გეგმებს აწყობსო. ჰო, რა თქმა უნდა, მარინა მამიდა და ვაკო მეტს კი არაფერს აკეთებენ მას შემდეგ, რაც სალი ჩამოვიდა. გამუდმებით უწყობენ ხელს ერთმანეთს, რაც შეიძლება ხშირად შექმნან სიტუაცია, როცა სალომე და ვაკო ერთად რჩებიან. რა თქმა უნდა, არავინ არის დამნაშავე იმაში, რომ გოგონამ ხელი იტკინა, მაგრამ მარინა მიხვდა, რომ ამ შემთხვევას მისთვის «სარგებლობის» მოტანა შეეძლო. მისთვის თუ სალისთვის? განა სალი არ დარჩება ამით მოგებული? მამიდა თავისთვის ხომ არ ცდილობს? ძმისშვილის ბედნიერებისთვის იბრძვის, განა თავისთვის!
მამაკაცმა სუფრის ალაგება დაიწყო. სალომე ჯერ კიდევ გაბრაზებული იყო, არა და არ გაუარა წყენამ, თითქოს შეურაცხყოფა მიაყენესო.
_ ახლა ამ ყველაფერს სამზარეულოში გავიტან და დავრეცხავ. კიდევ რა შემიძლია შენთვის გავაკეთო? ჩაის ხომ არ დალევ? _ «მზარეული» სიტუაციის განმუხტვას ცდილობდა.
სალიმ თავი გააქნია.
_ არაფერი მინდა, დიდი მადლობა. ყველაზე მეტად ის მინდა, მარტო დამტოვო, მაგრამ, ვხედავ, რომ ამის თხოვნას აზრი არ აქვს.
_ აბსოლუტური უაზრობა იქნება, გეთანხმები, _ გაიღიმა ვაკომ, _ ვიცი, რომ აუცილებლად დაგჭირდები. შენ ამწუთას ვერ ხვდები ამას, მაგრამ მალე დარწმუნები, რომ ასეა…
სალომემ უკან გადასწია თავი, სკამის საზურგეს მიეყრდნო და თვალები დახუჭა. როგორც ჩანს, უნდა შეეგუოს სიტუაციას, სხვა გზა არ არის. ყველაზე ცუდი, რაც შეიძლება მოხდეს, ის არის, რომ მამაკაცმა შეიძლება სიტუაციით ისარგებლოს… მაგრამ აქამდე არ უცდია მსგავსი რამ და ახლა რა ღმერთი გაუწყრება? მხეცი ხომ არ არის, ქალის სურვილის წინააღმდეგ წავიდეს? აბა, საიდან დაასკვნა სალიმ, რომ ასე მოხდება? არა, ის მას არ აწყენინებს. სალის თავისი თავის უფრო ეშინია, ვიდრე ვაკოსი, ამაშია პრობლემა.
_ საქმე გაკეთებულია, _ მამაკაცი შემობრუნდა და სკამზე დაეშვა, _ ძალიან დაღლილი სახე გაქვს, იქნებ აჯობებს, დაწვე და დაიძინო? რას იტყვი?
_ მართლა დავიღალე, _ ამოიხრა გოგონამ, _ ჯერ აუზში, მერე საავადმყოფოში…
_ სიმართლე გითხრა, მეც დავიღალე, _ აღიარა მამაკაცმა, _ მგონი, ჯობია, ორივემ მოვისვენოთ. უკვე თითქმის შუაღამეა.
ვაკო წამოდგა და ხელი გაუწოდა.
_ არ მინდა დახმარება, ჩემით ავდგები, _ ჩაიბურტყუნა სალიმ და კვლავ შიშის ჟრუანტელმა დაუარა.
_ ეჭვიც არ მეპარება, _ ეშმაკურად გაიღიმა ვაკომ, _ მაგრამ ისე მომწონს, როცა ჯენტლმენურად ვიქცევი, რომ…
რა უნდა ექნა? ქაჯივით წივილ-კივილს ხომ არ დაიწყებდა, ხელი არ მახლოო? მის სიტყვებში ირონია არ შეინიშნებოდა, პირიქით, სრული გულწრფელობა იგრძნობოდა. დახმარებაზე უარის თქმა სისულელე გამოდიოდა. გოგონამ ცალი მხარი აიჩეჩა, ჯანმრთელი ხელი გაუწოდა მამაკაცს და მანაც წამოაყენა. შემდეგ შეამოწმა, ფანჯრები ყველგან იყო თუ არა დახურული და როცა შემოვლით «პროცედურებს» მორჩა, ორივე მდუმარედ გაუყვა ვიწრო დერეფანს.
მარინას სახლში სულ სამი საძინებელი იყო. ყველაზე დიდი თავად მარინას ეკუთვნოდა, მის გვერდით ოთახში სალის ეძინა, ხოლო მესამე, ყველაზე პატარა, მაგრამ ნათელი, სტუმრებისთვის იყო განკუთვნილი. სწორედ ამ საძინებელში მოუწევდა ვაკოს დაძინება.
სალი კართან შეჩერდა.
_ ეს ჩემი ოთახია, შენ გვერდით შეხვალ. ღამე მშვიდობისა, ვაკო, დიდი მადლობა ჩემზე ზრუნვისთვის.
მამაკაცის მზერა იმაზე მეტყველებდა, რომ სულაც არ სურდა გოგონასთან განშორება.
_ არაფერი მიჭირს, შევძლებ, თავს მივხედო, _ მიუხვდა სალი.
_ დარწმუნებული ხარ? _ ვაკოს მოუთმენლობა დაეტყო ხმაში.
ის იყო, სალიმ პასუხის გაცემა დააპირა, რომ მამაკაცი მოულოდნელად წინ გადაიხარა, სალის ტუჩებში მოწყვეტით აკოცა და გაიღიმა. კოცნა წმინდა მეგობრული იყო, მაგრამ გოგონას წამით ცეცხლი წაეკიდა მთელ სხეულზე. ნერწყვი გადაყლაპა და შეეცადა, ისეთი სახე მიეღო, თითქოს მისმა კოცნამ მასზე «ისე» სულაც არ იმოქმედა… თუმცა იმდენად სწრაფად შევარდა საძინებელში, ამას არ შეიძლებოდა ეჭვი არ გამოეწვია. ის აშკარად მიხვდებოდა, როგორ განერვიულდა სალი…
მიხვდა და მიხვდეს! დიდი ამბავი! თავად მას არ უნდა გაეკეთებინა ეს, მით უმეტეს, როცა მარტონი არიან სახლში! ამდენს ვერ უნდა მიმხვდარიყო? სალის ლოყები ეწვოდა, სუნთქვაგახშირებული ერთხანს გაუნძრევლად იდგა კართან, იმის მოლოდინში, როდის მიწყნარდებოდა ვაკოს ფეხის ხმა და მხოლოდ ამის შემდეგ ამოისუნთქა შვებით.
თავის მიხედვას შევძლებო, ეს არის?! ღმერთო, როგორ გაუძნელდა ტანსაცმლის გახდა! როგორ გაიხსნას ღილები, როცა იგი კაბას ზურგის მხრიდან აქვს დაკერებული? აი, ამას ჰქვია შარში გახვევა! ტანსაცმლიანად მოუწევს დაძინება! ამის გამო ვაკოს ხომ არ დაუძახებს? რას იფიქრებს?..
თურმე წარმოდგენაც არ ჰქონია, რა ძნელი ყოფილა ცალი ხელით რამის გაკეთება. თაბაშირი ლამის თითებამდე ჰქონდა დადებული, ამიტომაც მარჯვენა ხელს ვერანაირად ვერ მოიხმარდა. რაღა მაინცდამაინც ამ ხელით დაეცა, ბედი არ გინდა? რის ვაივაგლახით გაიხეხა კბილები, მერე სახე ლოსიონით გაიწმინდა, კარი მჭიდროდ მიხურა და ლოგინზე ჩამოჯდა.
უეცრად, თითქოს მისი გასაჭირი იგრძნოო, ვაკომ დააკაკუნა.
_ აბა, როგორი მიდის შენი წარმატებები? _ შემოსძახა გარედან, _ დახმარება გჭირდება?
სალი ერთი ნახტომით გაჩნდა კართან და ოდნავ გამოაღო იგი. პასუხის გაცემაც ვერ მოასწრო, რომ მამაკაცი გარედან მოაწვა შეღებულ კარს და ოთახში შემოვიდა.
მის კაბაზე ჩამწკრივებული ღილების შეხსნა ვაკოს მანიაკურ სურვილად აეკვიატა მთელი საღამოს განმავლობაში. მიხვდა, გოგონა თავისით ამას ვერ შეძლებდა, ამიტომ ცოტა შეიცადა, ხელსაყრელ მომენტს დაელოდა და სწორედ მაშინ მიადგა სალომეს, როცა დაასკვნა, რომ უკვე მოქმედების დრო იყო. იმან, ვინც კაბის ასეთი სტილი მოიფიქრა, იცოდა, რასაც აკეთებდა. სწორედ რომ მამაკაცის სურვილის აღსაძვრელად იყო გათვლილი, მისი სასიამოვნო ტანჯვის გასახანგრძლივებლად. აბა, ვაკო რისი ვაკო იქნებოდა, ასეთი ხელსაყრელი მომენტი ხელიდან გაეშვა?
სალი მაშინვე მიხვდა მისი «შემოჭრის» მიზეზს! მისმა შეშინებულმა გამოხედვამ მიახვედრა მამაკაცი, რომ ამწუთას გოგონას ყველაზე ნაკლებად სჭირდებოდა ამ საქმეში მისი დახმარება. უცხო თვალს რომ შეეფასებინა ეს სიტუაცია, იფიქრებდა, მამაკაცმა სპეციალურად სცადა გოგონას შეშინება და ამიტომაც ჩაუსაფრდაო, მაგრამ ვაკოს გამოხედვაში მსგავსი არაფერი იგრძნობოდა. იგი დელიკტურად იღიმოდა მხოლოდ.
_ ნებას დამრთავ, დაგეხმარო?
სალიმ ნერვული მოძრაობით უკან გადადგა ნაბიჯი და რაღაც მომენტში ვაკო უკვე ელოდა, რომ გოგონა კატეგორიული უარით გაისტუმრებდა საძინებლიდან… მაგრამ… სალიმ, რომელსაც, სულაც არ სურდა, ღამე ვიწრო კაბაში გაეტარებინა, უხერხულად გაიღიმა და თვალები დახარა.
_ იცი? არასდროს დავფიქრებულვარ იმაზე, რამდენად მნიშვნელოვანი ყოფილა, როცა ადამიანს ორი ხელი აქვს. სრული ინვალიდი მგონია ჩემი თავი.
_ მაგრამ მე თქვენს განკარგულებაში ვარ, ლამაზო ქალბატონო! მიმსახურეთ! _ ხუმრობანარევი რევერანსით შესძახა მამაკაცმა.
_ მთელი ექვსი კვირა, სანამ თაბაშირს მომხსნია? დღეც და ღამეც? _ დაკითხა გოგონა და უცებ გააცნობიერა, რომ ფლირტი წამოიწყო.
_ თუკი ასეთია შენი სურვილი, ახლავე გადავხედავ ჩემს სამუშაო გრაფიკს და რამეს ვიღონებ…
_ რას ამბობ, გეხუმრე, _ ღაწვები აეწვა სალის, _ სხვა დროს მამიდა დამეხმარება. ცუდია, ახლა აქ რომ არ არის, თორემ შენი შეწუხება არ მომიწევდა.
_ ცუდი კი არა, არაჩვეულებრივია!.. მაგრამ ვხედავ, რომ კვლავინდებურად არ მენდობი, _ ამოიხვნეშა მამაკაცმა, _ განა რამეში შეცდომა დავუშვი? ასეთი უნდობლობა რით დავიმსახურე?
მამაკაცი არ იყო მიჩვეული ქალებისგან ასეთ დისტანციას, ახლა ყველაზე მწვავედ გრძნობდა ამას. სწორედ მასთან, სალისთან, მისთვის სანუკვარ ქალთან და ყველაზე მეტად ეს ტკენდა გულს. არადა, უკვე შეუყვარდა იგი… საოცართა შორის ყველაზე საოცარი ქმნილება!
შეუყვარდა! ვაკო მოულოდნელი აღმოჩენისგან ლამის შექანდა. მსგავსი აზრი როგორ მოუვიდა თავში? განა მართლა უყვარს? ხომ არ ცდება? იქნებ ჯერ ადრეა ასეთი დასკვნების გამოტანა? იქნებ მხოლოდ მათ შორის არსებული დისტანცია აფიქრებინებს ამას? როცა ქალი მამაკაცს გაურბის, ეს უკანასკნელი უფრო აზარტული ხდება და წარმატების მოსაპოვებლად ხშირად არწმუნებს თავის თავს, რომ შეყვარებულია. იქნებ სწორედ ამ შემთხვევას აქვს ადგილი?..
მაგრამ დროის უმეტეს ნაწილს სალიზე ფიქრს რომ უთმობს? განა ეს არაფერს ნიშნავს? ნუთუ მართლა შეყვარებულია და ჯერ ვერ აცნობიერებს? ფაქტია, რომ სიგიჟემდე სურს მისი მოფერება, ყოველ წუთს მის გვერდით ყოფნა, მისი ალერსი, მაგრამ სიყვარული?!
იქნებ ეს ილუზია იმის გამო გაჩნდა, რომ სალომე სხვა ქალებს არ ჰგავს? მის არც ერთ სხვა ქალს არასდროს უცდია, ვაკოსადმი ინტერესი დაემალა. სალი სხვა იყო. დროდადრო გოგონა მწარედ უცრუებდა იმედს, რამდენჯერ განხიბლულა კიდეც მისი საქციელით, სიტყვებითაც, მაგრამ რაღაც გამოუცნობი ძალა მაინც აიძულებდა, გაეგრძელებინა ურთიერთობა და საბოლოოდ დაეპყრო მისი გული. იქნებ სწორედ ეს «რაღაც» იყო სიყვარული? იქნებ თავად ქალი მოიწევდა მისკენ?
_ გენდობი, როგორ არ გენდობი, _ თითქოს შორიდან ჩაესმა ვაკოს სალის სიტყვები, _ უბრალოდ, ცოტათი მეუხრხულება, ასეთი რამის თხოვნა რომ მიწევს.
_ წარმოიდგინე, რომ შენი მამიდაშვილი ვარ, ან ბიძაშვილი, ან… რა ვიცი…
სალის სიცილი წასკდა.
_ ერთადერთი, რისი წარმოდგენაც არ შემიძლია, სწორედ ეს არის. ჩემი ბიძაშვილ-მამიდაშვილის ადგილას შე-ენ? არა, არა არ გამოვა! _ გადაიკისკისა გოგონამ, _ საშინლად დაიმორცხვებდნენ. თუნდაც იმიტომ, რომ არც ისეთი ახლო ურთიერთობა გვაქვს ერთმანეთთან. კარგი, კარგი, მოდი, დამეხმარე.
ო-ო-ოოო! რა მარტივი პროცედურაა და რა ძნელად გამოსდის! ვაკოს ხელები აუცახცახდა, როცა სალის ზურგს შეეხო. ძლივს შეიკავა თავი, რომ თავისკენ არ მოეზიდა და გულში არ ჩაეკრა გოგონა… ის ისეთი მოხდენილი იყო, ნაზი, ქალური, მომაჯადოებელი…
ღილები ძალიან პატარა იყო, საღილეები _ ვიწრო. მისი მამაკაცური თითები კი არ იყო ასეთ «სამუშაოს მიჩვეული და ძალიან გაუჭირდა მათი ჩახსნა. გარდა ამისა, სალის სიახლოვე კიდევ უფრო აძნელებდა საქმეს. მისგან ისეთი თავბრუდამხვევი სურნელი მოდიოდა, ისე ძნელი იყო თავის შეკავება…
როცა ზედა სამი ღილი გახსნა და ქალს ზურგი ოდნავ მოუშიშვლდა, ვაკოს ფეხები ლამის წაერთვა… წამით ჟინმა წამოუარა, ქალისთვის კაბა ტანზე შემოეხია და თავდავიწყებას მისცემოდა, მაგრამ მხოლოდ წამით… მძლავრად მომუშტა თითები და თავს ძალა დაატანა, ცდუნებას არ აჰყოლოდა. როცა ღილები ბოლომდე ჩახსნა, თვალები დახუჭა და სუნთქვა შეიკრა… თავადაც არ იცოდა, რას მოიმოქმედებდა იმწუთას, სალის ხმას რომ არ გამოეყვანა ფიქრებიდან.
_ დიდი მადლობა, ვაკო, _ გაიგონა მისი ნახევრად ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვები.
მოეჩვენა, რომ გოგონას ხმა უკანკალებდა. სალი მოტრიალდა და ხელები მკერდზე გადაიჯვარედინა, რათა კაბა ძირს არ ჩაცურებოდა. ვაკომ მზერა აარიდა, რომ გოგონას მისი სურვილით ანთებული თვალები არ დაენახა. ახლა რომ შეეხედა, მამაკაცი თავის თავზე პასუხს არ აგებდა და ისეთ სისულელეს ჩიდენდა, რომელსაც ვერასდროს გამოასწორებდა. თუმცა…
სალი ადგილიდან არ იძროდა… მოლოდინით სავსე მზერით მისჩერებოდა მამაკაცს…
რამდენ რამეს ამბობდნენ მისი თვალები… და არც ამბობდნენ… უბრალოდ, ელოდნენ… რაღაცას… ვიღაცას…
ვაკოს თითები მისგან დამოუკიდებლად ამოქმედდნენ… თეთრი, ქათაქათა მკვრივი მკერდი გამომწვევად იმზირებოდა მხრებზე ჩამოცურებული კაბის მიღმა… როგორ გინდა, არ შეხედო ამ ღვთაებრიობას! ან არ შეეხო?!.
გაგრძელება იქნება