შეეხო, აბა, რა ქნა! მოწოლილი ვნებისგან პირი გაუშრა, გული მძიმედ და ღრმად უცემდა… ამწუთას იმ მოზარდივით გრძნობდა თავს, პირველ სასიყვარულო «გამოცდას» რომ აბარებს… შეეშინდა კიდეც, თავი სასაცილო მდგომარეობაში არ ჩაეგდო… ვაითუ, რამე ისე არ გამოუვიდეს… ახლა ნამდვილად არ იყო თავდაჯერებული, რომ ყველაფერს «ხუთიანზე» მოახერხებდა… სალი როგორ მიიღებს მის სითამამეს? ხელი რომ ჰკრას?..
არა, მსგავსი არაფერი მომხდარა. არც კი უცდია წინააღმდეგობის გაწევა. არ ჰკრა ხელი…
ვაკომ მძლავრად მოხვია მკლავები. ქალმა ამოიკვნესა და ძალაწართმეული მიესვენა მის ფართო გულმკერდს. გოგონას თვალებშიც ისეთივე დაუოკებელი სურვილი იკითხებოდა, როგორითაც თავად იყო აღვსილი.
ხელი ჰკრა კი არა, თავადაც გამოიწია მისკენ. ვაკოს სისხლმა ტვინში აასხა. უკვე ვეღარაფერს უხერხებდა თავის თავს… სწრაფი მოძრაობით ქალს ბიუსტჰალტერი გახადა და მის შიშველ მკერდს ხარბად დაეწაფა… რა მაცდუნებელი და გამომწვევი იყო სალის მკვრივი, ამავდროულად, ფაფუკი მკერდი, ასე ღრმად რომ აუდიოდა ათრთოლებულს… ამწუთას სულაც არ ფიქრობდა იმაზე, ზედმეტი მოსდიოდა თუ არა. რადგან ქალი თანახმაა, რა უდგას მის სურვილს წინ? არც არაფერი. რა დროს ძმობაზეა ლაპარაკი, როცა ასეთი განძის მფლობელი შეიძლება გახდეს! მამაკაცის ცხელი ტუჩები ხარბად დაეწაფა ქალის აფორიაქებულ მკერდს… რაღა ღვთაებრივი ნექტარი დაგილევია და რაღა ეს მკერდი გიკოცნია! მისი კანის გემო ეგზოტიკურ ნაყოფს აგონებს. არა, ამისთვის ნამდვილად არ იყო მზად! ასეთ რამეს სწორედ რომ არ მოელოდა. ქალების მეტი რა ჰყოლია, მაგრამ ასეთი ნეტარება არც ერთთან განუცდია… ალბათ იმიტომ, რომ არასდროს არავინ ჰყვარებია…
_ რა ლამაზი ხარ, სალი, _ ჩურჩულებდა თავდავიწყებით, _ როგორ გამიმართლა, შენ რომ შეგხვდი…
პასუხად გოგონამ კვლავ დაიკვნესა. მამაკაცი წამით მოწყდა მის მკერდს და შეხედა… სალის თვალები ამღვრეოდა, გამუქებოდა, როგორც ზღვა მუქდება შტორმის დროს…
ხვდება კი, რას აკეთებს? ესმის კი, რა უნდა მოჰყვეს ამ შეხებას? _ გაიფიქრა ვაკომ, როცა გოგონამ კოცნაზე კოცნით უპასუხა.
კარგა ხნის წინ უნდოდა, ეკოცნა სალისთვის, მაგრამ ვერ ბედავდა, სულ ეშინოდა, სილა არ დაემსახურებინა ასეთი საქციელისთვის, ახლა კი… ის თავად იწვევდა მას. ვაკოც გულმოდგინედ «იკვლევდა» მის ტუჩებს და ტკბებოდა ამ ცოტა ხნის წინ «აკრძალული ხილით», თუმცა ქვეშეცნეულად იმასაც ხვდებოდა, რომ ძალიან არ უნდა გართულიყო, რათა ყველაფერი არ გაეფუჭებინა და სამუდამოდ არ დაეკარგა საოცნებო ქალი. ძალიან, ძალიან, ფრთხილი და მგრძნობიარე უნდა ყოფილიყო… და…
თითქოს გოგონა ნაფიქრს მიუხვდაო, უეცრად მოაცილა ტუჩები, მაგრამ, საბედნიეროდ, მხოლოდ ტუჩები და არა სხეული… სალიმ თავი მის მხარზე ჩამოდო და მკლავები კისერზე შემოხვია. ვაკომ მისი ცხელი და არეული სუნთქვა ზედ ყურთან იგრძნო… ამწუთას გოგონა ისეთი დამყოლი, ისეთი მსუბუქი იყო, მოეჩვენა, რომ ისინი, ორივენი, ერთი მთელი არსების ორ ნაწილს წარმოადგენდნენ, რომლებმაც, როგორც იქნა, იპოვეს ერთმანეთი და ბოლოს და ბოლოს, შეერთდნენ… სწორედ ეს შეგრძნება აკლდა მას მთელი თავისი შეგნებული ცხოვრების განმავლობაში… ნეტავ იცოდეს მაინც, სალი თუ გრძნობს იგივეს?..
ახლა კი დროა, შეჩერდეს. გაგრძელება არ შეიძლება, თორემ ყველაფერს გააფუჭებს.
მამაკაცმა ნებისყოფა მოიკრიბა, უხალისოდ ჩამოაღებინა გოგონას კისერზე მოხვეული მკლავები და რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია.
_ დანარჩენს შენით მოახერხებ? _ ძლივს ამოთქვა მამაკაცმა ემოციებისგან დახშული ხმით.
შეცბუნებულმა სალიმ უხმოდ დაუქნია თავი. კაბა ძირს ჩაცურებოდა, უკვე იატაკზე ეფინა, მის ფეხებთან. შიშველ სხეულს მხოლოდ თეთრი, ვიწრო ბიკინი უფარავდა… თუმცა, არც უცდია სიშიშვლის დაფარვა, გაბრუებული იდგა ერთ ადგილას, ოდნავ წინ გადახრილი. დიდი ძალისხმევა დასჭირდა ვაკოს, მისთვის მზერა აერიდებინა. ისიც საკმარისი იყო, რისი უფლებაც გოგონამ მისცა. სწორედ მისი «ნებართვით» გადააბიჯა მამაკაცმა «დადგენილ საზღვრებს», თორემ ამას თავისი სურვილით როდი გაბედავდა!
საკმარისია, რაც მოხდა! მეტის უფლებას თავს ვეღარ მისცემდა, ეს აუცილებელი პირობა იყო, რომელიც არ უნდა დაერღვია.
_ მაშინ სასიამოვნო ღამეს გისურვებ. თუ დაგჭირდე, იცი, სადაც უნდა მომძებნო. უბრალოდ, კედელზე მომიკაკუნე და აქ გავჩნდები.
_ კარგი, _ ოდნავ გასაგონად დაიჩურჩულა გოგონამ.
რა თქმა უნდა, ძალიან ძნელი იყო, თვალი მოეწყვიტა ამ სრულყოფილებისთვის, მაგრამ კიდევ უფრო ძნელი აღმოჩნდა კარამდე დარჩენილი მანძილის გავლა ისე, რომ უკან არ მოეხედა. მაგრამ მაინც მოიხედა, როგორც კი გარეთ გავიდა, უბრალოდ, სხვანაირად არ შეეძლო. სალი ისევ ისე იდგა, როგორც დატოვა, ერთხელაც არ შერხეულა.
_ კარგად ხარ? _ შეშფოთებული დაეკითხა მამაკაცი. შეეშინდა, ვაითუ, მომხდარმა თავზარი დასცა გოგონას, ჩემი მოფერებით ტრავმირებული ხომ არ დარჩაო.
სალიმ რამდენჯერმე სწრაფად დაუქნია თავი, თითქოს ერთი სული ჰქონდა, როდის მოხურავდა მამაკაცი კარს. მის თვალებში ამწუთას მხოლოდ ერთი რამ იკითხებოდა _ დამტოვე მარტო, რათა გავერკვე საკუთარ თავში, რათა საბოლოოდ შევეგუო იმას, რაც ჩავიდინე…
ვაკომ უხმუროდ გაიხურა კარი და ერთხანს იქვე შედგა, რათა აზრები მოეკრიბა. დარწმუნებული იყო, რომ სალი ახლა უკვე ადვილად მიხედავდა თავის თავს და მისი დახმარება აღარ დასჭიდებოდა, მაგრამ… ძალიან, ძალიან უნდოდა, გოგონას არ ენანა ის, რაც რამდენიმე წუთის წინ მოხდა.
ცოტა ხნის შემდეგ ჩუმი ხმები შემოესმა საძინებლიდან… გოგონა მსუბუქი ნაბიჯებით მიმოდიოდა, ალბათ დასაძინებლად თუ ემზადებოდა… როგორც ჩანს, ღამის პერანგი ჩაიცვა, _ გაიფიქრა ვაკომ. თვალწინ დაუდგა მისი შიშველი სხეული და მაჯისცემა კვლავ გაუხშირდა. გაბრაზებულმა გადააქნია თავი, ოთახს მოშორდა და დერეფანს არეული ნაბიჯებით გაუყვა.
8 8 8
სალის შუაღამისას გამოეღვიძა და გაოფლილი სწრაფად წამოჯდა საწოლზე. რა ხმაურია? შემოესმა, თუ მართლა რაღაც მოხდა? აი, კიდევ! ვინმე ხომ არ შემოიჭრა სახლში? მისდა უნებურად, როცა ხმაური კვლავ განმეორდა, მთელი ხმით შეჰკივლა. წამიც არ გასულა, რომ კარი ფართოდ გაიღო და ოთახში ვაკო შემოიჭრა. მამაკაცმა შუქი აანთო.
_ რა მოხდა?
_ რაღაც ხმაური გავიგონე, თითქოს კარი თუ ფანჯარა გაჯახუნდა, მერე კი მინის მსხვრევის ხმაც მომესმა. ვინმე ხომ არ შემოიპარა?
სალის არა თუ სხეული, ხმაც უკანკალებდა, თან თვალს არ აშორებდა ვაკოს დაკუნთულ მკლავებს. მამაკაცი წელს ზევით შიშველი იყო. რა სულელია, იმხელა ხმაზე იყვირა, თუ ვინმე მართლა იყო სახლში შემოპარული, უკვე კარგა შორს იქნებოდა გაქცეული!
ვაკოს სიცილი აუტყდა.
_ არავინ შემოპარულა, ნუ გეშინია. როგორც ჩანს, მე შეგაშინე. ვერაფრით დავიძინე, ამიტომ აივანზე გავედი, ცოტა კონიაკი დავლიე. როცა შემოვბრუნდი, ორპირმა ქარმა კარი მიაჯახუნა. ვიფიქრე, კარს დავიჭერ-მეთქი, მაგრამ ვერ მოვასწარი და ჭიქა ხელიდან გამივარდა. სამწუხაროდ, დაიმსხვრა…
სალი დაიჯღანა, რითაც გამოხატა, რა სულელი ვარო. მისი მიმიკები რომ შეამჩნია, ვაკომ სასწრაფოდ დასძინა.
_ მაგრამ შენ ხომ არ იცოდი, რა მოხდა. ჩემი ბრალია, მეტი სიფრთხილე უნდა გამომეჩინა. გატეხილი ჭიქისთვის მომხვდება მარინასგან, მომიწევს ახლის ყიდვა, _ გაიხუმრა ბოლოს.
«კი, როგორ არა! მამიდა ერთ სიტყვასაც არ გეტყვის. შენ ხომ მისი «ლუბიმჩიკი» ხარ. და კიდევ უფრო მეტად შეგიყვარებს, თუ ოცნებას აუსრულებ», _ გაიფიქრა სალიმ, _ «მით უმეტეს, მას შემდეგ, რაც ამ საღამოს მოხდა, უფრო გაგიადვილდებათ ორივეს მიზნის მიღწევა».
წეღან, ვაკო რომ გავიდა, სალი მალევე დაწვა, მაგრამ დაძინება ვერა და ვერ მოახერხა. ვითომ სწორად მოიქცა? აეკვიატა მომხდარზე ფიქრი. აკი მეგობრები ვიყოთო, რატომ მისცა უფლება, მოფერებოდა? რაში დასჭირდა ეს «ინტიმური ალერსის სეანსი»?
პასუხი მარტივი იყო. მას უნდოდა ასე მომხდარიყო. როცა ვაკომ მისი კაბის ღილების შეხსნა დაიწყო, მაშინვე წარმოიდგინა, რომ მამაკაცი ზუსტად იმას გააკეთებდა, რაც გააკეთა. ის კი არა, მეტსაც ელოდა… ეგონა, ვაკო სიამოვნებით დაეუფლებოდა მას, ბოლომდე მიიყვანდა საქმეს. მას რომ ეს მოესურვებინა, სალი არც კი შეეცდებოდა მის შეჩერებას.
არა, არა, შეყვარებული ნამდვილად არ არის, მაგრამ ის ისეთი მაგარი მამაკაცია, ისეთი სასურველი, რომ ახლოსაც რომ დგას, სალის თავბრუ მაშინაც კი ეხვევა. მისმა შეხებამ და კოცნამ კი მთლად მოადუნა, ერთიანად დაშალა, სულის სიღრმემდე აათრთოლა. ახლაც კი, როცა იცის, რომ ის მეორე ოთახშია, მაინც სურვილისგან იწვის.
_ ხომ არ მიბრაზდები, სალი? დამშვიდდი, თუ ვერა? _ მამაკაცი მოიღუშა, დამნაშავესავით შესცქეროდა გოგონას.
ჰო, ვერ მშვიდდება, მაგრამ ატეხილი ხმაურის გამო კი არა, იმის გამო, მისი სულის სიმები რომ შეარხია ვაკომ. «შენთან მინდა დაწოლა. მინდა, შენ გეკუთვნოდე. მინდა, გეფერებოდე, გკოცნიდე და შენც ამასვე აკეთებდე», _ გაიფიქრა, მაგრამ ხმამაღლა სულ სხვა რამ თქვა.
_ სიზმარს ვხედავდი, რომ ხმაურმა გამაღვიძა. თითქოს ნაბიჯების ხმა მომესმა. შემდეგ კი მინის მსხვევის ხმაც გავიგონე… დანარჩენი შენც იცი…
_ მაპატიე… ვცდილობდი, უხმაუროდ მემოქმედა, მაგრამ ხომ იცი, ღამის სიჩუმეში ჩქამიც კი განსაკუთრებულად ხმამაღლა ისმის.
რატომ ვერ დაიძინა? სალის გამო? მასაც სურდა, ის, რაც მოხდა, გაგრძელებულიყო? ორივე ცალ-ცალკე ოთახში იწვა, მაგრამ მათი სხეულები ჯიუტად მიიწევდნენ ერთმანეთისკენ? როდის-როდის სალის მაინც ჩაეძინა, მან კი ნახევარი ღამე აივანზე გაატარა? სალიზე ფიქრობდა და იმიტომ? იმიტომ, იმიტომ…
კარგია, რომ ჯერ კიდევ არ გათენებულა…
სალომემ იცოდა, უძილობა რასაც ნიშნავდა. ნეტავ სცოდნოდა, ვაკოს რომ არ ეძინებოდა, თავადაც გავიდოდა აივანზე, გვერდით მიუჯდებოდა და საუბარს გაუბამდა. მარტოობაში დრო აუტანლად ნელა გადის, განსაკუთრებით, ღამით.
_ არც ახლა გეძინება? _ ჰკითხა სალიმ, რადგან დარწმუნებული იყო, რომ თავად უკვე ვერაფრით მოახერხებდა დაძინებას.
_ ორივე თვალი მეუბნება, ამაღამ ძილი არ გიწერიაო, _ გაიხუმრა მამაკაცმა, _ თუ შენც ჩემს დღეში ხარ, იქნებ რამე დაგველია?
გოგონამ თავი დაუქნია.
_ მეც მომინდა სუფთა ჰაერის ჩაყლაპვა.
სარწეველა სავარძლებში ჩასხდნენ და «დიალოგი» გამართეს «ცხოვრებისეულ საჭირბოროტო საკითხებზე». სალი საოცრად კარგად გრძნობდა მის გვერდით თავს. ღამე თვალსა და ხელს შუა მიილია. უცქერდნენ, ღამეული შავი ცა როგორ თანდათან გადავიდა ჯერ მელნისფერში, შემდეგ ღია ნაცრისფერში, ბოლოს კი ცისფერი გახდა… ამასობაში მზეც ამოიწვერა. ჰორიზონტი ცისარტყელას ფერებით აჭრელდა. ეს დღეღამის ყველაზე ჯადოსნური დრო იყო, განსაკუთრებული, ყველაზე ღრმა განცდებით დატვირთული. სალის უხაროდა, რომ ამ განცდების გაზიარება ვაკოსთვის შეეძლო. ალბათ ვერასდროს დაივიწყებს ამ ულამაზეს განთიადს. იგი ახალი დღის დასაწყისია… დასაწყისი ახალი, იქნებ სულაც სერიოზული ურთიერთობების… სალიმ იგრძნო, რომ ვაკოც არ დარჩენილა ამ ყველაფრით გულგრილი, რადგან მისი ხელში ხელში აიღო და ნაზად მოუჭირა. სალის მოეჩვენა, რომ მამაკაცს რაღაცის თქმა უნდოდა, თუმცა იგი დუმდა. შემდეგ თავი მოაბრუნა და თვალებში შეხედა. სალი გაისუსა, იფიქრა, კოცნა არ ამცდებაო. მაგრამ მას ეს არ გაუკეთებია. ბოლოს, როგორც იქნა, ხელი შეუშვა გოგონას, წამოდგა და მშრალად, ამასთან, ყრუდ წარმოთქვა.
_ წავალ, წყალს გადავივლებ.
იმისთვის, რომ ვნება გაიგრილოს? ესე იგი, ისიც მასსავით აღელდა.
_ მეც არ მაწყენდა წყლის გადავლება, _ თქვა სალიმ წართმეული ხმით, _ მაგრამ თაბაშირს ხომ არ დავასველებ…
_ არა უშავს, ახლავე მოვიფიქრებ რამეს. შენ აქ იჯექი!
ვაკო გავიდა და ცოტა ხნის შემდეგ პოლიეთილენის გრძელი პარკით და ელასტიკური მარლით ხელში დაბრუნდა.
_ კარგია, რომ მარინა არასდროს არაფერს ყრის. წამოდი, პირველი შენ იბანავე, _ ჩვეულებრივი, მშვიდი ტონით წარმოთქვა მამაკაცმა.
რაო? ამით რისი თქმა უნდა? ხომ არ აპირებს, აბაზანაში შეყვეს სალის და თვალი მიადევნოს, როგორ მოახერხებს ცალი ხელით დაბანას? მერე კი ჩაცმაში წაეხმარება? ამის გაფიქრებაზე თითქოს დენმა დაუარა სხეულში.
_ მე თვითონ, არ მინდა დახმარება, _ თქვა სალიმ, როცა მამაკაცი დერეფანში გაუძღვა. მოულოდნელად დააფიქსირა, რომ ხმა ჩახრინწოდა.
_ წამითაც არ მეპარება ეჭვი, მაგრამ აჯობებს, ყოველი შემთხვევისთვის, ახლომახლო ვიყო. ხომ არ გეუხერხულება? _ ჩაიცინა ვაკომ, რომელმაც მშვენივრად იცოდა, რა აზრებიც უტრიალებდა გოგონას იმწუთას გონებაში.
_ სულაც არა, _ ჯიუტად გადააქნია სალიმ თავი და საძინებელში მიიმალა, რათა ღამის პერანგი გაეხადა და პირსახოცში გახვეულიყო, თუმცა კი, რის ვაივაგლახით მოახერხა ეს.
იქნებ მართლაც დაიხმაროს ვაკო? ის წესიერი კაცია, არ შეეხება, თუკი იგრძნობს, რომ ქალს არ სიამოვნებს ეს. იმედია, ღირსეულად მოიქცევა. ამ ფიქრებით გოგონამ სააბაზანოს კარი შეაღო. ცოტა არ იყოს, შეცბა… ვაკო უკვე იქ ელოდებოდა.
_ მზად ხარ, «დამცავი» პარკი ჩამოიცვა ხელზე? _ ისე უშფოთველად ჰკითხა მამაკაცმა, თითქოს ყოველდღე ამ პროცედურით ყოფილიყო დაკავებული.
_ მ…მ… მდააა… ცოტა ნელა, _ ეუბნებოდა ვაკო და თან ფრთხილად ახვევდა მარლას მკლავზე ჩამოცმულ პარკს გარშემო.
«როგორ უნდა ვიბანაო ცალი ხელით?» _ უკმაყოფილოდ გაიფიქრა.
_ «წვრილ-წვრილი» დახმარებები ხელს ხომ არ შეგიშლის? _ მან კვლავ წაიკითხა გოგონას აზრები.
სალიმ ძალიან ნელა დაუქნია თავი.
_ ჩვენ შეგვიძლია ერთად მივიღოთ შხაპი. გპირდები, რომ კარგი ბიჭი ვიქნები, _ ვაკოს წრფელი ღიმილი აუთამაშდა ტუჩებზე.
მაგრამ მას შეეძლო კი, შეპირებოდა, რომ კარგი გოგონა იქნებოდა?..
გაგრძელება იქნება