ღმერთო! კოცნაც არის და კოცნაც! ნუთ აუცილებელი იყო, ამდენი ვნება ჩაედო ამ კოცნაში? მამიდა ახლა ხომ არ უყურებს ამას? ლამის გონწასული მისდა უნებურად მიეყრდნო მამაკაცს და იგრძნო, როგორ უთრთოდა სხეული წამიერი აღგზნებისგან. ერთიანად აკანკალებული მალევე გამოფხიზლდა და უკან მიაწყდა.
_ ამის გარეშე არ შეიძლებოდა? _ მკაცრად იკითხა.
_ ვფიქრობ, არა. ახლა მარინა იფიქრებს, რომ უკვე შევრიგდით, თორემ ძალიან მოშვებული იყავი, ამწუთას კი შესამჩნევად გამოცოცხლდი, _ მრავალმნიშვნელოვნად ჩაიღიმა ვაკომ.
სალიმ პასუხის გაცემა ვერ მოასწრო, რომ მამაკაცმა მაჯაში ჩაავლო ხელი და თითქმის ძალით შეიყვანა პალატაში.
მარინამ ძმისშვილიდან მზერა ვაკოზე გადაიტანა და ბედნიერებისგან თვალები გაუბრწყინდა.
_ მითხარით, რომ ეს სიზმარი არ არის.
_ ჩვენ ყველაფერი ავწონ-დავწონეთ, მარი, აზრზე მოვედით და მინდა გითხრა, რომ ეს სიზმარი არ არის, _ მთელი სახით გაიღიმა მამაკაცმა.
მამიდამ კვლავ სალის შეხედა, რომელმაც ვაკოს ნათქვამის დასტურად, თავი დააქნია.
_ ჩვენ ხომ ასე გვიყვარს ერთმანეთი, _ უბრალოდ თქვა მან.
მისმა სიტყვებმა ვაკოს თავზარი დასცა. მის აზრსა და გონებაში ამწუთას სიყვარული ბოლო ადგილზე იდგა. როგორც აღმოჩნდა, მარინას ძმისშვილთან ერთხელაც არ წამოსცდენია ვაკოს სიმდიდრის შესახებ, როგორც ამას თავად ვარაუდობდა. სულაც არ ყოფილა ისე, როგორც მას ეგონა. მერე რა, რომ თავდაპირველად ანგარებით გათხოვდა? _ არწმუნებდა მარინა, _ მას შემდეგ ხომ ბევრი რამ შეიცვალა. სალი გაიზარდა, დაქალდა, დაღვინდა…
მან კი რა არ მოუგონა! მაგრამ ცოლობაზე რატომ უთხრა უარი? იქნებ სწორედ იმიტომ, რომ გოგონას ვაკო ღარიბი ეგონა? იქნებ ამაშია მთავარი პრობლემა და არა მის სიმდიდრეში? უკვე აღარ იცის, რომელი ერთი იფიქროს. ვეღარ გაარკვია, სად არის სიმართლე და სად ტყუილი. «ჩვენ ხომ ასე გვიყვარს ერთმანეთი»… ისე ბუნებრივად წარმოთქვა ეს სიტყვები, ისე დამაჯერებლად, პროფესიონალ მსახიობს გაუჭირდებოდა… კიდევ კარგი, ცოტა ხნის წინ კვლავ არ დაუშვა საბედისწერო შეცდომა, როცა ასეთი გზნებით აკოცა… კიდევ კარგი…
_ რომ იცოდეთ, რა ბედნიერი ვარ… _ წამოიძახა მარინამ და თვალები ცრემლით აევსო…
8 8 8
ვაკომ და სალიმ საავადმყოფო მაშინ დატოვეს, როცა მარინას ტუჩებზე კმაყოფილი ღიმილით ჩაეძინა.
_ იმედია, მალე გამოწერენ, _ თქვა მამაკაცმა, რათა უსიამოვნო სიჩუმე დაერღვია.
_ მიხარია, რომ უკეთ არის.
_ ჩვენმა შეთანხმებამ გახადა უკეთ, რომ იცოდე.
_ ვიცი და ამიტომაც მადლობას გიხდი ამისთვის, კარგად მოგიფიქრებია. ხომ დაინახე, როგორი რექაცია ჰქონდა?
_ მაგრამ ეს მხოლოდ დროებითი შერიგებაა, შენც ხომ კარგად გესმის, _ ცივად ესროლა ვაკომ, _ მე ჩემი შეხედულება არ შემცვლია შენს საქციელზე. და ძალიან გთხოვ, თუ შეიძლება, ისეთი სახით ნუ მიყურებ, თითქოს ჩემი გიკვირდეს. ჩემს ადგილას შენც ასე მოიქცეოდი, მამაკაცი რომ ყოფილიყავი.
_ მოდი, ჩემ მაგივრად ნუ ილაპარაკებ. არ გირჩევ… შენ არ იცი, მე როგორ მოვიქცეოდი, ამიტომ შენეულ დასკვნებს ნუ გამოიტან. ასე აჯობებს.
_ მაგით რა გინდა თქვა, რომ დაუმსახურებად მოგექეცი? რომ რაღაც არასწორად გავიგე? არ გინდა, რა, ისედაც დღესავით ნათელია ყველაფერი, _ გაღიზიანებულმა მამაკაცმა ხმას აუწია.
_ ღმერთო ჩემო! _ აპილპილებული სალი გაჩერდა, _ როგორ მელაპარაკები? გასაგებია, რომ ვერ მიტან და გეზიზღები, მაგრამ იქნებ ცოტა ხნით მაინც მოერიო შენს თავს და არ გამოამჟღავნო ჩემ მიმართ სიძულვილი? როგორღა მოვიქცე შეყვარებულივით, როცა ასეთი უხეში ხარ ჩემ მიმართ? ძალიან გთხოვ, ორიდან ერთი აირჩიე _ ან გინდა, რომ მეგობრულად მომექცე, ან არა. მე არ შემიძლია შენი ხასიათების მიხედვით ჩემი ხასიათებიც ვცვალო. მე არ ვარ ისეთი კარგი მსახიობი, როგორიც შენ.
ვაკო ჩაფიქრდა. ქალის ნათქვამში იდო სიმართლის მარცვალი. რა თქმა უნდა, შეუძლებელია, ადამიანი ყოველთვის კარგ ხასიათზე იყოს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ამის გამო სხვასაც გაუფუჭო ხასიათი, თანაც სრულიად გააზრებულად. იქნებ საქმისთვის ასეთი მდგომარეობა უფრო ხელსაყრელიცაა? სალის არაჩვეულებრივ ტანადობას და მადის აღმძვრელ მკერდს მასში პირველყოფილი ინსტინქტები კი არ ჩაუკლავს! იქნებ ისარგებლოს კიდეც ამით, რას აგებს? თუ ცოლად არ გამოდგება, იქნებ დროის სატარებლად მაინც გამოიყენოს? ხომ არ სცადოს?
_ რადგან ასეა, ვეცდები, გამოვსწორდე. მითხარი, რა გეგმები გაქვს ამ საღამოს?
სალის თვალები გაუფართოვდა. ვაკომ მისი მზერა დაიჭირა თუ არა, ჟრუნატელმა დაუარა. ამწუთას მისი ულამაზესი თვალები ცისფერ ტბას ჰგავდა, რომელსაც გარშემო მისი ცხელი სხეული ერტყა. ცისფერი წყალი თითქოს ლივლივებდა, აღაგზნებდა, თავისკენ იზიდავდა… როგორ მოუნდა ამწუთას, შერეოდა ამ ლივლივს, შეეგრძნო მისი ტემპერატურა, მაგრამ… გაიგონა თუ არა მისი პასუხი, რომანტიკული განცდები თითქოს სადღაც გაქრა და საოცარი განხიბვლა დაეუფლა.
_ არა მგონია, აუცილებელი იყოს ასე შორს შეტოპვა…
_ მე, უბრალოდ, ერთად ვახშმობას გთავაზობდი, შენ არასწორად გამიგე, _ გააპროტესტა ვაკომ მისი ვარაუდი და შეეცადა, საკუთარ ფანტაზიები უკუეგდო, _ ვიფიქრე, დისკომფორტს მოვუხსნი-მეთქი. მით უმეტეს, ცალ ხელს ვერ ხმარობ. მარტომ რატომ უნდა ივახშმო?
_ იმიტომ, რომ ჩემთვის ასე უფრო სასიამოვნოა. _ უკმეხად უპასუხა, _ ნახვამდის.
მამაკაცმა სინანულით დააკანტურა თავი, ბრაზობდა თავის თავზე.
_ სახლში მაინც გაგიყვან, _ დაადევნა მიმავალს და მანქანის კარი გამოაღო.
_ გმადლობ, ნუ შეწუხდები, _ უკანმოუხედავად უპასუხა გოგონამ და ნაბიჯს აუჩქარა.
_ ხვალ საავადმყოფოში შევხვდებით.
_ განა სხვა, უფრო მნიშვნელოვანი საქმე არაფერი გაქვს? _ სალი მოტრიალდა და უკუსვლით განაგრძო სიარული, _ მაგალითად, შენი ბიზნესის მართვა.
ვაკომ ძუნწად გაიღიმა.
_ ჩემი ბიზნესი საიმედო ხელშია. კარგი მენეჯერი მყავს, თათა. ქალი, რომელმაც ყველაფერი იცის ქვეყანაზე და რომელიც ნამდვილი პროფესიონალია.
ვაკოს მხედველობიდან არ გამოპარვია სალის თვალებში გამკრთალი გაოცების ნაპერწკალი. გოგონა ადგილზე გაშეშდა. ალბათ მკითხაობს ახლა, რამდენად ახლო ურთიერთობა აქვს მას იმ ვიღაც თათასთან… ესეც ასე! მიზანში მოარტყა. იმდენად გაართო ამ აღმოჩენამ, რომ ხმა ხავერდივით რბილი გაუხდა.
_ არც კი ვიცი, მის გარეშე რა მეშველებოდა.
_ შენს ადგილას, უფრო სერიოზულად მოვეკიდებოდი ჩემს მოვალეობებს და ქალს, თუნდაც თავისი საქმის პროფესიონალს, ასე მშვიდად არ ვანდობდი მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებებს, იმაზე მეტს ტრაბახობ, ვიდრე სინამდვილეშია სატრაბახო, _ მრავალმნიშვნელოვნად აზიდა ცალი წარბი გოგონამ და იდუმალი ღიმილით გააგრძელა გზა.
აი, კიდევ ერთხელ შეახსენა სალიმ მიზეზი, რის გამოც უარი უთხრა ცოლობაზე. კიდევ კარგი, შეახსენა, თორემ ლამის წკიპზე იყო მისული, ლამის თავიდან დაეწყო მასთან რომანის გაბმა.
_ მე არ ვარ ერთადერთი, ვინც სიმართლეს მალავს, _ მიაძახა მიმავალს, _ შენ მართალი ხარ. არ ღირს, ჩვენი დიდხანს ერთად ყოფნა! _ ამ სიტყვებით მანქანაში ჩაჯდა…
საღამო ძალიან გაიწელა. სალომეს საშინელი მოწყენილობა დაეუფლა. ნათელა დეიდა ნახევარი საათია, რაც გადმოვიდა და სადილის მომზადებაში ეხმარება, თუმცა სულაც არ შია, დიდი ხანია, მადა დაეკარგა. ან კი, როგორ გადაუვა ყელში ლუკმა დღევანდელი თავგადასავლის შემდეგ? რა უცნაური დღე იყო, ისე… რამდენი რამ მოხდა… რა თქმა უნდა, ცუდი არ არის, როცა მამიდის გამო ასეთ ნაბიჯს დგამს, მაგრამ ხვდება მაინც ვაკო, რის ფასად უჯდება სალის ამის გაკეთება? როგორ უმძიმს ასეთი თამაში? და ყოველივე ამის შემდეგ, როგორ შესთავაზა, ერთად ვივახშმოთო? ნუთუ ასეთი უგრძნობელია? «უგრძნობელი»… ეს სიტყვა რატომღაც, ეხამუშა. საიდან მოიგონა? იქნებ უგულო უნდა ეთქვა? თუმცა რა განსხვავებაა ან რა აზრი აქვს, რას დაარქმევს მის საქციელს? აბა, რომელი ჭკუათმყოფელი ქალი დათანხმდებოდა ასეთ წინადადებას მაშინ, როცა მამაკაცმა აშკარად აგრძნობინა, ვერ გიტანო? ალბათ როგორ ეზიზღება… იქნებ სძულს კიდეც?
სალის პირი არ დაუკარებია საჭმლისთვის. ნათელას დიდი მადლობა გადაუხადა დახმარებისთვის და ტოლმის ნახევარი შინ გაატანა. ნაადრევად დაწვა, ტელევიზორის ყურების სურვილიც არ ჰქონდა. დიდხანს იწრიალა ლოგინში, ვერა და ვერ დაიძინა. არც იყო გასაკვირი. ვაკოს მის ფიქრებში ძალიან დიდი ადგილი ეჭირა, მყარად იყო მოკალათებული სალის გონებაში, სულსაც უბურღავდა და გულსაც. თვალცრემლიანმა ღრმად ამოიოხრა და საბოლოო დასკვნამდე მისული, რომ მას ვერასდროს დავივიწყებდა, გულდაღმა გაიშოტა საწოლზე… როდის-როდის მოაკითხა ძილმა.
მეორე დილით გვიან გამოეღვიძა და დაფეთებული წამოხტა, საავადმყოფოში არ დამაგვიანდესო. თავი მოიწესრიგა და ცისფერი, მოკლემკლავებიანი კაბა ჩაიცვა. მერე ტოლმა გააცხელა, ქილაში ჩაასხა და სხვა რამეებთან ერთად, წასაღებად გაამზადა.
კლინიაკში მისულს არ გაჰკირვებია, ვაკო იქ რომ დახვდა. თითქოს ელოდა კიდეც, რომ ასე იქნებოდა. როგორც კი მან თვალი მოჰკრა სალომეს, ფართო ღიმილით ფეხზე წამოიჭრა, გოგონას მიეახლა და ტუჩებში მოწყვეტით აკოცა. სალომე წამოწითლდა, თუმცა შეეცადა, თავი დაემშვიდებინა იმის გაფიქრებით, რომ ეს სცენა მამიდის გულის მოსაგებად გათამაშდა. აფორიაქებულმა თვალი მარინასკენ გააპარა. ეს უკანასკნელი კმაყოფილი იღიმოდა და მოწონების ნიშნად თავს აკანტურებდა. იგი წუხანდელზე ბევრად უკეთ გამოიყურებოდა, ფერიც ძველებური დაბრუნებოდა. როგორც ჩანს, ამ მოჩვენებითმა «სიყვარულობანამ» მასზე დადებითად იმოქმედა.
_ დაილია ბიჭი ლოდინით, _ მსუბუქად უსაყვედურა ძმისშვილს, _ რატომ დაგაგვიანდა?
_ წუხელ გვიან დავწექი და… _ თავი იმართლა სალომემ და თავთან დაუჯდა მამიდას, ამავდროულად, ვაკოს გვერდით აღმოჩნდა, რომელმაც არ დააყოვნა და მისი თითები ხელისგულში მოიქცია.
_ ისე მიხარია თქვენი შერიგება, არც კი ვიცი, როგორ გამოვხატო, _ სახე უბრწყინავდა მარინას.
სალომემ თვალები დახარა, ვითომ დაიმორცხვა. არადა, ეკლებზე იჯდა, მამაკაცის ხელის შეხებას რომ გრძნობდა.
_ ჩვენც გვიხარია. ასე არ არის, სალი? _ ვაკომ სიყვარულით გამთბარი მზერით შეხედა… ო, ღმერთო! ისეთი გამჭოლი და ორაზროვანი იყო ეს მზერა, გოგონა კინაღამ სკამიდან გადავარდა.
რა მიუხვედრელია ეს კაცი! ნუთუ ვერ გრძნობს, რომ, თუ ასე გაგრძელდა, საბოლოოდ სალის ორმაგად გაუჭირდება მასთან განშორება? ერთ მშვენიერ დღეს ხომ უნდა დამთავრდეს ეს კომედია? იქნებ მასაც სწორედ ეს უნდა? იქნებ ეს დასჯის მისეული მეთოდია? ჰო, რა თქმა უნდა, ასეა. განა ვერ ხედავს, როგორ ძველებურად მოქმედებს სალიზე მისი ყოველი შეხება და მზერა. სალიმ ღიმილით დაადასტურა ვაკოს ნათქვამი, არ უნდოდა, სიტყვებითაც მოეტყუებინა.
_ როდის უნდა გამოგწერონ, მამი, რას ამბობენ?
_ შესაძლებელია, ხვალვე გამიშვან აქედან. ანალიზის პასუხებს ელოდებიან. ერთი სული მაქვს, როდის გამიშვებენ. შინ მინდა, ჩემს სახლში და ჩემს საწოლში.
ამის სურვილი სალისაც ჰქონდა, რადგან მერე ხშირად არ მოუწევდა ვაკოს ნახვა. მართალია, მას მაინც მოუწევდა მარინას სანახავად მოსვლა, მაგრამ სალი როგორმე მოახერხებდა, თავი აერიდებინა გამუდმებით მის გვერდით ყოფნისგან. ახლა კი… იძულებულია, მის სიახლოვეს იყოს, რადგან იგი გამუდმებით აქ არის, დილიდან საღამომდე. ნეტავ როგორ არის მისი საოცრება-მენეჯერი თათა? ალბათ დაიმსახურა უფროსის ნდობა, რახან ამდენი თავისუფალი დრო გამონახა მამაკაცმა. საინტერესოა, მათ შორის შავ კატას რომ არ გაერბინა, დაუთმობდა კი სალის ამდენ დროს? იქნებ თათასთანაც ერთობა? ხომ შეიძლება, საღამოობით, სამუშაო საათების დამთავრების შემდეგ, ხვდებოდნენ ერთმანეთს? რა გასაკვირია, ასე იყოს? ან კი, სალის ვინ ეკითხება? მან უკვე დაკარგა იგი, თანაც _ დამსახურებულად. ალბათ იმ გოგოსააც უყვარს თავისი შეფი. ნუთუ რომანი ჰქონდათ? თუ იცის იმ თათამ, ვაკომ მას ცოლობა რომ სთხოვა? ეჰ, უკვე რაებზე ფიქრობს. რას ნიშნავს ეს? ხომ არ ეჭვიანობს? ახლა უკვე აღარაფერს აქვს მნიშვნელობა. ვაკოს ნებაა, როგორ მოიქცევა. შეხვდება იმას, ვისთანაც გაუხარდება შეხვედრა. აკოცებს იმას, ვისი კოცნაც სიამოვნებას მიანიჭებს, დაწვება იმასთან, ვისაც მისი სიმდიდრე არ დააინტერესებს… სალისთვის ახლა სულერთია მისი პირადი ცხოვრება… ააა! არის კი? მაშინ რატომ გრძნობს თავს უბედურად? რატომ იტანჯება ასე?..
ერთი საათის შემდეგ ვაკო წავიდა, იმ პირობით, რომ მალე დაბრუნდებოდა და სალის სადილად დაპატიჟებდა.
_ იქნებ არ ღირს ჩემ გამო მობრუნება? _ შეწინააღმდეგება სცადა გოგონამ, _ აქვე, ბუფეტში ავიღებდი რამეს ან, სულაც მე და მამიდა ერთად ვისადილებდით… არ მინდა მისი მარტო დატოვება.
ვაკომ პასუხის გაცემა ვერ მოასწრო, რომ საუბარში მარინა ჩაერია.
_ რას ლაპარაკობ, საყვარელო! მთელი ღამე მარტო არ ვიყავი? მე რა მიჭირს, დავიძინებ წყნარად და ეგ იქნება. აუცილებლად გაყევი ამ კაცს, რახან გეპატიჟება. საავადმყოფოს სასადილოში რა გაჭმევს? ვინ იცის, რას როგორ აკეთებენ. წადი, გაერთე, დაისვენე, ცოტას განიტვირთები. მეც უფრო მშვიდად ვიქნები, თქვენ რომ ერთად დაგიგულებთ.
სალის არჩევანის საშუალება არ რჩებოდა.
_ კარგი, მამი, როგორც შენ იტყვი…
8 8 8
სამი დაწყებული იყო, ვაკო რომ მობრუნდა და სალომე ახლომდებარე კაფეში მიიპატიჟა. სადილმა გოგონას კმაყოფილება ვერ მოჰგვარა. სხეულის ყველა უჯრედი მტკივნეულად განიცდიდა მამაკაცის სიახლოვეს. ამასთან, შებოჭილად გრძნობდა თავს, როცა ხედავდა, როგორ ძვრებოდა მშიერი თვალებით მამაკაცი მისი მკერდის ღარში, როგორ აშიშვლებდა მზერით. მოკლედ სცემდა პასუხს მის შეკითხვებზე და ისე უგემურად ილუკმებოდა, თითქოს ბავშვობიდან აზიზი მჭამელი ყოფილიყო. არა, არა, ასე დიდხანს გაგრძელება შეუძლებელია! როგორ უნდა იცხოვროს ამ კაცის გარეშე? როგორ უნდა იარსებოს, როცა ხვდება, რომ სიგიჟემდე უყვარს?
_ შენ ისე იქცევი, ეჭვი მეპარება, მამიდაშენი ჩვენს «კეთილხმოვან» ურთიერთობაში დაარწმუნო, _ შენიშნა ვაკომ.
_ რას გულისხმობ?
_ თავი ისე გიჭირავს ჩემთან, თითქოს ნაკლებად სასიამოვნო უცხო ადამიანი ვიყო. მე როგორ მოვიქცე ამ დროს, რას მირჩევ? შენ თვითონ არ მეუბნებოდი, შენი ხასიათის ხშირი ცვალებადობის მიხედვით ვერ გარდავიქმნებიო? როგორ გგონია, მე გამიადვილდება ამის გაკეთება? ჩემთვისაც ისევე ძნელი იქნება, როგორც შენთვის. შენც დამეხმარე და მეც დაგეხმარები. რატომ არ გინდა, მომყვე?
_ მართალი ხარ, _ ამოიოხრა სალიმ, _ მაგრამ რა ვქნა, თუკი ჩემს თავს ვერაფერს ვუხერხებ? ეს ჩემს ძალებს აღემატება. მოჩვენებითი მხიარულებით ფონს ვერ გავალ, არ შემიძლია.
ვაკომ წარბები ასწია.
_ გინდა, რომ მამიდაშენს მორიგმა ინფარქტმა დაარტყას? დაგავიწყდა, რამდენად მნიშვნელოვანია მისთვის ჩვენი ურთიერთობა?
_ არ დამვიწყებია, მაგრამ… როგორ გითხრა… შენი საქციელი ძალიან მთრგუნავს…
_ გრთგუნავს? განა რას ვაკეთებ ამისთანას? როგორ ვიქცევი?
_ შებოჭილი ვარ… ნუთუ აუცილებელია, ასე შემომხედო, როცა ერთად ვართ? ახლა მაინც არ გვიყურებს მარინა… დილით კიდევ… კოცნა რა შუაში იყო? ჩემი აზრით, არ არის საჭირო ასეთი ენთუზიაზმის გამოჩენა.
მან ცოტა არ იყოს, ბოროტი ღიმილით გაიღიმა.
_ სხვათა შორის, მამიდაშენს ძალზე მოეწონა ის სცენა და მე ვფიქრობ, რომ შენც. ისე წამოწითლდი და აღელდი, როგორც შეყვარებულ ქალებს სჩვევიათ… ან იქნებ, არტისტიზმის ისეთ მწვერვალებს მიაღწიე, რომ ადვილად შეგიძლია თავი შეყვარებულად მოაჩვენო? იქნებ საკუთარ გულსაც უპრობლემოდ აიძულებ, ასეთ დროს ზომაზე მეტად აჩქარდეს?
სალი აილეწა. კარგა ხანს ფიქრობდა, რა ეპასუხა.
_ რაღაც მომენტებში ქალებს უჭირთ თავიანთი თავის გაკონტროლება.
_ ესე იგი, შენ შეგიძლია, ხან აღელდე და ხან ბოლომდე გაცივდე და ეს ვერ აკონტროლო? _ დანისლული თვალები ჯიქურ შესცქეროდნენ გოგონას.
_ მგონი, ასეა.
_ მგონი?.. ზუსტად არ იცი, ასეა თუ არა?
_ რას გადამეკიდე? _ წამოიყვირა სალომემ და მიხვდა, მისდა უნებურად, ხმას რომ აუწია. ძალა მოიკრიბა და შედარებით მშვიდი ტონით გააგრძელა, _ რაში გჭირდება ეს ყველაფერი? თავს რატომ არ დამანებებ?
_ იმიტომ, რომ… თუ გულახდილად გინდა გითხრა, მსიამოვნებს შენი ყურება, ძვირფასო სალი. უკიდურესად მაინტრიგებ, _ ირონიული ტონით წარმოთქვა ვაკომ, ყავიანი ფინჯანი ხელში აიღო და სანამ დარჩენილ ყავას დალევდა, შეანჯღრია, _ გგონია, ვერ ვხვდები, ფისოსავით რომ ხარ ჩემზე შეყვარებული? არადა, თავი ისე გიჭირავს, თითქოს ჩემი დანახვაც არ გინდოდეს.
გაგრძელება იქნება