მამაკაცი უფრო და უფრო ძლიერად უჭერდა მკლავებს, თითქოს მისი წელში გაწყვეტა გადაუწყვეტიაო, თან ფრთხილობდა, ნაღრძობი ხელი არ ტკენოდა. არც ის ჩანდა უკეთეს დღეში. თითქოს მოსწრებაზე იყო, გახელებული კოცნიდა ქალს, ვნებამორეული ეწაფებოდა სხეულის ნებისმიერ წერტილს, რომლის მოშიშვლებასაც ახერხებდა. ბოლოს, როცა იგრძნო, რომ მუხლებში ძალა ელეოდა, გოგონა ხელში აიტატა და სუნთქვაგახშირებული საძინებლისკენ გაემართა. სალის პროტესტი არ გამოუხატავს, კვნესოდა მხოლოდ… როგორც პატარა, ავადმყოფი ბავშვი… მისუსტებული, დაუძლურებული… არადა, მართლაც ავად იყო… და მხოლოდ ვაკოს შეეძლო მისი განკურნება…
მამაკაცმა ოთახის კარი ფეხით შეაღო, ქალი საწოლზე ფრთხილად დაუშვა და ტანსაცმლის გახდას ისეთი სისწრაფით შეუდგა, თითქოს განსაზღვრულ დროში უნდა ჩატეულიყო, თან თვალს არ აშორებდა გოგონას იმის შიშით, ამ უკანასკნელს სურვილი არ განელებოდა… ვაკოს დანისლული თვალები ეფერებოდნენ მის მღელვარე მკერდს და მკვრივ, გლუვ მუცელს, გაუგონარ ნეტარებას ჰპირდებოდნენ… იგი თავადაც ვერ აცილებდა მამაკაცს ხარბ და მოლოდინით აღსავსე მზერას. ერთი სული ჰქონდა, როდის შეეხებოდა მისი ცხელი, დაკუნთული სხეული, როდის შეერწყმოდა მისას, როდის გახდებოდნენ ერთი მთელი, თითქოს მხოლოდ ამით შეიძლებოდა მისი სიცარიელის ამოვსება. ახლავე, ამწუთას! ამწამს! მეტის ლოდინი აღარ შეეძლო…
მალე ყველაფერი დამთავრდა… მამაკაცს წამითაც არ უფიქრია, მისთვის სიამოვნება მიენიჭებინა, მისდა გასაოცრად, უხეშიც კი აღმოჩნდა საწოლში… ამას კი აღარ მოელოდა… არადა, ისეთი ვნებიანი იყო ვაკო, ისეთი გახელებული… იქნებ განგებ მოიქცა ასე? იქნებ ამით მისი დასჯა გადაწყვიტა? უსიამოვნო ფიქრები მალევე გაფანტა და როცა განცხრომის ტალღამ გადაიარა, თვალები დახუჭა და მამაკაცის რეაქციის მოლოდინში გაისუსა.
ტუჩებზე მაინც კმაყოფილების ღიმილი დასთამაშებდა. რამდენი ხანია, ამ დღეს ელოდა. მიუხედავად მათ შორის ბოლო დღეებში წარმოქმნილი განხეთქილებისა, იცოდა, ვაკო მის გარეშე დიდხანს ვერ გაძლებდა. გული უგრძნობდა ამას… და აი, გამართლდა მისი წინათგრძნობა… საინტერესოა, რას ეტყვის ახლა, როცა ვნება დაუცხრა? რით იმართლებს თავს? ის, რაც ამ წუთებში მათ შორის მოხდა, ფაქტობრივად, ხომ შერიგებას ნიშნავს?
სალი გარინდული იწვა და მის გვერდით გაშოტილი მამაკაცის უკვე დამშვიდებული სუნთქვის ხმა ესმოდა. ახლა ის შემოტრიალდება მისკენ, თავქვეშ ხელს ამოსდებს, კვლავ შეეხება, თვალებში ჩახედავს და რაღაც სასიამოვნოს ეტყვის, რაღაც თბილს, საალერსოს… ან, სულაც, არაფერს ეტყვის და ისე მოეფერება…
მოულოდნელად ვაკომ, სრულიად უკმაყოფილო ტონით, გაურკვევლად ჩაილუღლუღა რაღაც და საწოლიდან დაფეთებული წამოხტა. სალიმ გაოცებისგან თვალები დააჭყიტა. მამაკაცი შარვალს ეცა და სწრაფად შეუდგა ჩაცმას.
_ ეს შეცდომა იყო, _ ჩქარ-ჩქარა იმეორებდა იგი, _ საშინელი შეცდომა, სატანური შეცდომა…
_ ნუთუ?!. _გასაოცრად მშვიდი ხმით უპასუხა სალიმ, რათა ირონია დაემალა, _ მე კი მგონია, რომ შენ სწორედ ამისთვის მოხვედი აქ, _ მწარედ გაეღიმა გაფითრებულს, _ შენ ხომ სპონტანურად არ გაგჩენია ჩემი მოფერების სურვილი. იმის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, როგორ მჭამდი თვალებით მთელი საღამო, ნათელი იყო, რომ გადაწყვეტილება იქამდე გქონდა მიღებული.
_ მერედა, რატომ არ გამაჩერე? _ ზიზღნარევი ღიმილი გამოესახა მამაკაცს სახეზე, _ თუმცა შეგიძლია არ მიპასუხო. შენც გათვლილი გქონდა ყველაფერი და თუკი ერთხელ მაინც დავწვებოდი შენთან, თავს ვეღარ შევიკავებდი და კიდევ ერთხელ გთხოვდი ცოლობას, არა? აი, მაშინ კი შენი «თანახმა ვარ» საყოყმანო აღარ გახდებოდა!
მოსმენილით შეძრწუნებული გოგონა ლოგინიდან ელდანაკრავივით წამოფრინდა, ხელის ერთი აკვრით გაეხვია ზეწარში, რათა სიშიშვლეს მრისხანებაში ხელი არ შეეშალა და სიძულვილით სავსე მზერით მამაკაცს წინ აესვეტა.
_ ჩემი შენ გითხარიო, გული მოგიკალიო, ამაზეა ნათქვამი! ეს შენ მოხვედი ჩემთან და არა მე შენთან. შენ მომიჩოჩდი საკოცნელად და არა მე. ასე რომ, მე ნურაფერს მაბრალებ.
_ მაგრამ ტანგო რომ იცეკვო, ორი ადამიანია საჭირო, _ არ დაუთმო მამაკაცმა და პერანგის ღილების შეკვრას შეუდგა.
_ მართალი ხარ… და უნდა გამეთვალისწინებინა ეს, _ სიმწრისგან ტუჩი ლამის წაიკვნიტა სალიმ, _ თუ ვინმე დაზარალდა ამით, მხოლოდ მე. შენ მამაკაცი ხარ და გაილაღე, შეგრჩა კიდეც. მე კი… ამ ლაქას დიდხანს ვერ ჩამოვირეცხავ, ისეთი შეურაცხყოფილი დამტოვე. მაგრამ ერთი რამ დაიმახსოვრე. სხვა დროს მსგავსი რამის იმედიც არ გქონდეს, ტყუილად გულშიც არ გაივლო, რომ რამე გამოგივა. და თუკი ერთხელ მაინც გაბედავ და ჩემს კოცნას გადაწყვეტ, განანებ, იცოდე!
მისმა განრისხებამ ვაკო ძალზე გაამხიარულა.
_ რა ბოროტი ხდები, როცა ბრაზობ….
იგი საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა, რათა წინდა და ფეხსაცმელი ჩაეცვა. სალი გაცოფებული ადევნებდა თვალს მის ყოველ მოძრაობას. ბოლოს ვაკო აუჩქარებლად წამოდგა და ხმადაბლა ჩაილაპარაკა.
_ არ დაგავიწყდეს, რომ მამიდაშენის თვალში ჩვენ კვლავ შეყვარებულებად ვრჩებით.
თამაშის გაფუჭება არც იფიქრო.
_ ვფიქრობ, ჩვენი ერთად გამოჩენა სულაც არ არის აუცილებელი. ამიტომ, კეთილი ინებე და მაშინ მოინახულე მამიდა, როცა იგი მარტო იქნება, ამით პრობლემებიც ნაკლებად შეგვექმნება.
_ ასე არა გამოვა, _ იუარა მამაკაცმა, _ აჯობებს, წესების მიხედვით ითამაშო, სალი.
_ თორემ რა? _ გამომწვევად იკითხა, _ თუკი ეს პატარა ეპიზოდი, შენი დაკვირვებით, თამაშის წესებში შედის და გგონია, რომ მსგავსი რამ კიდევ ერთხელ განმეორდება, გირჩევ, თავიდან ამოიგდო ეს აზრი, თანაც, ახლავე.
_ განმეორება აღარ იქნება, _ დარწმუნებით წარმოთქვა ვაკომ, _ უბრალოდ, რაღაც მომენტში გონი დავკარგე, ნებისყოფამ მიმტყუნა. ბოლოს და ბოლოს, მამაკაცი ვარ… შენც ხომ აღნიშნე, რომ…
_ არც მაშინ იყავი სრულ ჭკუაზე, როცა ამ სპექტაკლის თამაში შემომთავაზე. რა გინდოდა, რას მერჩოდი? თავში აზრად როგორ მოგივიდა მსგავსი რამ? განა შეიძლებოდა, ამაზე მეტი სისულელე მოეფიქრებინა საღი გონების ადამიანს?
_ ეს სხვადასხვა რამეა, _ გაგულისებულმა გადააქნია თავი ვაკომ, წამოდგა, შარვლის ტოტები შეისწორა და კარისკენ გასწია.
სალის იმედი ჰქონდა, სანამ იგი გავიდოდა, ერთ დამაიმედებელ წინადადებას მაინც ეტყოდა ან სულაც, ერთხელ მაინც მოხედავდა ისე, ბოდიშის მოხდისმაგვარი მზერით, რადგან ასეთ დროს ურეაქციოდ არასდროს მიდიან მამაკაცები. მაგრამ შეცდა, უღალატა ქალურმა ინტუიციამ. ვაკომ ისე გაიჯახუნა კარი, არც არაფერი უთქვამს და არც უკან მოუხედავს…
გოგონას ისე შეუგუბდა სული, ლამის გონება დაებინდა. რა საშინლად დამთავრდა საღამო… კიდევ ერთხელ დარჩა შეურაცხყოფილი… კიდევ ერთხელ დასცინეს… როგორ მოინელოს ეს? რატომ არის ასეთი მიმნდობი? რით ვერ ისწავლა ჭკუა? ადამიანები შეცდომებზე სწავლობენ, ის კი…შეცდომაზე კიდევ შეცდომას უშვებს. ახია მასზე! ასეც მოუხდება! იქნებ ახლა მაინც მოეგოს გონს და გაახილოს თვალები! იქნებ ახლა მაინც ისწავლოს ადამიანების გარჩევა და ერთხელ და სამუდამოდ დარწმუნედეს იმაში, რომ ყველას ნდობა არ შეიძლება! რატომ სჯის ცხოვრება ასე? იმიტომ, რომ ავთოს თავის დროზე გული ატკინა? რომ მოატყუა? მაგრამ ამისთვის ხომ უკვე მრავალჯერ მიეზღო სამაგიერო, ნუთუ არ კმარა? როდემდე უნდა იტანჯოს? როდემდე უნდა ზიდოს ცოდვის ის ტვირთი? ნუთუ არასდროს უნდა გაუმართლოს ცხოვრებაში? ნუთუ სამუდამოდ დასჯილმა უნდა იაროს?
სასოწარკვეთილი საწოლზე პირაღმა დაემხო და ხმამაღლა აქვითინდა. ფაქტი ფაქტად რჩებოდა _ ვაკო იმ განზრახვით ესტუმრა, რომ მისთვის სამაგიერო ამ გზით გადაეხადა. თვითონ კი მიამიტი ბავშვივით მიენდო და მკლავებში ისე ჩაუგორდა, იოტისოდენა წინააღმდეგობაც არ გაუწია. გაუწია კი არა, მგონი, თავად უფრო მეტად აქტიურობდა _ წამითაც არ გაუჩერებია ხელები და ტუჩები… იმიტომ, რომ მოეწონა მასთან… იმიტომ, რომ უყვარდა იგი… იმიტომ, რომ ეგონა, მასაც უყვარდა… ეგონა, მანაც ვერ დათმო ეს სიყვარული…
როცა ტირილით დაოსდა, გადაწყვიტა, დაეძინა. ისე დაღლილად გრძნობდა თავს, თითქოს მთელი დღე ფქვილით სავსე ტომრები ეთრია, ყველა კუნთი სტკიოდა. მიუხედავად ამისა, ისე დაათენდა თავს, რული არ გაკარებია, წამითაც ვერ მოხუჭა თვალი.
8 8 8
მეორე დღეს, როგორც იქნა, ეღირსა და თაბაშირი მოხსნეს. მარინაც გამოწერეს საავადმყოფოდან. საღამოს, როცა ვაკო მის სანახავად მოვიდა, სალის თავადაც გაუკვირდა, ისე ადვილი აღმოჩნდა მასზე უზომოდ შეყვარებულად თავის მოჩვენება. ამჯერად სულაც არ გაძნელებია ამ როლის თამაში. პირველ რიგში, თავად მამაკაცმა გაუადვილა ამოცანა _ ერთი სიტყვითაც არ გადაუკრავს მისთვის წინა საღამოს მომხდარი ამბის შესახებ. პატიოსნად თამაშობდა ყურადღებიანი და მზრუნველი შეყვარებულის როლს. მამიდასაც წამით არ შეჰპარვია ეჭვი მათი გრძნობების გულწრფელობაში, მით უმეტეს _ თავად სალი იმდენად არტისტულად იქცეოდა, თვითონაც აღფრთოვანებული დარჩა საკუთარი საქციელით.
შემდეგ დღეებში გოგონამ ბევრჯერ დაიჭირა მამაკაცის მზერა… მზერა, რომელიც იმდენს და ისეთს გპირდება, რასაც, ჩვეულებრივ, შეყვარებულები ჰპირდებიან ერთმანეთს, როცა მარტონი რჩებიან… იგი ისე ხშირად ეხებოდა სალის ხელებს, გოგონას სინამდვილეშიც შეეძლო ეფიქრა, რომ მამაკაცისთვის სულერთი არ იყო, რომ არა მათი ბოლო შეხვედრა და საუბარი… ვაკო ისე ოსტატურად იხდენდა როლს, მამაკაცის სიძულვილში ღრმად რომ არ ყოფილიყო დარწმუნებული, იფიქრებდა, რომ ამ უკანასკნელს მის მიმართ სიბრაზემ გადაუარა.
მარინა დღითიდღე უკეთ ხდებოდა. ერთ საღამოსაც, როცა ვაკო დარწმუნდა, რომ მარინას მარტო დატოვება შეიძლებოდა, სალის სახლს გარეთ შეხვედრა შესთავაზა.
_ გავიაროთ სადმე, სულ შინ ხომ არ ვისხდებით? _ შეგნებულად ხმამაღლა წარმოთქვა, რათა მარინას გაეგონა, რადგან იცოდა, სხვანაირად სალის დათანხმება გაუჭირდებოდა.
_ დიდი ხანია, უკვე დროა! _ წამოიძახა მამიდამ, _ მართალი გითხრათ, უკვე მეშინოდა, სანამ უნდა მიტრიალონ გარშემო-მეთქი. ინვალიდი კი არ ვარ! ისედაც სინდისი მქენჯნის, ჩემ გამო დრო რომ არ გრჩებათ ერთმანეთისთვის.
_ მე ძალიან მომწონს შენ გვერდით ყოფნა, მამი, _ შენიშნა სალიმ.
_ მაგრამ ეს მე არ მომწონს, _ გააპროტესტა მარინამ, _ თქვენ უნდა დაისვენოთ, გაერთოთ, ჩემნაირ ბებრუხანას კი არ უნდა უაროთ საათობით. ან კი რა აზრი აქვს აქ ჯდომას? ხომ ხედავთ, სრულიად ჯანმრთელი ვარ, არაფერი მემუქრება და ხვალიდან გასვლითი რეისების მოწყობასაც ვაპირებ, რომ იცოდეთ. მაგალითად, ჩემს დაქალებს ვესტუმრო _ «სვეტსკი» საღამოები მომენატრა, დიდი ხანია.
_ რა ვიცი, როგორც შენ იტყვი… _ მხრები აიჩეჩა ძმისშვილმა.
_ მაშ ასე, სალი… რის გაკეთებას ისურვებდი, სიხარულო? მითხარი და შენთვის შეუძლებელს შევძლებ, _ მიუბრუნდა ვაკო გოგონას და ისეთი ურცხვი მზერით შეხედა, ლამის გააშიშვლა, თან სახეზე ირონიული ღიმილი აუთამაშდა.
_ თავად უკეთ იცი, როგორ გამართო, _ არც სალომე დარჩა ვალში და წარბები მრავალმნიშვნელოვნად აზიდა.
_ ჩემს ოფისში რომ წაგიყვანო… არ გაინტერესებს, რას ვაკეთებ? რას იტყვი?
_ ბრწყინვალე აზრია! _ მხარი დაუჭირა მარინამ მანამ, სანამ სალი გასცემდა პასუხს, _ უკვე დროა, ამ გოგოს შენი საქმიანი მხარეც გააცნო.
მის სიტყვებზე ვაკოს თვალიც არ დაუხამხამებია.
_ ხვალ, დღის პირველ ნახევარში ძალიან დაკავებული ვარ. დილით ქალაქიდან უნდა გავიდე, შუადღისას მოვბრუნდები. დაახლოებით ოთხისთვის გამოგივლი და მზად დამხვდი, კარგი?
სალიმ თავი დაუქნია.
_ მზად ვიქნები.
როცა ვაკო წავიდა, მარინა ძმისშვილს მიუბრუნდა.
_ შენ რა, არ გინდა მასთან ერთად წასვლა? მომეჩვენა, თითქოს მაინცდამაინც არ გაგიხარდა მისი წინადადება. არც ისეთი ბედნიერი გამომეტყველება გქონდა…
_ როგორ გითხრა, მამი… ჯერ ერთი, შენი მარტო დატოვება არ მინდა… მეორეც, რაში მაინტერესებს მისი ოფისი და თანამშრომლები? ცოტა არ იყოს, მეუხერხულება, ჯერ ისე ახლოს არ ვართ ერთმანეთთან.
_ ნუ სულელობ, შვილო, მე ძალიან კარგად ვგრძნობ თავს, შენ კი, დროა, ხალხი გაიცნო, _ ხელი აიქნია მარინამ.
_ დარწმუნებული ხარ, რომ კარგად გრძნობ თავს? საშიშროებას ჯერ ბოლომდე არ გაუვლია.
სალი ნატრობდა, რომ მამიდას ეთქვა, «ცოტა არ იყოს, მაინც მეშინია მარტო დარჩენის, მაგრამ არც შენი შინ გამოკეტვა მინდაო» და ამით დარჩენის მიზეზსაც გამოჩხრეკდა და თავს გადაირჩენდა, მაგრამ ნატვრა ნატვრად დარჩა.
_ პატარა ბავშვი ხომ არ ვარ, შვილო, ვიცი, რასაც ვამბობ. ახლა ისე კარგად ვარ, როგორც არასდროს.
8 8 8
სალომე მეორე დღეს საგანგებოდ გამოიპრანჭა, მაგრამ არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ვაკოსთვის მოეწონებინა თავი. დარწმუნებული იყო, იქ, ოფისში, მის მენეჯერს აუცილებლად ნახავდა და გაიცნობდა. სწორედ მისთვის უნდოდა «თვალები დაეთხარა» თავისი სილამაზით. «მაგრამ, ვაითუ, ჩემზე ბევრად ლამაზია, მაშინ?» _ შეშინებული თან ამაზე ფიქრობდა.
გამომწვევად ჩაიცვა, მაგრამ არა ვულგარულად. საათზე მეტხანს იტრიალა სარკის წინ. ვინ იცის, რამდენი ხელი სამოსი გამოიცვალა. ბოლოს არჩევანი ბორდოსფერ კაბაზე შეაჩერა. თმა მაღლა აიწია და კეფაზე ლამაზად დაიხვია. ტუჩებზე მუქი ფერის პომადა სქლად წაისვა და კარგა ხანს შესჩერებოდა თავის ორეულს სარკეში, მერე საჩვენებელი თითი გაბზიკა და მოწონების ნიშნად შესძახა.
_ მაგარი ხარ, სალი!
ვაკო ხუთის ათ წუთზე მოვიდა. სალომე ზედ კარის ზღურბლთან შეეგება. მამაკაცმა თავით ფეხებამდე შეათვალიერა, მაგრამ თქმით არაფერი უთქვამს, ცალი წარბი აზიდა მხოლოდ. ორივენი უხმოდ გაემართნენ ჭიშკრისკენ. ქუჩაში გასულ სალომეს გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა. გზის პირას ახალთახალი ვერცხლისფერი «მერსედესი» იდგა, რომელიც მზის შუქზე ერთიანად ლაპლაპებდა.
_ მამიდა დილით რომ გავიდა სახლიდან, ჯერაც არ დაბრუნებულა. თავის დაქალებთანაა. როგორც ჩანს, კარგად ერთობა. დამირეკა და მითხრა, არ დამელოდოო, _ თქვა სალიმ, როცა მანქანაში ჩაჯდა.
_ მაგრამ გვიან მაინც დაბრუნდება, ალბათ, არა? _ შეაპარა ვაკომ.
გოგონამ ფრთხილი მზერა ესროლა.
_ რასაკვირველია, _ გესლიანად უპასუხა.
_ ასეთი ტონით რატომ მელაპარაკები? თუ არ გსიამოვნებს ჩემთან ერთად ყოფნა და წამოსვლა არ გინდოდა, გეთქვა. ვინ გაძალებდა?
_ და მამიდა ამეფორიაქებინა? არა, ამას ვერ ვიზამ!
_ ის მაინც არ არის სახლში. შემიძლია, უკან მიგაბრუნო, თუ ასე ძალიან გინდა.
_ მაგრამ როცა დაბრუნდება, დამიწყებს ყველაფრის დაწვრილებით გამოკითხვას, მე კი ამდენ ტყუილს ვერ მოვიგონებ. მირჩევნია, წამოვიდე. ამით არაფერი დაშავდება. ბოლოს და ბოლოს, ხომ არ შემჭამენ შენი თანამშრომლები?
_ მართალია, ნამდვილად არ შეგჭამენ, მაგრამ ვიღაც-ვიღაცებს შეიძლება მაინცდამაინც არ გაუხარდეს შენი დანახვა.
_ რატომ, ვის რას ვუშავებ? _ უსიამოვნოდ გააჟრჟოლა გოგონას.
ვაკომ გულიანად გაიცინა.
_ გეხუმრე. გულთან ახლოს არ მიიტანო, რაც გითხარი. პირიქით, მე ის მინდა, ცოტათი მაინც გაგამხიარულო.
_ მართლა? _ მწარედ ჩაიღიმა სალომემ, _ მე კი მგონია, რომ შენ ჩემს გრძნობებს არაფრად აგდებ. შენ მხოლოდ ჩემი სხეული გაინტერესებს.
მამაკაცს ტუჩებზე დამცინავმა ღიმილმა გადაურბინა.
_ ამ მხრივ მე მარტო არ ვარ, როგორც ვიცი… არ გინდა, ორივემ ვისარგებლოთ ამ ინტერესით და ჩვენ-ჩვენს სასარგებლოდ გამოვიყენოთ სიტუაცია?
ამ წინადადებამ შეძრა სალომე.
_ ანუ საყვარლებად დავრჩეთ? ამას მთავაზობ?! _ წამოიყვირა მისდა უნებურად, _ მხოლოდ სექსის გულისთვის ვიურთიერთო შენთან? იმიტომ, რომ ჩვენს სხეულებს არ სურთ, აღიარონ, რომ ჩვენ შორის ყველაფერი დამთავრებულია?!
_ ჩემი აზრით, ეს არცთუ ცუდი იქნება.
_ მაგრამ არა ჩემთვის!
_ გინდა მითხრა, რომ იმ საღამომ სიამოვნება არ მოგანიჭა? _ ვაკომ შუქნიშანთან გააჩერა, ნახევრად შებრუნდა და დაჟინებით მიაჩერდა თანამგზავრს.
სალომე მის მზერას გაურბოდა.
_ შენი დუმილი საპირისპიროს ამტკიცებს, _ კმაყოფილმა ჩაიხითხითა ვაკომ.
_ არც იფიქრო, რომ მსგავსი რამ ოდესმე კიდევ განმეორდება, _ გაწიწმატდა გოგონა, _ დღეს მხოლოდ მამიდას გამო დავთანხმდი შენთან შეხვედრაზე.
_ და, ამასთან, გასართობადაც… განა ეს არ შედიოდა შენს გეგმებში?
_ არავითარ შემთხვევაში!
_ რა სამწუხაროა!
_ ვითომ რატომ?
_ რა უნდა იყოს იმაზე უსიამოვნო, როცა გოგოს რესტორანში ეპატიჟები, ის კი მთელი საღამო ბოღმით გაბერილი ზის შენ გვერდით?
_ რესტორანში? ჩვენ ეს არ…
გაგრძელება იქნება