სალომეს, სამწუხაროდ, ჭამის მადა დაეკარგა. რაც დრო გადიოდა, უფრო და უფრო ნერვიულობდა.
_ არ მოგეწონა ხაჭაპური?
_ რა? _ გოგონამ შეხედა და დაინახა, რომ მამაკაცი კვლავ გამომცდელად მისჩერებოდა.
_ არ მოგეწონა-მეთქი? რატომ შეწყვიტე ჭამა? გინდა, სხვა რამე გავაკეთებინო ქალბატონ ჯულიეტას? არ მოგერიდოს, ის ჯერ აქ არის და…
_ არა, არა, რას ამბობ! _ შეშფოთდა სალი, _ უგემრიელესი ხაჭაპურია.
_ აბა, რა ხდება? რაშია საქმე, თუ არა ხაჭაპურში?
_ ჩემში, _ სიტყვა მისდა უნებურად გაექცა.
_ შენში? ეს რას ნიშნავს? _ ვაკომაც შეყვიტა ჭამა, ნაჭერი თეფშზე დადო და თითები ერთმანეთში ჩახლართა, თითქოს მოსასმენად მოემზადაო.
_ არ მშია, თანაც, საღამოობით ძალიან ცოტას ვჭამ, მით უმეტეს, ცომეულს ვერიდები, _ «გამოასწორა» შეცდომა.
მამაკაცმა ისეთი გამომეტყველება მიიღო, თითქოს ამბობდა, შენი არ მჯერაო.
_ რა ხდება, სალი? მთელი საღამო ისე იქცევი, თითქოს ნემსებზე იჯდე!
სალომეს ოფლმა დაასხა. მძიმედ ასწია ქუთუთოები, ჯერ ფანჯარაში გაიხედა, საიდანაც ღამის ბინდი პირქუშად შემოსცქეროდა, მერე მზერა საყვარელ ადამიანზე გადაიტანა. რატომ არ უნდა უთხრას ახლავე? რაღას ელოდება? მაინც ისეთ ხასიათზეა, ლუკმა არ გადაუვა ყელში. რას კარგავს? არც არაფერს…
8 8 8
გოგონამ ღრმად ამოისუნთქა, ჰაერი რაც შეიძლებოდა, ხარბად შეისრუტა და სათქმელად მოემზადა. ვაკო კვლავ დაჟინებით მისჩერებოდა, გამომცდელად, მკაცრად… «მგონი, ხვდება, რაც უნდა ვუთხრა», _ გაიფიქრა სალიმ.
_ ორსულად ვარ, _ სიტყვები ძალიან ადვილად, ყოველგვარი დაძაბულობის გარეშე მოწყდნენ მის ბაგეებს, თან ისე ხმამაღლა და ისე გამომწვევად, თავადაც არ მოელოდა.
დაამთავრა თუ არა სათქმელი, სუნთქვა შეიკრა და გარდაუვალი აფეთქების მოლოდინში ერთიანად დაიძაბა… მაგრამ როცა ვაკო ალაპარაკდა, მისი ხმა იმდენად მშვიდი იყო, ძლივს ისმოდა.
_ ორსულად ხარ?
_ უკვე გითხარი.
_ ბავშვს ელოდები?
_ ჰო.
_ ჩემგან?
_ ჰო! _ მეორე «ჰო» პირველს არ ჰგავდა… გოგონამ იგრძნო, როგორ ახტუნავდა გული, თითქოს ბუდიდან გადმოვარდნას ცდილობსო… «ახლა იყვირებს…» _ გაიფიქრა და საშინელების მოლოდინში გაირინდა… დიდხანს დასჭირდა ლოდინი….
_ მეძავი ხარ!..
ამის გაგონებაზე სალომე მთელი სხეულით უკან გადაქანდა, თითქოს მუშტი დაარტყესო. მკერდში აუტანელი ტკივილი იგრძნო და ხელები უაზროდ აიქნია ჰაერში, თითქოს შემოტევას იგერიებსო.
ვაკო ისეთი სისწრაფით წამოიჭრა ფეხზე, რომ მისი სკამი საშინელი ხმაურით წაიქცა.
_ შენ ეს ყველაფერი ჩემს გასამწარებლად მოაწყვე, აფერისტო! ინტრიგანო! შენ ხომ ქალი არა ხარ! იცოდი, რომ მეტჯერ აღარ გაგიმეორებდი, ცოლად გამომყევი-მეთქი! შენი ეს…
_ ნუ ხმაურობ, თუ შეიძლება! _ ჩუმად შეაწყვეტინა სალიმ, _ სულაც არ ვაპირებდი შენთვის ამის თქმას, თუ ძალიან გაინტერესებს. უბრალოდ, მამიდამ არ მომცა საშველი, გინდა თუ არა, უთხარიო. მან მაიძულა, საქმის კურსში ჩამეყენებინე, თორემ ცხოვრებაში ვერასდროს ვერაფერს გაიგებდი ამ ბავშვის შესახებ, _ კბილებშუა გამოსცრა გოგონამ და ზიზღით სავსე მზერა მიაპყრო მამაკაცს.
სალისაც უნდოდა, წამომდგარიყო და სილა გაეწნა ამ საზიზღარი კაცისთვის, მაგრამ ფეხები არ ემორჩილებოდა. ისე უკანკალებდა სხეული, ოდნავ რომ გარხეულიყო, ვაკოს სკამივით იატაკზე მოადენდა ზღართანს.
მამაკაცს თვალები რისხვით ანთებოდა. იგი მაგიდას ორივე ხელით ჩააფრინდა, მძლავრად დაეყრდნო მკლავებს, გოგონასკენ გადაიხარა და ისე ახლოს მიუტანა სახე სახესთან, რომ სალომეს მისი წამწამების სათითაოდ დათვლაც კი შეეძლო.
_ და შენ ელოდები, რომ მე ამას დავიჯერებ? _ დამცინავად ესროლა, _ გგონია, არ ვიცი, რომ შენ…
_ სწორედ ასეთ რეაქციას ველოდი შენგან, _ დაღლილი ხმით გააწყვეტინა სალიმ და გამჭოლი მზერა მიაპყრო, _ ვიცოდი, რასაც იფიქრებდი. შენი ყველა სიტყვა ძალიან ნაცნობია ჩემთვის. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ზუსტად ასე დამადანაშაულებდი ამ ყველაფერში. აღტაცებას ვერ ვმალავ! უდიდესი დონის წინასწარმეტყველი ყოფილხარ!
_ შენ? განა შენ ნაკლები ხარ? _ იყვირა ვაკომ, თან ყინულივით ცივი მზერით მისჩერებოდა.
სალომეს ამწუთას მხოლოდ ერთი რამ უნდოდა _ რაც შეიძლებოდა, დროზე გაცლოდა აქაურობას. მისი ბრალდებების მოსმენა მეტად აღარ შეეძლო. რადგან მას ჰგონია, რომ სალიმ ყველაფერი წინასწარ გათვალა, მის გადარწმუნებას ვერაფრით შეძლებს, თუნდაც მთელი თავისი დარჩენილი ცხოვრება მას მიუძღვნას.
_ იცი, რას გეტყვი? არც ისეთი სულელი ვარ, ვიფიქრო ისეთი მამაკაცის «დათრევაზე», რომელსაც სიმართლე საერთოდ არ აინტერესებს და ყოველგვარი ახსნა-განმარტების გარეშე გამოაქვს განაჩენი, _ მთელი ხმით იყვირა უეცრად და მისდა გასაოცრად, თავისუფლად წამოიჭრა ფეხზე, _ ჩემი ბრალია! ვიცოდი, რომ მამიდაჩემისთვის არ უნდა დამეჯერებინა. ახლავე წამიყვანე სახლში! ამწუთას!
_ ღრუბლებში ნუ დაფრინავთ, ქალბატონო. სახლში მაშინ წაგიყვანთ, როცა თავად მოვისურვებ ამას და არც ერთი წუთით ადრე!
ესეც შენ, სალომე! ხედავ, რა თბილი შეხვედრა მოგიწყო შენმა სანუკვარმა მამაკაცმა? ამის გაფიქრებაზე გული მოუკვდა. რა თქმა უნდა, ელოდა, რომ მოვლენები ასე განვითარდებოდა, თუმცა ახლა ის უფრო აწუხებდა, როგორ დამთავრდებოდა ეს შეხლა-შემოხლა.
_ მაგრამ რაღა უნდა ვაკეთო აქ? შენ ხომ უკვე დააფიქსირე შენი რეაქცია, ხომ ყველაფერი მითხარი, რა საჭირო ვარ?
მამაკაცმა სიძულვილით სავსე თვალებით შეხედა.
_ რატომ უნდა დარჩე? არ იცი, რატომ? იმიტომ, რომ ძალიან ბევრი რამის გარკვევა მოგვიწევს. ახლა გასაგებია?
_ ჩვენ სალაპარაკო არაფერი გვაქვს, ვაკო, _ სალიმ გამომწვევად გამოსწია წინ ნიკაპი, მის მზერას თვალი გაუსწორა და გააგრძელა, _ მე მოსკოვში ვბრუნდები და შენ არაფერში მჭირდები. ვფიქრობ, შენთვისაც გასაგებია, რაც გითხარი.
_ ჯანდაბამდის გზა გქონია! _ დაიხრიალა მამაკაცმა, ორი ნახტომით ქალს წინ აესვეტა და ხელები მისი ყელისკენ გაიწვდინა.
სალომე შიშმა აიტანა. თავის თავს არ დაეძებდა, ასეთ ყოფას მართლაც სიკვდილი ერჩივნა, მაგრამ ბავშვი? თუ მას გაგუდავდა ვაკო, ბავშვიც ხომ დაიღუპებოდა?
სალომე დაზაფრული შეჰყურებდა მის წინ მდგომ ხელებგამოშვერილ მამაკაცს… მაგრამ მისი შიში არ გამართლდა. ვაკომ, იმის მაგივრად, რომ ყელში წვდომოდა, ხელები თავზე შემოაჭდო გოგონას, ძლიერად მოუჭირა და აიძულა, მისთვის თვალებში შეეხედა.
_ შენ იცი, რომ ჯოჯოხეთში მოხვდები? _ გველის სისინივით გაისმა მისი ხმა.
_ რა თავაზიანობაა შენი მხრიდან, _ სიმწრით გაეღიმა სალის, _ დიდი მადლობა ასეთი «კეთილი სურვილისთვის», მაგრამ რატომღაც, მგონია, ჩვენ ორიდან, იქ პირველი შენ აღმოჩნდები, _ დინჯად, ყოველგვარი აღელვების გარეშე ჩაილაპარაკა და თავადაც გაუკვირდა, საიდან იპოვა ძალა, წყობილებიდან არ გამოსულიყო.
ვაკომ ხელები შეუშვა, ორი ნაბიჯით უკან დაიხია და ისე ხმამაღლა ამოისუნთქა, თითქოს ამდენ ხანს სუნთქვა ჰქონოდა შეკავებული.
«ამას ჰქვია, ბოლი ამოუშვა», _ გაიფიქრა გოგონამ, _ «ალბათ რა ძალიან უნდოდა ახლა ამის გაკეთება».
_ რაც გინდა, ის თქვი, მაგრამ ერთი რამ კარგად დაიმახსოვრე! ასე ადვილად აქედან ვერ წახვალ! ამის უფლებას არ მოგცემ. ჩვენ სერიოზული სალაპარაკო გვაქვს, რაღაც შეთანხმებამდე ააუცილებლად უნდა მივიდეთ.
_ შეთანხმებამდე? ჰაჰ! _ გაცინების იმიტაცია გამოუვიდა სალის, _ ნუთუ ეს შესაძლებელია? _ ცინიკურად იკითხა და თითები თავზე მოისვა, სწორედ იმ ადგილას, სადაც მამაკაცმა წაუჭირა.
_ ბავშვზე უნა დავფიქრდეთ, _ ცივად წარმოთქვა ვაკომ და მრავლისმთქმელი მზერა მიაპყრო «მოსისხლე მტერს».
სალომემ წარბები შეყარა და გაოცებისგან ენაჩავარდნილი დაელოდა, კიდევ რას იტყოდა მამაკაცი. იგი იმდენად გაუცნობიერებლად იქცეოდა აქამდე, ვერ მიხვდებოდი, რას მოიმოქმედებდა მეორე წუთში. ახლა კი, იმაზე ბევრად მშვიდად გამოიყურებოდა, ვიდრე სალი ახერხებდა მთელი მისი მრისხანების განმავლობაში. ვერც კი წარმოედგინა, ისეთი რა უნდა შეეთავაზებინა მამაკაცს, რომ სიტუაცია განემუხტა და მისთვის ესოდენ მძიმე პრობლემა მსუბუქად მოეგვარებინა. განა რა უნდა უთხრას ისეთი, რომ ორივესთვის მისაღები იყოს? აქ დარჩი, ბავშვი გააჩინე და დაგეხმარებიო? არამც და არამც! მისთვის შეიძლება ასე ჯობია, მაგრამ არა სალისთვის! თუკი იგი თბილისში დარჩება, დარწმუნებულია, რომ ვაკო სისხლს გაუშრობს, ცხოვრებას ჯოჯოხეთად უქცევს.
ვაკომ ხელები ზურგზე შემოიწყო, თავი დახარა და ოთახში ბოლთის ცემას მოჰყვა. ბოლო რამდენიმე წუთის განმავლობაში თითქოს ათი წლით დაბერდა… სალომე დამცინავი მზერით აყოლებდა თვალს იქით-აქეთ მოარულ თავის «ოცნების პრინცს», მაგრამ სიბრალული არ განუცდია.
და აი, თითქოს გადამწყვეტი მომენტი დადგა! გოგონა მიხვდა, რომ ვაკომ გადაწყვეტილება მიიღო. იგი მოულოდნელად შეჩერდა, მხრებში გაიმართა და მოიხედა. მისი ანთებული თვალები მკაცრად მიაჩერდა გოგონას.
_ მე მინდა, ცოლად გამომყვე!
გაგრძელება იქნება