მიუხედავად სალომეს გაუტეხაობისა, მამაკაცი ფარ-ხმალს არ ყრიდა. იგი ყოველდღე მოდიოდა მარინასთან სახლში, მიჰყავდა სალი და ყვველანაირად ცდილობდა მისი გულის მოგებას, მისი ნდობის, მისი სიყვარულის ხელახლა მოპოვებას.
რაზე ფიქრობდა ამ დროს სალომე? რა თქმა უნდა, გამგზავრების გეგმებს აწყობდა. სულით და გულით უნდოდა, ვაკოს გულწრფელობაში ეჭვი არ შეეტანა, შერიგებოდა და სიკვდილამდე მის გვერდით ყოფილიყო, მაგრამ ვერ რისკავდა. ეშინოდა, კვლავ შემოეშვა იგი თავის გულში. კიდევ ერთხელ გულისტკენას ვერაფრით გადაიტანდა.
არადა, ვაკო მართლაც რომ არაფერს აკლებდა. საავადმყოფოშიც კი გაჰყვა რამდენჯერმე, გამოკვლევების ჩასატარებლად. ერთი სიტყვით, მამაკაცი ყველა იმ მოვლენაში მონაწილეობდა აქტიურად, რომელიც სალის ყოველდღიურ ცხოვრებას შეადგენდა… და იგი არათუ ბავშვზე, მასზეც ნერვიულობდა, მასზეც ზრუნავდა. მართალია, სიყვარულზე სიტყვაც არ ჩამოუგდია ამ ხნის განმავლობაში, მაგრამ ისე იქცეოდა, როგორც შეყვარებულ მამაკაცს შეეფერებოდა.
ერთ საღამოს მედეამ დარეკა, სწორედ იმ დროს, როცა ვაკოც მარინასთან იყო. სალომე თბილად ელაპარაკა დედინაცვალს.
_ სალო, შვილო, რატომ არაფერი მითხარი ბავშვის შესახებ? _ უსაყვედურა ქალმა გერს, _ ჩემი ცუდი გოგო. ვერ წარმოიდგენ, როგორ გამახარე. ნეტავ შალვაც მოსწრებოდა ამ დღეს! ვინ არის ის ბიჭი, რას საქმიანობს, არ უნდა გამაცნო? შენ როგორ ხარ? ბავშვი ხომ ჯანმრთელადაა?
_ მოიცა, მედი, ნუ დამაყარე! _ სიცილი აუტყდა გოგონას, _ რიგრიგობით გიპასუხებ, კარგი? მარინას ახლობელია, ბიზნესმენი, თუმცა უფრო მეტი თავისუფალი დრო აქვს, ვიდრე ბიზნესმენს შეეფერება. ბავშვიც კარგად არის და მეც მშვენივრად ვგრძნობ თავს. ის ახლა აქ არის…
_ და ერთი სული აქვს, როდის გავიცნობ, _ გააგრძელა ვაკომ და სალომეს ყურმილი ხელიდან გამოსტაცა.
სანამ გოგონა პროტესტს გამოთქვამდა, მამაკაცმა ისეთი გულითადი საუბარი გამართა «სასიდედრონაცვალთან», კარგ სტაჟიან სიძეებსაც კი შეშურდებოდათ.
_ აუცილებლად გავიცნობთ ერთმანეთს, ქალბატონო… და რაც უფრო მალე გამოხვალთ ჩვენთან, მით მეტად გაგვახარებთ… გნებავთ, მანქანას გამოგიგზავნით?.. _ არ ჩერდებოდა ვაკო.
გოგონა გაოგნებული მისჩერებოდა. როცა მამაკაცმა ყურმილი დაკიდა, დოინჯშემოყრილმა ქვემოდან ახედა ვაკოს.
_ გგონია, ისე მოეწონები, რომ აქ დარჩენის სურვილი გაუჩნდება? _ ნიშნის მოგებით ჰკითხა.
_ უფრო მეტიც _ ჩვენს ჯვრისწერასაც სიამოვნებით დაესწრება! _ იმავე ტონით უპასუხა მამაკაცმა და გოგონას თვალი ჩაუკრა.
_ რომელ ჯვრისწერას გულისხმობ?
_ რომელიც მე და შენ გვემუქრება უახლოეს დღეებში! _ ისეთი თავდაჯერებული ტონით წარმოთქვა ეს სიტყვები, სალომეს გული აუფორიაქდა.
მოკლავს, თუ მის ზურგს უკან რამე აქვს ჩაფიქრებული. დაფიცებული აქვს, რომ «ჰოს» ვაკო მისგან ვერასდროს გაიგონებს… და ასეც იქნება!
_ რაღაც არ მახსოვს, შენთვის ამის თანხმობა მომეცა…
მამაკაცმა იდუმალად გაიღიმა.
_ მე მგონი, მოგიწევს. თუ არ ვცდები, ბოლო დღეებში დაგიმტკიცე, რომ ძალიან ვუხდებით ერთმანეთს.
_ მართლა? _ ხელები გულზე დაიკრიფა სალიმ, _ რა იშვიათი თავდაჯერებულობაა შენი მხრიდან! არაფერიც არ დაგიმტკიცებია! ჩვენ ორივემ კარგად ვიცით, რომ ამას მხოლოდ ბავშვის გამო აკეთებ.
მისმა სიტყვებმა მტკივნეულად იმოქმედა მამაკაცზე, მაგრამ გოგონას წარბიც არ შეუხრია. სიმართლე სიმართლეა და მას თვალი უნდა გაუსწორო! _ იკითხებოდა მის მზერაში.
_ ნუთუ ისევ იმავე წარმოდგენის ხარ ჩემზე? სულ არ მენდობი?
_ რატომ უნდა გენდო? როცა ადამიანი ხმამაღლა და არაორაზროვნად აფიქსირებს თავის შეხედულებებს და შენს გრძნობებს ფეხქვეშ თელავს, ცოტა ძნელია ამის დავიწყება.
_ ღმერთო ჩემო, სალი… რა გემართება? მეგონა, მიხვდი, რომ სინდისმა შემაწუხა და ვინანიებ ჩემს საქციელს. ყველაფერს ვაკეთებ დანაშაულის გამოსასყიდად, საკუთარი ტყავიდან ვძვრები იმის დასამტკიცებლად, რომ ჩემთვის სულერთი არ ხარ, _ ვაკო მიუახლოვდა და მაჯაში ჩაავლო ხელი, _ შენ და ბავშვი მთელი ჩემი ცხოვრება ხართ. ორივენი ჰაერივით მჭირდებით… როგორც სუნთქვა, როგორც წყალი, ცეცხლი, მიწა, პური… ძალიან გთხოვ, დამიჯერე.
მაგრამ მაინც არ უთხრა, მიყვარხარო… წინადადება, რომლის გაგონებაზეც სალომე ოცნებობდა, არ ითქვა… ხელის გათავისუფლება არ უცდია, მაგრამ გულში რაღაც ჩაწყდა… ბოლო დროს ვაკოს მისი კოცნაც კი არ უცდია. მხოლოდ ლოყაზე თუ შეეხებოდა ყოველი მისალმების და გამომშვიდობების დროს. ეგ იყო და ეგ. ეს კი სწორედ იმაზე მეტყველებდა, რასაც სალომე ვარაუდობდა.
მოულოდნელად კვლავ დარეკა ტელეფონმა. უეცარმა ზარმა ორივე შეაკრთო. ყურმილი სალიმ აიღო.
_ ავთო?! _ უცნაური ხმით წამოიძახა.
_ როგორ ხარ? რა არის, სულ რომ დამივიწყე? ერთხელ არ უნდა დაგერეკა? ჩემს საქმეს მომავალ კვირას იხილავენ. მეგონა, ჩამოხვიდოდი და ასეთ დროს მაინც დამიდგებოდი გვერდში. ასეთი რა დაგიშავე? _ საყვედურებით აავსო ყოფილმა ქმარმა.
_ რა უცნაურია, ასეთი პრეტენზიები რომ გაგიჩნდა! _ ოდნავ დაუწია ხმას გოგონამ, _ ხომ არ დაგავიწყდა, მე და შენ განქორწინებული რომ ვართ? სულაც არ ვარ ვალდებული…
_ ძალიან გთხოვ, ასე სასტიკად ნუ მომექცევი! ამ ისტორიამ შეიძლება ჩემი ცხოვრება სამუდამოდ გაანადგუროს. დამეხმარე!
_ ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრა, როცა იმ ვიღაცას აუპატიურებდი!
_ რას ამბობ, რა გაუპატიურება! შენ გჯერა ამ სისულ…
სალომემ ყურმილი მთელი ძალით დაახეთქა ბერკეტზე… უფრო იმიტომ, რომ დაინახა, როგორ წამოდგა ვაკო დივანიდან. მიხვდა, მამაკაცი ამჯერადაც გამოსტაცებდა ყურმილს ხელიდან და დაასწრო.
_ რატომ არ დამალაპარაკე? _ მშვიდად ჰკითხა მამაკაცმა და თვალი თვალში გაუყარა.
_ ღმერთო, რა ნაძირალაა! ყველაფერ იმის შემდეგ, რაც გამიკეთა, როგორ ბედავს ჩემთან დარეკვას!
ვაკო სმენად იქცა.
_ ამისთანა რა გაგიკეთა, ბოლოს და ბოლოს, არ მეტყვი?
_ არ მინდა წარსულის გახსენება, _ წაიიჩურჩულა გაფითრებულმა და პარმაღზე გავიდა, იგრძნო, რომ ჰაერი არ ჰყოფნიდა.
მამაკაცი უკან მიჰყვა. რა გაუკეთა?! _ თავისთვის აგრძელებდა ფიქრს სალომე, _ ამას ხმამაღლა როგორ იტყვის? თანაც მასთან? შეუძლებელია! როგორ უთხრას, რომ მასაც ისევე აუპატიურებდა, როგორც იმ ვიღაცას… ძალის გამოყენებით ამყარებდა ცოლთან სექსუალურ კონტაქტს იქ, სადაც მოესურვებოდა და მაშინ, როცა ამის ხასიათზე დგებოდა… ცოლის გრძნობები არასდროს აინტერესებდა. განა ამას გაუპატიურება არ ჰქვია? შეიძლება ტერმინოლოგია ზუსტად არ მიესადაგება მის საქციელს, მაგრამ განა მნიშვნელობა აქვს, რას დაარქმევ ასეთ ქმედებას?
_ მითხარი, _ ჯიუტად მოითხოვდა ვაკო.
სალომე ბაღში ჩამავალ კიბეზე დაეშვა.
_ შინ წადი, ვაკო… გთხოვ, _ ოდნავ გასაგონი ხმით სთხოვა გოგონამ.
მამაკაცი გაშრა. ის იყო, სალის ბოლო საფეხური უნდა ჩაეთავებინა, რომ უეცრად თავბრუ დაეხვა და შებარბაცდა. ვაკომ ვერ მოასწრო ხელის შეშველება… გულწასული გოგონა მიწაზე გაიშხლართა… გულგახეთქილმა ვაკომ ისღა მოიფიქრა, მობილური მოემარჯვებინა და სასწრაფო დახმარება გამოეძახებინა. მერე გონდაკარგული სალი ხელში აიტატა და ოთახში შეარბენინა.
სანამ სასწრაფო დახმარების მანქანა მოვიდოდა, სალომე გონს მოვიდა. მან უღონოდ შეარხია მკლავები და ჩამქრალი თვალებით შეხედა მის საწოლთან ჩამომჯდარ მამაკაცს.
_ რა მოხდა?
_ კიბიდან დაგორდი. ექიმი მალე მოვა.
_ არ მჭირდება ექიმი, კარგად ვარ, _ თქვა და წამოდგომა დააპირა.
_ არ გაინძრე, გთხოვ. ასე უფრო უსაფრთხოდ იქნები. იქნებ არც შეიძლება შენი ადგომა. სასწრაფოს დაველოდოთ. გტკივა რამე?
_ მგონი, არაფერი.
სასწრაფო დახმარება რეკორდულად მოკლე დროში მოვიდა. თავის დაზღვევის მიზნით, ექიმმა გოგონას საავადმყოფოში გადაყვანა არჩია…
გაგრძელება იქნება