"მინდა, ერთხელ მაინც ვიგრძნო უპირობო სიყვარული საკუთარი თავის მიმართ" - ნინო ხაჟომიას, როგორც მძიმე სენთან მებრძოლი ქალის ამბავი - Marao

ჟურ­ნა­ლის­ტი ნინო ხა­ჟო­მია უკვე არაერთი წელია, რაც საზოგადოებისთვის ნაცნობი სახეა. კარიერის სხვადასხვა ეტაპზე ის განსხვავებულ თემებს აშუქებდა, თუმცა ყოველთვის ღიად გამოხატავდა თავის მხარდაჭერას ქალების მიმართ. მაყურებელს მან თავი ძლიერი და დამოუკიდებელი ქალის იმიჯით დაამახსოვრა. 

მოგვიანებით ნინომ ძალები აბსოლუტურად განსხვავებულ სფეროში მოსინჯა და ბიზნესში გადაინაცვლა. ნინო 2020 წელს აჭარის მაუწყებლის ახალი ამბების რედაქტორად დანიშნეს, მას შემდეგ კი ეკრანიდან უფრო მეტად კულისებში გადაინაცვლა და მოგვიანებით საკუთარი ბიზნესი წამოიწყო. 

• "პა­ტა­რა შვი­ლი 13 წლის არის, მკი­თხა, დე, ხომ არ მოკ­ვდე­ბიო..." - ნინო ხაჟომია, როგორც კიბოსთან მებრძოლი ძლიერი ქალი

"ერთადერთი ქალი ვარ საქართველოში, რომელიც ამ სიმაღლეზე ბიზნესს აკეთებს. წელს მეზობლები მეუბნებოდნენ: ვა, ქალის კვალობაზე, ყოჩაღ შენო. მე ვფიქრობ, საკაცეთს დავუმტკიცე, რომ ქალებსაც შეგვიძლია იმ საქმის კეთება, რომელიც მამაკაცებთან ასოცირდება. საზოგადოების რეაქციას რაც შეეხება, მთელი ცხოვრება ჟურნალისტიკაში ვარ და ვიცი, რაც უნდა კარგი გააკეთო, მაინც ყველაზე ცუდი ხარ, ამიტომ ამაზე ყოველთვის იმუნიტეტი მქონდა", - ამბობდა ნინო ხაჟომია. 

ახლა ნინო მედიის ყურადღების ცენტრში კიდევ ერთხელ მოექცა, მაგრამ ამჯერად არა პროფესიული საქმიანობის გამო - ის ცხოვრების რთულ ეტაპს გადის და მძიმე სენს ებრძვის, ამის შესახებ კი ღიად საუბრობს. ნინო ამჯერად სოციალურ ქსელში ვიდეოს აქვეყნებს:

"ბავშვობიდან მწამდა, რომ სიყვარულის მოსაპოვებლად საკუთარი სურვილები და საჭიროებები უნდა დამეთმო. მხოლოდ ამ სიცოცხლისმომწყვეტმა დიაგნოზმა მაიძულა გამეაზრებინა, რომ მოწოდება - სხვებისთვის თავდადებით ცხოვრებისა, საკუთარი თავის მსხვერპლად გაღებით - გზაა თვითდაწვისკენ. მინდა, ერთხელ მაინც ვიგრძნო უპირობო სიყვარული საკუთარი თავის მიმართ". 

"Red Devil-ის გადასხმა დასრულებულად გამომიცხადებია. ყოჩაღ მე, ვამაყობ საკუთარი თავით. ესეც ახალი გრძნობაა - ჯერ ვსწავლობ და ძალიან მომწონს", - დაწერა ნინო ხაჟომიამ. 

ნინო ხაჟომიას ბრძოლა მძიმე სენთან

"პირ­ვე­ლი ეტა­პი არის აღი­ა­რე­ბა, უნდა აღი­ა­რო რაც გჭირს. მე რომ ვამ­ბობ, რომ კიბო მაქვს, ეს უკვე აღი­ა­რე­ბაა. მე­გობ­რე­ბი მე­ჩხუ­ბე­ბი­ან, რა­ტომ ამ­ბობ, რომ კიბო გაქვს, ადა­მი­ა­ნი ხომ ამ­ბობს, როცა რამე სტკი­ვა, წო­ნა­შია მო­მა­ტე­ბუ­ლი, მე რა­ტომ არ უნდა ვთქვა? - ეს აღი­ა­რე­ბა ბრძო­ლის­თვის შე­მარ­თე­ბას მაძ­ლევს.

სა­ნამ მე­ტყოდ­ნენ, ტვინ­ში უკვე ვი­ცო­დი, რომ კიბო მქონ­და. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის მანძილზე ვე­ლო­დე­ბო­დი კი­ბოს და ვი­ცო­დი, რომ კიბო უნდა მქო­ნო­და. ერთი დე­ი­და ძუ­ძუს კი­ბო­თია გარ­დაც­ვლი­ლი, მე­ო­რეს რე­მი­სია აქვს ოცწ­ლი­ა­ნი. თან რო­გო­რი მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლად ვა­კე­თებ­დი, იცით? 6 თვე­ში ერთხელ ვი­მოწ­მებ­დი თავს. 100 პროცენტით ვიცი, რომ მე დავ­მარ­თე სა­კუ­თარ თავს. ახლა, ამ გად­მო­სა­ხე­დი­დან, სხვა­ნა­ი­რად წარვმარ­თავ­დი ჩემს ფიქ­რებს. იქ მივ­დი­ვართ და ის გვე­მარ­თე­ბა, რი­სიც გვე­ში­ნია. ყვე­ლა შიშს სიკ­ვდი­ლის შიში უდ­გას უკან, არ არ­სე­ბობს სხვა შიში.

• "მღვდელმა მითხრა, ანათემაზე ხარ გადასაცემი, რადგან გაბედე, ხელოვნური განაყოფიერება გაიკეთეო"

ქა­ლებს მინ­და ვუ­თხრა, არ იტი­რონ და არ აღიქ­ვან ეს, რო­გორც გა­ნა­ჩე­ნი. ძა­ლი­ან კარ­გი წლე­ბი გე­ლო­დე­ბათ წინ და მოდით, 6 თვე გა­დავ­დოთ და ვიმ­კურ­ნა­ლოთ.

მე მივ­ხვდი, რა­ტომ და­ვი­წყე მთა­ში სი­ა­რუ­ლი, ეს იყო ჩემი გლო­ვის რი­ტუ­ა­ლი, მარ­ტო ვრჩებოდი სა­კუ­თარ თავ­თან. მე­ში­ნია, როგორ აი­სა­ხე­ბა ეს ექ­ვსი თვე ჩემი დარ­ჩე­ნი­ლი ცხოვ­რე­ბის ხა­რისხზე.

ემო­ცი­ებს, ადა­მი­ა­ნებს ფე­რე­ბით აღ­ვიქ­ვამ, გე­მოც ასეა ჩემ­თვის. კა­რი­ე­რი­დან არა­ფე­რი დამ­რჩა, დრო­ის ფუჭი და­ნა­ხარ­ჯია. ჩემი 21 წლის შვი­ლი რამ­დე­ნი­მე თვის წინ მო­მიტ­რი­ალ­და და მი­თხრა - დე, ყო­ველ­თვის ყვე­ლა­ზე ძა­ლი­ან რომ მჭირ­დე­ბო­დი, მაშინ შენ იყა­ვი სამ­სა­ხურ­შიო. მარ­ტო ვი­ყა­ვი, როცა გავიგე, რომ კიბო მაქვს, იმ დღი­დან არ და­მიშ­ვია სხვა გა­მო­სა­ვა­ლი, რომ მე მექ­ნე­ბა რე­მი­სია, მერე რა იქ­ნე­ბა, არა­ვინ იცის. პა­ტა­რამ შვი­ლი 13 წლის არის, მკი­თხა, დე, ხომ არ მოკ­ვდე­ბიო... უფ­რო­სი შვი­ლი 21 წლის არის, ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ, მე­გობ­რე­ბი ვართ.

ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მაგ­რამ ამას არა­სო­დეს ვამ­ჟღავ­ნებ. ვკლავ, სა­დღაც ვაგ­დებ, უკან. არა­ფე­რი არ ხდე­ბა ცხოვ­რე­ბა­ში კა­ნონ­ზო­მი­ე­რე­ბის გა­რე­შე, ეს ჩემი „ვირუ­სიც“ კა­ნონ­ზო­მი­ე­რე­ბა­ში ჯდე­ბა. რა­ღაც უნდა მას­წავ­ლოს. ჩემს შვი­ლებს ვე­ფე­რე­ბო­დი, როცა ეძი­ნათ, არ ვაძ­ლევ­დი ემო­ცი­ებს გა­მო­ხატ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბას.

ვიყავი უხე­ში, არა­რო­მან­ტი­კუ­ლი, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ქალი. რო­გორც კი უარი თქვა სხე­ულ­მა ამ პერ­სო­ნა­ჟის თა­მაშ­ზე, იმ წუ­თას გაჩ­ნდა კიბო. რაში მჭირ­დე­ბო­და პო­პუ­ლა­რო­ბა, რა, ბო­მონ­დურ წვეულებებსა და პრე­ზენ­ტა­ცი­ებ­ზე დავდიოდი? დრო­ის ხარ­ჯვაა... სხვა რა­მით ჩა­ა­ნაც­ვლე, იო­გით და­კავ­დი, ერთი ფურ­ცლით მეტი წა­ი­კი­თხე, ერ­თით მეტი ენა ის­წავ­ლე. ორ თვე­ში ტვინ­მა და­ის­ვე­ნა.

ერ­თა­დერ­თი, რა­ზეც ჩა­ვი­ციკ­ლე, არის ის, რომ ადრე გა­ცი­ლე­ბით უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო, რო­გო­რი კომ­ბი­ნე­ზო­ნი მეც­ვა, ვიდ­რე ის, თუ რამდენად ჯან­საღ საჭ­მელს ვჭამ­დი. ახლა ChatGPGT-ს ვე­კი­თხე­ბი ყვე­ლა­ფერს ჯან­საღ კვე­ბა­ზე. ორი მკერ­დი მო­ვიკ­ვე­თე, "ან­ჯე­ლი­ნა ჯო­ლის ოპე­რა­ცია" გა­ვი­კე­თე, იმა­ზე ში­შით, რომ არ მინ­და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ჩავ­სვა ჩარ­ჩო­ში, რომ რე­ცი­დი­ვის ში­შით ვი­ცხოვ­რო, თუმ­ცა არ იყო ამის სა­ჭი­რო­ე­ბა", - ამბობს ნინო ხაჟომია ინტერვიუში.