"ბევ­რი მძი­მე ამ­ბა­ვი გა­დამ­ხდა... სამი წლის შვი­ლი ხელ­ში ჩა­მაკ­ვდა..." - მარიკა ქაჯაიას, როგორც ძლიერი ქალის ამბავი - Marao

"ცხოვ­რე­ბა ზო­გის­თვის მარ­ტი­ვია, ზო­გის­თვის - რთუ­ლი. არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვის­თვი­საც ცხოვ­რე­ბის გზა არც ისე იოლი აღ­მოჩ­ნდე­ბა ხოლ­მე... ად­ვი­ლად არა­ფე­რი გა­მომ­სვლია" - გვე­უბ­ნე­ბა მა­რი­კა ქა­ჯა­ია, დღეს­დღე­ო­ბით ერთ-ერთი კომ­პა­ნი­ის მე­ნე­ჯე­რი.

• რამ­დე­ნი­მე წლის წინ ჯან­მრთე­ლო­ბის სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მა შე­ექ­მნა - გა­ფან­ტუ­ლი სკლე­რო­ზის დი­აგ­ნო­ზი და­უს­ვეს. რთუ­ლი პე­რი­ო­დი ჰქონ­და. რა­ღაც ეტაპ­ზე ფიქ­რობ­და, რომ ყვე­ლა­ფე­რი მორ­ჩა, მაგ­რამ პრობ­ლე­მას რა­ღაც­ნა­ი­რად გა­უმკლავ­და...

მის ცხოვ­რე­ბა­ში ეს არ ყო­ფი­ლა ერ­თა­დერ­თი გან­საც­დე­ლი, რის პი­რის­პი­რაც აღ­მოჩ­ნდა. ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე კი ამ ინ­ტერ­ვი­უ­ში თა­ვად გვი­ამ­ბობს.

მა­რი­კა ქა­ჯა­ია:

- ბევ­რი მძი­მე ამ­ბა­ვი გა­დამ­ხდა... სამი წლის შვი­ლი ხელ­ში ჩა­მაკ­ვდა... მე­ო­რე შვი­ლი მაგ დროს 10 თვის მყავ­და. მა­ნა­მე ორი­ვეს ყი­ვა­ნახ­ვე­ლა შეხ­ვდა. სან­დრი­კა ძა­ლი­ან და­ა­სუს­ტა, ანო ძუ­ძუ­ზე მყავ­და და იმ­დე­ნად არ შე­ე­ტყო. მა­შინ პარ­ლა­მენ­ტში ვმუ­შა­ობ­დი, ქა­ლა­ქი­დან შორს გას­ვლას ვერ ვა­ხერ­ხებ­დი, ამი­ტომ კო­ჯორ­ში პა­ტა­რა სახ­ლი ვი­ქი­რა­ვეთ, სა­დაც ბავ­შვე­ბის გაყ­ვა­ნა მინ­დო­და, რომ ცოტა მოძ­ლი­ე­რე­ბუ­ლიყ­ვნენ.

იმ დი­ლას სან­დრი­კას აღე­ბი­ნა, „რე­გიდ­რო­ნი“ და­ვა­ლე­ვი­ნე, ცოტა ხან­ში „პი­უ­რე“ მომ­თხო­ვა, გა­ვუ­კე­თე, ვა­ჭა­მე და ჩა­ე­ძი­ნა. მე გა­რეთ სა­რე­ცხს ვფენ­დი და უც­ბად დედა, მიშ­ვე­ლეო. ბავ­შვს სა­ხე­ზე სი­ცო­ცხლის ნი­შან­წყა­ლი არ ჰქონ­და. ცივი ოფლი ას­ხამ­და. დედა, მო­მე­ფე­რეო - ხელ­ში ავიყ­ვა­ნე. რა გჭირს დედა-თქო და კრუნ­ჩხვა გან­ვი­თარ­და... „იაშ­ვილ­ში“ წა­ვე­დით, აპა­რატ­ზე შე­ა­ერ­თეს, უკე­თე­სო­ბას ვე­ლო­დით, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ ვე­რა­ფე­რი უშ­ვე­ლეს...

- მძი­მე მო­სას­მე­ნია... ყი­ვა­ნახ­ვე­ლა რამ­დე­ნი ხნის მოხ­დი­ლი ჰქონ­და? რთულ ფორ­მებ­ში ჰქონ­და?

- ორი კვი­რის მოხ­დი­ლი ჰქონ­და და რთულ ფორ­მებ­ში ჰქონ­და, მაგ­რამ ისე­თიც არა­ფე­რი ყო­ფი­ლა, რომ ეს შე­დე­გი დამ­დგა­რი­ყო. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რომ დი­აგ­ნო­ზი არ მაქვს... იმ პე­რი­ოდ­ში რა­ზეც იყო ეჭვი, იმის ანა­ლი­ზე­ბი გა­უ­კე­თეს და გერ­მა­ნი­ა­ში გავ­გზავ­ნეთ. ექი­მე­ბის ეჭვი არ და­დას­ტურ­და. პა­სუ­ხე­ბი რომ ჩა­მო­ვი­და, ბავ­შვი უკვე გარ­დაც­ვლი­ლი იყო... ამი­ტომ, რა მოხ­და, ეს დღემ­დე კი­თხვის ნიშ­ნის ქვე­შაა... მას შემ­დეგ 20 წელი გა­ვი­და.

- ამ მძი­მე ამ­ბავ­თან გამ­კლა­ვე­ბა რო­გორ შე­ძე­ლით?

- მე და მე­უღ­ლე თა­ვის გა­დარ­ჩე­ნას ვცდი­ლობ­დით... ასეთ დროს, ოჯა­ხი უნდა შე­იკ­რას, ჩვენ კი თით­ქოს ერ­თმა­ნეთს გა­ვე­ქე­ცით. თი­თო­ე­ულს ში­ნა­გა­ნი პრო­ტეს­ტე­ბი გვქონ­და... მერე სხვა გზა არ მქონ­და, თვე­ე­ბის შვი­ლი მყავ­და და ცხოვ­რე­ბა უნდა გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა, ბავ­შვი ფეხ­ზე და­მე­ყე­ნე­ბი­ნა... მე­უღ­ლეც მძი­მედ იყო, მისი დახ­მა­რე­ბა, შვე­ლაც გა­დავ­წყვი­ტე. სა­კუ­თარ თავს ვუ­თხა­რი - სა­ნამ აქ ვარ და იმ­ქვეყ­ნად ჯერ არ მივ­დი­ვარ, მოდი, ვი­სუნ­თქებ-მეთ­ქი.

- თუმ­ცა ემო­ცი­უ­რად უმ­ძი­მეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იქ­ნე­ბო­დით...

- კი და მაგ დროს მა­ზო­ხის­ტუ­რი შეგ­რძნე­ბე­ბი მო­დის, - რას ჰქვია წა­მა­ლი დავ­ლიო და კარ­გად გავ­ხდე, ცუ­დად უნდა ვიყო და ძა­ლი­ან ცუ­დად ყოფ­ნის ფონ­ზე უნდა ვი­ცხოვ­რო... პარ­ლა­მენ­ტში ჩემი თა­ნამ­შრო­მე­ლი, რო­მელ­საც შვი­ლი გარ­დაც­ვლი­ლი ჰყავ­და, მე­უბ­ნე­ბო­და, მეც არ და­ვუ­ჯე­რე სხვებს და ის ყვე­ლა­ფე­რი ჯან­მრთე­ლო­ბა­ზე აი­სა­ხა. ძა­ლი­ან გთხოვ, თავს მი­აქ­ციე ყუ­რა­დღე­ბაო... კი, მაგ­რამ მაგ დროს რთუ­ლია არ­სე­ბუ­ლი რე­ა­ლო­ბის მი­ღე­ბა. სა­კუ­თა­რი და­ნა­შა­უ­ლის შეგ­რძნე­ბაც მო­დის, ბევ­რი პრო­ტეს­ტი და გინ­და, ის ყვე­ლა­ფე­რი მტკივ­ნე­უ­ლი იყოს. რაც მე­ტად მტკი­ო­და, ვცდი­ლობ­დი, რომ ცხოვ­რე­ბა გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა. სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად მი­ზა­ნი ის იყო, რომ ყვე­ლა­ნი გა­დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვით...

ერთხე­ლაც, ჩემ­მა ქმარ­მა მი­თხრა - მოდი, მა­რი­კა, გა­მიშ­ვი, მე წა­ვალ სან­დრი­კას­თან და შენ და ანომ იცხოვ­რე­თო. ეს სი­ტყვე­ბი იყო და მე­სა­მე დღეს გარ­და­იც­ვა­ლა... ბავ­შვის და­ღუპ­ვი­დან 6 წელი იყო გა­სუ­ლი. ზუს­ტად წლის­თავ­ზე დე­დამ­თი­ლი მიჰ­ყვა. ამ­დენ ტკი­ვილს ვე­ღარ გა­უძ­ლო...

წაიკითხეთ ინტერვიუ სრულად