გიორგი მანქანას დედაჩემის სახლთან აჩერებს. მანანა ხელს მკიდებს იმის ნიშნად, რომ მასთან ერთად უნდა გადავიდე.
ვხვდები, არ უნდა, რომ შინ გიორგიმ მიმიყვანოს. ალბათ, ეჭვობს, რომ შესაძლოა, მამაკაცი სახლში ამომყვეს, მაგრამ ის კი არ იცის, რომ ძალიანაც რომ მოინდომოს, კარს ცხვირწინ მივუკეტავ. მრისხანებისგან ნესტოები დამბერვია. სასწრაფოდ ვხტები მანქანიდან. გიორგი კარს აღებს და გადმოდის.
- ჩვენ ავალთ. ყველაფერი დასრულდა, არა? - მშვიდად, დაზავებულივით ეკითხება დედა გიორგის.
გულში რაღაც ჩამწყდა.
- მაპატიეთ, რომ ჩემ გამო სახლის დატოვება მოგიწიათ. - ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი უხდის ბოდიშს გიორგი მას. მსურს, სახეში მივაფურთხო. ალბათ, ერთმანეთის პირისპირ რომ დავმდგარიყავით და ჯორჯს ჩემთვის დანა მოებჯინა ყელზე, მაინც პელოს ხსოვნას მარჩევდა.
- ამაზე მეტი არაფერი გქონდეს საპატიებელი, გიორგი! გთხოვ!... - ქარაგმებით ელაპარაკება დედა და ჩემთვის ნათელია, რასაც გულსხმობს. მიუხედავად ყველაფრისა, ჩვენს ურთიერთობაზე თანახმა მაინც არ არის, მაგრამ იქნებ ამის სურვილი მხოლოდ მე მაქვს? მაშინ რაღა აზრი აქვს ამ თემაზე ბჭობას და რებუსებს?
გიორგი არაფერს ამბობს. ქურდულ მზერას აპარებს ჩემკენ. თვალს არ ვარიდებ. მინდა, ის სიბრაზე, წყენა დაინახოს, რასაც ვგრძნობ. ამჯერად განზრახ ვშლი საკუთარ ფურცლებს.
დედა წინ მიდის. მეც ზურგს ვაქცევ მამაკაცს და სადარბაზოსკენ მივდივარ. მინდა უკანასკნელადაც მოვხედო, მაგრამ მეშინია, რომ ისიც ზუსტად ასე მოიქცვა და ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეეჩეხება. თავმოყვარეობა არ მაძლევს უფლებას, რომ სიყვარულის გამო კიდევ ერთხელ დავიმცირო თავი.
- ელენიკა! - მესმის უკნიდან გიორგის ხმა და სწრაფად ვტრიალდები.
ვერ შეძლო ჩემი გაშვება. დამიძახა. გული იმედით მევსება. ვიჯერებ, რომ ის, რაც ღამით დედას უთხრა, სიმართლეა... რომ მართლაც მაქვს მისთვის მნიშვნელობა და რომ ასეთი მარტივი არ არის ჩემზე უარის თქმა...
გიორგის ხელში რაღაც უჭირავს. თითებს შლის და ვცბები, ჩემს მობილურს რომ ვხედავ.
- მობილური დაგრჩა. - ხელს მიწვდის ის და მუხლებიდან ავტომატურად მეცლება ძალა.
ნაბიჯის გადადგმასაც კი ვეღარ ვახერხებ. მანანა ართმევს, მერე ჩემთან მოდის და ზურგზე ბიძგს ვგრძნობ, რომ გზა გავაგრძელო. ქურთუკის ბოლოს მაგრად ვუჭერ ხელს და ფეხს წინ ფრატუნით ვაცურებ.
საკუთარ თავში თუ შენ თვითონვე იგრძნობ, რომ ზედმეტი ხარ და სტუმრის უხერხულობა დაგეუფლება, ესე იგი, აღარაფერია რიგზე. ასე დამემართა. აღარ მომწონს ელენიკა. ქალი, რომელიც თავის თავს ინადგურებს... რომელიც არავის უყვარს... რომელსაც არავის შეუძლია გაუგოს... რომლის გამოც არავინ წავა მსხვერპლზე... რომელიც არავისთვისაა ყველაზე მნიშვნელოვანი... რომლის წინაც ყველა ვიღაცას აყენებს...
ელენიკა ერთი დანგრეული, ფიცრებდატეხილი ქოხია. ადამიანის ძველი საცხოვრებელი, რომელიც იმდენად განადგურდა, რომ მასში ცხოვრება აღარავინ მოისურვა. დროდადრო მოდიან, აღებენ კარს, აჭრაჭუნებენ ხის იატაკს, სხდებიან ფეხმომტვრეულ ტახტზე, იძინებენ, ჭამენ წინათ მოსულის დატოვებულ საჭმელს, მერე კი დგებიან და ისევ მიდიან.
არავინ რჩება.
არავის ეცოდება სახლი... რომ ის სულ მარტოობაში უნდა იყოს... რომ არავინ ელაპარაკება და ის სიჩუმესა და სიბნელეში ელოდება ვიღაცას, ვინც მიუხედავად იქ არსებული სიცივისა, მაინც დარჩება.
დედაჩემის სახლში ვრჩები. ჩემთან ის ყველაფერია, რაც გიორგის მახსენებს... რაც ჩემს დამსხვრეულ კრამიტებს მახსენებს... რაც ჩემს დამჭკნარ ყვავილებს მახსენებს... რაც ბედნიერ ელენიკას მახსენებს... წამიერად ბედნიერ ელენიკას!
ვჭამ, ტელევიზორს ვუყურებ, წიგნს ვკითხულობ, მძინავს. ყველაფერს ვაკეთებ, რასაც დედა მეუბნება. ასეც უნდა იყოს. სხვანაირად არ შეიძლება. მე ვერავისთვის ვიქნები თავშესაფარი. პირიქით, დედა მიფარებს კალთის ქვეშ. ისე, როგორც პატარა, მახინჯ ჭუკს, რომელსაც ყველა ხელს ჰკრავს, არავინ ეთამაშება, არავინ ჯდება მის გვერდით.
ხო, ასეა.
მენატრება. უზომოდ. ნუთუ მას არა? ასე როგორ შეიძლება? რატომ ვიყვარებთ მახინჯები ლამაზებს? რატომ შეგვწევს ოცნება? რატომ შეგვიძლია იმედი? ასე რომ არ იყოს, დაცემა ხომ აღარ გვატკენდა? თუ ვიფიქრებდით, რომ ერთხელ აუცილებლად დავეცემოდით, მაშინ ტალახში ამოსვრილი კაბა ხომ არ გაგვაკვირვებდა? ყველამ ვიცით, რომ მოვკვდებით, ჰოდა, ამიტომ სიკვდილის პირას რომ ვართ, არ ვფიქრობთ, რატომ, რა მოხდაო...
ხო, ეს ასეა.
ადამიანები იბადებიან, იზრდებიან, იღიმიან, ტირიან, მაგრამ არასდროს, არასდროს არიან ისეთი ბედნიერები, სიკვდილზე რომ არ იფიქრონ. იმიტომ, რომ იციან, ასე იქნება. ყველა შემთხვევაში. უკლებლივ. მეც არ უნდა დამეშვა, რომ შეიძლებოდა ჩემი და გიორგის ბედნიერება.
ერთად, თორემ გიორგი...
გიორგი მრავალჯერ გაიღიმებს, კინოს უყურებს, კაფეში წავა, იმ ჩაიხანაში, სადაც ერთად ვიყავით, ჩაის კიდევ დალევს... მან უკვე გადალახა... გადალახა ის დაცემა... მე წამოვაყენე, მაგრამ იმდენად მძიმე იყო, რომ თვითონ გამიცურდა ფეხი... ის წამოდგა, მე კი წავიქეცი!
ნუთუ აღარ წამომაყენებს? ნუთუ აღარ მოვა? ნუთუ ისე გაბრუნდება და სიბნელეს შეერევა, რომ აღარ გამომხედავს?
ასე მოხდება?
არა, ეს არ უნდა იყოს ასე.
არა!
არა!
არ დაუშვა, ღმერთო, გთხოვ...
''ტრიუმფალურ თაღს'' ვამთავრებ. ჩემი თხოვნით, დედა მიდის ჩემთან და წიგნი მოაქვს. რავიკისა და ჟოანის ამბავი თან ძალიან გვგავს და თან საერთოს ვერ იპოვი. მათ ერთმანეთს სიცოცხლე აჩუქეს, მერე კი ორივემ უარი თქვა ნაჩუქარ წუთებზე.
''- შენ სიცოცხლე მომიტანე, ჟოან... მკვდარი ვიყავი, როგორც ქვა... შენ მოხვედი და გამაცოცხლე...''
''- ნაჩუქარი იყო ეს ერთი წელი... ნაჩუქარი...''
''- ჩემი ხელები ვეღარასოდეს ვერ მოგეხვევიან!''
წიგნს ვხურავ. სიცოცხლე. სიკვდილი. ნაჩუქარი წლები, დღეები, წუთები, წამები. ვეღარ. ჩემი ხელები კანკალებენ, როგორც მაშინ, ის რომ მეხებოდა... რომ მიყურებდა... გულში რომ მიკრავდა...
კარები იღება. დედა შემოდის. ვღიზიანდები. დაეკაკუნებინა მაინც. სწრაფად გამოვდივარ ლიტერატურული ბურუსიდან. როგორ მგავს ჟოანი. ჩემნაირი სულელია, წუწუნა, მეოცნებე, სიყვარულზე შეყვარებული.
- გამოხვალ? სუფრა გავშალე. - დანაღვლიანებული თვალებით მეკითხება დედა.
- რა დღეა?
- 31 დეკემბერია. ჯერ ათი საათია, მაგრამ ჩვენ ხომ სულ ასე ვიქცეოდით. შენ მეხმარებოდი გოზინაყის გაკეთებაში. - სახე ეცრემლება მანანას. ჩემთან მოდის და მხრებზე მეხვევა. - არასდროს გამოგდიოდა. მე ვაკეთებდი, შენ კი ჭრიდი. ძალიან ლამაზი ნაჭრები გამოგდიოდა. ახლა მე გავაკეთე. უფორმო, დამწვარი მასაა. უშენოდ არ გამომივიდა, გესმის, დედა? ვის გამო? რატომ შეხვდი? ეშმაკმა დალახვროს ის დღე!
- დედა... - მის გაჩუმებას ვცდილობ.
დედა ცრემლებად იღვრება. მაინც არ ჩუმდება. ლაპარაკობს. ლაპარაკობს. ძალიან ბევრს.
- გგონია, რომ ვერ გიგებ, არა? არა, დედიკო! ზუსტად შენნაირად ვფიქრობდი, ზუსტად შენნაირი ვიყავი და სწორად ამიტომ ვართ ასე... გინდა? გიღირს? ხო, არსებობს ერთი პროცენტი, რომ იყო... რომ ბედნიერი იყო, ელენიკა! თუ გინდა, მე გიშვებ! ვერ ავიტან ასეთ ელენიკას! უბედურება არ გიხდება, ჩემო გოგონა... შენ სულ უნდა იღიმოდე, რადგან ძალიან ლამაზი კბილები გაქვს! თეთრი, ფითქინა! ჩემო გოგონა! ჩემო სულელო... - უკვე კივის დედა.
- დედა, გთხოვ...
- იმ მედალიონის გამო! ის რომ არა, ერთხელ ნახავდი და მორჩა, ხო? ხო ასე იქნებოდა? იმ საზიზღარი მედალიონის გამო, გიორგიმ რომ წამოიღო მაშინ... ხო, სასტუმროში მოვიდა! პირდაპირ არ წასულა! მოვიდა და მედალიონი წაიღო, რომ თუ რამე მოხდებოდა... რამე ისეთი... მიეცა მისთვის... მისთვის... ჯორჯისთვის! - აქვითინებული ასრულებს ის და იატაკზე იკეცება.
- რა? - ვხავი.
გიორგი. მედალიონი თან ჰქონდა. რომ თუ რამე მოხდებოდა. რამე ისეთი. მიეცა მისთვის. ჯორჯისთვის. იმიტომ, რომ მე ვყოფილიყავი კარგად. ამდენი იბრძოლა და გადაწყვიტა, დანებებულიყო... ჩემ გადასარჩენად. მხოლოდ ჩემთვის.
- გადარეული მოვიდა. ადამიანის ფერი არ ედო. მხეცს ჰგავდა. შემპირდა, მოვიყვანო. არაფერი დაუშავდებაო. - ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ჰყვება დედა. - ხო, მისთვის სულერთი არ ხარ! ეს გინდოდა? ხომ მათქმევინე!
სახეზე ხელებს ვიფარებ. ბოლო ფიცარიც რომ არ გამოეცალათ ჩემთვის, მედალიონის დასათმობად მზად იყო.
''მე ის ვიცი, რომ ჩემით ვერ გავუშვებ. სიყვარულს ვერ შევფიცებ, მაგრამ ჩემთვის ძვირფასია", - ჩამესმის გონებაში.
მე არ მჭირდება ფიცი. არც თავგანწირვა. ის მჭირდება.
''როგორც უნდა გინდოდეს დარჩენა, თუ იგრძნობ, რომ გჭირდება, წადი!'' - კვლავ ხმაურობენ ფიქრები.
წავედი. არ მინდოდა და თურმე არც მჭირდებოდა. მახრჩობს უმისობა და არა ის. სწორედ ამიტომ... აი, ამიტომ ვდგები, გავრბივარ ოთახიდან ოთახში, ვაღებ კარებს და ბოლოს ერთი ფარატინა კაბით ქუჩაში ვჩნდები.
მირბის ელენიკა. მიჰქრის. არ სცივა, მიუხედავად იმისა, რომ ხელები გაყინული აქვს. არ იღლება. მერე რა, რომ ქოშინისგან უკვე ვეღარ სუნთქავს. ხედავს გიორგის სახლს. სადარბაზოში შედის. კისრისტეხით არბის კიბეებზე. დგება კარების წინ და აკაკუნებს.
ისმის ნაბიჯების ხმა.
კარებს აღებენ.
წინა ეპიზოდების წასაკითხად გადადით ავტორის გვერდზე