შინ დაბრუნებულს სასტუმრო ოთახში ხმამაღალი ლაპარაკი შემოესმა. უცებ თავისი სახელი გაიგონა და მიხვდა, რომ ოჯახის წევრები ბოლო მოვლენებზე მსჯელობდნენ. საერთო ხმაური ბეტის ხმამ გადაფარა:
_ მე კი მგონია, რომ შენ ის ცოლად უნდა აღიარო! ვერ ხედავ, რა წესიერად იქცევა? რას ერჩი, რა არ მოგწონს?
_ წესიერად იქცევა ჩემგან განსხვავებით, არა? ამის თქმა გინდოდა, ელისაბედ? ამის თქმა? _ ანდრიას ყვირილმა ჰაერი გაკვეთა.
_ მე ეს არ მითქვამს, _ მიუგო დამ, _ მაგრამ თუ თქვენი ქორწინება შეცდომა აღმოჩნდა, აშკარაა, რომ ეს შეცდომა უნდა გამოსწორდეს. თუმცა ეს წესიერად უნდა გააკეთო, როგორც მამაკაცს შეეფერება და არა ისე, როგორც შენ აპირებ.
_ ბეტი, ანდრია! _ გაისმა ნიტას ხმა, _ თქვენ ორივეს ყველაზე მთავარი გავიწყდებათ. აი, ჩამთავრდება არჩევნები და…
_ არჩევნების დედაც!.. _ უწმაწურად შეიგინა ანდრიამ, _ იქნებ გგონია, რომ ჩემი გრძნობების მაცივარში შენახვა და იქ გაგრილება შემიძლია, სანამ ჩემი პოლიტიკური კარიერა გადაწყდება?
_ სწორედ მაგის იმედი მაქვს, _ არ ცხრებოდა ქალბატონი ნიტა, _ განა ასე არ იქცეოდი, სანამ ეს ამბავი გასკდებოდა?
_ მართალი ხარ… ყველაზე დიდი საზიზღრობა ჩემი საქციელი იყო. კატიას სულაც არ ვადანაშაულებ. მე თვითონ ვარ დამნაშავე.
მოულოდნელად სრული სიჩუმე ჩამოვარდა, რომელიც ცოტა ხნის შემდეგ სკამის გაწევის ხმამ დაარღვია.
_ ბეტი, წამო, გავიდეთ. _ ეს დათოს ხმა იყო.
იმის შიშით, რომ კართან მიყურადებული არ შეემჩნიათ, კატიამ სწრაფად გაიარა ჰოლი და სრულიად მოულოდნელად სასტუმრო ოთახში შევიდა.
_ აი, დღევანდელი დღის გმირიც, _ წამოიძახა ნიტამ, _ ახლა სწორედ შენზე ვლაპარაკობდით.
_ მესმოდა, _ მიუგო კატიამ ისეთი მშვიდი ხმით, თვითონაც გაუკვირდა და მზერა გააყოლა დათოს და ბეტის, რომლებიც ოთახიდან გადიოდნენ, მერე კი ანდრიას მიუახლოვდა, _ დიანა მართალი იყო. რობი არაფერ შუაშია. ეს ამბავი თურმე ნიკომ გაავრცელა.
_ გასაგებია, _ ანდრია წამით შეყოვნდა და მზერა დედას მიაპყრო, _ ხომ არ გახვიდოდი? კატიასთან სალაპარაკო მაქვს. _ უთხრა და დაელოდა, სანამ დედამისი იქაურობას უკმაყოფილო სახით დატოვებდა, მერე კი, როცა მარტონი დარჩნენ, გააგრძელა, _ მიუხედავად ამისა, არაფერი შეიცვლება, ეს ამბავი მაგრად დაარტყამს ჩემს რეიტინგს.
_ მე ყველაფერს გავაკეთებ, რაც საჭიროა, ოღონდ კი სიტუაცია გამოვასწორო.
_ ამას სერიოზულად ამბობ?
კატიამ საყვარელ მამაკაცს თამამად გაუსწორა მზერა. როგორ უყვარდა ეს დიდრონი ლურჯი თვალები, პირველივე ნახვისას თავბრუ რომ დაახვია. თითქოს ახლაც ისე გაბრწყინებოდა ანდრიას, როგორც მაშინ, წლების წინ, მის გაცნობას რომ ცდილობდა.
_ რა თქმა უნდა. მესმოდა, რომ ამბობდი, კატიას არ ვადანაშაულებო. არ გეთანხმები. ვიცი, რომ დამნაშავე ვარ. მე რომ არ მელაპარაკა რობისთან, ნიკო ვერაფერს გაიგებდა.
_ უაზრობაა ასეთ დროს ვინმეს დანაშაულზე ლაპარაკი, _ ხელი ჩაიქნია ანდრიამ და დადუმდა, თითქოს საუბრის გაგრძელება უძნელდებაო.
კატია კი დაეხმარებოდა, მაგრამ ზუსტად არ იცოდა, რა უნდა ეთქვა, რა ფორმით შეეთავაზებინა დახმარება. უმწეოდ იდგა და დუმილით ელოდა ქმარყოფილის გადაწყვეტილებას.
_ ვისურვებ, რომ ამ ოჯახში შენ დაიკავო… _ მძიმედ წამოიწყო ანდრიამ, _ ერთი სიტყვით, ჩემი კანონიერი ცოლის ადგილი დაიკავო. ხმას გავავრცელებთ, რატომ ვინახავდით საიდუმლოდ შენი ჩამოსვლის ამბავს. ვითომ გვეშინოდა, უკრაინის ხელისუფლებას შენი ძებნა არ დაეწყო. ეს ერთადერთია, რაც თავში მომდის, მაგრამ ვიმედოვნებ, ამ ახსნას დასჯერდებიან და დაგვიჯერებენ.
_ ჰო, შესაძლებელია.
_ რაღაც არ ჩანხარ კმაყოფილი.
_ კმაყოფილი? რითი უნდა ვიყო კმაყოფილი? გინდა, რომ შენი კარიერა მეც მაღელვებდეს? მხოლოდ იმიტომ გეხმარები, რომ აქედან სუფთა სინდისით მინდა წასვლა.
_ მაშინ ყველაფერი რიგზე ყოფილა, _ ირონიულად შენიშნა ანდრიამ, _ ყოველ შემთხვევაში, ის მაინც ვიცით, რას უნდა ველოდოთ ერთმანეთისგან… კიდევ ერთი, რისი თქმაც მინდა… ჩემს შენდამი დამოკიდებულებას არანაირი კავშირი არა აქვს არჩევნებთან. ნებისმიერ შემთხვევაში, თუნდაც პოლიტიკის მიღმა, ჩემი და დიანას ნიშნობა უდიდესი ბარიერი იქნებოდა ჩვენს ურთიერთობაში მას შემდეგ, რაც აქ ჩამოხვედი. წესით, მადლობა უნდა გითხრა, რომ ქორწილის შემდეგ არ დამადექი თავზე სრულიად მოულოდნელად. აი, მაშინ კი ნამდვილად ამერეოდა ოჯახი.
კატიას მწარედ ჩაეღიმა, თუმცა პასუხი არ გაუცია, რადგან მამაკაცი სიმართლეს ამბობდა. მათი გაუცხოება მართლაც არ იყო ანდრიას პოლიტიკური კარიერით გამოწვეული. წყვილს ერთმანეთთან სხვა ქალთან ნიშნობა აშორებდა.
_ მაპატიე, კატი, _ გულწრფელი მონანიება შეინიშნებოდა ანდრიას ხმაში, _ ყოველდღე პირობას ვდებ საკუთარ თავთან, რომ შენზე არ გავბრაზდები, მაგრამ როგორც კი ლაპარაკს წამოიწყებ, მაშინვე წონასწორობიდან გამოვდივარ…
_ როგორც ჩანს, ეს შენი დაავადებული სინდისის ბრალია, _ თავი ვერ შეიკავა ქალმა.
_ ალბათ… გეფიცები, მეც არ მიხარია, ყველაფერი ასე რომ შემობრუნდა.
_ თავს ნუ იმართლებ. ცხოვრებაში ბევრი რამ იცვლება. ამას ჯერ კიდევ წლების წინ მივხვდი.
_ ეს უკრაინული ანდაზაა?
_ იყოს უკრაინული, _ ორაზროვნად გაუღიმა ქალმა და ოთახიდან გავიდა, ანდრია კი ბუხართან მიყრდნობილი მარტო დარჩა.
კატია მართალია. ყველაფერი შეიცვალა. თვითონ ვერ შეძლო ისე ეცხოვრა, როგორც მისმა მშობლებმა იცხოვრეს _ ბოლომდე შეინარჩუნეს ოჯახური სითბო და ერთმანეთის სიყვარული. მომავალში მისი ცხოვრების აზრი ალბათ მხოლოდ სამუშაო იქნება, რომელიც თავზე საყრელად აქვს. აჯობებს, კაბინეტში გავიდეს და საქმეს მიხედოს. საქმეს და დიანას… დიანა არ უნდა დაივიწყოს…
ნიშნობა გააუქმეს, მაგრამ დიკა მაინც ეხმარებოდა ანდრიას საარჩევნო კამპანიაში. ხანდახან იგი კატიასთან ერთად დადიოდა მიტინგებზე. კატიას ძალზე ეხამუშებოდა ეს სიტუაცია, მაგრამ დიანა ისე მტკიცედ იგერიებდა ცნობისმოყვარეთა შეკითხვებსა და მზერებს, რომ ქალი გაოცებული რჩებოდა. იგი საოცრად მშვიდად და გულგრილად შეხვდა იმასაც, ნიშნობა რომ ჩაიშალა. სწორედ ეს არ ესმოდა კატიას. ფიქრობდა, ან საერთოდ არ უყვარს ამ გოგოს ანდრია, ან იმდენად უნდა მისი გამარჯვება არჩევნებში, რომ ნებისმიერი მსხვერპლის გასაღებად მზად არისო. და რაც უფრო მეტს ფიქრობდა ამ საკითხზე, მით უფრო რწმუნდებოდა, რომ მიზეზი პირველი ვარაუდი იყო და არა მეორე _ დიკას ანდრია არ უყვარდა.
ახლა უკვე კატია დაჰყვებოდა ანდრიას საარჩევნო შეკრებებზე, სადაც მისი ქმარი სიტყვით გამოდიოდა. კატიასთვის უცხო იყო ტრიბუნაზე დგომა და მეუღლის გამოსვლის მოსმენა. ანდრია რობივით ლამაზად ვერ ლაპარაკობდა, არც ქარიზმა ჰქონდა მისნაირი, მაგრამ მისი სიტყვები უფრო გულწრფელი და გულიდან მომავალი იყო, ვიდრე მისი პოლიტიკური მოწინააღმდეგის.
ერთ დღესაც, როცა სასტუმრო ოთახში ისხდნენ და საარჩევნო ბუკლეტებს ალაგებდნენ, კატიამ დიანასთან საუბარი გააბა.
_ ნეტავ როდის დამთავრდება ეს დაძაბულობა. ალბათ საშინლად გამიხარდება ამ არჩევნების დამთავრება. _ შესჩივლა დიანას, _ სიმართლე გითხრა, ჯერაც ვერ გამირკვევია, ვისი გამარჯვება უფრო გამიხარდება _ ანდრიასი თუ რობის. ჩემი აზრით, ორივე კარგი კანდიდატია, ისე ჭკვიანურად გამოდიან სიტყვით, რომ ძნელია, უკეთესი და უარესი გამოარჩიო.
_ ეს იმიტომ, რომ კარგი ორატორები არიან.
_ როგორ ფიქრობ, ანდრია გაიმარჯვებს?
_ არა მგონია.
_ მე რომ არ გამოვჩენილიყავი, გამარჯვების მეტი შანსი ჰქონდა?
_ ჰო, _ დიანამ ვერ შეძლო უხერხულობის დამალვა, _ მაგრამ ამაში შენს თავს ნუ დაადანაშაულებ. უბრალოდ, ასე მოხდა.
კატიას კიდევ უნდოდა რაღაც ეკითხა, მაგრამ ვერ მოასწრო _ ოთახში თემო და ეკა შემოიჭრნენ.
_ შენ რატომ აღარ თამაშობ ჩვენთან, ა? _ დოინჯი შემოიყარა ეკამ და მოჩვენებითი გაბრაზებით ფეხები იატაკზე დააბაკუნა, _ სულ ვეღარ გხედავთ მე და თემო!
_ მაპატიე, საყვარელო, _ ქალმა ბავშვი გულზე მიიკრა, _ ახლა ძალიან დაკავებული ვარ, ანდრია ძიას ვეხმარები საქმეებში.
_ აბა, ადრე რომ არ ეხმარებოდი? _ ტუჩები გაბუშტა ბავშვმა.
_ მოდი, ასე ვქნათ. შაბათს ვითამაშოთ, კარგი? თუ კარგი ამინდი იქნება, წავიდეთ სადმე და გავისეირნოთ.
_ მე კიდევ საჩუქარი მოგიტანე, დეიდა კატია, _ წამოიძახა თემომ, ხელი სტაცა ქალს და ხელისგულში პატარა ოქროსფერი ლიფსიტა ჩაუდო.
_ თემო! _ იყვირა კატიამ და შეძრწუნებული წამოხტა, _ საიდან მოიტანე ეს თევზი? უი, ცოცხალია. სასწრაფად ჩავაგდოთ წყალში, იქნებ გადარჩეს. _ ამ სიტყვებით ანდრიას საწერ მაგიდასთან მიირბინა, ლარნაკიდან ყვავილები ამოიღო და თევზი შიგ ჩაუშვა. ლიფსიტა მაშინვე შეირხა და ცურვა დაიწყო.
_ აუზიდან ამოიყვანა, _ ჩაუშვა ეკამ, _ ვუთხარი, არ შეიძლება-მეთქი, მაგრამ არ დამიჯერა.
_ ჰო, არ შეიძლება. ეგრე ხომ მოკვდება? _ დამოძღვრა კატიამ, _ თევზი უწყლოდ, აბა, როგორ იცოცხლებს?
თემომ ტუჩები დაბრიცა, საცაა, ატირდებოდა.
_ მე მინდოდა, საჩუქარი გამეკეთებინა შენთვის, _ ძლივს გასაგონად ჩაიჩურჩულა და თავი ჩახარა.
კატიამ ბავშვს თავზე ხელი გადაუსვა, მკერდზე მიიხუტა და მიეფერა.
_ ახლა კი წავიდეთ და ეს პაწაწუნა ისევ აუზში ჩავაბრუნოთ, ხომ? _ მხიარულად შესძახა, ცალი ხელი თემოს ჩაავლო, მეორეში ლარნაკი დაიჭირა და კარისკენ გაემართა.
ეკაც ჭყლოპინით გაეკიდა უკან. დიანამ ღიმილიანი მზერა გააყოლა მიმავალთ და ბუკლეტებს მიუბრუნდა.
როცა თევზი აუზში ჩაუშვეს, სამივენი იქვე ჩამოსხდნენ და კატიამ თევზებზე ჩამოაგდო ლაპარაკი. თემო და ეკა გასუსულები უსმენდნენ. შემდეგ თემომ ბურთი მოიტანა და ქალმა მათთან ერთად გადაწყვიტა თამაში. მოულოდნელად თემომ ბურთი მოიქნია და ისე შორს გადააგდო, რომ ბუჩქებში ჩაიკარგა. სწორედ ამ დროს ბუჩქებიდან ვიღაც ბურთთან ერთად გამოჩნდა და გაღიმებული მათკენ გამოემართა. ეს ანდრია იყო.
_ კიდევ ერთი ასეთი დარტყმა და საქართველოს ნაკრების ფეხბურთელი გახდები! _ უთხრა თემოს და ბურთი დაუბრუნა.
ბავშვები ახლა ბიძას მივარდნენ ყვირილით, გვეთამაშეო. მალე ოთხივემ ერთად გააგრძელა თამაში, ოღონდ ამჯერად _ ხელბურთის. კატიას იმდენად ძაბავდა ანდრიას იქ ყოფნა, რომ ვეღარ თამაშობდა, ბურთი სულ ხელიდან უვარდებოდა. თუმცა ანდრიას ამისთვის სულაც არ მიუქცევია ყურადღება. როცა მიხვდა, რომ კატია ვერ თამაშობდა, ბურთი მიწაზე გააგორა და ბავშვებთან ერთად ფეხბურთი გააჩაღა.
ალბათ კიდევ დიდხანს გააგრძელებდნენ თამაშს, ბავშვებისთვის ბეტის რომ არ დაეძახა.
_ ვახშმის დროა, ამოდიიით! _ დედა შვილებს აივნიდან ხელს უქნევდა.
თემო და ეკა უკმაყოფილო შეძახილებით დედისკენ გაიქცნენ. დაღლილი ანდრია კი აუზის კიდეზე ჩამოჯდა და გაოფლილი შუბლი ხელის ზურგით შეიწმინდა.
_ სიქა გამაცალეს ამ მამაძაღლებმა, _ სიცილით თქვა, _ საერთოდ არ ვარ ფორმაში. კიდევ ცოტა ხანიც და ეს კაბინეტური საქმიანობა მთლად მომიღებს ბოლოს. პაჭიკოს გარმონივით დავიშლები.
_ პაჭიკო ვინაა? _ კატია ცნობისმოყვარე მზერით მიაჩერდა.
ანდრიამ სიცილი ვერი შეიკავა.
_ გამოთქმაა ასეთი, რაც ნიშნავს, რომ არასპორტული გავხდები.
_ ოჰ, ნუ გეშინია, შენ ეს არ გემუქრება, _ გაამხნევა ქალმა და მამაკაცს გვერდით მიუჯდა, მაგრამ მისი სიახლოვე იგრძნო თუ არა, მაშინვე გვერდულად შებრუნდა და აუზს ჩააშტერდა, სადაც პატარა წითელი თევზები დაცურავდნენ.
ანდრიამაც იგრძნო მისი სიახლოვე და ქალს დაჟინებული მზერა მიაპყრო. როგორ შეიცვალა ამ დროის განმავლობაში. სულაც არ ჰგავს იმ საცოდავ ემიგრანტს, ორიოდე თვის წინ უკრაინიდან რომ ჩამოვიდა. იგი კვლავ იმ ულამაზეს გოგოდ იქცა, ცხრა წლის წინ რომ გაიცნო და ცოლად მოიყვანა _ მის გვერდით მომხიბვლელი, ჰაეროვანი, მსუბუქად გარუჯული გოგონა იჯდა საოცრად მომნუსხველი იისფერი თვალებით. მამაკაცი ტკბებოდა მისი სახის ოვალით, სწორი ცხვირით, ბავშვურად ოდნავ გახსნილი ტუჩებით. რა დაავიწყებდა ამ ტუჩების კოცნას…
_ მე შენ მთელი ცხოვრება მეყვარები, _ გაახსენდა ანდრიას მისი სიტყვები, როცა პირველად აკოცა. ისიც ახსოვს, საღამო ხანი იყო და იმ დღეს კატიას იისფერი კაბა ეცვა.
უყურებდა თავის ცოლს და მოულოდნელად ისევ აიტანა სურვილმა, სწორედ ისე მოხვეოდა ქალს და მიეკრა მკერდზე, როგორც წლების წინ, როცა სიყვარულს უხსნიდა. სურვილს რომ მორეოდა, წამწამები რამდენჯერმე დაახამხამა და წელში გასწორდა. რა ემართება? რატომ მოსდის თავში ასეთი აზრები? როგორ შეიძლება სხვა ქალი სურდეს, როცა საცოლე ჰყავს? მაგრამ ამისთვის შეიძლებოდა მეორე მხრიდანაც შეეხედა _ როგორ შეეძლო სხვა ქალზე დანიშნულიყო, როცა კანონიერი ცოლი უკვე ჰყავდა და მისი დაუფლების სურვილი ძველებურად კლავდა?
მხრები მძლავრად შეათამაშა, რომ აბეზარი ფიქრები მოეშორებინა. როგორმე უნდა მოთოკოს ნერვები, თორემ შარი არ ასცდება. ბოლო დროს ბევრს მუშაობს, ცოტა უნდა დაასვენოს გონება, რათა არჩევნებამდე მშვიდად მიაღწიოს.
_ იცი? პირველად მოხდა, მე და შენ მარტო დარჩენილებმა რომ არ ვიჩხუბეთ. _ ხმადაბლა წარმოთქვა.
_ ეს იმიტომ, რომ მოჩვენებითი სიმშვიდის ხელოვნებას დავეუფლე, _ თავშეკავებულად მიუგო კატიამ.
_ არასდროს ეცადო ჩემთან მოჩვენებითობის გამოყენებას. მე შენში ყოველთვის ბავშვური გულწრფელობა მომწონდა.
_ ახლა ამის საჭიროებას ვერ ვხედავ. _ კატიამ განზე გაიხედა, _ იცი რა მინდა გკითხო? _ საუბარი მსწრაფლ სხვა თემაზე გადაიტანა, _ აქ ოქროს ნივთების გაყიდვა სად შეიძლება?
_ რა ნივთების?
_ მამაჩემის დანატოვარი ოქროს პორტსიგარი და დედაჩემის ორი ბეჭედი მაქვს, რაშიც წესით, კარგად უნდა გადამიხადონ. როცა არჩევნები დამთავრდება, წასასვლელად ფული დამჭირდება.
_ ჩვენ ხომ უკვე ვილაპარაკეთ ამაზე, კატი? ფულის საჭიროების წინაშე შენ არ დადგები. მე არაფერს დაგაკლებ. ეგენი კი სახსოვრად შეინახე, კარგი? შენზე მე ვიზრუნებ.
_ მე შენგან არაფერი მინდა. _ მტკიცედ განუცხადა ქალმა, _ სამსახურს როგორმე ვიშოვი და თავად ვიზრუნებ ჩემს თავზე. რაც შეიძლება სწრაფად უნდა დაგივიწყო, როგორც კი შენს სახლს დავტოვებ.
ანდრია გაფითრდა.
_ არ მეგონა, თუ ისევ გეზიზღებოდი. ბოლო დღეებში მეჩვენებოდა, თითქოს რაღაცნაირად დავმეგობრდით.
_ მე და შენ მეგობრები ვერასდროს გავხდებით! _ ლამის იყვირა, _ შესაძლებელი რომ იყოს, ამნეზიასაც დავიმართებდი, რომ შენგან სამუდამოდ გავთავისუფლებულიყავი, შენთან დაკავშირებული წარსულისგან, თითქოს არც არასდროს ყოფილხარ ჩემს ცხოვრებაში. რომელ მეგობრობაზეა საუბარი? _ მიახალა მამაკაცს, ფეხზე წამოხტა და ბაღის ბილიკი ჩქარი ნაბიჯებით გადაიარა…
ლამის სირბილით მიმავალ კატიას ანდრია მანამ გაჰყურებდა, სანამ იგი თვალს არ მიეფარა. თვითონ კი სრულიად საპირისპირო მიმართულებით, ბაღის ბოლოსკენ წავიდა, იმდენად დაუფიქრებლად, რომ ვერც ხედავდა, საითკენ აიღო გეზი.
ადრე კატია არასდროს იკადრებდა, მისთვის ეყვირა. იგი უკვე აღარ იყო ის მიამიტი გოგო, რომელზეც დაქორწინდა. მთელი ძალისხმევით ცდილობდა, გონებაში აღედგინა მისი წარსულის ხატება, მაგრამ დღევანდელი კატია ამის საშუალებას არ აძლევდა. როგორც უნდა ეცადა, ეს ორი სახე ცალ-ცალკე წარმოედგინა, არ გამოსდიოდა _ თითქოს ძველი კატია ხელიდან უსხლტებოდა. ასე ებრძოდა ფიქრებს, მანამ გაოცებული არ მიხვდა, რომ ის, _ ძველი და ეს, _ ახალი _ ერთი და იგივე სახე იყო.
როცა ამ დასკვნამდე მივიდა, მისთვის სრულიად ნათელი გახდა, რომ ცოლი უწინდებურად უყვარდა. ის გრძნობა, რომლითაც გოგონა ცხრა წლის წინ აღავსებდა, ოდნავადაც არ შეცვლილიყო.
ამ აზრმა თავზარი დასცა. ამწუთას სულ სხვა თვალით შეხედა მოვლენებს. უკან მოტოვებულმა ცარიელმა წლებმა მხოლოდ მიაძინეს სიყვარული, მერე კი ცხოვრება ისე წავიდა, თვითონვე ცდილობდა, როგორმე დაევიწყებინა იგი. ეს მოახერხა, მაგრამ გრძნობების ბოლომდე ჩაკვლა არ გამოუვიდა. როცა ქალი აქ ჩამოვიდა, მკაცრად აუკრძალა თავის თავს მასზე ფიქრი, ჩააგონა, რომ აღარ უყვარდა და გადაწყვიტა, ისე შეეხედა მისთვის, როგორც უცხო ადამიანისთვის.
მაგრამ რაც დრო გადიოდა, მით უფრო ეგებოდა გონს და იმ კედელმა, რომელიც პირად ცხოვრებას თავად შემოავლო, ნელ-ნელა ჩამოშლა დაიწყო. სანამ ამას გაიაზრებდა, კატიას მხოლოდ ისე უყურებდა, როგორც ლამაზ ქალს, რომელიც ოდესღაც თავბრუს ახვევდა. იმასაც მიხვდა, რომ დღევანდელი კატია თავისი მტკიცე ხასიათით, თამამი სულითა და შეუპოვრობით მისთვის კიდევ უფრო მიმზიდველი ხდებოდა. თავს კი ჩააგონა, აღარ მიყვარსო, მაგრამ თვალი მაინც მისკენ გაურბოდა, ყოველი შეხვედრისას გული უცნაურად აუბორგდებოდა და აზრზე ვერ მოდიოდა, რა ემართებოდა. მხოლოდ ახლა, როცა ძალზე გვიან იყო, ყველაფერი გააცნობიერა.
მაგრამ იქნებ არც არის გვიან? იქნებ დრო კიდევ აქვს? ანდრიამ ქვას ფეხი გაჰკრა და უკან გამობრუნდა. როგორმე უნდა დაელაპარაკოს და სიმართლე უთხრას, მაგრამ სანამ ამას გააკეთებს, დიკას დაელაპარაკება. სულაც არ ჰქონდა იმის ილუზია, რომ დიანა შეწუხდებოდა, გული ეტკინებოდა და ისტერიკებს მოუწყობდა, თუკი გაიგებდა, რომ ანდრია ცოლად აღარ შეირთავდა, მაგრამ მორალურად მართალი რომ ყოფილიყო, მისთვის სიმართლე უნდა ეთქვა. მხოლოდ ამის შემდეგ შეეძლო კატიასთვის ეთქვა, ისევ ისე მიყვარხარო.
ამ აზრმა ოდნავ კი დაამშვიდა, მაგრამ ბოლომდე მაინც ვერ დააკმაყოფილა. დანაშაულის გრძნობა არ აძლევდა უფლებას, სიხარული დაუფლებოდა. დანაშაული კი, იცოცხლე, ჰქონდა _ იგი სასტიკად მოექცა თავის კატის, ხელი ჰკრა და უმწეოდ მდგომარეობაში მიატოვა, რამაც ყველაზე საშინელი რეაქცია გამოიწვია _ კატიას ქმარი შესძულდა. არადა, როგორ უყვარდა. ეს მაშინაც კი ეტყობოდა, აქ რომ ჩამოვიდა. ესე იგი, შეიძლება იმედი იქონიოს, რომ ის სიყვარული ჯერ არ ჩამკვდარა? შეეცადა, გაეანალიზებინა მისი ქცევა ბოლო პერიოდში, მაგრამ სანუგეშო ვერაფერი იპოვა. ქალი უკიდურესად გაუცხოებული ჩანდა, თითქოს გადაულახავი ბარიერი აღმართა, რათა მისგან თავი დაეცვა. ანდრიამ არ იცოდა, როგორ დაენგრია ეს ბარიერი, საიდან დაეწყო. ახლავე ხომ არ უთხრას, რომ უყვარს? მაგრამ ვაითუ იფიქროს, ახლა ჩემი მხარდაჭერა სჭირდება და იმიტომ მეუბნებაო? კატია ჭკვიანია, იგი ალბათ ხვდება, რომ მას დიანა არ უყვარს, მაგარმ შეიძლება იფიქროს, რომ მისი ცოლად აღიარება მხოლოდ საარჩევნო პერიოდში სჭირდება, მერე კი ყველაფერი დამთავრდება. გული უგრძნობდა, უდიდესი ძალისხმევა და დრო დასჭირდებოდა, კატია თავის სიმართლეში დაერწმუნებინა და მის თვალში ნდობა აღედგინა.
_ ნებისმიერი წინააღმდეგობის მიუხედავად, ყველაფერს გავაკეთებ შენს დასაბრუნებლად, კატი! _ ხმამაღლა წარმოთქვა და ნაბიჯს აუჩქარა.
შინ კარგა გვარიანად შემსუბუქებული დაბრუნდა, მაგრამ სანამ საძინებელში ავიდოდა, მიხვდა, რომ ძალა მთლიანად გამოლეოდა და საწოლზე მიესვენა. ახლა რომ შეეძლოს მასთან შესვლა და ყველაფრის თქმა!.. მაგრამ შიში, რომ ცოლი ხელს ჰკრავდა, წამოდგომის უფლებას არ აძლევდა. ამის გამო თავს იკავებდა. არა, ვერ მიიღო სწორი გადაწყვეტილება. ძალზე ფრთხილად უნდა იმოქმედოს, რომ საბოლოოდ არ გააფუჭოს ყველაფერი.
ვახშამზე დააგვიანა. როცა სასადილო ოთახში შევიდა, იქ კატია და დედამისი დახვდნენ.
_ დაგაგვიანდა, _ უსაყვედურა ნიტამ.
_ მერე რა?
_ რა თავაზიანი პასუხია. შენ თვითონ ვერ იტან, როცა სუფრასთან ვინმე იგვიანებს.
_ ესე იგი, უნდა შევეშვა ასეთ პედანტობას.
_ არჩევნების შემდეგ მოგიწევს, კიდევ უფრო პუნქტუალური გახდე, სხვანაირად საქმეებს თავს ვერ მოაბამ.
_ ჯერ ის არის საკითხავი, მოვიგებ თუ არა ამ არჩევნებს, _ უხეშად მიუგო დედას.
_ რა თქმა უნდა, მოიგებ. ცუდია, რომ შენ ვერაფერი გამოუძებნე მაგ ბიჭს სასკანდალო, თორემ ნახავდა სეირს. ოხ, რა კარგი იქნებოდა, ისიც რომ გამწარებულიყო.
_ მას ცუდი არასდროს არაფერი გაუკეთებია, _ შეაწყვეტინა ანდრიამ, _ და რომც გაეკეთებინა, წინასაარჩევნო აგიტაციისთვის არ შევეცდებოდის მის გამოყენებას.
_ ნუ, არ ვიცი, არ ვიცი… რატომაც არა? მის ხალხს ხომ არ შერცხვა შენი სახელის ლაფში ამოსვრის!
_ ეგ რობის ბრალი არაა. ის არასდროს ისარგებლებდა ბინძური მეთოდებით, ბავშვობიდან ვიცნობ. და არც მე დავაპირებდი ამას, რომც გამეგო რამე!
კატია სასიამოვნოდ გაკვირვებული დარჩა. მან ანდრიას მზერა დაიჭირა და ისე თბილად გაუღიმა, როგორიც მამაკაცს წლებია, არ ღირსებია. პასუხად მანაც შეჰღიმა, მაგრამ თვალები კვლავ სევდიანი დარჩა, რამაც კატია შეაფიქრიანა.
<div> <div class="gtx-trans-icon"></div>
</div>
<div> <div class="gtx-trans-icon"></div>
</div>