რამაზი თემქაზე ცხოვრობდა, კერძო დასახლებაში, სამსართულიან სახლში. მას აქ ყველაფერი ჰქონდა, რაც შეიძლება ადამიანმა ინატროს. ერთი კაცისთვის ბევრიც კი იყო ამხელა სახლი, მაგრამ მას შეეძლო თავისი თავისთვის ამხელა ფუფუნების უფლება მიეცა. ოცდაექვსი წლის განმავლობაში იმდენი დააგროვა, რომ არა მხოლოდ თვითონ, არამედ მისი შვილებიც უზრუნველად ცხოვრობდნენ. გარდა ამისა, გარდაცვლილ ცოლთან ერთად სწორედ აქ გაატარა საუკუთესო წლები და ამ სახლთან განშორება ამიტომაც არ სურდა, თორემ თბილისის ცენტრში ბინის შეძენა მისთვის პრობლემას არ წარმოადგენდა.
იონამ ლელი გააფრთხილა, შაბათისთვის სიურპრიზს გიმზადებ და არაფერი დაგეგმოო. შუადღეს კი, როცა მანქანით ქალის ნაქირავებ ბინას უახლოვდებოდა, სინანულმა შეიპყრო, რომ ლელი საქმის კურსში არ ჩააყენა. უნდა ეთქვა მისთვის, მამამისის გასაცნობად რომ მიჰყავდა. იქნებ იუხერხულოს ლელიმ და ეწყინოს, რატომ ადრე არ მითხარიო? იქნებ იგი სულაც არ არის ამისთვის მზად? სამამათილოს გაცნობა ხომ ყოველდღე არ ხდება? ისე, მაშოს ბრალია. ეს მან ურჩია, წინასწარ არაფერი უთხრა, არ ინერვიულოსო. მიუხედავად ამისა, ახლა ეჭვი ეპარებოდა, რომ სწორად მოიქცა.
იონამ მანქანა ტროტუართან მიაჩერა და უკანა კარი გამოაღო, სადაც შავ-წითელი ვარდების თაიგული იდო. მესამე სართულზე კიბით ავიდა და კარზე მიმაგრებული ზარის ღილაკს თითი ორჯერ მიაჭირა. წამიც არ გასულა, რომ კარი გაიღო.
_ რა იყო, ჩასაფრებული მელოდი? _ გაეცინა იონას და ბუკეტი გაუწოდა, _ ეს შენ.
ლელიმ მადლობა გადაუხადა და თაიგული დაყნოსა.
_ აუ, როგორი სურნელოვანი ვარდებია, გავგიჟდი! _ შესძახა თვალებგაბრწყინებულმა და მამაკაცი შინ შეიპატიჟა.
იონა აქ პირველად იყო. მოეწონა ბინა, სიკოხტავე და სიმყუდროვე სუფევდა ირგვლივ, მაგრამ იგი ლელის ამ ბინაში დიდხანს დატოვებას არ აპირებდა.
_ იო, სანამ გავემზადები, აი, ამ ვაზაში წყალი ჩაასხი და შიგ ჩადე ვარდები, კარგი? _ მორცხვი ღიმილით სთხოვა გოგონამ.
_ ვა, რა ლამაზი რამეა, _ ლარნაკი შემფასებლური მზერით შეათვალიერა იონამ.
_ ჩინურია, მაგრამ ეტყობა, კარგი ნაკეთობაა. ხომ იცი, ჩინელები ჭურჭლის წარმოებას ძალიან ფაქიზად უდგებიან.
_ ფაქიზად იმ შემთხვევაში უდგებიან, თუკი განვითარებულ ევროპულ ქვეყნებში გააქვთ პროდუქცია, თორემ გადი აბა, ჩვენს ბაზარზე ან ჩინურ მაღაზიებში და ნახავ, რა ხარისხისაც იყიდება. შენია?
_ არა, ჩემი «ხაზეიკისაა». ეტყობა, თვითონ ჩამოიტანა იქიდან ან ჩამოუტანეს. _ გამოსძახა ლელიმ ლოჯიიდან, სადაც სარკის წინ იდგა და თვალებს იხატავდა.
_ ქეთი როგორ გყავს?
_ კარგადაა, წეღან ველაპარაკე.
_ ის შენი ყველაზე ახლო მეგობარია? _ დაინტერესდა იონა.
_ ერთადერთი ახლო მეგობარი, _ დაუდასტურა ლელიმ.
იონამ ვარდები ვაზაში ჩააწყო და კამოდზე შემოდო. ამასობაში ლელიც შემოვიდა და ვარდებს სათითაოდ დაუწყო გაცალკევება. სანამ ქალი საქმით იყო გართული, მამაკაცს დრო არ დაუკარგავს. ლელის თმა გადაუწია და ნაზად დაუწყო კოცნა კისერზე, ყვრიმალზე, ყურის ბიბილოზე. ლელი წამით გაირინდა, მერე კი ნელა შემობრუნდა და თვალებდახუჭულმა იონას ხელები მხრებზე შემოაწყო.
_ სად მივდივართ, იო? _ შეეკითხა ლელი, როგორც კი მანქანაში ჩასხდნენ, _ რატომ მთხოვე საღამოს კაბის ჩაცმა, რომელიმე ოფიციალური სადილი გველის, თუ?
_ ჯერ რესტორანში მივდივართ. ფრანგული სამზარეულოს საწინააღმდეგო ხომ არაფერი გაქვს? ქართველ ქალებს, როგორც ვიცი, საფრანგეთი ძალიან უყვართ. პარიზი ჩემი მეორე სამშობლოა, _ ხმა დაიწვრილა მამაკაცმა და ქალებს გამოაჯავრა, _ ასე იცით ხოლმე თქმა.
ლელის სიცილი აუტყდა.
_ არ ვიცი, პარიზში არასდროს ვყოფილვარ.
_ გგონია, ვინც ამას ამბობს, ყველა ნამყოფია პარიზში? მგონი, ბევრმა ისიც არ იცის, პარიზი საფრანგეთის დედაქალაქია თუ ბრაზილიის, _ იონასაც გაეცინა.
_ პარიზის რა მოგახსენო, მაგრამ აი, რომსა და ვენეციას კი სიამოვნებით ვნახავდი, _ მეოცნებე ხმით ჩაილაპარაკა ლელიმ.
_ ჰოდა, ვნახავთ კიდევაც, _ გვერდულად გამოხედა იონამ, _ თანაც სიამოვნებით.
_ იტალიელები ძალიან მომწონს, განსაკუთრებით მამაკაცები, _ თქვა ლელიმ, _ ახალგაზრდები და ტემპერამენტიანები, _ ეშმაკურად დაამატა.
_ ვინაიდან და რადგანაც ქართველი და იტალიელი მამაკაცები ტემპერამენტით და კიდევ ბევრი სხვა რამით ძალიან ჰგვანან ერთმანეთს, უნდა ვივარაუდოთ, რომ რაღაცით მეც ვარ მათი მონათესავე. ასე რომ, ახალგაზრდა და სიმპათიური, ტემპერამენტით სავსე თითქმის იტალიელი იო მზადაა, ახალგაზრდა და ლამაზი ქართველი ლელის სიყვარულის მისაღებად, დღისითაც და ღამითაც.
_ ეშმაკო! _ აკისკისდა ლელი და მხარზე ნაზად დაჰკრა ხელი. _ და სიურპრიზი? შენ რომ სიუპრიზს შემპირდი?
_ მალე იქნება. თუ გითხარი, რაღა სიუპრიზი გამოვიდა?
რესტორანი იმაზე ფეშენებელური აღმოჩნდა, ვიდრე ლელი ელოდა. თვალებგაფართოებული ათვალიერებდა უზარმაზარ დარბაზს.
_ ასეთ რესტორანში არასდროს ვყოფილვარ, _ აღიარა ლელიმ. _ ვშიშობ, თავს უხერხულად ვიგრძნობ. ძალიან ფოი-ფოი ხალხი გველოდება?
_ ნუ გეშინია, მეც იშვიათად დავდივარ ასეთ ადგილებში. _ იონამ ხელი მხარზე გადახვია, _ უბრალოდ, დღეს მომინდა, რაღაც განსაკუთრებული გამეკეთებინა შენთვის. დედაჩემს უყვარდა აქ მოსვლა. ეს რესტორანი ხომ სასტუმროს ეკუთვნის და მამა თურმე ორი-სამი დღით ნომერს ქირაობდა დედასთვის, რათა განმარტოებულიყვნენ. ჰოდა, სადილობაც აქ უწევდათ. ამიტომ, ცოტა არ იყოს, ჩემთვის სიმბოლურიც კი არის შენი აქ მოყვანა.
_ გასაგებია, _ დაიძაბა ლელი, მაგრამ არ შეიმჩნია.
აღმოჩნდა, რომ იონას მაგიდა ადრევე დაეჯავშნა. ოფიციანტმა როგორც კი დაინახა იგი, მაშინვე წინ წარუძღვა და ფანჯარასთან მდგომ მაგიდასთან გაჩერდა, რომელზეც მუყაოს სამკუთხა ქაღალდი იდო წარწერით _ «დაკავებულია».
მაშინვე მეორე ოფიციანტი მოუახლოვდა წყვილს და ორი მენიუ დადო მაგიდაზე. იონამ ერთი ლელის გაუწოდა. ლელიმ თვალი გადაავლო საჭმელ-სასმლის სია-პრეისკურანტს და მალევე დახურა.
_ არ ვიცი, რა შევუკვეთო. აქ ისეთი უცნაური დასახელებებია, წარმოდგენა არ მაქვს, რა რა არის. შეგიძლია, ჯერ მხოლოდ რომელიმე სალათა შეუკვეთო ჩემთვის? დიდად არ მშია.
_ კარგი, სალათით დავიწყოთ. _ დაეთანხმა მამაკაცი, _ სასმელი?
_ რომელიმე მინერალური.
_ ეგ რა სასმელია? ცოტა არ შევთვრეთ?
_ გინდა, დამათრო?
_ არა, უბრალოდ, მინდა, რაღაც მნიშვნელოვანი გაცნობო.
_ ოოო, როგორ დამაინტრიგე. და სადღა არიან შენი სტუმრები?
_ ვინ სტუმრები?
_ მე რა ვიცი, მეგონა, რამე საერთო საღამოზე აღმოვჩნდებოდი.
_ როცა შენთან მინდა განმარტოება, სხვების მოპატიჟება რა საჭიროა? გეგონა, ოფიციალურ წვეულებაზე მომყავდი? ჩაგივარდა კოვზი ნაცარში, პატარავ. აქ მხოლოდ მე და შენ ვართ. მე და შენ, მეტი არავინ.
სალათები მოიტანეს და იონამ ჭიქებში შავი ღვინო ჩამოასხა. წყვილმა ერთმანეთს მიუჭახუნა, ჩვენს შეხვედრას გაუმარჯოსო და დალიეს. უფრო სწორად, იონამ დალია, ლელიმ კი მხოლოდ ოდნავ მოსვა. მერე მამაკაცმა პიჯაკის გულისჯიბეში ჩაიყო ხელი და იქიდან წითელი ფერის ხავერდის პაწაწინა კოლოფი ამოაძვრინა. მამაკაცმა კოლოფი მაგიდაზე დადო და ლელის შეხედა.
ქალს გულმა რეჩხი უყო. იგრძნო, როგორ აღელდა. არანაკლებ ღელავდა იონა. მსგავსი რამ პირველად ხდებოდა მის ცხოვრებაში. ცოლობა არასდროს არც ერთი ქალისთვის არ უთხოვია. რამდენს იცინებს, ახლა ლელიმ რომ უარი უთხრას. ყველაფერია მოსალოდნელი. შეიძლება მას ჯერ არ უნდა გათხოვება, ან, უბრალოდ, როგორც ქალებმა იციან, იტყვის, ამისთვის მზად არ ვარო. თუმცა ეგ ნაკლებმოსალოდნელია. როდის იყო, ქართველი ქალი გათხოვებაზე უარს ამბობდა. მით უფრო, თუკი შეყვარებულია.
კოლოფში ბრილიანტისთვლიანი ბეჭედი იდო. ეს ბეჭედი მაშომ შეარჩევინა ძმას, ლელის ამის მსგავსი ბრილიანტის ბროში აქვს და ორივეს ერთად კარგად მოიხდენსო. იონამაც დაუჯერა დას და იყიდა. მართლაც იყო მსგავსება ბროშსა და ბეჭედს შორის _ ორივეს ცრემლის ფორმა ჰქონდა.
და აი, ახლა, სანამ მამას გააცნობს ლელის, ცოლობას სთხოვს და ბეჭედსაც აჩუქებს. ვნახოთ, როგორი იქნება მისი საყვარელი ქალის რეაქცია.
ლელი კოლოფს თვალს არ აშორებდა. ცალი ხელით ნერვიულად ჭმუჭნიდა ნაჭრის ხელსახოცს, მეორე კი გაუნძრევლად ედო მაგიდაზე. იონამ თავისი ხელისგულით ერთიანად დაფარა გოგონას მეორე ხელი და ხმადაბლა უთხრა:
_ შემომხედე.
ლელიმ თვალები ასწია.
_ მე მინდა, _ ოდნავ მოუჭირა ხელი მამაკაცმა მის ხელს, _ შენ ჩემი ცოლი გახდე.
ლელი ისედაც ცვილის ქანდაკებასავით გაქვავებული იჯდა. ახლა კი იმდენად უძლური გახდა, თითქოს მართლა ცვილის იყო და ჩამოიღვენთა. ნელ-ნელა დაპატარავდა და მოკუნტულმა მხრები ჩამოყარა. რამდენიმე წუთის განმავლობაში ხმა ვერ ამოიღო, ენა წაერთვა. მერე ოდნავ ჩაახველა, მამაკაცს მზერა აარიდა და ლამის ჩურჩულით ამოთქვა:
_ იო… ნუთუ მართლა გინდა ეს? შენ ხომ წესიერად არც მიცნობ. თანაც… მე არც მდიდარი ვარ და არც ცნობილი ადამიანების წრიდან გამოსული… და, საერთოდ…
_ და საერთოდ… _ გააგრძელა იონამ და წინადადების დამთავრების საშუალება არ მისცა, _ შენ ჩემი ხარ, ჩემი საყვარელი ქალი, მე მიყვარხარ და სხვა ვიღაც, როგორი წრიდანაც უნდა იყოს, არ მჭირდება. თუ შენც გიყვარვარ, მინდა შენგან მხოლოდ ერთი სიტყვა მოვისმინო _ «ჰო».
იონამ შეამჩნია, რომ ლელის მეორე ხელი ლამის ჩააფრინდა ხელსახოცს, თვალებში კი ცრემლი გაუკრთა.
_ ოჰ, იო… ძალიან, ძალიან მინდა, შენი ცოლი მერქვას…
_ «უხერხულია, შენ გერქვას ცოლი»… _ პოეტური პათოსით წამოიწყო იონამ და ჩვეულებრივი ტონით დაამთავრა, _ მაგრამ სხვანაირად არაფერი გამოვა, _ ამ სიტყვებით მამაკაცმა კოლოფს თავი ახადა, ბეჭედი ამოიღო და ქალს მარჯვენა ხელის არათითზე ჩამოაცვა.
შემდეგ მის ორივე ხელს დასწვდა, ქალს თვალებში ჩახედა და იდუმალი ხმით წარმოთქვა:
_ მე შენ ყოველთვის მეყვარები. მინდა, ეს იცოდე.
თვითონ დანამდვილებით იცოდა, რომ ასე იქნებოდა.
რვა საათი იქნებოდა, რესტორანი რომ დატოვეს. იონას თითქოს სული გაუთბო ლელის თანხმობამ. გრძნობდა, რაღაცით იყო სავსე და ეს რაღაცა მხოლოდ ერთი კომპონენტისგან არ შედგებოდა. ეს რაღაცა, სიხარულის გარდა, სიყვარულს შეიცავდა, სითბოს, კმაყოფილებას, ხოლო მთლიანად კი ბედნიერებას ქმნიდა. ჰო, ის ბედნიერი იყო და მის ბედნიერებას კიდევ უფრო აორკეცებდა ლელის დამფრთხალი, მაგრამ აგზნებული მზერა, რაც მოწმობდა, რომ ქალი სიხარულისა და მოულოდნელობისგან მეცხრე ცაზე დაფრინავდა.
იონა მანქანაში ჩაჯდა და ლელის გახედა. აი, გვერდით უზის საყვარელი ქალი, თითქმის ცოლი, მას აქვს სახლი, აქვს ფული, ისინი ახალგაზრდები და ჯანმრთელები არიან _ ბედნიერება ეს არის და ამ ბედნიერებას საზღვრები არა აქვს. ახლო მომავალში კი მოუწევს ცოტა გარჯა, რასაც ქორწილის წინა სამზადისი გამოიწვევს, მაგრამ იგი ამისთვის მზადაა და წამითაც არ შეუშინდება, რადგან ეს სასიამოვნო გარჯაა. ის აუცილებლად გაითვალისწინებს მომავალი ცერემონიისთვის ორი ქალის გემოვნებას _ ლელის და მაშოსი. უხარია იონას, რომ ქალები დამეგობრდნენ, უხარია, რომ კარგად უგებენ ერთმანეთს და ზოგიერთი რძალ-მულივით ომს არ გააჩაღებენ. მოსწონს, რომ ქალებმა ასე ადვილად გამონახეს საერთო ენა, რომ მაშოს უყვარს ლელი და წამითაც არ შეწინააღმდეგებია ძმას, როცა მათი სიყვარულის ამბავი გაიგო.
ერთი სიტყვით, იონას ცხოვრება გეგმის მიხედვით მიდიოდა. ყოველთვის იღბლიანი იყო და არც ახლა უმტყუნა ბედმა. ახლა ისეთ ხასიათზეა, შეიძლება საკუთარი თავისაც კი შეშურდეს. ამის გაფიქრებაზე ღიმილი გამოესახა სახეზე.
ლელი მისკენ არ იყურებოდა, ამიტომ მამაკაცის ღიმილი არ შეუნიშნავს. ათი წუთის შემდეგ იონამ აუწყა საცოლეს, რომ მისთვის მამა უნდა გაეცნო და ახლა სწორედ მასთნ მიდიოდნენ. ლელი შესამჩნევად ანერვიულდა, თუმცა არაფერი უთქვამს, ისევ ისე ჩუმად იჯდა და სიმშვიდის შენარჩუნებას ცდილობდა. «როგორც ჩანს, მორალურად ემზადება», _ გაიფიქრა მამაკაცმა.
იონამ ხელი მუხლზე დაადო.
_ ნუ განიცდი ასე. მე ძალიან მაგარი მამა მყავს და ძალიან თანამედროვე. თუმცა, რას გიხსნი, შენ ხომ იცნობ მას.
_ ვიცნობ? _ ლელიმ გაოცებისგან წარბები აზიდა, _ საიდან ვიცნობ?
_ პრეზენტაციიდან.
_ მართლა? არ ვიცი. ვინ არის მამაშენი?
_ რამაზი გახსოვს?
_ ნიშნიანიძე? _ ლელის გულმა ცემა შეწყვიტა.
_ ჰო. რამაზი მამაჩემია.
_ მაგრამ… ეგ როგორ? შენ ხომ ნემსაძე ხარ, ის კი…
_ მე დედის გვარზე ვარ, ესაა და ეს. გრძელი ისტორიაა, ოდესმე მოგიყვები.
ლელის ნირი წაუხდა. ეს რა ესმის? ნუთუ იონა სინამდვილეში ნიშნიანიძეა? ეგ როგორ შეიძლება? თვითონაც ხომ წესით და რიგით ნიშნიანიძეა. მერე რა, რომ მამის გვარზე არაა, მასაც დედის გვარი აქვს. რა უცნაურია, არც მაშო და არც იონა მამის გვარს არ ატარებენ. ლელიც დედის გვარზეა. ეს რა უცნაური ნასკვი გაჩნდა მის ცხოვრებაში? ღმერთო, რა საშინელებაა, ნუთუ მოგვარე შეუყვარდა? არა, არ არსებობს. ეს შეუძლებელია! აი, რატომ არ უნდა დაეჩქარებინა ეს ურთიერთობა. ჯერ წესიერად არც იცნობდნენ ერთმანეთს. ცოლობას ვინ ჩივის, მაგრამ ფიზიკური სიახლოვეც რომ ჰქონდათ? რატომ ადრე არ დაინტერესდა მისი ცხოვრებით? რატომ იჩქარა ასე, რატომ?
ლელი აწრიალდა, ყველაფრის ხალისი წაუხდა. სახეზე ფერი დაკარგა. იონამ მისი აღელვება მამამისთან მოულოდნელ შეხვედრას დააბრალა. იგი მხოლოდ იღიმოდა და ვერც წარმოიდგენდა, რა მწარე სიურპრიზი ელოდა წინ.
რამაზი ჭიშკართან დახვდა შვილს. იონამ მანქანა ეზოში შეაყენა და ლელის ღიმილით მიუბრუნდა.
_ ნუ ღელავ, ყველაფერი კარგად იქნება.
ლელიმ ძლივს დაუქნია თავი და ნაძალადევად გაუღიმა.
_ აი, მამაჩემიც. _ შესძახა მამაკაცმა და მანქანიდან გადავიდა.
ლელი აცახცახდა.
_ რა იყო, ცუდად ხომ არ ხარ? _ შეშფოთდა იონა, როცა დაინახა, რა დღეშიც ჩავარდა მისი საყვარელი ქალი.
ლელი მოულოდნელად შედგა, თავზე ხელი ისე შემოიჭირა, ძლიერი თავის ტკივილის დროს რომ იციან ქალებმა და წაბარბაცდა. მამაკაცი მსწრაფლ მიეჭრა ქალს და წელზე ხელი მოხვია.
_ ლელი, რა გემართება?
_ მაპატიე, თავი ამტკივდა. ვიცი ხოლმე, როცა ვნერვიულობ.
_ ჩემი ბრალია, ადრევე უნდა გამეფრთხილებინე. გეხვეწები, ნუ ნერვიულობ, ყველაფერი კარგად იქნება, დამიჯერე. შევიდეთ სახლში და წამალს დაგალევინებ, გაგივლის ეგ თავის ტკივილი, არა უშავს.
_ ჰო, ჰო, რა თქმა უნდა, _ მუგო აღელვებულმა ქალმა.
რამაზი ხელგაშლილი გამოეგება ორივეს.
_ საღამო მშვიდობისა, ბავშვებო! _ მისმა ომახიანმა ხმამ უარესად იმოქმედა ლელიზე. ერთიანად დაეჭიმა სხეული.
_ ეს მამაჩემია, რამაზ ნიშნიანიძე. ეს კი, _ იონამ ლელი ჩაიხუტა, _
ჩემი მომავალი ცოლი, ლელი. ლელი ალანია.
_ ძალიან სასიამოვნოა, _ თითქოს სხვისი ხმით ჩაილაპარაკა ლელიმ.
_ ალანია? სადაური ალანია ხარ? _ შუბლი მოეღუშა რამაზს და მზერა შეშფოთებით შეუთამაშდა, ოღონდ წამიერად, ისე, რომ ეს არავის შეუმჩნევია.
_ ზუგდიდელი, _ მიუგო ლელიმ ჩამქრალი ხმით.
_ ძალიან მიხარია, ძალიან, ძალიან. _ მამაკაცმა კიდევ ერთხელ დაკვირვებით შეათვალიერა გოგონა, მერე კი გულში ჩაიხუტა. _ შენ ძალიან ლამაზი ხარ, _ თქვა ოდნავ შეფიქრიანებული ხმით.
ლელიმ გაჭიანურებულად გაიღიმა და თავი დახარა.
რამაზმა კარი შეაღო და წყვილს სახლში შეუძღვა.
_ მამა, თავის ტკივილის გაქვს რამე? ლელის თავი ასტკივდა.
_ როგორ არა მაქვს, მე ყველაფერი მაქვს, _ მიუგო რამაზმა, _ წამოწოლა ხომ არ გინდა, უფრო მალე გაგივლის.
_ არა, გმადლობთ, ისედაც გამივლის, _ მიუგო ლელიმ, კბილი კბილს დააჭირა და ოთახში შევიდა თუ არა, ღონემიხდილი ჩაესვენა ვეება სავარძელში…
თავზარდაცემული ლელი გონზე არ იყო. სულ ახლახან გული სიხარულით უთრთოდა, იონამ ცოლობა სთხოვა, მამის გასაცნობად მოიყვანა… ახლა კი უღონოდ იყო მისვენებული სავარძელში და არ იცოდა, როგორ მოქცეულიყო. წასულიყო და არავისთვის არაფერი აეხსნა, არ გამოვიდოდა, ხოლო ყველაფრის ასახსნელად აღარც ძალა შერჩენოდა და აღარც სურვილი. უფრო ჭვიანური ვერაფერი მოიფიქრა, თავის ატკივების გარდა. თუმცა, ტყუილი არ უთქვამს, მართლა ისე ასტკივდა თავი, ლამის გასკდომოდა. გული ეკუმშებოდა იმის გახსენებაზე, რა ჯოჯოხეთური ტკივილი ელოდა, სიცოცხლე აღარ უნდოდა.
როგორ გადაიტანს ამ სირცხვილს? საკუთარი მოგვარე შეუყვარდა! განა კაცი დაილია ქვეყანაზე? სირცხვილით თავი არ გამოეყოფა.
_ მშობლები სად ცხოვრობენ? _ მტანჯველი ფიქრებისგან რამაზის ხმამ გამოარკვია.
_ მშობლები? _ ლელი გვიან ჩასწვდა მამაკაცის შეკითხვის არსს, _ დედა ზუგდიდშია, მამა კი… მამა არ მყავს.
_ გარდაიცვალა? _ რამაზმა წარბები ასწია და დაკვირვებით მიაჩერდა.
_ ა-არააა, უბრალოდ, არ მყავს. გაშორებულები არიან დედა და მამა.
_ დიდი ხანია? _ არ ეშვებოდა ნიშიანიძე.
_ დიახ… მე დაბადებულიც არ ვიყავი, _ ლელიმ გამშრალი ტუჩები შეარხია.
_ დედას რა ჰქვია?
_ მამა, რა დაკითხვას უწყობ? ჯობია, მითხრა, წამალი სად გაქვს? _ იონამ სიტუაციის განმუხტვა სცადა.
_ სამზარეულოს ზედა უჯრაშია, სადაც წამლებს ვინახავ ხოლმე, _ უპასუხა რამაზმა, თან თვალი არ მოუცილებია გაფითრებული გოგონასთვის.
_ ლაკო… _ ძლივს გასაგონი ხმით დაიჩურჩულა ლელიმ, _ დედას ლაკო ჰქვია.
რამაზმა თავი გააქნია, თითქოს უსიამოვნო ფიქრებისგან გათავისუფლება სურსო და შუბლზე ხელი გადაისვა. მერე ახლოს მივიდა ლელისთან და მის ბროშზე გამოსახულ მბრწყინავ ბრილიანტის ცრემლს დააკვირდა.
_ ეს დედამ გაჩუქა? _ მამაკაცმა ჩაიმუხლა და ბროშს ხელი შეავლო.
_ დიახ, დედის საჩუქარია. მას კი მამამ აჩუქა, _ მიუგო ლელიმ და უცებ რაღაცას მიხვდა, ელდანაკრავივით ზეზე წამოიჭრა. _ რატომ მეკითხებით?
_ ლამაზი სამკაულია, _ ორაზროვნება გაისმა რამაზის ხმაში, რომელიც წამოდგა და ოთახში შემობრუნებულ იონას მიაჩერდა, _ ნახე?
_ ჰო, ვნახე. აჰა, დალიე და მალე გაგივლის, _ იონამ წყლით სავსე ჭიქა და ხელისგულზე დადებული აბი მიაწოდა გოგონას.
ლელიმ უსიტყვოდ ჩამოართვა მამაკაცს ჭიქა, აბი ენის წვერზე დაიდო, წყალი მიაყოლა და გადაყლაპა.
რამაზი კი განაგრძობდა მის დაკითხვას. დაინტერესდა, რას საქმიანობდა ლელი, უყვარდა თუ არა თავისი პროფესია და მოსწონდა თუ არა თბილისში ცხოვრება.
მერე სუფრას მიუსხდნენ, რომელსაც დაახლოებით ლელის ასაკის გოგონა ემსახურებოდა. სუფრა არ იყო მდიდრული, ყავა, ნამცხვარი, ხილი და ნაყინი იდო მაგიდაზე. ლელიმ არ იცოდა, თავი როგორ დაეჭირა ამ მიღებაზე, რომელიც მისთვის ძალიან გაჭიანურდა. იგი თვალს ვერ უსწორებდა იონას, გაურბოდა მის მზერას და ეს უკანასკნელიც ხვდებოდა, რომ რაღაც ისე ვერ იყო, როგორც უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ვერაფრით ვერ ხვდებოდა, რატომ იქცეოდა ლელი ასე.
ვახშამმა უღიმღამოდ ჩაიარა. ყველა ერიდებოდა ლაპარაკს. იონამ რამდენჯერმე შეამჩნია მამის დაჟინებული მზერა _ რამაზი თითქოს შემფასებლურად ათვალიერებდა მის საცოლეს, განსაკუთრებით დიდხანს მის მკერდს აკვირდებოდა. ცოტა არ იყოს, ეხამუშა მამისგან მსგავსი საქციელი. «რატომ იქცევა ასე? _ ფიქრობდა იონა, _ ხომ ავუხსენი, რამდენს ნიშნავს ჩემთვის ლელი?»
გუნება გაუფუჭდა, მოიმიზეზა, ლელი თავს შეუძლოდ გრძნობს და აჯობებს, წავიდეთო. გოგონამ შვებით ამოისუნთქა. ერთი სული ჰქონდა, რაც შეიძლებოდა, ჩქარა გასცლოდა აქაურობას.
გამოსვლისას, სანამ იონა მანქანას დაქოქავდა და ეზოდან გაიყვანდა, რამაზმა დრო იხელთა, ლელის ხელზე ხელი მოუჭირა და იდუმალი ხმით უჩურჩულა:
_ შენ ალბათ ყველაფერს მიხვდი. ასე რომ, გამოდის, ჩვენ ბევრი გვაქვს სალაპარაკო, ჩემო გოგო. ხვალ სამ საათზე გელოდები, კარგი?
ლელის ლამის გული შეუღონდა. «ჩემო გოგომ» სული შეუგუბა. უაზრო თვალებით ახედა მამაკაცს და ხელი გაითავისუფლა.
_ მოვალ. _ ჩამწყდარი ხმით მიუგო და ჭიშკრისკენ არეული ნაბიჯებით დაიძრა.
_ მამა არ დააღალატო, _ დაადევნა რამაზმა და შუბლზე ისე გადაისვა ხელი, თითქოს ღვარად ჩამოსულ ოფლს იწმენდსო.
ლელიმ ძლივს მიაღწია მანქანამდე…
გაგრძელება იქნება