ასე რამ დაუმძიმა თავი? თითქოს ურო ჩაარტყესო. იონა ოდნავ შეირხა და ამოიხვნეშა. თავი გასკდომაზე ჰქონდა. არა, ამდენი არ უნდა დაელია… აშკარად ზედმეტი მოუვიდა. არ ახსოვს, ბოლოს როდის გამოთვრა ასე.
წუხანდელი ღამე ვერ აღიდგინა მეხსიერებაში. რამდენ ხანს დაჰყო ბარში, როგორ გამოვიდა იქიდან, სახლამდე როგორ მოაღწია… თვალები გაახილა და მიმოიხედა. თბილისში იყო, თავის ბინაში. კიდევ კარგი, საგურამოში არ წავიდა, თორემ ალბათ ვეღარც ჩააღწევდა. ან ჩაეძინებოდა გზაში, ან რამეს შეასკდებოდა.
როგორც ჩანს, ქვეცნობიერმა იმუშავა და პირდაპირ ბინას მოაშურა. უეცრად იგრძნო, რომ მის გვერდით ვიღაც სუნთქავდა. ნელა მიატრიალა თავი მარცხნივ და თვალები გაუფართოვდა. მის საწოლში გოგონა იწვა _ ქერათმიანი, ოდნავ გარუჯული სხეულით და არც ისე ლამაზი სახის ნაკვთებით, ამასთან, ძალიან ახალგაზრდა, თექვსმეტ წელსაც არ მისცემდა კაცი. ღმერთო, ეს რა უბედურებაა! საიდან გაჩნდა ეს გოგო აქ? ნუთუ თვითონ მოიყვანა? სრულწლოვანი მაინც თუა?
ძლივს აითრია წელი საწოლიდან და სააბაზანოს მიაშურა.
როცა უკან გამობრუნდა, საწოლი ცარიელი დაუხვდა. სამაგიეროდ, სამზარეულოდან იფრქვეოდა ყავის სურნელი. აი, ჭკვიანი გოგონა, ყავა მოუდუღებია.
გოგონას ჯინსის შარვალი და უსახელო მაისური ეცვა. ნაბიჯების ხმაზე შემობრუნდა და გაიღიმა.
_ დილა მშვიდობისა, _ ჩურჩულით წარმოთქვა.
_ დილა მშვიდობისა.
იონამ ახლა უფრო დაკვირვებით შეათვალიერა იგი, მაგრამ არ იცოდა, რა ეთქვა, საუბარი საიდან დაეწყო.
უცნობმა კიდევ გაუღიმა, ახლა უფრო მორიდებით.
_ მაპატიე, ცოტა გავშინაურდი.
_ ეგ არაფერი, მომწონს კიდევაც. გამიმასპინძლდები ყავით? ფინჯნები მარცხნივ, კარადის მეორე თაროზეა.
გოგონამ ყავა გაამზადა და იონას მოპირდაპირე მხარეს დაჯდა.
_ რამდენი წლის ხარ? _ საჭირბოროტო შეკითხვა დასვა იომ.
_ ცხრამეტის.
კიდევ კარგი…
_ მაგრამ უფრო პატარის შეხედულება გაქვს.
_ იმიტომ, რომ გამხდარი ვარ. თექვსმეტზე მეტი არავის ვგონივარ ხოლმე. _ მიუგო გოგომ და კვლავ გაიღიმა.
რა სულელივით იღიმის. უნდა დაახვევინოს აქედან. რაში სჭირდება?
_ იცი? მე მეჩქარება, შეხვედრა მაქვს. ტაქსი რომ გამოვიძახო, რამდენი დრო დაგჭირდება მოსამზადებლად?
_ მე უკვე მზად ვარ, შეგიძლია ახლავე გამოიძახო. _ გოგონას ღიმილი გაუქრა.
როცა ტაქსი მოვიდა და იონამ კარამდე მიაცილა უცნობი, ისე, სხვათა შორის შეეკითხა:
_ რა გქვია?
_ ლელა.
პასუხი სილის გაწნასავით გაისმა. იონას მუხლები მოეკვეთა.
რა თქმა უნდა, არანაირი შეხვედრა არ ჰქონდა, უბრალოდ, უნდოდა, გოგონა რაც შეიძლება, მალე წასულიყო. ლელა მქვიაო. თითქოს ბედმა დასცინა. ლელი და ლელა თითქმის ერთი და იგივე იყო. მისი დავიწყება დროებით მაინც უნდოდა და აი, კვლავ გაახსენდა.
საწოლამდე მილასლასდა ნაბახუსევი და ჩაწვა. მალევე ჩაეძინა, მიუხედავად იმისა, რომ ყავა დალია.
ტელეფონის ზარმა გამოაღვიძა. თვალები არ გაუხელია, ისე გაიწვდინა ხელი ტუმბოსკენ და თითები ფრთხილად მოაფათურა ტელეფონის მოსაძებნად.
_ გისმენთ, _ ყრუ ხმით ჩასძახა.
მობილურში მაშოს შეშინებული ხმა გაისმა:
_ იო, ორი საათია, გირეკავ, რატომ არ მპასუხობ? საერთოდ, ცოცხალი ხარ?
_ მშვენიერი შეკითხვაა, _ ჩაიცინა იონამ, _ არ ვიცი.
მამაკაცს პირი გაშრობოდა, ენას ძლივს ატრიალებდა.
_ შენ რა, მთვრალი ხარ? _ მიხვდა მაშო.
_ «პახმელია» მაქვს. წუხელ მაგრად დავთვერი, არაფერი არ მახსოვს. _ იონამ სიტყვები გაწელა, _ შენ კიდევ რა დაგემართა, რას რეკავ ასე გამწარებული?
_ მამას ველაპარაკე წეღან.
ამის გაგონებაზე ეგრევე გაეხსნა გონება, სიტუაციის გააზრებას მსწრაფლ შეუდგა. ახლა მაშო ეტყვის, მასთან უნდა წავიდეთ და ვინახულოთო.
_ საღამოს ჩემთან გამოდითო.
_ დღეს რა დღეა?
_ შაბათი.
_ და რა უნდა, არ უთქვამს?
_ არ ვიცი, სალაპარაკო მაქვსო.
საინტერესოა, რაზე უნდა ელაპარაკოს შვილებს? იმაზე, როგორ გააბა რომანი თავისი ვაჟის შეყვარებულთან? ან იქნებ, მის ცოლად შერთვასაც კი აპირებს და მათი ნებართვა სჭირდება? რატომაც არა. გოგონა ახალგაზრდაა, ლამაზი, ალღოიანი, თუმცა მამა აბრამის ბატკნად კი მოაქვს თავი. გასაკვირი არაფერია. ლელისნაირი გოგო ვის არ დაახვევს თავბრუს.
_ არც მიგანიშნა, რაზე უნდა გველაპარაკოს? რა საიდუმლოებები გაუჩნდა ნეტავ მამაშენს.
_ წარმოდგენა არ მაქვს. მითხრა, ეს ძალიან მნიშვნელოვანიაო. რაღაც უცნაური ხმა ჰქონდა. შემეშინდა, ცუდად ხომ არ არის-მეთქი. ახლავე მინდოდა წასვლა, მაგრამ დამარწმუნა, კარგად ვარო. შენ კიდევ ეგრე აგრესიულად ნუ იხსენიებ მამას, გესმის? _ საყვედური გაირია ხმაში მაშომ.
_ კარგი, ჰო, ვიხუმრე. შენ როგორ ხარ?
_ ნორმალურად. ლელის რა იცი? ამ დღეებში ვურეკავდი და რატომღაც, მობილური გამორთული აქვს. ხომ კარგად ხართ? იმედია, თქვენი საქმეები კარგად მიდის.
_ მაშო…
_ მე მგონია, მამას ქორწილის დღის დანიშვნა უნდა, ალბათ ამიტომ გვიბარებს. ლელიც წამოვა?
მაშომ ჯერ კიდევ არ იცოდა მათი დაშორების ამბავი. არც ახლა აპირებდა ამის თქმას. სულერთია, ისედაც გაიგებდა საღამოს, რამაზს რომ ესტუმრებოდნენ.
_ მაშიკო, ძალიან ცუდად ვარ, თავი მაქვს გასივებული. დიდხანს ლაპარაკი არ შემიძლია. მოდი, საღამოს დამირეკე და გამოგივლი, კარგი? ცოტას გამოვიძინებ იქამდე.
მაშო წუთით მიჩუმდა. იონას გული უგრძნობდა, რომ მაშო ინტუიციით მიხვდა, რაღაც ვერ არის რიგზეო, მაგრამ დამ დელიკატურობა გამოიჩინა:
_ კარგი, იო, აღარ დაგტანჯავ. საღამოს დაგირეკავ, ასე, ხუთისკენ და ტელეფონი არ გამორთო, იცოდე! და არ ჩაგეძინოს, კარგი?
_ კარგი, კარგი. გკოცნი. ველი შენს ზარს.
მამასთან ბოლოს ლელისთან ერთად იყო. მას შემდეგ რამაზის სახლისკენ არ გაუხედავს. იცოდა, მამა რომ ჩამოსული იყო, მაგრამ არ შეხმიანებია. ფეხს ითრევდა. ეშინოდა, რამე არ წამოსცდენოდა. ქალის გულისთვის არ ღირდა მამასთან ურთიერთობის გაფუჭება.
არც საგურამოში ყოფილა კარგა ხანია. გულს ვეღარ უდებდა იქაუარობას. ყოველი ბუჩქი, ყოველი ხე თუ ყვავილი ლელის აგონებდა. გული ეკუმშებოდა, როცა გაახსენდებოდა, როგორი გულდასმით აწყობდა გოგონა მის კარ-მიდამოს. ის კი არა, რამდენჯერმე იმ აზრმაც გაუელვა, რომ გაეყიდა იქაურობა. ვერ წარმოედგინა, მარტოს როგორ უნდა ეცხოვრა იქ და მით უფრო _ სხვა ქალთან. ლელის გარეშე საგურამომ მისთვის პეწი დაკარგა.
პარადოქსია ეს ცხოვრება. ყოველთვის უნდოდა, ნამდვილი სიყვარული გამოეცადა, გვერდით საყვარელი მეუღლე ჰყოლოდა, რომელიც თავს შემოევლებოდა, შვილებს გაუჩენდა _ ჩვეულებრივი ადამიანური ბედნიერება სწყუროდა. პირიქით კი მოხდა _ წარსულში დაგრიალებდა აღმა-დაღმა, ქალს ქალზე იცვლიდა, მანქანას _ მანქანაზე. სერიოზული გრძნობა კი არასდროს გამოუცდია. მხოლოდ სამსახურში პოვებდა შვებას. მხოლოდ მას მოჰქონდა მისთვის კმაყოფილება. ასე იყო ლელის გამოჩენამდე. ალბათ აწიც ასე გაგრძელდება, სამსახური და მხოლოდ სამსახური, ოჯახურ იდილიას კი ვერასდროს ეღირსება, რადგან ასეთი ყოფილა მისი ბედი. ოცნებები დაასამარა. შტერი რომანტიკოსი გამოდგა. სასაცილოა ეს ყველაფერი, მაგრამ სულაც არ ეცინება.
არა უშავს, ამ ტკივილსაც გაუმკლავდება როგორმე. ცოლსაც შეირთავს, ბავშვებიც ეყოლება. ყველაფერი ისე იქნება, როგორც სხვებს აქვთ. უბრალოდ, დრო უნდა ამ ყველაფერს, დრო უნდა გავიდეს, იარა მოუშუშდეს. მერე მოიყვანს რომელიმე საყვარელ გოგონას სახლში, თუნდაც იმნაირს, დილით რომ აღმოაჩინა საწოლში, მარად მოღიმარს, ყოველ დილით ყავას რომ მოუდუღებს და საწოლში მოართმევს. იქნება დამჯერი, მორჩილი, ერთგული, არა ძალიან მომთხოვნი და კატეგორიული ცოლი. მეტი რაღა უნდა? იქნებ სწორედ ასეთია ეს ბედნიერება? მშვიდი და მყუდრო ოჯახური კერია. საკმარისია, რაც გამოსცადა, ექსტრიმების დრო დიდი ხანია, წავიდა.
სწორედ ამას ფიქრობდა იონა, როცა სარკის წინ იდგა და წამოზრდილ წვერს იპარსავდა. არა და არ მოეხსნა დაძაბულობა, მით უფრო ახლა, _ როცა თავის ცხოვრებას აანალიზებდა და მომავლის კონტურებს ბუნდოვნად ხაზავდა გონებაში. არადა, ეგონა, რომ შეძლო თავის ხელში აყვანა, ნერვების მოთოკვა. თურმე შეცდა. ეს უარესად აგიჟებდა. ახლა კიდევ ეს შეხვედრა. მამასთან პირისპირ შეხვედრა. უკანასკნელი ნაძირალა იქნება, თავი რომ ვერ შეიკავოს. უნდა შეძლოს, როგორმე უნდა შეძლოს, რომ მდგომარეობიდან არ გამოვიდეს და მამის თვალწინ ყველაფერი არ დალეწოს.
ამ დროს კარზე ზარის ხმა გაისმა. უხალისოდ გაემართა ჰოლისკენ. მეზობლის ქალი აღმოჩნდა.
_ გამარჯობათ, ბატონო იონა. აი, ეს მოიტანეს ფოსტიდან, კვირაზე მეტია, ჩემთან დევს, ამანათია. თქვენ შინ არ იყავით, ამიტომ ჩემთან დატოვეს, მაგრამ ვერ გნახეთ, რომ გადმომეცა. _ ქალმა ვეებერთელა ბრტყელი ამანათი კართან მიაყუდა.
_ მადლობა, ქალბატონო მზია, მაპატიეთ, რომ შეწუხდით.
_ არა უშავს, არ იყო პრობლემა. უბრალოდ, ვიფიქრე, სასწრაფო არ იყოს-მეთქი, თქვენი ტელეფონის ნომერიც არ მქონდა, რომ დამერეკა. აქ იშვიათად ხართ ხოლმე, _ ქალმა ღიმილით დაუქნია თავი და გატრიალდა.
იონამ პაკეტს ხელი დაავლო და ოთახში შეიტანა. რა უნდა იყოს? არავისგან არაფერს ელოდა. გაოცებული მისჩერებოდა ამანათს. მერე მაგიდაზე დადო და გახსნას შეუდგა. როცა ქაღალდი შემოაცალა უზარმაზარ პაკეტს და დახედა, გაქვავდა. რამდენიმე წამს თვალებგაშტერებული დასჩერებოდა გზავნილს და არ იცოდა, რა მოეხერხებინა მისთვის. გადაეგდო? დაეწვა? არა, ამას ვერ იზამდა. დაეტოვებინა? სიამაყე არ აძლევდა ამის ნებას.
ეს სწორედ ის სურათი იყო, რომელსაც ლელი პარკში ხატავდა მაშინ, როცა ერთმანეთი შემთხვევით გაიცნეს _ იასამნის ფერებში დახატული თბილისური პეიზაჟი. სურათი დაემთავრებინა ლელის და ჩარჩოში ჩაესვა.
რატომ გამოუგზავნა? კიდევ ერთხელ რომ ატკინოს გული? მოულოდნელად ჩარჩოს კუთხეში გაჩრილი წვრილად გაკეცილი ქაღალდი შეამჩნია. მიხვდა, წერილი იყო. ხელი აუკანკალდა, სანამ გახსნიდა.
«ეს ახალსახლობაზე შეპირებული საჩუქარია. სამახსოვროდ. ჩვენ ერთმანეთს არასდროს შევხვდებით. ლელი».
და მორჩა, მეტი არც ერთი სიტყვა.
დაღლილივით დაეშვა სკამზე, კიდევ და კიდევ გადაიკითხა ბარათი. «არასდროს შევხვდებით». ამ სიტყვებმა ჩააფიქრა. რას უნდა ნიშნავდეს ეს? ამით რისი თქმა სურს? როგორ ვერ შეხვდებიან, თუ მამამისთან რომანი აქვს?
გულმა უცნაურად დაუწყო ძგერა, თითქოს ლელის მონაწერს _ «არასდროს შევხვდებით» _ აპროტესტებდა. მას არ სურს, ოდესმე კიდევ ნახონ ერთმანეთი. მაგრამ ეს ხომ შეუძლებელია? ასე უბრალოდ არ ხდება ასეთი რამეები. დაე, ჰქონდეს რომანი რამაზთან, სოსოსთან, ან თუნდაც სხვასთან, ვინც უნდა იყოს, მაგრამ სულაც არ ეთანხმება იმას, რომ ერთმანეთს ვერასდროს შეხვდებიან.
გაგრძელება იქნება