კიდევ კარგი, მივხვდი, რომ წარსულის გახსენება სიმშვიდეს უკარგავს. ნეტავ რატომ? არც მე ვიხსენებ სიხარულით განვლილ წლებს, მარამ მისი რეაქცია რატომღაც, ცოტათი უჩვეულოდ მომეჩვენა. არა მხოლოდ უჩვეულოდ, უცნაურადაც კი. იქნებ სწორედ წარსულში იმალება მისი გამაოგნებელი საქციელის ახსნა? ტეტეს დაბადების დღეზე მკვეთრად გამოჩენილი ყურადღება ჩემ მიმართ, მერე სრული გარდაქმნა და ხელის კვრა, ამას დამატებული დაცინვა და შეურაცხყოფა ნაცნობებ-მეგობრების თვალწინ, და აი, კვლავ ღიად გამოხატული მოწონება. არა მგონია, თამაშობდეს. ერთხელ მაინც მივხვდებოდი სიყალბეს. მისი ჩემდამი სიმპათია მართლა გულწრფელი ჩანს, ამაში აქამდეც არ შემპარვია ეჭვი.
_ მოდუნდი, ნუ ხარ ასე დაძაბული, _ მითხრა და წელზე მოხვეული მარჯვენა ზემოთ, მხრებისკენ დაძრა. მუსიკის ტაქტს აყოლებული მისი თითები თითქოს ვალსის სვლებით მიმოდიოდნენ ჩემს ზურგზე. ამ შეხებისგან განა შემეძლო მშვიდად ყოფნა? დაძაბული ხარო! ვიქნები, აბა რა! ქვედა ტუჩი ლამის მოვიკვნიტე, როცა ბიბის სუნთქვა ყელთან მომელამუნა. სუნთქვა შევიკარი. გამაბრუებელი მამაკაცური სურნელი, ნუშის არომატთან შეზავებული, თავისუფლებას მიზღუდავდა, მძაბავდა და მაბნევდა. მეგონა, დავღოღიალებდი პარკეტზე, კი არ ვცეკვავდი.
_ უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებს შენ გვერდით ყოფნა, _ მითხრა მან, როცა დამატრიალა და კვლავ მკერდზე მიმიკრა. ისე ჩამბჯუღა, კინაღამ გული გამიჩერდა. მინდოდა, ცეკვა არასდროს დამთავრებულიყო.
_ რა ჰაეროვანი პირუეტები გამოგდის, _ ღიმილით შემაქო.
_ ჩემთან ცეკვა განიჭებს სიამოვნებას? _ კეკლუცად ავხედე.
_ შენთან ჩახუტება. _ დააზუსტა მან და მოშიშვლებულ მხარზე ოდნავ შემახო ტუჩები.
ენით აუწერელ ნეტარებას განვიცდიდი მის მკლავებში მოქცეული. თვალები დავხუჭე, თავი მკერდზე მივადე და მასთან ერთად რიტმულად დავტრიალდი. ამქვეყნად ყველა და ყველაფერი გადამავიწყდა, მხოლოდ ამ საოცარი წუთებით ვტკბებოდი. რა უნდა იყოს ასეთ წამებზე უკეთესი? ნამდვილად არაფერი. ოჰ, ბიბი, ბიბი… ნამდვილი სრულყოფილება ხარ!
ღმერთო, რაზე ვფიქრობ? ნუთუ დამავიწყდა, რომ ამქვეყნად სრულყოფილი არავინაა? თვალები გავახილე და ირგვლივ მიმოვიხედე, რომ ნეტარების ეს წუთები სამუდამოდ აღმებეჭდა მეხსიერებაში. ამ ძვირფას საღამოს ბევრჯერ დავატრიალებ ჩემს გონებაში, განსაკუთრებით ზამთრის საღამოებში, როცა მარტო ვიქნები ჩემს პატარა ბუნაგში და მასზე ვიფიქრებ უმაკიაჟოდ, ხალათში ჩაფუთნილი და ცხვირზე სათვალედაკოსებული.
_ რა კარგი იქნებოდა, მელოდია რომ არასდროს მთავრდებოდეს, _ თქვა ბიბიმ და შუბლიდან თმა სათუთად გადამიწია.
მის სახეს შევხედე. სურვილით ანთებოდა ცისფერი, მაგრამ ახლა, ღამის სინათლეზე, გალურჯებული თვალები, მკვეთრად მოხაზული ლამაზი ტუჩები და ფიქრებში ჩემს თავს შევუძახე: «ნუ ოცნებობ მასზე».
_ ოდესღაც ყველაფერი მთავრდება, _ ნაღვლიანად შევნიშნე და მისი მკლავებიდან თავი გავითავისუფლე.
მსუბუქად შეიჭმუბხნა შუბლი და ყურადღებით დამაცქერდა.
_ წამოდი, რამე ტკბილი შევჭამოთ.
შევეცადე, ღიმილი გამომეხატა და ქუსლების პაკაკუპით ჩვენი მაგიდისკენ გავემართე. ჩემს თავს ვერ ვპატიობდი, რომ ბავშვობის გატაცებას წლების განმავლობაში სერიოზულად არ შევებრძოლე _ ჩემი ბიბისადმი სიყვარული უფრო და უფრო ღრმავდებოდა…
ბიბიმ მანქანა ჩემი სახლის წინ გააჩერა და ძრავა გამორთო. ვიცოდი, ელოდებოდა, როდის შემოვიპატიჟებდი შინ, ფინჯანი ყავის დალევის საბაბით. არც იყო გასაკვირი. ორივე ვგრძნობდით, რომ ჩვენ შორის რაღაც ხდებოდა, მაგრამ მე ამის აღიარებას გავურბოდი. ამიტომ გადავწყვიტე, დავმშვიდობებოდი და კიდევ ერთი სარისკო ნაბიჯი არ გადამედგა. დამფრთხალი თვალები მივაპყარი და ხმადაბლა ამოვთქვი:
_ დიდი მადლობა, მშვენიერი დრო გავატარე. _ თავაზიანი, არაფრის მთქმელი ფრაზა იყო, რომელიც მილიონჯერ მითქვამს სხვა ადამიანებისთვის.
_ მე კი ველოდი, რომ სხვა რამეს მოვისმენდი.
_ სხვა რამეს? რას გულისხმობ? _ ჩემს ხელოვნურ მიამიტობას საზღვარი არ ჰქონდა.
_ სხვა სიტყვებს _ გულწრფელს, თბილს… იმის აღიარებას, რომ ერთმანეთისკენ ძალაუნებურად მივიწევთ, რომ პლატონური არ გამოგვდის და ერთი მაგის დედაც… როცა ასეთ რამეებს მოვისმენდი, გიპასუხებდი, მეც ასევე-მეთქი და კიდევ ერთხელ რამე კარგი მოხდებოდა. მაგრამ მე უკან დახევა არ მჩვევია, ამიტომ ამ თამაშს არ ვითამაშებ, ელი.
იგი გამუდმებით სხვადასხვა ვარიაციას უძებნიდა ჩემს სახელს და ხან ელის მეძახდა, ხან ელენს, ხანაც ელს ან ელენიკოს. მე კი მსიამოვნებდა, რადგან ერთადერთი მამაკაცი იყო ამქვეყნად, ვისაც ამის უფლება ჰქონდა.
მისმა ნათქვამმა ისე შემაშინა, რომ ეგრევე შემეტყო, მზერა დამიფრთხა და ტუჩები ამითრთოლდა.
_ რომელ თამაშს? _ ძლივს გასაგონად შევეკითხე.
_ რომლის გარშემოც მე და შენ ვტრიალებთ და ერთ ადგილს ვტკეპნით. ეს არ არის კოცონზე გადახტომა, ელ, რომელი უფრო მაღლა ახტება, რომ არ დაიწვას. აქ გრძნობებით გვიწევს მოქმედება და არა სპორტული ხერხების გამოყენებით. ორივენი ამოფარებული ვართ ჩვენს შეთანხმებას და არ გვინდა ვაღიაროთ, რომ ორივეს უფრო მეტი გვსურს ერთმანეთისგან.
იმწამსვე მოვარიდე მზერა და ცარიელ ქუჩას გავხედე. თითებით ნერვიულად ვჭმუჭნიდი ჩემი პალტოს კალთას და არ ვიცოდი, რა მეპასუხა.
_ შენ ცდები, ბიბი, _ როგორც იქნა, ამოვღერღე ყველაზე დიდი სიცრუე.
_ პატარა მატყურა, _ დაიჩურჩულა, ჩემკენ გადმოიხარა და შეეცადა, თვალებში შემოეხედა.
შემეძლო, რაც მომესურვებოდა, ის მეთქვა, მაგრამ თვალები? თვალებისთვის რა მომეხერხებინა? სწორედ მათ არ შეეძლოთ ტყუილის თქმა. იყო დრო, როცა ჩემს თვალებს სათვალის მინებში ვმალავდი, მაგრამ ახლა «ჯავშნის» გარეშე და გულახდილად შეხედავდნენ ბიბის _ ჩემი შავი, ბრიალა თვალები, გულწრფელობის უსაზღვრო ტბა, როგორც მეგის უყვარს თქმა. ჩამაცქერდებოდა ბიბი ახლა ამ თვალებში და ვიცოდი, რასაც დაინახავდა მასში _ რომ პირველი შეხვედრისთანავე მსურდა მის გვერდით ყოფნა, პირველი კოცნისთანავე და ახლაც, პირველი ვნებიანი ცეკვის მერეც.
ის ელოდებოდა, როდის შევხედავდი. გაქვავებულივით იჯდა, ოდნავადაც არ გარხეულა. ნელა ავწიე თავი, თითქოს არ მსურდა ამის გაკეთება და შევხედე. ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეხვდა: მისი _ მტკიცე და შემფასებლური, ჩემი _ შეცბუნებული და უხერხული. წამიც და ჩემს თვალებშიც აბრიალდა სურვილის ცეცხლი.
ბიბის მეტიც არ უნდოდა! ეგრევე თავისკენ მიმიზიდა და ტუჩებზე დამაკვდა…
თუკი ჩვენი პირველი კოცნა დაზვერვით ხასიათს ატარებდა, სანამ ორივემ არ დავკარგეთ კონტროლი ჩვენს თავზე, ეს კოცნა სრულიად განსხვავდებოდა წინასგან. იგი მომთხოვნი იყო და მგრძნობიარე, ყველა ბარიერის გადამლახავი, ვნებით გაჯერებული და სურვილით გადავსებული. ჩუმი კვნესა აღმომხდა, როცა ბიბის ტუჩები შემეხო. თითებით მისი პიჯაკის კიდეებს ჩავეჭიდე და მამაკაცი ჩემკენ დავქაჩე, თითქოს მის სხეულთან შერწყმა მწადდა. არ მაკმაყოფილებდა ეს სიახლოვე, უფრო ახლოს მსურდა მასთან ყოფნა, მასში მინდოდა ვყოფილიყავი, ერთ სხეულად გარდავქმნილიყავით, ერთ დიდ ვნებად…
ბიბის გულწრფელი პასუხი უნდოდა ჩემგან _ მან ის მიიღო. კოცნას თავდავიწყებული კოცნითვე ვპასუხობდი, აღგზნებული, ათრთოლებული, ტოლს არ ვუდებდი ალერსში, სრულიად დავკარგე სირცხვილის შეგრძნება, სისხლი უფრო და უფრო დუღდებოდა ჩემს სხეულში, ტკივილამდე ცხელდებოდა და ფეთქავდა არტერიებში, გაჩერება არ მინდოდა. არც მას სურდა გაჩერება. არც შეეძლო. ყველაზე თამამმა ფანტაზიებმაც კი შეისხა ფრთები. ხელებსაც არ ვაჩერებდი, ვეფერებოდი მის მკერდს, ყელს, კისერს, თმას…
_ ელე… _ მომესმა ჩურჩული.
_ მმმ… _ პასუხის გაცემის თავი არ მქონდა.
მოულოდნელად კოცნა შეწყვიტა, საზურგეზე მისავათებული გადაწვა და მკითხა:
_ ახლა მაინც დარწმუნდი, რომ არ ვთამაშობ?
იმდენად უადგილო იყო მისი შეკითხვა, რომ გამოფხიზლება ვერ მოვასწარი და უაზროდ დავეკითხე:
_ რაზე მელაპარაკები? _ ამის თქმა და ეგრევე გონს მოვეგე. გაკვირვება კი გამოვიხატე სახეზე, მაგრამ როგორც ჩანს, უნიჭო იმიტაცია გამომივიდა, რადგან ბიბის ეშმაკურად გაეღიმა. მან ჩემი სახე ხელისგულებში მოიქცია და თვალებში ჩამხედა.
_ არ ვიცი, დამეთანხმები თუ არა, მაგრამ რაღაც მომენტში შენი გეგმა, გამოგონილ სასიყვარულო ურთიერთობაზე, კონტროლიდან გამოვიდა. რა უნდა ახლა მოვუხერხოთ ამას?
გამომცდელი მზერა მივაპყარი, თითქოს იმის გაგება მინდოდა, შეიძლებოდა თუ არა მისი გულწრფელობის დაჯერება.
გაგრძელება იქნება