იმ ღამეს ძილი არ გამეკარა. მხოლოდ თორნიკეზე ვფიქრობდი. კვლავ განმიახლდა ძველი ჭრილობა. არ ვიყავი დარწმუნებული, რომ გულწრფელი იყო, მაგრამ მაინც ჯიუტად ვცდილობდი მის გამართლებას. რა მოხდა მერე, კაცია, ქალი ეძლეოდა და უარი რატომ უნდა ეთქვა? მაგრამ… და აი, ეს «მაგრამ» მჭედავდა სწორედ. კესო ხომ ჩემი უახლოესი მეგობარი იყო. სხვა ვინმე ვერ ნახა ჟინის დასაკმაყოფილებლად? მიუხედავად ამისა, ერთი სული მქონდა, როდის გათენდებოდა და შევხვდებოდი…
ცოტათი დავაგვიანე შეხვედრაზე. რა მაგარ ფორმაში იყო, თვალი ზედ დამრჩა. გულიც კი დამწყდა, თავის დროზე რომ არ გავარკვიე მასთან ყველაფერი და უსიტყვოდ რომ დავკარგე. იქნებ ჯერაც არ არის გვიან? სადღაც მაინც ბჟუტავდა იმედის ნაპერწკალი.
_ ვიცოდი, რომ მოხვიდოდი, _ ვნებიანად მიჩურჩულა და ისეთი გზნებით მაკოცა, კინაღამ იქვე გავიშოტე, _ წავედით.
_ სად მივდივართ? _ აკანკალებული ხმით ვიკითხე.
_ მენდე, ცუდ ადგილას ნამდვილად არ წაგიყვან.
თორნიკემ ტაქსი გააჩერა და მძღოლს მისამართი უკარნახა. უხმოდ მივედით «დანიშნულების» ადგილამდე. ტაქსი რვასართულიან კორპუსთან გაჩერდა, ვაჟა-ფშაველაზე. მუხლები მიცახცახებდა, მანქანიდან გადმოსულს წონასწორობა რომ არ დამეკარგა, თორნიკეს დავეყრდენი.
_ რა გემართება? ისე გეშინია, თითქოს ქალიშვილობას კარგავდე, _ ჩაიცინა.
როგორ არ მომეწონა ეს ჩაცინება. წამიერად ვინანე კიდეც, შეხვედრაზე რომ დავთანხმდი, მაგრამ შევედით თუ არა ბინაში, ყველაფერი დამავიწყდა. მან სიტყვის თქმაც არ მაცალა, მკლავები მომხვია და მოფერება დამიწყო. თავბრუ დამეხვა. ვიგრძენი, როგორ მომნატრებოდა. თვალთ დამიბნელდა, მისი ტუჩების მეტს ვერაფერს ვგრძნობდი და მინდოდა, რაც შეიძლება, დიდხანს გაგრძელებულიყო ეს პროცესი…
დაახლოებით ორი საათი დავყავით ერთად. არც კი დავლაპარაკებივართ ერთმანეთს, არადა, თითქოს რაღაც-რაღაცები უნდა გაგვერკვია. მხოლოდ მაშინ შემაწუხა თავმოყვარეობამ, როცა თორნიკემ ადგომა დააპირა.
_ მოიცა ცოტა ხანს, სალაპარაკო მაქვს, _ მაჯაზე ვტაცე ხელი და შევაჩერე.
_ რაზე? რამე არ მოგეწონა? _ არ ვიცი, მომეჩვენა თუ მართლა ასე იყო, მაგრამ მის ტონში ზიზღი ვიგრძენი.
_ არ იცი, რაზე? _ სიბრაზისგან სახე ამიჭარხლდა.
_ ნეკა, არ გვინდა ეს ქალური ისტერიკები, კარგი? მე შენთან არაფერში ვარ ვალდებული. ხომ მართალია? დაგაძალე რამე? გაგაუპატიურე? ის, რაც ჩვენ შორის მოხდა და ხდება, ჩვენი, ორივეს კეთილი ნება იყო. ასე გვინდოდა და ასე გავაკეთეთ. გასარკვევი რა გვაქვს? მე შენს პირად ცხოვრებაში არ ვერევი. გეკითხები, ჩემ გარდა სხვა ბიჭთან იწექი თუ არა? არ გეკითხები. შენც ნუ შემეკითხები, ოკეი?
_ იქნებ ვიწექი კიდეც, _ გამომწვევად მივახალე.
_ რაღაც ეჭვი მეპარება მაგაში, მაგრამ თუ ასეა, შეგერგოს, სხვა რა გითხრა.
_ საქმე იმაში კი არ არის, რომ…
_ ვიცი, რასაც გულისხმობ. მადანაშაულებ, რომ კესო გავჟიმე, არა? შენი აზრით, არ უნდა მოვქცეულიყავი ასე? რადგან შენი დაქალოჩკაა, იმიტომ? იცი, რას გეტყვი? ის მომენტი უკან რომ დაბრუნდეს, ისევ იმას გავაკეთებდი, რაც გავაკეთე. ეგ შენი დაქალი ბოზია, დავიდა შენამდე? მეტი საქმე არ მქონდა, უარი მეთქვა და მერე ჩემზე ელაპარაკა, მამაკაცობა არა აქვსო. არ იცი, როგორი ახვარია! ერთი გემრიელად ვხეხე და მივაგდე. იმ დღის მერე არ გავკარებივარ, ვითომ არც ვიცნობ, ისე ვექცევი.
დაზაფრული ვუსმენდი. მინდოდა, მეკითხა, მე რას მიპირებ-მეთქი, მაგრამ იმდენად მეშინოდა პასუხის მოსმენის, კრინტი ვერ დავძარი.
_ ნუ ხარ «იზმენებში». მე შენ არ მიგატოვებ, შენთან ყველაზე მაგრად ვგრძნობ თავს. ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს, ჩვენ ერთმანეთს ვჭირდებით. გაიგე? ახლა ჩაიცვი და წავიდეთ, საქმეზე მაგვიანდება. ამ დღეებში დაგირეკავ და კიდევ შევხვდეთ.
ცრემლები ყელთან მქონდა მობჯენილი, მაგრამ თავს ვიკავებდი. არ მინდოდა, ატირებული ვენახე.
_ ეს ჩემი ძმაკაცის ბაითია, კიდევ დამითმობს, პრობლემა არ არის. ჩვენი ბუდე გვექნება და როგორც მოვახერხებთ, ისე მოვყუჩდებით ხოლმე აქ, _ შერბილებული ტონით მითხრა, მოწყურებულად მაკოცა და ჩაცმას შეუდგა…
***
ორი კვირა ისე გავიდა, ერთხელაც არ დაურეკავს. ღამეებს ვათენებდი კომპიუტერთან, ფეისბუკში ვიყავი შემძვრალი, მაგრამ ის წერილსაც კი არ მწერდა. მეც ვაჯობე ჩემს თავს და არ შევეხმიანე. არ ჩავთვალე ღირსად, გამოვლაპარაკებოდი. მისი შესახვეწი არაფერი მჭირდა. მივხვდი, რომ კიდევ ერთხელ დავუშვი შეცდომა და ახლა მთელი ძალისხმევით ვცდილობდი მის გამოსწორებას.
ერთხელაც სტატუსი დავდე, ჩემს ცხოვრებაში ახალი ერა დაიწყო და ძალიან ბედნიერი ვარ-მეთქი. ერთხანს ითმინა, მაგრამ, როგორც ჩანს, ბოლოს მაინც სძლია ცნობისმოყვარეობამ და მომწერა, რა იყო, ახალი საყვარელი გაიჩინეო? აბა შენს ლოდინში ხომ არ დავბერდებოდი-მეთქი. სიცილი დამაყარა. შენ მე გიყვარვარ და ჩემს მოტყუებას ნუ ცდილობო. მის ამ სიტყვებს მხოლოდ ერთი ობოლი ღიმილის სიცილაკით ვუპასუხე. ამან, ცოტა არ იყოს, დაძაბა და ისევ შეხვედრა მთხოვა. ახლა კი სადავეები ჩემს ხელში აღმოჩნდა. იმდენი ვახვეწნინე, იმდენი, იმდენიიიი… მაინც უარი ვუთხარი. ვერ დამითანხმა და გაბრაზებულმა მეგობრების სიიდან ამომშალა.
საერთოდ არ მწყენია. გასაოცარი იყო. ადამიანი, რომელზეც მაბოდებდა, ტკივილსაც ვეღარ მაყენებდა უკვე…
***
ეს ერთი წელიც და დამთავრდებოდა ჩემი მოსწავლეობის ხანა. 1 ნოემბერს დაბადების დღე მქონდა. დედამ მითხრა, რადგან სკოლას ამთავრებ, კარგ დაბადების დღეს გადაგიხდით მე და მამაშენიო. დიდად არ გამხარებია. ისედაც არასდროს ვიგიჟებ ხოლმე თავს დაბადების დღეებზე თუ სხვა სახის წვეულებებზე. მაინც მარტოსულად ვგრძნობდი ყოველთვის თავს.
_ დაპატიჟე შენი კლასელები, ჩვენ წავალთ სახლიდან, მარტო იქნებით და თქვენთვის გაერთობით. ხომ გირჩევნია? ნაზი დარჩება მხოლოდ, რათა სუფრას მიხედოს. შენ ხომ არ იტრიალებ, იუბილარი! ჩვენ გენდობით, შვილო, დანარჩენი შენ იცი, მთლად თავზე ნუ დაიმხობთ სახლს და მეზობლების სალაპარაკოდ ნუ გაგვიხდი საქმეს.
პასუხად მხოლოდ ცალყბად გავუღიმე.
დილით რიგრიგობით შემოვიდნენ ჩემს საძინებელში ჯერ დედა, მერე სანდრიკა და ბოლოს მამა. დედამ ოქროს ჯაჭვი მაჩუქა, სანდრიკამ _ მობილურის ჩასადები ბუდე, მაგრამ მამაჩემის საჩუქარმა ძველაზე მეტად გამახარა _ პლანშეტი, მინიკომპიუტერი. როგორ ვოცნებობდი ამაზე! რა კარგი მამიკო მყავს!
გამოვცოცხლდი. ასეთი საჩუქრები არასდროს მიმიღია. ეს ნამდვილი სიურპრიზი იყო. ერთი მხრივ, რა კარგი ყოფილა, როცა სკოლას ამთავრებ. 17 წლის გავხდი. კიდევ ერთი წელიც და სრულწლოვანი დამერქმეოდა.
_ თქვენ სად მიდიხართ? _ გადავხედე ორივეს.
_ ჩვენ წავალთ სადმე, არ დავიკარგებით. ორისთვის მოვალთ, მგონი, ეს დრო გეყოფათ, არა?
_ ჰო, რა თქმა უნდა. სანდრიკო?
_ სანდრიკოს ბიძამისი წაიყვანს ხვალამდე, _ დედამ გულში ჩაიხუტა მოწყენილი და გაბუტული სანდრო და ნაღვლიანად გამიღიმა.
სწორედ ამ ღიმილით მივხვდი, რომ დედა და მამა ცალ-ცალკე აპირებდნენ საღამოს გატარებას. დედა ალბათ, სანდრო ბიძიას ეწვეოდა სახლში, მამა კი თავის «მარადიულ» საყვარელს ესტუმრებოდა. მასაც დიდი ხანია, სხვა ქალი ჰყავს. სწორედ ამიტომ გაირბინა მათ შორის შავმა კატამ, მაგრამ დანამდვილებით დღესაც არ ვიცი, პირველად რომელმა რომელს უღალატა…
***
გოგო-ბიჭები ნელ-ნელა მოგროვდნენ. ყველაზე მეტს მერიკო მხიარულობდა. ძალიან მომწონდა ეს გოგო თავისი ხალასი ხასიათის გამო. კესო შეგნებულად არ დავპატიჟე. კიდევ ერთხელ ვიძიე შური მასზე. იჯდეს ახლა სახლში და შურით გასკდეს, მის გარდა, მთელი კლასი ჩემთანაა.
ნაზიმ კარგა ხანია, სუფრა გაშალა. ღვინო გვქონდა, მაგრამ მე ბუფეტიდან ორი ბოთლი კონიაკიც გამოვიღე და ბიჭებმა ჩამოასხეს. ცოტა რომ დავლიეთ, შევხურდით და თანდათან გავმხიარულდით. ბოლო ხმაზე ჩავრთეთ მუსიკა და ყველანი ავცეკვდით. ცოტა ხანში ბიჭები ისე დათვრნენ, ცეკვის თავიც არ ჰქონდათ. მეც ძალიან შემამსუბუქა ალკოჰოლმა, მაგრამ ჩემს სევდას ვერაფერი მოვუხერხე. არა, თორნიკეზე არ ვფიქრობდი. ვფიქრობდი დედასა და მამაზე. დედა ვიცოდი, სანდრო ბიძიასთან იქნებოდა, მამა ალბათ, თავის საყვარელთან, რომელსაც ვერ ვიტანდი. იგი არასდროს მყავდა ნანახი, მაგრამ რატომღაც, ძალიან მახინჯი და დაბარჯული წარმომედგინა. არ ვიცი, რატომ. ასე მეგონა, თავის დღეში თვალწასული წინდებით დადიოდა და ქუსლები ჰქონდა გაუხეშებული. ალბათ, მინდოდა, ასეთი ყოფილიყო, რათა დედას გული არ ტკენოდა, მამა ჩემზე უკეთეს ქალს ხვდებაო.
უცებ ვიღაცის მზერა ვიგრძენი. მოვიხედე და გუგა შემრჩა ხელში, ჩვენი სკოლელი, მასზე ერთი წლით ვიყავი უფროსი. იგი არაფრით გამოირჩეოდა სხვა ბიჭებისგან, დაჭორფლილი სახ ჰქონდა, მაგრამ ამწუთას მესიამოვნა მისი ყურადღება.
ამასობაში კარგა გვარიანად შეღამდა და ბავშვები აქეთ-იქით მიმოიფანტნენ. ზოგი ეზოში ჩავიდა, ზოგმა სმა გააგრძელა, ზოგიც აივანზე განმარტოვდა. გუგა მომიახლოვდა და მთხოვა, მამაშენის ნაჩუქარი კომპიუტერი მანახეო. სიხარულით დავთანხმდი და ჩემს ოთახში გავედით. ჩემი პლანშეტი წითელი ფერის იყო. ამაყად გავხსენი და ჩავრთე. გუგა ჩემ უკან იდგა. მოულოდნელად ვიგრძენი, როგორ მომხვია ხელი მხარზე და კისერზე მაკოცა. გაოცებულმა მოვხედე.
_ აქ ამისთვის შემოგიყვანე? _ შუბლი შევკარი და ცივად მოვიშორე მისი ხელი.
_ არ ვიცი, რა მემართება. შენ რომ გიყურებ, ყველაფერი მავიწყდება, _ უცნაური ხმით მიპასუხა.
მსგავსი სიტყვები ერთხელ უკვე მოვისმინე ლისის ტბის მიდამოებში. რა საოცარია ცხოვრება! ნუთუ მართლა ყველა კაცი ერთნაირია? ნუთუ ყველა ერთი და იგივე ლექსიკონით სარგებლობს? ამ სიტყვების იქით ვერ მიდის ამათი გონება!
გუგა არ მომეშვა. ძლიერად მომხვია ხელები და გამალებით დამიწყო კოცნა. სულაც არ მსიამოვნებდა მისი ალერსი, უფრო სწორად, ვერაფერს ვგრძნობდი, თუმცა, წამით შევყოყმანდი. რატომაც არა? ზუსტად ვიცი, ახლა რაც მოხდება. გუგა სიმპათიური ბიჭია, ეს ჭორფლებიც კი უხდება მის ცისფერ თვალებს. რა უჭირს, ერთხელ მასთანაც თუ დავწვები? ხომ უნდა გავიგო, სექსიც ერთნაირად გამოსდით მამაკაცებს, თუ ამაში მაინც განსხვავდებიან? არ ვიცი, რა ჟინმა წამომიარა. რატომღაც, მინდოდა, ჩემი თავისთვის დამემტკიცებინა, რომ რასაც თორნიკესთან ვაკეთებდი, იმის გამეორება სხვასთანაც შეიძლებოდა და ამისთვის სიყვარული სულაც არ იყო საჭირო.
გადაწყვეტილება დაუფიქრებლად მივიღე. კარი გასაღებით ჩავკეტე და გუგას მრავლისმეტყველი მზერით შევხედე…
***
ორივენი ვჩქარობდით, მეც და გუგაც. ყოველ წუთს მოსალოდნელი იყო, ვინმე კარს მოდგომოდა. ამიტომაც ისე სწრაფად მოხდა ყველაფერი, საერთოდ არაფერი მიგრძნია. რა სიამოვნება, რის სიამოვნება… მხოლოდ მოვალეობა მოვიხადე, მაგრამ ვის ან რის წინაშე, წარმოდგენა არ მქონდა. უბრალოდ, გავაკეთე ეს და მორჩა! ალბათ საბოლოოდ ვიძიე შური თორნიკეზე და ეგ იყო. განა შეიძლება, სხვა ახსნა მოეძებნოს ჩემს უგვანო საქციელს? რა თქმა უნდა, არა!
როცა ყველაფერი დამთავრდა და აქოშინებული გუგა შარვლის სწრაფად ამოცმას შეუდგა, მივხვდი, რომ მამაკაცები ყოველთვის ადვილად აღწევენ საწადელს, მერე კი, ვნებას რომ დაიცხრობენ, სრულიად გულგრილები ხდებიან. სექსის შემდეგ ალბათ ერთი სული აქვთ, გადაბრუნდნენ და ღრმა ძილს მისცენ თავი. დიდებისგან ხშირად გამიგია მსგავსი, მაგრამ ჩემს «პრაქტიკაში» ჯერ არ მქონია ასეთი შემთხვევა. ალბათ გუგაც სიამოვნებით გამოაცხობდა ამწუთას ძილს, მარტონი რომ ვყოფილიყავით სადმე. აქ კი, ჩემს სახლში, ეს ნამდვილად არ გამოდიოდა.
ამის გაფიქრებამ საშინელ ხასიათზე დამაყენა. რა სურთ საერთოდ მამაკაცებს? ნუთუ ინტიმი მათთვის მხოლოდ პირუტყვული ინსტინქტია, მხეცური ჟინი და სხვა არაფერი?
_ მაგარი იყო, _ დაიჩურჩულა გუგამ, _ აუ, რა მაგარი იყო! მადლობა, ნეკა, ძალიან მაგრად ვარ, _ ცერა თითები მაღლა შემართა გუგამ და ჩაბუქნა, მერე კი ლოყაზე მაკოცა.
ცივად გავუღიმე. ბიჭი ბედნიერებისგან გონზე არ იყო, მე კი… ჩემთვის სრულიად არაფერს ნიშნავდა ის, რაც რამდენიმე წუთის წინ მოხდა. თურმე რა ცოტაა საჭირო, ადამიანს სიხარული მიანიჭო… თუმცა, იქნებ ეს სულაც არ არის ცოტა?
_ გავიდეთ, თორემ რამეს იეჭვებენ, _ კაბა ჩამოვიწიე და თმაზე ხელი გადავისვი.
_ ნეკა, იმედია, ამას ვერავინ გაიგებს.
გაოცებულმა შევხედე.
_ ვინ უნდა გაიგოს? ჩემი თავის მტერი კი არ ვარ, რამ გაფიქრებინა ეგ? _ ვიწყინე, თუმცა მისგან არ უნდა გამკვირვებოდა, ის ხომ ჩემზე უმცროსი იყო და ბევრი რამ ჯერაც არ ჰქონდა გაცნობიერებული. ვინ იცის, იქნებ პირველიც ვიყავი მისთვის… საუკეთესო შემთხვევაში, ჰა-ჰა, მეორე.
აივანზე დავბრუნდით. არავის შეუმჩნევია ჩვენი გამოჩენა, აქედან გამომდინარე, არც გაუჩინარება. ყველა თავისი საქმით იყო გართული, ყველა ცდილობდა, საღამოსგან განსაკუთრებული სიამოვნება მიეღო.
_ ნეკა, ხომ კიდევ შევხვდებით ერთმანეთს? _ გუგა გვერდიდან არ მცილდებოდა.
_ კი, როგორ არა, _ თავი დავუქნიე.
_ და კიდევ გავაკეთებთ ამას? _ სექსს გულისხმობდა.
_ ვნახოთ. ხვალინდელი დღე გვაჩვენებს. წინასწარ არ მიყვარს ხოლმე ლაპარაკი, _ უკვე მაღიზიანებდა მისი ბავშვური შეკითხვები.
_ მე სერიოზულად გეკითხები.
_ მეც სერიოზულად გპასუხობ, _ იმავე ტონით გავუმეორე, გვერდი ავუარე და დაბლა ჩავედი, ეზოში განვმარტოვდი.
გვიან ღამით დაიშალნენ ყველანი. ნაზი მაგიდის ალაგებას უსიტყვოდ შეუდგა. ნეტავ რატომ აქვს ასეთი უკმაყოფილო სახე? ხომ არ დაინახა, მე და გუგა რომ ჩავიკეტეთ ოთახში? ოჰ, რა ვქნა, დაინახა და დაინახა, ნაკლებად მაინტერესებს, რას ფიქრობს ნაზი!
მოგვიანებით დედა მოვიდა. ის მარტო იყო.
_ აბა, როგორი დრო ატარეთ?
_ მშვენიერი, _ მოკლედ მოვუჭერი.
_ რამე ექსცესებს ხომ არ ჰქონია ადგილი?
_ არა, რა ექსცესებს, _ თავი გავაქნიე. ისე მშვიდად ვიყავი, თითქოს არაფერი მომხდარიყოს, _ მამა სადაა? ერთად არ იყავით? _ განგებ ვკითხე.
_ მალე მოვა. წადი, დაიძინე! _ თავიდან მომიშორა დედამ და სააბაზანოს მიაშურა.
ჩემს საძინებელში განვმარტოვდი. ღამის სიჩუმეში ახლა მხოლოდ სააბაზანოში მოშვებული წყლის ჩხრიალი ისმოდა, ცოტა გვიან კი კიბეზე მამაჩემის ნაბიჯების ხმაც გაისმა…
***
მეორე დღიდან ჩემი წამება დაიწყო. არ ვიცი, რა თვალით შემომხედა გუგამ ან რა სიამოვნება განიცადა ჩემთან ასეთი, მაგრამ ფაქტია, გვერდიან არ მშორდებოდა. გაკვეთილების შემდეგ ყოველდღე შინ მაცილებდა, შესვენებებზე კი საკლასო ოთახის კართან აიტუზებოდა და მელოდებოდა, როდის გამოვიდოდი დერეფანში. საღამოობით მირეკავდა ან მესიჯებს მიგზავნიდა. უკვე მღლიდა მისი ყურადღება. ვაგრძნობინე კიდეც. ერთ საღამოს მერიკოსთან შევიკრიბეთ. აქ ხომ საერთოდ არ მომეშვა. უხეშად მოვიშორე თავიდან. მიხვდა, რომ ჩემს ყურადღებას ვერ მიიქცევდა და მერიკოს დაუწყო ფლირტაობა. ალბათ ეგონა, რომ ვიეჭვიანებდი. ნერვიც არ ამტოკებია. მასზე არ ვფიქრობდი, ის ჩემთვის არც ადრე და არც ახლა საინტერესო მამაკაცს არ წარმოადგენდა. რაც შეეხება შეხვედრას, ზედმეტი იყო ამაზე ლაპარაკი. არანაირი სურვილი არ მქონდა, შევხვედროდი. რაც მოხდა, მოხდა. ეს ერთი პატარა თავგადასავალი იყო, რომელმაც მცირე კვალიც კი არ დატოვა ჩემს ცხოვრებაში.
როგორც ჩანს, ცინიკოსობა მომეძალა. ნუთუ ეს კარგია? ვფიქრობ, ცუდიც არ არის. თუ ბიჭებს შეუძლიათ, მე მატკინონ გული, მე რატომ არ უნდა მოვიქცე პირიქით? დაე, მათაც ეტკინოთ ჩემგან. ისინი ხომ ყველანი ერთნაირები არიან, ამიტომაც ყველა ერთნაირად უნდა დაისაჯოს!
გაგრძელება იქნება