არსებობენ ადამიანები, რომლებიც საკუთარი ცხვირის იქით ვერაფერს ხედავენ. არსებობენ ისეთებიც, რომლებიც სხვის საქმეებში მუდამ ცხვირს ყოფენ; ან კიდევ ისეთები, რომლებიც ყველაფერზე ცხვირს იბზუებენ…
სიამოვნებით ვიქნებოდი ამ სამიდან რომელიმე, ოღონდაც პატარა და ლამაზი ცხვირი მქონოდა… მაგრამ, არა! მე ვარ ჭკვიანი, კეთილი, მზრუნველი და მოსიყვარულე გოგო – დიდი ცხვირით.
არადა, რა ლამაზი ცხვირი მქონდა ბავშვობაში. ნათესავები – „კნოპკას“ მეძახდნენ და გაუთავებლად აქებდნენ ჩემი ცხვირის იდეალურ პარამეტრებს – მანამ, სანამ ჩემმა კლასელმა ერთ მშვენიერ დღესაც არ შეცვალა იგი.
ეს მოხდა სკოლის დერეფანში. ცუდი განზრახვა არ ჰქონია, უბრალოდ, რატომღაც იფიქრა, აგრესიით გამოეხატა თავისი სიყვარული ჩემდამი და ხელი ძლიერად მკრა. მე წავბორძიკდი და გიგანტურ, ფერადი მოზაიკით მოპირკეთებულ ლარნაკს ცხვირით შევასკდი…
იმ ავბედითი დღის შემდეგ ვხედავდი, როგორ ეცემოდა ნელ-ნელა დაბლა ჩემი თვითშეფასების კოეფიციენტი და როგორ იზრდებოდა კეხი, რომელმაც ჩემი ლამაზი პროფილი და ცხოვრება შესამჩნევად შეცვალა.
იყვნენ ადამიანები, რომლებიც ჩემს ცხვირზე ხუმრობდნენ… „კაუჭას“, „სკვინჩას“ და რას აღარ მეძახდნენ… მაგრამ იყვნენ ისეთებიც, რომლებიც მარწმუნებდნენ, რომ კეხი განსაკუთრებულ იერს მმატებდა და ძალიანაც მიხდებოდა. რომ იდუმალ, გრძნეულ ქალს ვგავდი…
კომპლექსების მიუხედავად, შეყვარებულიც მყავდა… ჩვენ ერთად 2 წელი ბედნიერები ვიყავით. მერე, ერთხელაც საოცარი კომპლიმენტი მითხრა:
„შენს ლამაზ თვალებში შეიძლება ჩაიძიროს ადამიანი… ცხვირზე კი – თავი ჩამოიხრჩოს“ - ამ „ხუმრობის“ მერე რაღაც ვეღარ აეწყო ჩვენი ურთიერთობა და მალევე „დავიშალეთ“. არ მინერვიულია. ავდექი და ყველაფერი „ცხვირზე დავიკიდე“...
ჩემი თვითშეფასების კოეფიციენტი ცოტათი მაშინ გაიზარდა, როდესაც უნივერსიტეტში გავიცანი გოგო, რომელსაც სახე – ცხვირის უკან ჰქონდა დამალული… ვარცხნილობაც არასწორად ჰქონდა შერჩეული. წინამო და „კარე“, რომლიდანაც მხოლოდ გიგანტური ცხვირი გამოსჭვიოდა. ჯგუფელებმა ხუმრობით „ტუკანი“ შეარქვეს. თქვენ გგონიათ, ეს გოგო წუხდა ამის გამო? – სულაც არა! ყოველ შემთხვევაში, გარეგნულად არაფერს იმჩნევდა და თავს საკმაოდ ბედნიერად გრძნობდა. ჩემი ცხვირი, მის ცხვირთან შედარებით – ბეღურას ნისკარტივით იყო… ეს ამბავი მახარებდა და ვცდილობდი, ლექციებზე სულ მის გვერდით დავმჯდარიყავი…
სწავლა რომ დავამთავრეთ, მას მერე აღარ მინახავს… რატომღაც ხშირად მახსენდებოდა და მაინტერესებდა, როგორ ცხოვრობდა, რას საქმიანობდა… მუშაობდა თუ არა, გათხოვდა თუ ისევ ამაყად დაატარებდა სახეზე დასკუპებულ „ტუკანის“ ნისკარტს…
რაღა დაგიმალოთ და პლასტიკურ ოპერაციაზეც კი ვიფიქრე, მაგრამ გაკეთება ვერ გავბედე. ჯერ ერთი, ტკივილის საშინლად მეშინია, მეორეც, ვერ წარმომიდგენია, როგორ უნდა გავძლო 3 დღე-ღამე ცხვირში ტამპონებით და სულ ღია მქონდეს პირი, მესამე და მთავარი მიზეზი – 5000 ლარია, რომელსაც ვერაფრით მოვუყარე თავი… ამიტომაც ჩემს ბედს და ცხვირს შეგუებული, სამსახურში დავდიოდი და რომანტიკულ თავგადასავლებს მხოლოდ სიზმარში ვხედავდი…
და აი, ერთხელაც, ქუჩაში, სრულიად შემთხვევით ერთმა მომხიბვლელმა გოგომ გამაჩერა… სახელით მომმართა და გახარებული გადამეხვია… რა თქმა უნდა, ვერ ვიცანი… ვერ ვიცანი და ვერც ის დავიჯერე, რომ ჩემ წინაშე ტუკანი იდგა… ოღონდ, ნისკარტის გარეშე…
– ვაიმე, ცხვირი რა უყავი-მეთქი, უნებურად აღმომხდა…
– პლასტიკური ოპერაცია გავიკეთე…
როგორც ჩანს, მაინც აწუხებდა პინოქიოს კომპლექსი, რომელსაც საგულდაგულოდ მალავდა.
მისი ასეთი რადიკალური გარდასახვის მიუხედავად, ოპერაციის გაკეთება მაინც ვერ გავბედე. პრინციპში, აღარც დამჭირდა. თვითშეფასების ასამაღლებლად სხვა ხერხს მივმართე, ფსიქოლოგთან ჩავეწერე კონსულტაციაზე. მან დამარწმუნა, რომ საკუთარი თავი უნდა გიყვარდეს, მიუხედავად ყველაფრისა. ასევე, დამარწმუნა იმაშიც, რომ ქალები საკუთარ გარეგნობას სხვა თვალით აღვიქვამთ. იმ ხარვეზებს, რასაც ჩვენ ”აღმოვაჩენთ” ხოლმე საკუთარ გარეგნობაში, უმეტესობა ვერც ამჩნევს. ჩვენ გადამეტებულ ყურადღებას ვამახვილებთ ყოველ დეტალზე და ჰიპერბოლიზებას ვუკეთებთ ”პრობლემებს”, რომლებიც სინამდვილეში შესაძლოა არც არსებობდეს…
ჩემი ფსიქოლოგი იმდენად ღრმად შევიდა როლში და ისე ძალიან ცდილობდა, საკუთარი სილამაზის მერწმუნა, რომ მგონი, თავადაც ირწმუნა და შევუყვარდი…
ახლა ახალი შეყვარებული მყავს, რომელიც თვალებში მიყურებს და ჩემი მზერის სიღრმეში სიამოვნებით იძირება. თავის ჩამოხრჩობის სურვილი კი ჯერჯერობით არ გასჩენია…