თვლის, რომ ფრანგულ სამზარეულოს მსოფლიო კულინარიაში განსაკუთრებული ადგილი უკავია და პარიზი დანარჩენ მსოფლიოს გასტრონომიულ ეტიკეტსაც ისევე კარნახობს, როგორც მოდას.
მზარეულის ხელოვნებას საფრანგეთის ყველაზე პრესტიჟულ კულინარიულ აკადემიაში დაეუფლა, რომელიც თავის კურსდამთავრებულებს, პროფესიულ განათლებასთან ერთად, მთავარს საქმის მიმართ თამამ და იდეალისტურ დამოკიდებულებას ატანს მსოფლიოს სხვადასხვა წერტილში.
ნანიკო კლდიაშვილი „კულინარტს" უმხელს, რომ სამომავლო კულინარიულ საქმიანობას ხელოვნებასთან სინთეზში მოიაზრებს.
იქამდე კი ჩვენი ჟურნალის საახალწლო ნომრისთვის პოზირებს და თავადაც ისეთივე ნატიფი და რაფინირებულია, როგორიც იდუმალი ფრანგული კულინარია და მაღალი მოდა.
– როდის გაგიჩნდათ კულინარიის მიმართ პროფესიული ინტერესი?
– კულინარია ყოველთვის მაინტერესებდა, ძალიან მიყვარს ახალი კერძების დაგემოვნება, ახალი გემოების აღმოჩენა, ექსპერიმენტები. სულ ვფიქრობდი, რომ გარკვეული პერიოდის შემდეგ დადგებოდა ის ეტაპი, როცა ამ სფეროს პროფესიულ დონეზე დავეუფლებოდი. ახლაც მგონია, რომ ჩემი ცოდნა ფინანსებისა და მენეჯმენტის კუთხით ქვეცნობიერად კულინარიული პერსპექტივებისკენ იყო მიმართული.
პარიზის კულინარიული აკადემია Le Cordon Bleu ყოველთვის ჩემი ინტერესის სფეროს წარმოადგენდა. მსოფლიოში ერთ-ერთი წამყვანი უნივერსიტეტია ამ დარგში. ვფიქრობ, რომ იქ ჩარიცხვით ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ეტაპი დაიწყო. აკადემიაში მოსაწყობად არანაირი პროფესიული გამოცდილება არ არის აუცილებელი, – ვისაც კულინარია უყვარს, ყველას შეუძლია ცოდნა გაიღრმავოს. მეც მოყვარულის დონეზე ვამზადებდი სახლში საჭმელებს. არც ასაკი მიწყობდა ხელს შეფმზარეულობაზე ფიქრში, – ამას გაცილებით ადრეულ ასაკში იწყებენ, – მაგრამ მაინც დიდი ენთუზიაზმით წავედი ამ ინსტიტუტში.
ზოგადად, ვთვლი, რომ კულინარია, გარკვეულწილად, სხვადასხვა კულტურის ტრადიციებს აერთიანებს და ესაა ჩემთვის ყველაზე საინტერესო. ანალიზი რომ დავიწყე, მივხვდი, რომ ყველა ქვეყანას თავისი კულტურის ისტორიაში საკუთარი იდენტობა აქვს და ეს იდენტობა სამზარეულოთიც გამოიხატება ხოლმე. როდესაც კონკრეტულ ქვეყანაზე ვფიქრობთ, ძალიან ხშირად ადამიანის ცნობიერებაში, პირველ რიგში, მაგალითად, პიცა ან რაიმე სხვა კერძი წამოიჭრება ხოლმე. შესაბამისად, ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყო ის, რომ ამ ცხრა თვის განმავლობაში სხვადასხვა წარმოშობის ადამიანებთან მქონდა ურთიერთობა, ამან კი საშუალება მომცა, გლობალურ ჭრილში გამეაზრებინა სამზარეულო. საერთოდ, ვთვლი, რომ აღმოსავლეთისა და დასავლეთის ნაზავი ძალიან, ძალიან საინტერესო ფენომენია, – ზოგადადაც და სამზარეულოშიც. ეს ინტერესი, ალბათ, იქიდანაც გამომდინარეობს, რომ ჩვენ თვითონ ვართ ამ კულტურათა ზღვარზე. დამატებით, ჩემმა უნივერსიტეტმაც მომცა საშუალება, ამ ზღვარს უფრო და უფრო ჩავღრმავებოდი. გაგრძელება