"ვეუბნები: ცოლი თუ არ მოგყავს, ვინმესთან გააჩინე, შვილიშვილი მინდა-მეთქი..." - როგორი ბავშვი იყო ზალიკო ბერგერი და რას უწუნებს დედა ერთადერთ შვილს

საკ­მა­რი­სია, დი­ზა­ი­ნე­რი ზა­ლი­კო ბერ­გე­რი ტე­ლე­ეკ­რან­ზე ან სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გა­მოჩ­ნდეს - ყვე­ლა იღი­მის და კარგ ხა­სი­ათ­ზე დგე­ბა. უყ­ვართ პო­ზი­ტი­უ­რი და ეპა­ტა­ჟუ­რი დი­ზა­ი­ნე­რი და მისი იუ­მო­რი. უყ­ვარ­დე ადა­მი­ა­ნე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბას - ეს, ალ­ბათ, უნა­რია, რაც ზა­ლი­კო ბერ­გერს ნამ­დვი­ლად აქვს.
ინ­ტერ­ვი­უ­ებ­ში დე­დას ხში­რად ახ­სე­ნებს, რო­მე­ლიც უზო­მოდ უყ­ვარს. ზა­ლი­კო ბელა ვე­ფხვი­აშ­ვი­ლის ერ­თა­დერ­თი შვი­ლია. დე­დას მი­აჩ­ნია, რომ ისი­ნი ერ­თმა­ნეთს ხა­სი­ა­თით, კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის უნა­რით, იუ­მო­რით, სი­თა­მა­მით ჰგვა­ნან. ერ­თადერთ რა­მეს, რა­საც ქალ­ბა­ტო­ნი ბელა პო­პუ­ლა­რულ შვილს უწუ­ნებს, AMBEBI.GE-სთვის მი­ცე­მუ­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

- ბოლო დროს ზა­ლი­კომ

თა­ვი­სი ლაივ-ვი­დე­ო­ე­ბით იმა­ზე მეტი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი შე­ი­ძი­ნა, ვიდ­რე ჰყავ­და. რო­გორ უყუ­რებთ მის აქ­ტი­ვო­ბას სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში?

- დედა ვარ და რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, არ მომ­წონ­დეს, არ მი­ხა­რო­დეს, მაგ­რამ ამას უარ­ყო­ფი­თი მხა­რე­ე­ბიც აქვს. ბევ­რს სვამს. ყვე­ლა ვი­დე­ო­ში ჭიქა უჭი­რავს ხელ­ში. ამას ძა­ლი­ან კრი­ტი­კუ­ლად ვუ­ყუ­რებ, სულ ვე­უბ­ნე­ბი, - ნას­ვა­მი ლა­ი­ვებ­ში რომ არ „შე­მოხ­ვი­დე“, არ შე­იძ­ლე­ბა-მეთ­ქი? ადრე ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი არ ახა­სი­ა­თებ­და. ამის გარ­და, უკვე გა­და­ცე­მებ­შიც და­ი­წყო სმა.

ცოტა ხნის წინ მაია ასა­თი­ან­თან ვნა­ხე - ჭიქა ეჭი­რა ხელ­ში. ია ფა­რუ­ლა­ვას გა­და­ცე­მა­შიც ჭი­ქით იყო. რა თქმა უნდა, არ მე­სი­ა­მოვ­ნა. რაც შე­ე­ხე­ბა მის პო­პუ­ლა­რო­ბას და ცნო­ბა­დო­ბას, დედა ვარ და მი­ვე­სალ­მე­ბი, მი­ხა­რია, მაგ­რამ ვი­მე­ო­რებ, თუ კრი­ტი­კუ­ლი თვა­ლით შევ­ხე­დავთ, უკე­თე­სი იქ­ნე­ბა, თავი ცოტა სხვა რა­კურ­სით წარ­მო­ა­ჩი­ნოს.

- ზა­ლი­კოს დიდი ხა­ნია, ვიც­ნობ და ალ­კოჰო­ლი სულ უყ­ვარ­და...

- კი, რაც არას­დროს მომ­წონ­და და მსი­ა­მოვ­ნებ­და, თუმ­ცა ამ­დენს არას­დროს სვამ­და... ვე­უბ­ნე­ბი, ევ­რო­პა­ში ხში­რად რომ და­დი­ხარ, ხომ აკ­ვირ­დე­ბი და ხე­დავ ბა­რებ­ში, კა­ფე­ებ­ში თუ დის­კო­თე­კებ­ზე, ერთი ჭიქა უჭი­რავთ ხელ­ში და დი­ლამ­დე შე­უძ­ლი­ათ იმით ისი­ა­მოვ­ნონ-მეთ­ქი. რა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, მა­ინ­ცდა­მა­ინც ეს ქარ­თუ­ლი ელე­მენ­ტე­ბი ჩარ­თოს ყო­ვე­ლი და­ლე­ვი­სას. ხომ შე­იძ­ლე­ბა, ისე­ვე მო­იქ­ცეს, რო­გორც ისი­ნი იქ­ცე­ვი­ან?! ამას რომ ვე­უბ­ნე­ბი, თავს მიქ­ნევს, მე­უბ­ნე­ბა, რომ მარ­თა­ლი ვარ, მაგ­რამ ჩემს თხოვ­ნას არ ას­რუ­ლებს.

რო­დის და­მი­ჯე­რებს და გა­ა­კე­თებს ისე, რო­გორც მე ვე­უბ­ნე­ბი, არ ვიცი... არა­და, დე­დის გუ­ლი­დან გა­მო­მდი­ნა­რე, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­ზე მოქ­მე­დებს, გული მე­კუმ­შე­ბა.

ვე­უბ­ნე­ბი, რომ გა­ი­ძა­ხი - ბე­ლას გა­რე­შე სი­ცო­ცხლე არ შე­მიძ­ლია, მოვ­კვდე­ბიო, შენი ამ საქ­ცი­ე­ლით ბე­ლას რომ კლავ, ვერ ხვდე­ბი? თუ გინ­და, რომ მომ­კლა, რაც გინ­და, ის ქენი-მეთ­ქი. ვნა­ხოთ, აბა, რო­დის შე­ას­რუ­ლებს ჩემს თხოვ­ნას.

- სა­ერ­თოდ, პო­ზი­ტი­უ­რი გან­წყო­ბაა მის მი­მართ, ბევ­რს უყ­ვარს... რო­გორ ფიქ­რობთ, ადა­მი­ა­ნე­ბის გულ­წრფე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი რო­გორ მო­ი­პო­ვა თქვენ­მა შვილ­მა, რით იზი­დავს ადა­მი­ა­ნებს?

- ეს ალ­ბათ, იმით არის გა­მოწ­ვე­უ­ლი, რომ თა­მა­მია, თა­ვი­სუ­ფა­ლი, იუ­მო­რით სავ­სე. ოჯა­ხიც ასე­თი მქონ­და სულ - პო­ზი­ტი­უ­რი. ბავ­შვო­ბი­დან აქ­ტი­უ­რი გახ­ლდათ, მოს­წავ­ლე­ო­ბი­სას „არ­ტეკ­ში“ იყო და იქი­დან მე­ტად გახ­სნი­ლი ჩა­მო­ვი­და - ალ­ბათ, მას­ზე ყვე­ლა­ფერ­მა იმოქ­მე­და და ბევ­რი რამ გან­სა­ზღვრა. გაგრძელება