ჩემი რესპონდენტი მარიამ იოსელიანია, გამბედავი გოგონა, რომელიც მუდმივად ცდილობს, რომ გზა საკუთარი ძალებით, დამოუკიდებლად გაიკაფოს.
ჩემპიონს გარემოებებმა ხელი არაერთხელ შეუშალა, რის გამოც ამჟამად ჩემპიონატებზე აღარ გადის, თუმცა, მიუხედავად ყველაფრისა, დანებებას არ აპირებს.
ბევრი მეკითხება, კლდეზე ცოცვა? ეს რა არისო და გული მწყდება, რომ მიწევს ახსნა ჩემი სპორტის შესახებ. მსოფლიო დონის აღიარებული კაცი-ლეგენდის, ინგლისის დედოფლის მიერ კლდის ვეფხვად წოდებულის, მიხეილ ხერგიანის სამშობლოდან ვარ და ვფიქრობ, აქ მორჩა "კლდეზე ცოცვის" განმარტება!
<script src="https://h5p.org/sites/all/modules/h5p/library/js/h5p-resizer.js"></script>უმცროს ასაკში რთულსა და სწრაფ ცოვაში ბუნებრივ კლდეებზე, კაცხში (ჭიათურა) ორივე კატეგორიაში პირველი ადგილი დავიკავე.
იყო ერთ-ერთი მოწვეული სტუმარი, რომელიც პოლონეთიდან იყო ჩამოსული. მან ჩემს მწვრთნელს სთხოვა, რომ საქართველოს ჩემპიონატზე გავეყვანე.
მეც გავედი. რთულ ცოცვაში დავიკავე მე-3 ადგილი. ჩემი სხეულის დაჭერა კედელზე ერთი თითით შევძელი.
შემდეგ უკვე იყო ევროპის ახალგაზრდული თასი ბულგარეთში და თანდათან მიმძაფრდება ტკივილი. საკუთარ თავს ვერ ვპატიობ, რა ახლოს ვიყავი ჩემპიონობასთან და ჩემი მიზანი შიშმა გადაწონა.
ძალიან მარტივად ავიღე მე-3 ადგილი, ოღონდ ეს ტრავმირებულმა შევძელი. სერიოზული ტრავმით ბოლო წამამდე ვიბრძოლე.
მაშინ გამომიჩნდნენ სერიოზული ქომაგები, რუსეთის ფედერაციის პრეზიდენტი ითხოვდა ჩემს სერიოზულად მომზადებას. ჩემი მდგომარეობით შოკირებული მეხუტებოდა და "ჩემს სვანუკას" მეძახდა, რაზეც მისი ხალხი გაუნაწყენდა და ერთ-ერთმა გოგომ ტირილი დაიწყო.
შემდგომ მიჰყვა და მიჰყვა ჩემპიონობა, მსოფლიო ჩემპიონატები და ა.შ. მაგრამ ბულგარეთის ამბების შემდეგ ამერია ჯანმრთელობა, ფსიქოლოგიური მდგომარეობა და რასაც ვაკეთებდი მანამდე დაუფიქრებლად, შემდგომ უკვე შიში არ მაძლევდა გარისკვის საშუალებას და ის შედეგი, რისკენაც მივიწევ, დღემდე ვერ დადგა.
შინაგანი ექო არ მაძლევს მოსვენების საშუალებას. არ მინდა, ჩემმა წლობით ნაზარდმა სიყვარულმა, ტკივილმა და თუნდაც იმედგაცრუებამ ფუჭად ჩაიაროს. მგონია, რომ სადღაც ყველაფერი კარგი ერთად წამომეწევა (იცინის).
2008 წლის აგვისტოს ომს დაემთხვა ჩემი მსოფლიო ჩემპიონატზე გამოსვლა. მე საფრანგეთში, პარიზში, საქართველო წარვადგინე მაშინ, როცა აქ ჯერ კიდევ დაკარგულ გმირებს ეძებდნენ.
იქვე გამიჩნდა დიდი პროტესტი რუსების მიმართ. მათაც ჰქონდათ რეაქცია საქართველოს დროშის დანახვაზე. ერთ-ერთი უძლიერესი სპორტსმენი (იმ დროის) სერგეი სინიცინი გამოვიდა და ხელი ჩამომართვა, ბოდიში მოიხადა პოლიტიკის და იმ ამბების გამო, რაც საქართველოში ხდებოდა. იმ ემოციას ვერასოდეს ვერ გადმოვიტან, რაც რეალურად ხდებოდა. ბოლომდე მგულშემატკივრობდნენ. შეიძლება ეს ბევრს არაფერს არ ნიშნავს, მაგრამ დაშვებული მაქვს ის მომენტი, რომ ყველას ოკუპანტად ვერ მოვიხსენიებ და ყველა ღორი ვერ იქნება.
<script src="https://h5p.org/sites/all/modules/h5p/library/js/h5p-resizer.js"></script>პროგრამა ითვალისწინებდა რამდენიმე წარმომადგენლის რუსეთის საზღვარზე გადაყვანას და თვითონ შეკრება იყო შაგდაგ ქუსარში, დაღესტნის საზღვართან. რუსეთის საზღვარი კი სულ რაღაც 40 კმ-ში იყო.
რამდენიმე დღით მიწევდა გადასვლა და ალბათ, ჩემ გარდა, ყველა დაბრუნდებოდა ბანაკში. საბოლოო ჯამში, არავინ არ გადასულა, შეკრებაც უმაგრესად ჩატარდა. უზომოდ დიდი პატივისცემა იგრძნობოდა, მეტიც, დედოფალი მეგონა ჩემი თავი (იცინის).
პირველივე დღეს რესტორნის უფროსისგან ვარდები მომართვეს. საუკეთესო 12 დღე გავატარე და მას შემდეგ დიდ პატივს ვცემ აზერბაიჯანელებს. ზოგადად, ვფიქრობ, რომ დადებითი აურის მატარებელი ვარ და თითქმის ყველგან შესამჩნევია ეს. მახსოვს, UIAA-ს ფედერაციის პრეზიდენტმა დადო თავის გვერდზე ჩემი ფოტო სახელწოდებით "კარდაშიანი საქართველოდან". საბოლოო ჯამში, აზერბაიჯანიდან დაბრუნება არ მინდოდა (იცინის).
ერთ-ერთი საქართველოს ჩემპიონატი და ასევე, ახალგაზრდული ჩემპიონატი ჩემს დაბადების დღეს დაემთხვა და 4 პირველი ადგილით ვიდექი. ამაზე დიდი ბედნიერება არ არსებობს.
საბჭოთა კავშირის დაშლიდან დღემდე, ერთადერთი ვარ, ვინც ევროპის ჩემპიონატზე შედეგი დადო. ხმამაღალი ნათქვამია, მაგრამ მეამაყება, რომ ოლიპიური ჩემპიონების გვერდით მომიწია დგომა. მე და ნესტორ ხერგიანს დახვედრაც კი მოგვიწყვეს სვანეთში.
მადლობას ვუხდი დედას დაწყების დღიდან დღემდე ჩემ გვერდში დგომისთვის. ჩემი თავის მე არ მჯერა ისე, როგორც მას. არ მავიწყდება მისი ცრემლები, როცა სერიოზული ტრავმა მივიღე და ჩემი ფეხზე დადგომა-არდადგომის ბედი წყდებოდა. გაბრაზებულზე მითხრა, დამევიწყებინა ეს სპორტი. ვუთხარი, დაიმახსოვრე, ერთი ფეხით რომ დავრჩე, მაინც გავალ შეჯიბრებაზე-მეთქი და ზუსტად მაშინ იყო, რომ ბულგარეთში ევროპის ახალგაზრდულზე მე-3 ადგილი ავიღე.
ერთია, იყო ჩემპიონი და მეორეა, რამდენად შემდგარი პიროვნება ხარ. ამაშიც დედა ფიგურირებს. მან მასწავლა წაგებაც და მოგებაც, რომ სულ უნდა ვიბრძოლო, რომ წაგებასაც ღირსეულად შევხვდე.