სიყვარული იდუმალი რამ არის. ის სპონტანურად ჩნდება და ხშირად ჩნდება მაშინ, როცა ამას არ ელოდებით; ან არ არის იქ, სადაც ყველა ნიშნის გათვალისწინებით უნდა იყოს. ერთია, როცა პარტნიორს მიზანმიმართულად ირჩევ. ზუსტად იცი, რა გინდა და გიყვარს ის, ვინც შენმა გულმა აირჩია. მშობლების სიყვარული ბავშვების მიმართ სულ სხვანაირია. განსხვავებულია ბებიის სიყვარული შვილიშვილების მიმართ. დღეს ჩვენ შევეცდებით გავარკვიოთ, რატომ არ უყვარს ყველა ბებია-ბაბუას შვილიშვილები.
როდესაც ვსაუბრობთ მშობლების შვილებისადმი სიყვარულზე, ვგულისხმობთ სიყვარულს და მოვლის სურვილს. მშობლების სიყვარული ბავშვის დაბადებამდეც კი იწყება. დედას და მამას ბავშვი ჯერ არც კი უნახავთ, მაგრამ უკვე მზად არიან მის გამო სიცოცხლეც კი გაწირონ ყოველგვარი ყოყმანის გარეშე.
ბავშვები თავიანთ მშობლებს ჰგვანან. ნაწილობრივ, მამები და დედები თავიანთ ჩვილებში ხედავენ პარტნიორის გამოძახილს და შერეულსაც კი საკუთარ მახასიათებლებთან. აბა, როგორ არ უნდა გიყვარდეს ასეთი არსება? ყველაზე ხშირად მშობლის მხრიდან ზიზღი ჩნდება მაშინ, როდესაც ბავშვი ნამდვილად არ იყო სასურველი. ან დედა, რომელმაც გააჩინა შვილი საყვარელი ადამიანისგან, ხედავს მასში უსიამოვნო თვისებებს.
და მაინც, ბევრად უფრო ხშირია სრულიად განსხვავებული სიტუაცია, რომელიც გარეგნულად ზოგჯერ ზემოხსენებულს წააგავს. მაგალითად, მშობლები ზედმეტად დაკავებულნი არიან საარსებო წყაროს გამომუშავებით. მათ არ აქვთ შესაძლებლობა დაუთმონ შვილებს იმდენი დრო, რამდენიც სურთ. სწორედ ეს დედები და მამები ცდილობენ დაკარგული შესაძლებლობების კომპენსაციას შვილიშვილებთან ერთად. როგორც წესი, მშობლები, რომლებსაც ბავშვობაში ენატრებოდათ შვილების სითბო, ცდილობენ რაც შეიძლება მეტი სიყვარული აჩუქონ შვილიშვილებს.
თუმცა, არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ნებისმიერი სისხლიანი კავშირი უპირობო სიყვარულს არ გულისხმობს. ჩვენ არ ვირჩევთ ჩვენს შვილებს და შვილიშვილებს. ისინი ჩვენ მიერ იბადებიან და იზრდებიან.
ხშირად ბებიები ვერც კი აღიქვამენ შვილიშვილებს ახლო ადამიანებად. მით უმეტეს, როცა ამ ბავშვების მშობლები განქორწინებულები არიან და ბავშვი საკუთარ ქალიშვილს კი არ ჰგავს, არამედ, მაგალითად, უიღბლო ქმარს. სიყვარული არ ექვემდებარება კანონებს. ის ან არსებობს, ან არ არსებობს. როგორც წესი, როცა ცდილობ საკუთარ თავს სიყვარული დაუწესო იმ ადამიანის მიმართ, რომელიც თავდაპირველად არცთუ ისე მიმზიდველია შენთვის, საპირისპირო ხდება. როდესაც ვცდილობთ გვიყვარდეს არასაყვარელი, ჩვენ ვიწყებთ მის სიძულვილს.
უზარმაზარ როლს, რა თქმა უნდა, თამაშობს ადამიანის გახსნილობის დონე, ისევე, როგორც ის, თუ რამდენად კონსერვატიულია იგი. თუ ბებია-ბაბუას სურთ დააკმაყოფილონ ახალგაზრდა თაობის მოთხოვნილებები და მიიღონ ის ისე, როგორც არის, მაშინ სიყვარული გარდაუვალია.
სიყვარული არ უნდა იყოს დაწესებული. თუ გრძნობთ, ეს შესანიშნავია. თუმცა, ნუ აიძულებთ საკუთარ თავს იმას, რასაც არ გრძნობთ. მიეცით საკუთარ თავს უფლება იგრძნოს ის, რასაც გრძნობთ და ნუ განსჯით საკუთარ თავს. შეუძლებელია ყველა გიყვარდეს და ყველა მოგეწონოს, თუნდაც ეს ყველა საკუთარი შვილიშვილი იყოს.