ურთიერთობები არის ის, რაზეც მუდმივად უნდა იმუშაოთ, მუდმივად განავითაროთ. ბუნებრივია, ინტერესი ორივე მხრიდან უნდა იყოს. ოჯახის დაკარგვა, რაც უნდა სამწუხარო იყოს, ნებისმიერ ასაკშია შესაძლებელი. შვილებსაც კი შეუძლიათ ზურგი აქციონ მშობლებს, თუ ისინი საკმარის ყურადღებასა და სიყვარულს არ იღებენ.
სწორედ ასეთ სიტუაციაში აღმოჩნდა ნატალია. ქალმა, როგორც ჩანს, ყველაფერი გააკეთა ოჯახის გამო, მაგრამ მთავარი ვერ დაინახა, ახლა კი ძალიან ნანობს. რა უნდა გააკეთოს ახლა, როგორ უნდა დაიბრუნოს ის ყველაფერი, რაც მისთვის ძვირფასია? კითხვა ბევრია, პასუხი კი არ ჩანს.
„ისე მოხდა, რომ 47 წლის ასაკში ოჯახი დავკარგე. არა, არ იფიქროთ, რომ ვინმე გარდამეცვალა, ყველა ჯანმრთელია, მაგრამ ქმარმა და შვილებმა სახლში არ მიმიღეს.
სადაც ჩვენ ვცხოვრობდით, გარეუბანში, არაფერია, მხოლოდ დანგრეული საავადმყოფოები. მე კი ყოველთვის მიზიდავდა დიდი ქალაქები, სავაჭრო ცენტრები... რა უნდა ექნა ასეთ დროს ერთ ჩვეულებრივ დიასახლისს? თუმცა არა, მთელი ჩემი ახალგაზრდობა ბავშვების განათლებაზე, კვებაზე, ჩაცმაზე ზრუნვამ წაიღო. ქმარი სამსახურიდან სულ დაღლილი მოდიოდა, ჩემთვის და ჩვენი ურთიერთობისთვის დრო არასდროს ჰქონდა. საღამოს თავისი საქმით იყო დაკავებული - ტელევიზორი და ავტოფარეხი.
გადავწყვიტე, წავსულიყავი სხვა ქვეყანაში, გამომემუშავებინა ფული, მენახა ქვეყანა... ეს ოთხ კედელში ჯდომასა და ფანჯარაში ყურებას ნამდვილად სჯობდა. დავურეკე ჩემს კლასელს, რომელიც უკვე იყო ნამყოფი იტალიაში და შეხვედრა ვთხოვე. მასწავლა, რა უნდა მექნა, რა საბუთები დამჭირდებოდა... ცოტა ფული ვისესხე, რამდენიმე ძვირფასი ნივთი გავყიდე და ოჯახის წევრებს სერიოზულად დაველაპარაკე. ბავშვებმა ჩემი მხარე დაიჭირეს. მიხვდნენ, რომ სხვა გზა უბრალოდ არ იყო, თუმცა ჩემი ქმარი კატეგორიული წინააღმდეგი იყო. ამბობდა, რომ იქვე ვინმეს გავიცნობდი და აღარ დავბრუნდებოდი. გარდა ამისა, მას არ ჰქონდა დრო, ეზრუნა ბავშვებსა და სახლზე... მიუხედავად ამისა, მე უკვე გადავწყვიტე ყველაფერი. ვიღლებოდი, თუმცა არა ისე, როგორც საკუთარ სახლში. იტალიაში უკეთესი ამინდი და ჰაერი იყო, თუმცა არავის ვიცნობდი, არ ვიცოდი ენა და ცოტა გაურკვევლობაში ვიყავი. ერთი წლის შემდეგ გავიცანი ადგილობრივი კაცი, რომელიც არც ისე მდიდარი იყო. ის კარგად აღზრდილი, ხელოვანი ადამიანი იყო. გარკეული პერიოდის შემდეგ საცხოვრებლად მასთან გადავედი. არასწორად არ გამიგოთ, ძალიან მომენატრა თბილი ურთიერთობები, სახლი, სადაც თავს არა დამლაგებლად ან მზარეულად, არამედ ქალად ვიგრძნობდი. ცხადია, ოჯახისთვის არაფერი მითქვამს, ქმარს იშვიათად ვესაუბრებოდი, ბავშვებისთვის ფულს ვგზავნიდი. შემდეგ ამ იტალიელ კაცს დავშორდი, ეს წარმავალი რომანი იყო, რომელიც ჩემს გრძნობებში გასარკვევად მჭირდებოდა.
გავიდა კიდევ 4 წელი. მე საკმარისი ფული ვიშოვე. ენა ვისწავლე. აღარ შემიძლო მაკარონის ან პიცის ყურება. სახლი მომენატრა. ახლა რომ ვიხსენებ იმ დღეებს, ვხვდები, რომ ყოველი გროში საკუთარი შრომით ვიშოვე, რისთვისაც დიდი დრო, ჯანმრთელობა და ნერვები დამჭირდა.
სახლში გავფრინდი. უფრო სწორად, ჯერ დედაქალაქში, შემდეგ კი ავტობუსით მშობლიურ სოფელში. ვისურვებდი მეთქვა, რომ იქ ბევრი რამ შეიცვალა, მაგრამ არა. გზის ზოგიერთი ორმო შესაძლოა, მხოლოდ უფრო დიდი გახდა, მაგრამ დანარჩენი იგივე იყო. მე 10 ათასი ევრო მქონდა, ვიყავი ახალგაზრდა და იდეებით სავსე. მინდოდა ცხოვრება შემეცვლა, მაგრამ მხოლოდ იმედგაცრუება მელოდა. ჩემმა ქმარმა კარი ჩუმად გამიღო, ნივთები გამომართვა და სალაპარაკოდ მიხმო. არც კოცნა, არ ჩახუტება... როგორც აღმოჩნდა, მან სხვა ქალი გაიცნო. თურმე, ვიღაცამ ჩემი რომანის შესახებ უამბო და გადაწყვიტა, რომ შინ აღარასდროს დავბრუნდებოდი. ბავშვებსაც ყველაფერი უთხრა და ახალი ცხოვრება დაიწყო. იმ დროს ისინი უკვე ქალაქში იყვნენ სასწავლებლად. ჩვენს არეულ ოჯახზე კი პრეტენზიებს არ გამოთქვამდნენ... ჩემმა ქმარმა უკან დამიბრუნა ფული, რომელიც გამოვაგზავნე. ახლა ხელში დიდი თანხა მეჭირა, თუმცა არ მქონდა მთავარი - ოჯახი. მოკლე საუბრის შემდეგ მივხვდი, რომ სახლში არ შემიშვებდნენ. ავიღე ჩემი ნივთები და ქალაქში წავედი. ბავშვებს დავუკავშირდი. მათ ყველაფერი ესმით, მაგრამ ლაპარაკს ერიდებიან. არაფრის გამოსწორების იმედი არ აქვთ. მიჭირს. ალბათ ისევ საზღვარგარეთ დავბრუნდები.
მივიღე ის, რაც მინდოდა, მაგრამ რის ფასად? ვის ვუსაყვედურო? მხოლოდ საკუთარ თავს. ჩემი ცხოვრების შენება თავიდან უნდა დავიწყო, თუმცა დრო მეწურება. როგორც ჩანს, ეს არის ჩემი ბედი.