"არ არსებობს, ეს ტკივილი დამავიწყდეს... ხალისი, რაც მანამდე მქონდა, დავკარგე და ალბათ, არც არასდროს დამიბრუნდება... მარიტამ გააცნობიერა, რომ მამა აღარ დაბრუნდება..." - ნიკა ქაცარიძის მეუღლე ნინო ბერიძე

ახალ­გაზ­რდა, ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბის, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის არ­ტის­ტის, ნიკა ქა­ცა­რი­ძის უე­ცარ­მა გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ ყვე­ლა შეძ­რა. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად და­ამ­წუხ­რა მისი დედა, მე­უღ­ლე და ორი მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლი...

ოჯახ­მა და­კარ­გა მზრუნ­ვე­ლი, თბი­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ადა­მი­ა­ნი, სცე­ნამ და ეკ­რან­მა - ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბი, რო­მელ­საც შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თვალ­საზ­რი­სით უამ­რა­ვი სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ხის შექ­მნა შე­ეძ­ლო...

12 მა­ისს რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში ნიკა ქა­ცა­რი­ძის ხსოვ­ნი­სად­მი მი­ძღვნი­ლი საქ­ველ­მოქ­მე­დო სა­ღა­მო გა­ი­მარ­თე­ბა. შე­მო­სუ­ლი თან­ხა კი მისი ოჯა­ხის და­სახ­მა­რებ­ლად გადა­ი­რი­ცხე­ბა.

ნიკას მეუღლე ნინო ბერიძე: 

- ძნე­ლია ნი­კას გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა. ჩვენ­თან ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა - მეც შე­ზღუ­დუ­ლად ვმუ­შა­ობ (ნინო პრო­ფე­სი­ით არ­ქი­ტექ­ტო­რია. - ავტ.). მე და ნიკა ერ­თმა­ნეთს ხელს ვუ­წყობ­დით - ის დი­ლით სამ­სა­ხურ­ში მი­დი­ო­და და ბავ­შვებ­თან მე ვრჩე­ბო­დი, რომ მო­დი­ო­და, მე მივ­დი­ო­დი - ასე ვე­ნაც­ვლე­ბო­დით.

ნი­კას დედა ასაკ­შია, წნე­ვაც აწუ­ხებს, ამ ტრა­გე­დი­ის შემ­დეგ კი­დევ მე­ტად უჭირს და ბავ­შვებს მარ­ტო ვერ იტო­ვებს... ამი­ტო­მაც მუ­შა­ო­ბა ახლა ცოტა შე­ზღუ­დუ­ლად მი­წევს...

ვერ აღ­გი­წერთ, ნი­კას წას­ვლით რამ­ხე­ლა ტრავ­მა მი­ვი­ღე, ამ შო­კუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან დღემ­დე ვერ გა­მოვ­დი­ვარ. ახლა კი­დევ ნიკა წუ­ლუ­კი­ძის ბავ­შვის ამ­ბავ­მა შემძრა და მე­ტად და­მამ­ძი­მა. მი­ჭირს იმის წარ­მოდ­გე­ნა, რას გა­ნიც­დის ის ოჯა­ხი... ჩემ­თვის ნი­კას გარ­დაც­ვა­ლე­ბა ენით აღუ­წე­რე­ლი ტკი­ვი­ლია. ამას არა­ვის ვუ­სურ­ვებ...

ჩვენ ერ­თად, 6 წლის მან­ძილ­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო პე­რი­ო­დი გა­მო­ვი­ა­რეთ. ეს იყო ერ­თმა­ნე­თის კარ­გად გაც­ნო­ბის, შე­გუ­ე­ბის, მე­ტად შეყ­ვა­რე­ბის წლე­ბი... ახლა ცხოვ­რე­ბის იმ ეტაპ­ზე ვი­ყა­ვით, რომ ბედ­ნი­ერ ცხოვ­რე­ბას ვი­წყებ­დით და ნიკა წა­ვი­და. ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი. ხომ ამ­ბო­ბენ, დრო გავა და ტკი­ვი­ლი გა­გივ­ლი­სო. რა დროც უნდა გა­ვი­დეს, არ არ­სე­ბობს, ეს ტკი­ვი­ლი და­მა­ვი­წყდეს. შე­იძ­ლე­ბა ამა­ზე ყო­ველ­დღი­უ­რად არ ვლა­პა­რა­კობ, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­შია... ხა­ლი­სი, რაც მა­ნამ­დე მქონ­და, დავ­კარ­გე და ალ­ბათ, არც არას­დროს და­მიბ­რუნ­დე­ბა...გაგრძელება