საქართველოს მეხუთე, მოქმედი და პირველი ქალი პრეზიდენტი სალომე ზურაბიშვილი ცნობილი პოლიტიკური ფიგურაა როგორც საქართველოში, ისე საფრანგეთში. დაიბადა 1952 წლის 18 მარტს პარიზში, ქართული პოლიტიკური ემიგრაციის მოღვაწის, წლების მანძილზე საფრანგეთის ქართული სათვისტომოს თავმჯდომარის, ლევან ზურაბიშვილისა და ასევე პოლიტიკური ემიგრაციის მოღვაწის - ზეინაბ კედიას ოჯახში. იყო საქართველოს მე-9 მოწვევის პარლამენტის წევრი, საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრი 2004 წლის მარტიდან 2005 წლის ოქტომბრამდე, საფრანგეთის ელჩი საქართველოში 2003-2004 წლებში.
სალომე ზურაბიშვილი დაიბადა და გაიზარდა საფრანგეთში, ქართული პოლიტიკური ემიგრაციის მოღვაწის, წლების მანძილზე საფრანგეთის ქართული სათვისტომოს თავმჯდომარის, ლევან ზურაბიშვილის, ოჯახში. იგი არის ქართველი საზოგადო და პოლიტიკური მოღვაწის, ნიკო ნიკოლაძის, შვილთაშვილი.
მამა: ლევან ზურაბიშვილი ქართული პოლიტიკური ემიგრაციის წარმომადგენელი და პარიზის ქართული სათვისტომოს მერვე თავმჯდომარე იყო. ის ცნობილი ქართველი საზოგადო მოღვაწის, ნიკო ნიკოლაძის შვილიშვილი იყო. დედა, ნინო ნიკოლაძე პედაგოგი და პუბლიცისტი, ხოლო მამა – ივანე ზურაბიშვილი იურისტი, მსახურობდა ამიერკავკასიის სამმართველოს იურისკონსულტად. 1921 წელს, ბოლშევიკების მიერ საქართველოს ანექსიის შემდგომ, ოჯახი ემიგრაციაში აღმოჩნდა.
ლევან ზურაბიშვილი იყო საფრანგეთში მცხოვრებ ქართველთა სათვისტომოს თავმჯდომარე ჯერ 1949-1951 წლებში, შემდეგ 1961 წლიდან — სიკვდილამდე. ეწეოდა აქტიურ პუბლიცისტურ საქმიანობას, თანამშრომლობდა ქართულ და უცხოურ ჟურნალ–გაზეთებთან. მან ძმასთან, არჩილ ზურაბიშვილთან, ერთად მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა 1973 წელს პარიზის წმიდა ნინოს ახალი ეკლესიის შეძენაში.
დედა: ზეინაბ კედია საქართველოს პირველი დემოკრატიული რესპუბლიკის მთავრობაში უშიშროების მინისტრის და ნოე რამიშვილის თანამებრძოლის მელქისედეკ (მექი) კედიას ქალიშვილი იყო. გასაბჭოების შემდეგ, როცა კედია საქართველოდან წავიდა, მისი მეუღლე ზეინაბზე იყო ფეხმძიმედ. ისინი 4 წელი სტამბოლში ცხოვრობდნენ, ზეინაბიც იქვე დაიბადა. მას შემდეგ, რაც შეუძლებელი გახდა საქართველოში დაბრუნება, ოჯახი თურქეთიდან საფრანგეთში, პარიზში გაემგზავრა.
ლევან ზურაბიშვილი და ზეინაბ კედია საფრანგეთში დაქორწინდნენ. მათ ორი შვილი - სალომე და ოთარი შეეძინათ. ზეინაბ კედია საქართველოში პირველად ქალიშვილთან, სალომე ზურაბიშვილთან ერთად, 1986 წელს ჩამოვიდა. იგი 2016 წლის 20 თებერვალს, 94 წლის ასაკში, პარიზში გარდაიცვალა.
1974 წელს 22 წლის სალომე ზურაბიშვილმა რომში გაიცნო ასევე ემიგრაციაში მცხოვრები, ქართველი ნიკოლოზ გორჯესტანი (გუგუშვილი). სალომე ზურაბიშვილს და კოკი გუგუშვილს ორი შვილი, თეიმურაზი და ქეთევანი შეეძინათ.
თეიმურაზ გორჯესტანი 1981 წლის 26 ივლისს დაიბადა. იგი პროფესიით დიპლომატია და მუშაობს დიდ ბრიტანეთში, საფრანგეთის საელჩოში, სტრატეგიული და უსაფრთხოების საკითხებში მრჩევლის პოზიციაზე.
ქეთევან გორჯესტანი 1984 წლის 22 მარტს დაიბადა. იგი პროფესიით ჟურნალისტია. ამჟამად მუშაობს საფრანგეთის ტელეკომპანია "ფრანც 24"-ში, სპორტულ ჟურნალისტად.
სალომე ზურაბიშვილი და ნიკოლოზ გორჯესტანი 80-იან წლებში განქორწინდნენ. 2018 წლის ნოემბერში, სალომე ზურაბიშვილის საპრეზიდენტო არჩევნების კამპანიისას, კოკი გუგუშვილმა სპეციალური მიმართვა გაავრცელა, სადაც ყოფილ მეუღლეს მხარი დაუჭირა და საკუთარ ოჯახზეც ისაუბრა:
გამომდინარე იქიდან, რომ სალომე ზურაბიშვილის შვილები საქართველოში არ ცხოვრობენ, ისინი ქართულ მედიაშიც იშვიათად ჩნდებიან, თუმცა ინტერესი მათი პერსონების მიმართ ყოველთვის არსებობს. სწორედ ამიტომ, ამჯერად, გთავაზობთ ქეთევან გორჯესტანის ინტრვიუს ოჯახისა და პირადი საკითხების შესახებ, რომელიც მან ჟურნალ "სარკეს" მისცა:
"მამა ქართველია. ჩვენი წინაპრები გუგუშვილები იყვნენ. თუ სწორად მახსოვს, მამაჩემის მამა სპარსეთსა და საქართველოში ინჟინრად მუშაობდა. საბჭოთა ჯარები რომ შემოსულან საქართველოში, სპარსეთში დარჩენილა. იქ უთქვამთ, გვარი უნდა გადაიკეთოო. გორჯესტანი სპარსულად ქართველს ნიშნავს. მამა სპარსეთში დაიბადა, დედა უკრაინელი ჰყავდა.
ამერიკაში, ვაშინგტონში დავიბადე, 4 წლამდე ამერიკაში ვცხოვრობდი. იმ წლებში დედა და მამა მუშაობდნენ და ჩვენთან ხშირად დედაჩემის დედა იყო. მე და ჩემი ძმა, ფაქტობრივად, მისი გაზრდილები ვართ. რადგან ამერიკაში დავიბადე, ამ ქვეყნის მოქალაქე ვარ. ვთვლი, რომ ვარ ამერიკელი, ფრანგი და ქართველი.
ჩემი მშობლები რომ გაშორდნენ, დედამ მე და ჩემი ძმა ავსტრიაში წაგვიყვანა, რადგან იქ მუშაობდა. ვენაში ერთი წელი ვიცხოვრეთ, მაგრამ არაფერი მახსოვს, ავსტრიის შემდეგ აფრიკაში, ჩადში ვიცხოვრეთ. იქაურობა კარგად მახსოვს. ევროპასა და ამერიკაში ცხოვრება თითქმის ერთმანეთს ჰგავს, მაგრამ აფრიკა სულ სხვაა. აფრიკაში დავიწყეთ სწავლა, სპორტზე სიარული. დედა მე და ჩემს ძმას ყველაფერზე გვატარებდა. მერე ჩადში სამოქალაქო ომი დაიწყო. ჩვენი სახლი მათი პრეზიდენტის სახლთან იყო ახლოს. ფრანგი ჯარისკაცები ჩვენ გაყვანას ცდილობდნენ. ეს ყველაფერი ჩემს გონებაში ისე არ არის ჩარჩენილი, როგორც ცუდი მომენტი. ალბათ, დედაც ისე იქცეოდა, რომ არ გვენერვიულა. აფრიკაში ვისწავლე, რომ შეიძლება გყავდეს მეგობარი, რომელიც თეთრკანიანი არ არის.
ჩადში 3 წელი ვიცხოვრეთ. იქ ყოფნისას მამასაც ხშირად ვხედავდით, რადგან მსოფლიო ბანკში მუშაობდა და აფრიკაში უწევდა ჩამოსვლა. ჩვენთან მოდიოდა და ცდილობდა ხშირად დარჩენილიყო. არდადეგების დროს ჩვენ ჩავდიოდით ამერიკაში. დედა და მამა ყველაფერს აკეთებდნენ, რომ მათთან ხშირი ურთიერთობა გვქონოდა. დედას უნდოდა, მამასთან კონტაქტი არ გაგვეწყვიტა და ჩვენს აღზრდაში ისიც ყოფილიყო ჩართული.
მშობლების დაშორება რთულად არ გადამიტანია. როცა პატარა ვიყავი, ალბათ, უფრო ადვილია მშობლების განშორებასთან შეგუება. 4 წლის ვიყავი და არც მახსოვს მამასთან ყოველდღიური ცხოვრება. ის შორს იყო, მაგრამ ამავდროულად, სულ ჩვენთან. ერთადერთი, რასაც განვიცდიდი, ის იყო, როცა ჩემს ცხოვრებაში რამე ხდებოდა, საყვარელი ადამიანებიდან ჩემ გვერდით რომელიღაც არ იყო.
მამაჩემს ირანელი ცოლი ჰყავს. იმ ქალს სხვა კაცისგან გოგო ჰყავს, რომელიც თემურის ტოლია. მამას ცოლთან შვილი არ ჰყავს. ეს გოგო, ფაქტობრივად, ჩვენი დაა. ასევეა ჯანრის ქალიშვილიც, ნანაც ჩემი დაა. ნანა ჩემზე ბევრად დიდია და მთლად დების ურთიერთობა არ გვაქვს.
განქორწინების შემდეგ სალომე ზურაბიშვილი დაუახლოვდა ემიგრაციაში მყოფ ქართველ ისტორიკოსს, მწერალსა და ფილოსოფოს ჯანრი კაშიას. მათი პიროვნული დაახლოება საბოლოოდ დაოჯახებით დასრულდა.
"წლები! ჩვენ კი მოგონებები გვრჩება მხოლოდ..." - სალომე ზურაბიშვილი მეუღლის შესახებ წერს
ჯანრი კაშია 2012 წლის 11 მარტს გარდაიცვალა პარიზში, კარდიოლოგიური ოპერაციის დროს. დაკრძალულია თბილისში, ვერის სასაფლაოზე.