ეს «შავი კალგოტკები» მენიშნა. ჩუმად ვარ. აგრძელებს:
_ ადრე ერთი კაცი მოდიოდა ჩვენთან. დედა სულ მიმტკიცებდა, ოჯახის მეგობარიაო. ერთხელაც, ღამე, შინ რომ დავბრუნდი, კარი შევაღე და… ოჯახის კი არა, ოთახის მეგობარი აღმოჩნდა, _ სიმწრით გადააქნია თავი და დიდი კაცივით ამოიოხრა. გული მომიკვდა.
_ ისე, როგორ გექცევა?
_ ცუდად. ყოველ საღამოს ფულს მთხოვს. 20 ლარზე ნაკლები რომ მივუტანო, სახლში არ მიშვებს. ვაგზალზე ვერ გავათენებ, პოლიციელები მაშინვე ბავშვთა სახლში მიკრავენ თავს. ქუჩაში ხომ არ ვივლი. რამდენჯერ გარეთ გამითენებია, დერეფანში. რაც ის კაცი არ მოდის, სულ სვამს.
გუნება გამიფუჭდა. თან არ მინდა, ეს დღე ცუდად დაამახსოვრდეს… ისევ თავსაფრიანმა გვიშველა. კვლავ გვეწვია და ამბავი დაიწყო:
_ ისე, კარგი ბიჭია. სხვებს არ ჰგავს, _ დადნა შაქარივით, _ მაგრამ ერთი-ორჯერ ისე გამაბრაზაა! ოხ! თუ გადამირჩებოდა, არ მეგონა!
_ რა ქნა ასეთი, ქალბატონო? _ ახლა მე დავიწყე ჩურჩული.
_ მოვუყვე დედაშენს შენი გმირული ამბები? _ «ჩაშვების» ხასიათზე მოვიდა თავსაფრიანი. _ მითხარით, მითხარით, მინდა, ყველაფერი ვიცოდე მასზე, _ ირიბად გადავხედე ჩემს «შვილს». _ არა, შვილო, კარგი ბავშვია, _ მთლად მოლბა თავსაფრიანი, ცალი ფეხი (ფლოსტიანი) ჰაერში ოდნავ ასწია და ზედ დაიხედა, _ მაგრამ ხომ იცი დღევანდელი ცხოვრება. ამ მათხოვრებმა შეგვიკლეს ხელში. აწუხებენ, კაცო, კლიენტებს. თქვენმა ბიჭმა კი… ო-ო-ო! როგორ გამაბრაზა მაშინ… პირველად რომ შემოვიდა (გვერდი მოინაცვლა ქალმა და უფრო მოხერხებულ პოზაში გააგრძელა თხრობა), ვერც მივხვდი, მაწანწალა თუ იყო, ისე სუფთად ეცვა. აქეთ-იქით იყურებოდა. ვის ეძებ, ბიჭო-მეთქი. ჩემს ძმას, აქ სადილობსო. შევუშვი. გავიდა ცოტა ხანი, შევდივარ დარბაზში და რას ვხედავ! გაუშვერია ხელი და არ მათხოვრობს? აბა, დავუცაცხანე, შენი მოწონებული! მაშინვე გასასვლელისკენ გავარდა, მაგრამ… (აქ თავი გადააქნ-გადმოაქნია), სტაცა ხელი ჩვენს ორლარიან ხაჭაპურებს, ეგერ, ჟარონაზე რომ გვილაგია და გაშპა. სად გაეკიდები! ის კი არა, ხაჭაპურები, ხომ იცი, ცხელი როა, დაეკრო ერთმანეთს და რომ მოქაჩა, მთელი ჟარონა ძირს გადმოვარდა. რამხელა ზარალი ვნახეთ მაშინ! _ შეცხადების ნიშნად მოიკვნიტა ქვედა ტუჩი და ზურიკოს თითი დაუქნია.
ის კი ჩუმად იცინის, თან მეოთხე ბანანს ფცქვნის.
_ მერე კაი ხანს არ გამოჩენილა, _ გაასავსავა ხელები თავსაფრიანმა და ფეხი ფეხზე გადაიდო, _ ერთხელაც შემოიხედა. ჯერ შეგვამოწმა, აბა, თუ მიცნობენო. რას არ ვიცნობდი! დავიფრინე მაშინვე. მაინც მოახერხა ეშმაკობა. ცოტა ხანში ტყვიასავით შემოვარდა და შემოსასვლელში ლუდის კრანი რომ დგას, არ მოუშვა უცებ? დაგვაქცია მოკლედ. ეშმაკები არიან მეგრელები, ეშმაკები, _ მოჩვენებითი ალერსით შეახურა მთელი სამეგრელო. «მეგრელები» ყურში მომხვდა.
_ მეგრელი ქართველი არ არის, ქალბატონო? _ დავიწყე საქმის გარჩევა.
_ თვითონ ამბობენ ასე, შვილო, _ იმართლა თავი.
_ შენ მეგრელი ხარ, ბიჭო? _ წარბშეკრული მივუბრუნდი ზურიკოს.
_ მე ქართველი ვარ და ევროპელი, _ პათოსით ამბობს ზურიკო და გაშლილ ხელს გულზე ირტყამს.
სიცილი ამიტყდა. ზურიკოსაც.
_ რა კარგი ბავშვია, _ ყასიდად იღიმის ქალი, _ ნამდვილი პოლიტიკოსი გამოვა! _ დაუსვა დაიგნოზი.
_ არა, ჩემი შვილი ექიმი უნდა გამოვიდეს! _ ვაგრძელებ თამაშს, _ სიბერეში ავად რომ გავხდები, მომარჩენს, _ მოვპარე დუმბაძეს ფრაზა და ზურიკოს მომავალსაც მტკიცედ გამოვუტანე განაჩენი…
…ორი საათი მაინც ვისხედით. თავსაფრიანსა და ბუზებს ბზუილი არ შეუწყვეტიათ. ბოლოს მოვუკარი თავი ჩემი ტყუილების გუდას, დავემშვიდობეთ ჯერ კიდევ მოზუზუნე მასპინძელს, ბუზებსაც და გასასვლელისკენ გავემართეთ.
_ აწი გამოიარე ხოლმე ჩვენთან, _ ეპატიჟება ქალი…
მივდივართ და უკან მოგვყვება თავსაფრიანის ლოცვა-კურთხევა და თეთრი წინსაფრებით შეიარაღებული ქალების ცნობისმოყვარე მზერა. ხელიხელჩაკიდებულები გამოვდივართ. ვიცინით. გულიანად. ორივე კმაყოფილი ვართ… სახეზე გვაწერია…
* * *
შაბათი დღეა. მარტო ვარ. შინ რაღაცას ვსაქმიანობ. უცებ ტელეფონის ზარი გაისმა. პოლიციის ერთ-ერთი განყოფილებიდან მირეკავენ. ზურიკოა დაკავებული ქურდობისთვის. მე მიბარებენ. ბავშვთა ინსპექტორი ესა და ეს… გავქანდი. წვიმს… ძლივს მივაგენი პოლიციის შენობას. პირველი, ვინც განყოფილებაში შესვლისას თვალში მომხვდა, ფაშფაშა, ოქროში ამოვლებული ქალი იყო, რომელიც მოუსვენრად იჯდა სკამზე და ბეჭდებით დახუნძლულ თითებს მაგიდაზე ათამაშებდა.
_ თქვენი საბუთები! _ მარჯვენა ხელი შუბლთან მიიტანა ინსპექტორმა. დავაძრე ჩემი ჟურნალისტის მოწმობა და ცხვირწინ ავუფრიალე პოლიციელს. ამას კი არ ელოდა. შეცბა. და მერე როგორ! ვერ მივხვდი, რა იყო მისი შეშფოთების მიზეზი. ყველაფერი ნათელი გახდა, როცა მოგვიანებით ზურიკო ვნახე…
_ რაშია საქმე, რა ჩაიდინა ასეთი?
_ ფული მოპარა ამ ქალბატონს.
_ არ არსებობს! _ კატეგორიულად უარვყოფ.
«ოქროში ამოვლებულმა» ორაზროვნად გამომხედა.
_ თქვენ რა ხართ მისი? _ მეკითხება ინსპექტორი.
_ ახლობელი… ერთადერთი, _ დავამატე.
_ გაწყდა ამათი ჯიში! ფეხს ვერ დაადგამ თბილისში, ლტოლვილს რომ არ დააბიჯო! _ «გასკდა» ფაშფაშა…
მოგვიანებით ზურიკო მიყვება:
* * *
იმ დღეს დილიდან დაითარსა. ლარიც ვერ გააკეთა. ამინდიც გაფუჭდა. ნამდვილი თავსხმა იყო. კუჭი აეწვა შიმშილისაგან. ფული ვერ გაიმეტა ხაჭაპურისთვის. უაზროდ დაყიალობდა. მერე იქვე, მაღაზიაში შევიდა, იქნებ რამე დავითრიოო. დაითრია. გამყიდველს კბილის ჯაგრისების დასტა აწაპნა, მერე ჩამოუარა გალუმპულ «ბაზარომანებს» და თითო ოც თეთრად გაყიდა. ესეც ლარი და ოცი თეთრი. ცოტაა. უცებ ის ქალი შეამჩნია. ფაშფაშა. ჩანთებით დატვირთული სპილოს ნაბიჯებით მიაბოტებდა. ხელებში ეცა:
_ მოგეხმარებით, ქალბატონო, გაჩერებამდე მიგატანინებთ, _ მოიშველია მრავალნაცადი ფრაზა. «ფაშფაშამ» უნდობლად გადახედა.
_ დაიკარგე აქედან! _ არ დაანება ჩანთები.
ზურიკო არ მოეშვა. ბოლოს ქალი დანებდა და სთხოვა, აქვე ახლოს ვცხოვრობ, სამშობიაროსთან და ბარემ სახლამდე მიმატანინე ნავაჭრიო.
_ ორმოცდაათ თეთრს მოგცემ, თან გაჭმევ, _ უთხრა.
გაუხარდა. დაავლო ხელი ტვირთს და უკან მიჰყვა «ფაშფაშას». შევიდნენ იტალიურ ეზოში. მეორე სართულზე ასვლა ცოტა გაუჭირდა, მაგრამ რას დაეძებდა. ფულის გულისთვის ამ «სპილოსაც» აიტანდა, თუნდაც კუკიაზე. ქალი კარგა ხანს იჩხრიკებოდა ხელჩანთაში. გასაღებს ეძებდა. როგორც იქნა, იპოვა, მოარგო კარს. გადაატრიალა. შევიდნენ. «ფაშფაშამ» ხელჩანთა სკამზე მიაგდო. «აი, სასახლე-ე-ე!» _ გაიფიქრა ზურიკომ.
_ აგერ დაჯექი. არა, ჯერ აბაზანაში შედი, ხელები დაიბანე და მერე დაჯექი. გაჭმევ! _ უბრძანა. თვითონ კი მაცივრის კარი გამოაღო.
გულუხვი აღმოჩნდა: გამოალაგა ცივად მოხარშული დედალი, ნიგვზიანი ბადრიჯანი, პამიდორი, ყველი… ბიჭმა ნერწყვები გადაყლაპა. გემრიელად შეუდგა ჭამას… მალე მორჩა. მადლობა გადაუხადა «ფაშფაშას» და დაელოდა, ფულს როდის მისცემდა. ქალმა საფულე ამოიღო, გახსნა და… ისევ ხელჩანთას ეცა. ამოყარა ყველაფერი, გადაატრიალა, გადმოატრიალა… ბოლოს იქუხა:
_ სად წავიდა ჩემი ფული! შენ მომპარე, ბიჭო?!
_ მე… არა, დეიდა, ხელი არ მიხლია, _ მუხლები აუკანკალდა.
_ ახლავე დააბრუნე და არაფერს გეტყვი. თორემ პოლიციას გამოვუძახებ, იცოდე!
ზურიკოს ფული არ აუღია, მაგრამ პოლიციაში მაინც ამოყო თავი…
* * *
_ მეტი არავინ ყოფილა სახლში! _ თითქოს ცხელი კარტოფილით აქვს პირი გამოტენილიო, ისე ატრიალებს ენას «ოქროში ამოვლებული».
_ საფულე რომ დაკარგულიყო, ვიფიქრებდი, ამომივარდა-თქო. ცარიელი იყო, მარტო ხურდები ჩაუტოვებია ამ ჯიბგირს, ამას! ამომაცალა, სანამ მეორე ოთახში გავიდოდი. მეც რამ გამიყვანა იქით, როგორ ვენდე ამ ლაწირაკს! უარესი მეკუთვნის! _ არ ცხრება «ფაშფაშა».
ვცდილობ, ავუხსნა ინსპექტორს, რომ ზურიკო მათხოვარია, თითქმის უპატრონო, მაგრამ…
_ იგი ფულს არ მოიპარავდა! _ გადაჭრით დავასკვენი.
_ რატომ გგონიათ, რომ არ მოიპარავდა? _ პოლიციელმა თავი გვერდზე გადააგდო და შერლოკ ჰოლმის მზერით შემომხედა.
_ ვინც მათხოვრობს, ის ფულს არ იპარავს! _ ვაფრქვევ სიბრძნეს.
_ მაჩვენეთ ბავშვი, დაველაპარაკო! _ მოვითხოვ.
ინსპექტორს სახე მოექცა. ცუდად მენიშნა. გავიდა და ცოტა ხანში შემოიყვანა. შემოიყვანა და… ფერი მეცვალა. რა ვნახე! ახლა მივხვდი, რატომ შეშფოთდა იგი, როცა ჩემი პირადობის მოწმობას დახედა. ნაცემი, სახედალურჯებული, ტირილისგან თვალებდასიებული ზურიკო ცახცახებდა. შიშისგან.
_ ეს რა გიქნიათ! _ აღმომხდა სიმწრით. _ თქვენ არა გყავთ სახლში პატარები! ასეთი უშვილოები და უძიროები როგორ ხართ ეს პოლიციელები! _ არ დავინდე ქართული პოლიცია. ვატყობ, როგორ ვუწევ ნელ-ნელა ხმას.
_ ხვალვე გაგწერთ გაზეთში! მთელ განყოფილებას! _ «ვიშიშვლე» ჩემი მთავარი «იარაღი».
_ დაწყნარდით, ქალბატონო. ხელი მომიხვდა, გაქცევა უნდოდა. არც სახელი გვითხრა, არც გვარი. თქვენი ტელეფონი ძლივს ვათქმევინეთ. _ თავი იმართლა პოლიციელმა.
ვცდილობ, დავწყნარდე. ხელს ვიშვერ ზურიკოსკენ. ბავშვი გამოქანდა და ჩამეხუტა. ვიგრძენი, როგორ დამისველდა მკერდი. სლუკუნებს. მალე სლუკუნი გულამოსკვნილ ტირილში გადაიზარდა. უხარია, რომ აქ ვარ, მის გვერდით. «ნუ ტირი. ახლა უყურე, ამათ რას დავიფრენ» _ ვუჩურჩულე ყურში, მინდა გავამხნევო.
_ ნუ გეშინია, ახლავე გავარკვევ ყველაფერს! _ ვამბობ ხმამაღლა.
_ ქალბატონო, იქნებ სხვაგან შეინახეთ ფული, კარგად გაიხსენეთ, _ რაც შეიძლება ზრდილობიანად მივმართე «ფაშფაშას».
_ როგორ გეკადრება, გენაცვალე! სკლეროზი კი არ მჭირს. პატივი ვეცი, ორ ლარს დავპირდი მოხმარებისთვის (გულში მეცინება. ორი ლარის მიმცემი რომ ყოფილიყო, იმ წვიმაში ტაქსით წავიდოდა შინ), ვაჭამე, ვასვი. ამან კი… სხვაგან სად უნდა შემენახა. ტრუსიკში ხომ არ ჩავი… _ უცებ სიტყვა გაუწყდა. სახე ეცვალა და ხელი უნებურად მკერდისკენ გააქანა.
წამით გახევდა. მერე სკამზე გვერდულად შეტრიალდა, ხელი ძუძუებში ჩაიყო და… «იპოვა ამ ძროხამ», _ გავიფიქრე ზიზღით. ლოყაზე შემოიკრა ხელი:
_ ჩემი სიკვდილი! ჩემი სიკვდილი! ეს რა დამემართა! ეს რა დამემართა! ვაი სირცხვილო! ვაი სირცხვილო! _ ორ-ორჯერ იმეორებდა ერთსა და იმავეს.
_ მაპატიე, გენაცვალე, მაპატიე! სულ დამავიწყდა. ნამდვილი სკლეროზი მაქვს! _ მოჩვენებითად ცრემლნარევი ხმით ქაქანებს «ოქროში ამოვლებული».
ექვსი ნომერი (დაახლოებით) ლიფიდან ამოაცურა ოთხად გაკეცილი ათლარიანები, დემონსტრაციულად ასწია ჰაერში, დაგვანახა და მაგიდაზე დააგდო:
_ ცეცხლში დასაწვავი! ეს რა დამემართა!
_ დათვალეთ, ქალბატონო, ხომ არ გაკლიათ? _ გველის გესლზე უარესია ჩემი ირონია.
არ იმჩნევს.
_ როგორც ჩანს, დროა, ექიმს ეჩვენოთ! _ ჩავუნისკარტე და მრავლისმეტყველად გადავხედე პოლიციელს.
ქალმა დაკეცილი ფულიდან ათლარიანი გამოაძრო და ზურიკოს გაუწოდა:
_ აჰა, შვილო. მაპატიე. ეს რა დღეში ჩავვარდი ამ ხნის ქალი! ბოდიში, გენაცვალე, ბოდიში. მაპატიეთ! _ სხვა სიტყვას ვერ პოულობს.
ზურიკო არ განძრეულა. ქალი წამოდგა და ბავშვს ფული შარვლის ჯიბეში ჩაუკუჭა. ზურიკო ეწინააღმდეგება.
_ აიღე! _ მკაცრად ვეუბნები.
_ ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ ამ ბავშვს ვინ აუნაზღაურებს მორალურ ზარალს? _ დავიწყე ზნეობრივი კოდექსის «კითხვა». _ სული დაუმახინჯეთ რვა წლის ბიჭს, ამხელა ტრავმა მიაყენეთ და ფულით გინდათ, გამოისყიდოთ? უცხოეთში იცით, რა გელოდათ ამის გულისთვის? იქ მარტო სიტყვიერი შეურაცხყოფისთვის იხდიან ათასობით დოლარის ჯარიმას! _ იერიშით გადავედი მოწინააღმდეგის ტერიტორიაზე…
* * *
…სიტუაცია დაწყნარდა. უკვე ახსნა-განმარტება იწერება. არ მაინტერესებს. გასასვლელისკენ ვიწევ. უცებ ზურიკოს ეძახიან _ თავისი ორი ლარი და ათი თეთრი უნდა დაუბრუნონ, «ჩხრეკისას» რომ ამოაცალეს. მიბრუნდა. მისცეს. მოტრიალდა, მაგრამ რატომღაც შეყოყმანდა. მოულოდნელად მაგიდასთან მივიდა, თავისი ხურდა ზედ დაყარა, მერე «ოქროში ამოვლებულს» თვალი თვალში გაუყარა და…
_ ძროხა! ბებერი ძროხა! _ გულიანად მიახალა.
_ ეს _ ჯარიმა სიტყვიერი შეურაცხყოფისთვის! _ პოლიციელისკენ მიხვეტა ხურდა და ჩემკენ გამოიქცა.
უჰ! რა მესიამოვნა! მალამოსავით მომეცხო ზურიკოს «კომპლიმენტი». აი, სანახაობა! ზურიკოს ნამდვილი გამარჯვებული გლადიატორის სახე აქვს.
«ხომ მაგარი ვარ!» _ ამოვიკითხე მის მზერაში.
_ მაგარი ხარ, მაგარი! _ ვერ დავმალე აღფრთოვანება.
_ რას იზამთ, მაწანწალა ბავშვია, ეპატიება, _ ვერ შეველიე ირონიას და გაოგნებულ ინსპექტორს ჰოლივუდის ღიმილი ვესროლე. გამარჯვებულის იერით ჩავავლე ზურიკოს ხელი და… დღის სინათლეზე გამოვიყვანე.
ხასიათი გამოგვიკეთდა. ამინდიც გამოსულა. სოლიდარობას გვიცხადებს, ალბათ. ხუმრობა საქმე ხომ არ არის. ჩვენ, ეს-ესაა, დიდი ომი გადავიხადეთ _ მივედით, ვნახეთ, გავიმარჯვეთ. სამართლიანად…
* * *
_ მართლა წამიყვან? _ თვალმოჭუტულმა ამომხედა ჩვეული მზერით.
_ ვნახოთ. ვეცდები, რამე მოვახერხო. ციხეში შესვლა არ არის ადვილი, _ თავს ვიზღვევ…
…გავიდა რამდენიმე დღე. მივდექი, მოვდექი, ზოგი კაბინეტში შევაწუხე, ზოგსაც მობილური «ავუტალახიანე» და ბოლოს მაინც გავჩარხე. მივდივართ. მე და ზურიკო. მიმყავს მამამისის სანახავად. ჩავსხედით წითელ «იკარუსში» და გავუყევით «კუდიგორის გზას»…
საკმაო ხანს გვიწევს ლოდინი. ჯერ ერთ კაბინეტში შეგვიყვანეს, მერე მეორეში, ხან აქ მოვაწერეთ ხელი, ხან _ იქ… თავი ამერიკის ციხეში მგონია. ბოლოს, როგორც იქნა, გაგვიყვანეს იზოლირებულ ოთახში. რაღაცამ გაიტკაცუნა, რაღაცამ გაიჩხაკუნა, დაიჭრიალა, მერე გაიჩხრიალა და ისიც გამოჩნდა…
გავოცდი! მთლად ზურიკოა, ზედგამოჭრილი! ისეთივე თმა, ისეთივე თვალები, ისეთივე ტუჩები… ასე მგონია, გაზრდილ ზურიკოს ვუყურებ. ჩემთვის არც შემოუხედავს. შეჩერდა, ცალი თვალი მოჭუტა და გამომცდელი ღიმილით გამოხედა ზურიკოს. ბავშვი ადგილიდან მოსხლტა და კისერზე შეახტა. თვალზე მომდგარი ცრემლი უკან ჩავაბრუნე. «ახლა გულჩვილობის დრო არ არის!» _ გავაფრთხილე «მე».
ბოლოს ჩემთვისაც მოიცალა:
_ ეს შენა ხარ, ჩემი შვილის ამალთეა, ლამაზო? _ ძველბიჭური ტონით კბილებში გამოცრა «დიდმა ზურიკომ». «ლამაზო» მენიშნა _ აი, თურმე საიდან გაჩნდა ზურიკოს ლექსიკონში ეს სიტყვა.
_ ამალთეასი რა მოგახსენოთ, მაგრამ ეს ნამდვილად მე ვარ! _ რაც შეიძლება რიხიანად ვპასუხობ, თან მუხლები მიკანკალებს. არამკითხე მოამბე! რა მინდა აქ, ვინ მეკითხება… _ ვტუქსავ საკუთარ თავს.
_ კეთილი იყოს ჩვენი გაცნობა, დაიკო! _ კვლავ გაიღიმა და ხელი გამომიწოდა.
_ იყოს! _ კვერს ვუკრავ.
…კარგა ხანს ბაასობენ. მერე უცებ მომიტრიალდა:
_ ეს ბავშვი რომ ბავშვთა სახლში მოხვდეს, ბევრს ავიტან კუკიაზე! _ საჩვენებელ თითს მუქარით იქნევს.
კვლავ ნაცნობი ფრაზა. ეს სიტყვები, ალბათ, ჩემი მისამართით არ არის ნათქვამი. იმედია.
_ ხომ მაგარი ბიჭი მყავს? _ ისევ ღიმილმა გაუნათა სახე.
_ ძალიან. მაგარია! _ ცოტა მომეშვა და მეც გავინათე პირი ღიმილით.
_ მა რა! გენები თავისას შვება! _ დამტვრეული ქართული აქცენტით ლაპარაკობს «დიდი ზურიკო». ესეც ლტოლვილების აფხაზური მემკვიდრეობაა. ან რუსული იციან, ან _ მეგრული. ქართული _ ინგლისურის დონეზე, ან _ ჩინურის.
_ ერთი ეს «სროკი» ჩავამთავრო და მერე მე ვიცი. ყველაფერს ვხარშავ. ჯერ დედაშენს მივხედავ, მერე შენთვის მოვიცლი, მამიკო. ცოტაც გაიჭირვე. პატომ ია ზნაიუ _ დააგვირგვინა «ძმების» ენაზე. _ ქურდობა კაი საქმე რომ ყოფილიყო, ვერავინ დამასწრებდა.
_ რას ამბობთ, ზურიკო სულაც არ ქურდობს. წესიერი შრომით ირჩენს თავს! _ დავიცავი და ის იყო, უნდა დამეწყო მოყოლა, რომ… ზურიკოს მუდარით სავსე მზერას გადავაწყდი. მაშინვე მივხვდი. მათხოვრობა არ უნდა ვახსენო. მეც მკვეთრად გადავუხვიე გზიდან და გეზი შევცვალე:
_ ვაჭრებს ეხმარება, რაღაცებს ყიდის, მოხუცებს მფარველობს. მეც! _ დავაყოლე. «გმადლობთ», _ მანიშნა ზურიკომ თვალებით. «არაფრის», _ ღიმილია ჩემი პასუხი…
_ ახლა უკვე დიდი ბიჭია. უნდა ისწავლოს. სულ ქუჩაში ხომ არ ივლის. აი, კომპიუტერის სწავლა უნდა. მეც დავეხმარები, _ ენად გავიკრიფე.
_ ჯიგარი გოგონა ხარ, ლამაზო, _ დამაკლო ასაკი «დიდმა ზურიკომ», _ «სპასიბა. გადამეხადოს.
გაგრძელება იქნება