მამის გარეშე გავიზარდე და არასოდეს ვიცნობდი მას. დედამ 16 წლისამ გააჩინა. ჩვენ მასთან ერთად ვცხოვრობდით გარეუბანში, ერთ პატარა ქალაქში, სადაც ყველა იცნობს და განიხილავს ერთმანეთს. რა თქმა უნდა, დედაჩემის ადრეული ორსულობა მრავალი წლის განმავლობაში ჭორების მთავარი თემა იყო.
დედა ერთ-ერთი ულამაზესი ქალია ჩემს მეხსიერებაში: აჩეჩილი, ქალური ფიგურა, ოქროსფერი თმები, უზარმაზარი ცისფერი თვალები და მგრძნობიარე, მსუქანი ტუჩები. მას კარგად გამოკვეთილი, მაღალი ლოყები აქვს, რისთვისაც ყოველთვის მადლობას უხდიდა ბებიას.
ბავშვობაში მას სხვადასხვა მამაკაცებთან ერთად ვხედავდი, მაგრამ როცა გავიზარდე და ჩემი სხეული ჩამოყალიბდა, დედაჩემმა დაიწყო თავისი საყვარლების ჩემგან დამალვა. 13 წლის ასაკში მან მოულოდნელად გადაწყვიტა ჩემთვის თავის გაპარსვა. როგორც მოგვიანებით გავარკვიე, ეშინოდა, რომ კაცებს წავართმევდი. 13 წლის ასაკში ვერ გავიგე, რა იყო დედაჩემის გაბრაზების ნამდვილი მიზეზი. ვტიროდი, მაგრამ ბავშვი ვიყავი და თავს ვერ ვიცავდი.
19 წლის ასაკში დავიწყე ურთიერთობა 27 წლის ბიჭთან - მაქსიმთან. მაშინ მომეჩვენა, რომ მასთან დიდი ასაკობრივი სხვაობა მქონდა, მაგრამ ძალიან მომწონდა. მის გვერდით თავს დაცულად ვგრძნობდი. ის კარგი ოჯახიდან იყო, რომელიც ყოველთვის მხარს უჭერდა და ეხმარებოდა ბიზნესში. 20 წლის რომ გავხდი, მაქსმა თქვა, რომ დრო იყო ერთად დაგვეწყო ცხოვრება. გამიხარდა, მაგრამ არ მინდოდა მისთვის დედაჩემის გაცნობა, სწორედ ამ მიზეზით, თითქმის ერთი წელი საიდუმლოდ ვინახავდი მაქსიმთან ურთიერთობას.
მაქსიმის და დედაჩემის გაცნობის დღეც დადგა, მე ის სახლში დავპატიჟე და ყველაფერმა კარგად ჩაიარა, ერთის გარდა: დედაჩემი პრაქტიკულად საცვლებში დაგვხვდა, მაქსს დალევას სთხოვდა და ჩემი მისამართით, ვითომ ხუმრობით, დამამცირებელ გამონათქვამებს ამბობდა. მეორე დღეს ნივთები ჩავალაგე და მაქსიმთან გადავედო, სამი თვის შემდეგ კი ქორწილის დაგეგმვა დავიწყეთ. დედაჩემი გამუდმებით სთხოვდა დახმარებას მაქსს: ან ბინაში რაღაცის გადატანა სჭირდებოდა, სადმე წაყვანა, ან სხვა წვრილმანები. ამან გამაღიზიანა, მაგრამ სიტუაცია არ გამწვავებულა და თანაც, თავად მაქსიც არ ჩიოდა. ოთხი თვის შემდეგ დავქორწინდით და ყველაფერი მშვენივრად იყო. ვსწავლობდი, პროფესიით ნახევარ განაკვეთზე ვმუშაობდი - ვთარგმნიდი ტექსტებს სანოტარო ბიუროში - ვუვლიდი სახლს და ჩემს საყვარელ ქმარს.
ერთ დღეს მაქსი საღამოს სამსახურიდან სახლში დაბრუნდა და ჭუჭყიანი საკვების კონტეინერები მოიტანა. გამიკვირდა, მაგრამ ამას არანაირ მნიშვნელობას არ ვანიჭებდი. თითქმის ერთი თვე გავიდა და უფროსს შვებულება ვთხოვე, სამსახურიდან ადრე წამოვედი, დედას დავურეკე, სახლშიც მივედი მაგრამ არავინ იყო და კარი გასაღებით გავაღე. ბინაში შევედი, დავინახე, რომ დედაჩემის ყველა ნივთი საკიდზე იყო ჩამოკიდებული, გვერდით კი მამაკაცის ქურთუკი ეკიდა. იმ მომენტში ისე უხერხულად ვიგრძენი თავი, გადავწყვიტე, რომ ის მამაკაცთან ერთად იყო და უნდა წავსულიყავი, მაგრამ შემდეგ უფრო ახლოს მივედი და ჩემი ქმრის ქურთუკი ვიპოვე.
ასეთ მომენტებში ადამიანმა ყოველთვის იცის რაშია საქმე, მაგრამ სადღაც მის შიგნით არის იმედი, რომ შეცდა და მოხდება სასწაული, რომელიც ახსნის ყველა ამ საეჭვო დამთხვევას.
ოთახში რომ შევედი, მესმოდა ჩემი ქმრის ფრაზები, რომლებსაც სინანულით მიყვიროდა: "მძულს საკუთარი თავი ამის გამო, ეს დიდი ხნის წინ უნდა შემეწყვიტა, მიყვარხარ, ის ჩემთვის არაფერს ნიშნავს". დედაჩემს თვალებში ჩავხედე: შეშინებული იყო, მომეჩვენა, რომ მის სახეზე სინანულიც კი დავინახე, მაგრამ შემდეგ ღიმილი დაიწყო.
სხვა არაფერი მახსოვს იმ დღიდან, მაგრამ რომ გავიღვიძე უკვე მაქსთან ერთად ჩვენს ბინაში ვიყავი. ტირილი საერთოდ არ შემეძლო, ემოციები არ მიგრძნია. ჩავალაგე ნივთები და მაქსს ვუთხარი, რომ განქორწინებას ვითხოვდი. ავუხსენი, რომ მორალური კომპენსაციის სახით მისგან თანხის მიღება მართებულად მიმაჩნდა, მან ფული მაჩუქა, მე კი ბინა ვიქირავე ჩემთვის. დედას არც კი უცდია ჩემთან დაკავშირება და არც მინდოდა მის შესახებ რაიმეს ცოდნა.
ვსწავლობდი და ვაგრძელებდი მუშაობას. მთელ ენერგიას ვდებდი იმისთვის, რომ ამ ქალაქიდან გავსულიყავი და ბედნიერი ვყოფილიყავი. ახლა კი, ამდენი წლის შემდეგ, შემიძლია ხმამაღლა განვაცხადო, რომ ამ მიზანს მივაღწიე. მაგრამ ჩემი ქალიშვილები ვერასდროს გაიგებენ ამ ამბავს და ვერასდროს შეხვდებიან ბებიას.
უცნაური სოფელი, სადაც მხოლოდ ქალები ცხოვრობენ და თვლიან, რომ მამაკაცების გარეშე ცხოვრება მშვენიერია