უკვე მთელმა სოფელმა იცოდა, რომ `რუსი~ გოგონა ელისაბედის შვილების ძიძა იყო, თვით ფოსტის უფროსმა მარომაც კი, რომლის ენაჭარტალობამ კატია იძულებული გახადა, გარკვეული დროით ანდრიას ოჯახში დარჩენილიყო. მარომაც კი დაიჯერა ეს ზღაპარი და ერთხელ, ტყის პირას მოსეირნე კატიას რომ გამოელაპარაკა, საიდუმლოდ ისიც კი უთხრა, თუ მანდ რამე არ მოგეწონება, სამუშაოს შოვნაში დაგეხმარებიო. მერე იმითაც დაინტერესდა, ჭავჭავაძეები რამდენს გიხდიანო, მაგრამ კატიამ ვერაფერი უპასუხა, რადგან მას არავინ არაფერს უხდიდა. დაბნეულმა თავი გვერდზე გადახარა, უკმაყოფილო არ ვარო. შემიძლია ისეთი ოჯახი მოგიძებნო, სადაც უფრო მეტს გადაგიხდიანო, _ უჩურჩულა მარომ და მხარზე ხელი მოუთათუნა.
არა, კატიას არ სჭირდებოდა სამსახური. მან იცოდა, რომ როცა ამ სახლიდან წავიდოდა, არასდროს მოისურვებდა იმ ადამიანებთან მუშაობას, ვინც თუნდაც წამით მოაგონებდა ყოფილ ქმარს.
ფიქრებში წასული ჭიშკარში გავიდა და გეზი ტყისკენ აიღო. თანდათან შეანელა ნაბიჯი და გარემოს თვალიერებით შეიქცია თავი. მოსწონდა ის ადგილი, სადაც გასეირნება ჩამოსვლის დღიდან აიჩემა. მწიფე ალუბლები თვალს სტაცებდა, თუმცა ერთხელაც არ მოსურვებია, მოეწყვიტა და დაეგემოვნებინა. ბოლო წლებში ცუდი კვების გამო კუჭის ტკივილს უჩიოდა და მწკლარტეს, მჟავესა და მწარეს ვერაფერს ჭამდა.
ბავშვები ბეტისთან დარჩნენ, ამიტომ ახლა თავისუფალი დრო თავზე საყრელად ჰქონდა. ეს დიდი ფუფუნება იყო მისთვის. რომ არა ანდრია, საწუხარი დიდად რა ჰქონდა? _ ტანსაცმელი, თავშესაფარი და საჭმელ-სასმელი არ აკლდა.
თითქმის მთელი კვირა მოღრუბლული დღეები დაიჭირა, აი, დღეს კი მზემ ღრუბლები გაარღვია და გამოანათა. სწორედ ამით ისარგებლა კატიამ, ალუბლების ხეივანს დაუყვა და სუფთა ჰაერი ხარბად ჩაყლაპა. ალუბალი თითქმის მოლეულიყო და ძირს ცვიოდა. უკვირდა კატიას, რატომ არავინ კრეფდა ასეთ გემრიელს ხილს.
შეგნებულად არ დაუყვა მთავარ გზას, რომ ვინმეს არ გადაჰყროდა. მოაბეზრეს თავი შეკითხვებით, ვინც კი შეხვდებოდა, ყველა მის გაცნობას და გამოლაპარაკებას ცდილობდა. ასეთი ცნობისმოყვარეობა კატიას არ უკვირდა, ბერიოზკაშიც ასე იყო, ყველას ყველაფერი აინტერესებდა, რაც გარშემო ხდებოდა. განსაკუთრებით იმ ადამიანების შესახებ, რომლებიც უცხოები იყვნენ სოფელში.
არ იცოდა, ასე სანამ გაგრძელდებოდა. ან როცა აქაურობას თავს დააღწევდა, რა უნდა ეღონა? რამე უნდა მოეფიქრებინა. ბოლოს და ბოლოს, ინგლისურს ფლობდა კარგად, იქნებ ამ მიმართულებით ეშოვა სამსახური თბილისში. კარგი იქნებოდა, სადმე საელჩოში მოწყობილიყო. ამის გაფიქრებაზე შეაჟრჟოლა. ანდრია გაახსენდა, რომელიც შორეულ წლებში სწორედ საელჩოში მუშაობდა. ეჰ… მაშინ მისი ქმარი ინგლისში რომ არ წასულიყო, ვინ იცის, იქნებ ამ დღეში არ ჩავარდნილიყო. ქმარს იგი ისე უყვარდა, არაფრის დიდებით არ მიატოვებდა. კატია ამაში დარწმუნებული იყო.
რაც ბეტის დაუახლოვდა, უფრო თავდაჯერებული გახდა. ყოფილი მული ისეთ რჩევებს აძლევდა, ყოველთვის რომ გამოადგებოდა. ახლა ის აღარ იყო უბედური, კონკიასავით შემოსილი საცოდავი ქალი, ბერიოზკადან რომ ჩამოვიდა. ის ქალი გაქრა და ჩამოქნილ, კოხტა, მომხიბვლელ ლამაზმანად გარდაიქმნა, რომელსაც ულამაზესი ფაფუკი თმა და შეუდარებლად ლამაზი თვალები ჰქონდა. მას ახლა არც არავის შეცოდება სჭირდებოდა, არც არავის დახმარება.
კარგა ხანს ისეირნა ტყის პირას, მერე კი სახლისკენ შებრუნდა და ნაბიჯს აუჩქარა. უეცრად მამაკაცი შეამჩნია, რომელიც პირდაპირ მისკენ მოიჩქაროდა. მის წითურ თმას მზის სხივების შუქზე ცეცხლისფერი დასდებოდა. ადვილი მისახვედრი იყო, რომ ქალაქელი არ გახლდათ. ისე გამოიყურებოდა, როგორც სოფელში მცხოვრები მამაკაცები, თითქოს პეწი აკლდა. უცნობს გაღიმებისას საფეთქლებთან სხივებით გაეშალა ნაოჭები და ღია ფერის თვალები კიდევ უფრო გაუცისკროვნდა.
_ კარგი ამინდია, არა?.. მოგესალმებით, _ მოახლოებისთანავე შეეხმიანა უცნობი.
მამაკაცი ქალს გაუსწორდა და გაჩერდა. კატიას ყურში მოხვდა მისი ძლიერი კახური კილო, რამაც საბოლოოდ დაარწმუნა, რომ ეს კაცი ამ სოფელში დაბადებულ-გაზრდილი უნდა ყოფილიყო და ქალაქელობის არაფერი ეცხო, როგორც, მაგალითად, მის ანდრიას.
_ ქართული კარგად არ ვიცი, _ მორიდებულად ჩაილაპარაკა ქალმა და გაიღიმა. ღიმილმა მის ლოყებზე პატარა ფოსოები გააჩინა.
უცნობმა ხელები გაშალა, არა უშავს, ამაში პრობლემას ვერ ვხედავო და რუსულად ალაპარაკდა.
_ როგორც ჩანს, აქაური არ ხართ, ხომ? ვისთან ხართ სტუმრად? შვებულებას კახეთში ატარებთ? _ დააყარა შეკითხვები მამაკაცმა.
_ არა. ჭავჭავაძეებთან ვცხოვრობ. ბეტის ბავშვების მომვლელი ვარ.
_ ბეტი? ბეტი ვინაა?
_ უკაცრავად, ელისაბედის, _ კატიას მორცხვად გაეცინა, როცა მიხვდა, რომ მულის სახლის გადარქმევის ამბავი სოფელში ჯერაც არ იცოდნენ.
_ ააა, გასაგებია. მსმენია თქვენზე. გავიცნოთ ერთმანეთი. მე რობერტი მქვია, რობერტ ნონიაშვილი, თუმცა აქ ყველა რობის მეძახის.
კატიას გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა. რაღა მაინცდამაინც ანდრიას კონკურენტს შეეფეთა? მაგრამ თავი მაშინვე ხელში აიყვანა და თქვა:
_ მე კატია მქვია, გვარად კოვალენკო ვარ.
ცოტა არ იყოს, გაუკვირდა კატიას, ეს კაცი რუსულად ასე სუფთად რომ საუბრობდა, ანდრიასავით ქართული აქცენტი არ დაჰკრავდა. სამაგიეროდ, ქართულად საუბრისას მკვეთრი კახური კილო ჰქონდა. ამ კილოს კი არჩევდა კატია. ახსოვს, ანდრიამ კახეთში რომ ჩამოიყვანა, სულ სხვანაირი ქართული გაიგონა მაშინ და გაოცდა, რა უცნაურად ლაპარაკობენ აქაურებიო. მაშინ აუხსნა ანდრიამ, ეს კახური კილოა, რაც თბილისურისგან ბევრად განსხვავდებაო. ისიც ახსოვდა, ბიჭო-ს მაგივრად კახელები ჯო-ს რომ ამბობდნენ და უნებლიეთ გაეღიმა, თუმცა ახალი ნაცნობი ლაპარაკისას ჯო-ს არ ხმარობდა. ქალმა უფრო და უფრო აუჩქარა ნაბიჯს, რომ სახლამდე რაც შეიძლება სწრაფად მიეღწია. რობისთან ურთიერთობის გაბმა დიდად არ ხიბლავდა. შეეშინდა, ამ ნაცნობობას ვინმემ კუდი არ გამოაბასო.
მაგრამ მამაკაცი ფეხდაფეხ მიჰყვა.
_ ალბათ უკვე გეცოდინებათ, მე და ანდრია კონკურენტები რომ ვართ, არა? ერთ საარჩევნო უბანში ვიყრით კენჭს.
კატიამ ამოიოხრა და შეჩერდა.
_ რაც ჩამოვედი, მას მერე მხოლოდ ეს მესმის.
_ მართლა? უცნაურია, _ ეშმაკურად გახედა რობიმ, _ და თქვენი აზრით, ვინ გაიმარჯვებს?
ქალი სერიოზულად შეაფიქრიანა ამ შეკითხვამ.
_ გამარჯვება ალბათ მცირეოდენი უპირატესობით მოხდება, მაგრამ ვის სასარგებლოდ, ეს მე არ ვიცი და არცაა ჩემი საქმე.
_ რატომ, რატომ? არ გინდათ თქვენმა პატრონმა გაიმარჯვოს?
_ ის ჩემი პატრონია არაა, მე უბრალოდ, დაქირავებული მოსამსახურე ვარ. ჩემი მოვალეობაა, ბავშვებს მივხედო, პოლიტიკა არ მაინტერესებს.
_ კარგია, რომ არ გაინტერესებთ. ჩვეულებრივი ადამიანებისათვის მას პოზიტივი არ მოაქვს. პოლიტიკის გამო ჩვენთან ოჯახებიც კი დანგრეულა.
_ ეგ როგორ? _ კატია უცებ შეჩერდა და მამაკაცს მიაჩერდა.
_ ჩვეულებრივად. ცოლი ერთ პარტიას ემხრობა, ქმარი _ მეორეს. ან შვილები _ ერთ პარტიას, მშობლები _ სხვას. ამის გამო ოჯახში უსიამოვნებები იჩენს ხოლმე თავს.
_ ა, ახლა გასაგებია.
_ თუმცა, ჩვენი პოლიტიკური ცხოვრება ბავშვურ თამაშს ჰგავს უკრაინასთან შედარებით. იქ ახლა ცუდი ამბები ხდება.
_ კი, ხდება, მაგრამ მალე ალბათ ჩვენც მოვიპოვებთ თავისუფლებას. უკრაინელები ადვილად არ ნებდებიან.
_ რა თქმა უნდა, მაგაში წამითაც არ მეპარება ეჭვი, ამით ქართველები და უკრაინელები ერთმანეთს ვგავართ, _ გულწრფელი თანაგრძნობა გაისმა რობის ხმაში და კატიაც უმალ ნდობით განიმსჭვალა ახალგაზრდა მამაკაცის მიმართ, თუმცა სიფრთხილე მაინც გამოიჩინა, როცა რობი შეეკითხა:
_ და აქ რატომ ჩამოხვედით? ლტოლვილი ხომ არ ხართ?
_ სახლი აგვიფეთქდა, ჩემი მშობლები ნანგრევებში მოჰყვნენ. თბილისში მეგობარი მყავს, რომელიც ჩამოსვლაში დამეხმარა, მერე კი აქ მომაწყო სამუშაოდ… დროებით, რა თქმა უნდა. მალე ისევ თბილისში დავბრუნდები და სამსახურს იქ დავიწყებ. _ სწრაფად გამოაცხო კატიამ ტყუილი.
_ თქვენმა მეგობარმა რატომ გირჩიათ მაინცდამაინც საქართველო? _ ჩაეძია რობი, მაგრამ ქალი არ დაიბნა:
_ იმიტომ, რომ ქართველები ზედმეტ კითხვებს არ სვამენ, _ მოკლედ და მკვახედ მოუჭრა.
_ ო, ეს მე გადმომიკარით, არა? _ გაიღიმა ანდრიას სიმპათიურმა კონკურენტმა, _ მაგრამ მე მხოლოდ ცნობისმოყვარეობის გამო არ შეგეკითხეთ. უბრალოდ, თქვენმა პიროვნებამ დამაინტერესა. მაპატიეთ, თუ გაწყენინეთ.
_ პატიება მიღებულია, _ ამაყად განუცხადა კატიამ, _ ახლა კი, ბოდიშს გიხდით, მაგრამ შინ უნდა დავბრუნდე. ბავშვებს უნდა მივხედო, _ თქვა და პასუხს არ დალოდებია, ისე გააგრძელა გზა.
მორჩა, მეტჯერ გარეთ აღარ გამოვა. დღესაც არ უნდა გამოსულიყო. ეს მისთვის სარისკო ნაბიჯია და უნდა მოერიდოს. ვინ იცის, როდის, სად, ვისთან დაუფიქრებლად რა წამოსცდება. განსაკუთრებით ამ ტიპთან ნაცნობობა არ ღირს, ეს ძალზე საშიშია.
მაგრამ კატიამ ვერ შეძლო საკუთარი თავისთვის მიცემული პირობის შესრულება, რადგან რამდენიმე დღის შემდეგ, როცა ბავშვებთან ერთად სოფელში გავიდა და მაღაზიის წინ კამათი გამართეს, რა უფრო გემრიელი იყო, ხილის მარმელადი თუ ირისის კანფეტი, უკნიდან ხმა გაისმა:
_ მე ირისის კანფეტს ავირჩევდი. მისი წუწნა დიდხანს შეიძლება.
კატიამ მოიხედა და რობი დაინახა. ზრდილობიანად მიესალმა მამაკაცს და ბავშვებს ღიმილით მიუბრუნდა:
_ გაიგეთ, ბავშვებო? დაუჯერეთ ბიძია რობის რჩევას.
_ მე კიდევ ორივე მინდა, _ გამოაცხადა ეკამ.
_ მაგრამ ორივეს საყიდლად ფული არ გვეყოფა, _ შეეწინააღმდეგა ძიძა.
_ მე კი ყველაფერი მინდა! ყველაფერი! ყველაფერი! _ ყვირილი მორთო თემომ და ფეხების ბაკუნს მოჰყვა.
რობიმ შეატყო, რომ სიტუაცია იძაბებოდა და წინადადება შემოიტანა:
_ მე ახლა კარგ რამეს ვიტყვი, რაც ყველას მოგვეწონება. მოდი, ირისი ვიყიდოთ, მერე კი კაფეში შევიდეთ და ნაყინი შევჭამოთ. აბა, როგორი აზრია?
ბავშვები გაისუსნენ და კითხვით სავსე მზერა კატიას მიაპყრეს.
_ არ ვიცი, _ შეცბუნებულმა ქალმა თვალები დახარა.
_ აქედან პირდაპირ კაფეში წავალთ? _ თემო რობის მიაჩერდა.
_ აქედან პირდაპირ, _ საზეიმო ტონით წარმოთქვა მამაკაცმა და კატიას მიუბრუნდა, _ უარს ხომ არ მეტყვით, ბავშვებს ნაყინით გავუმასპინძლდე?
კატიამ ეშმაკურად ჩაიღიმა.
_ მოგიწევთ, თორემ რევოლუცია არ აგვცდება.
_ ჩემი ტაქტიკა თავისებურ სისტემაზეა აგებული, _ ხმას დაუდაბლა რობიმ და ლამის ჩურჩულით გადაულაპარაკა ძიძას. მამაკაცს სახეზე ისეთი კმაყოფილება ეხატა, კატიამ ძლივს შეძლო თავის შეკავება, არ გასცინებოდა. ამწუთას პოლიტიკოსი არაფრით განსხვავდებოდა ამ ჭირვეული ბავშვებისგან.
როცა ირისის კანფეტი იყიდეს და მაღაზიიდან გავიდნენ, ბავშვები ბედნიერი სახეებით გაემართნენ კაფესკენ, რომელსაც, რატომღაც, `ფერადი სიზმრები~ ერქვა. ეკა და თემო სირბილითა და ხმაურით აიჭრნენ ექვსსაფეხურიან კიბეზე და პირველსავე მაგიდას მიუსხდნენ.
რობიმ მიმტანს ოთხი ჭიქა შოკოლადის ნაყინი შეუკვეთა.
_ როგორც ვხედავ, ბავშვებთან საერთო ენის გამონახვა არ გიძნელდებათ, _ თქვა კატიამ.
_ აბა, სხვანაირად როგორ იქნება, როცა სამი ძმა და ოთხი და მყავს?
_ ოოო, მრავალრიცხოვანი ოჯახი გყოლიათ.
_ და ვამაყობ ამით.
_ ყველანი ერთად ცხოვრობთ?
_ არა, ორი და გათხოვდა და თავიანთ ქმრებთან ცხოვრობენ. ძმებსაც ცალკე სახლები აქვთ, უფრო სწორად, ერთს ბინა აქვს, თბილისში ცხოვრობს, მეორე აქ, სოფელშია. დანარჩენები ჯერ სკოლაში სწავლობენ.
_ თქვენ ცოლიანი ხართ?
_ არა. ვერა და ვერ მოვიცალე ოჯახის შესაქმნელად. პოლიტიკას დიდი დრო მიაქვს.
_ თქვენი ოჯახი ალბათ ამაყობს თქვენით.
_ იმედია… მთავარია, გავიმარჯვო. მერე უფრო იამაყებენ.
_ მე წარმატებებს გისურვებთ.
_ გმადლობთ. ისე, ქართულად მშვენივრად საუბრობთ. ბავშვების ნათქვამი გესმით, თქვენც გადასარევად აგებინებთ თქვენსას.
_ ქართულს ადრე ვსწავლობდი ჩემი დაქალის გულის მოსაგებად, _ იცრუა კატიამ, _ ახლაც ვვარჯიშობ, რადგან ამჯერად მართლა მჭირდება. ცოტა აქცენტის ათვისება მიჭირს, თორემ სიტყვების ათვისება არ მიძნელდება.
_ აქცენტის ათვისება ყველა რუსს უჭირს…. უკაცრავად, წესით, სლავი უნდა მეთქვა.
ქალმა მრავალმნიშვნელოვნად ჩაიღიმა.
_ კატიიი! _ გაისმა ამ დროს თემოს ჭირვეული ხმა, _ კიდევ მინდა ნაყინი, რა?
_ არა, ჩემო კარგო, მეტი არ შეიძლება. ერთი ჭიქა საკმარისია. ყელი რომ გაგიცივდეს, დედიკო და მამიკო მე გამიბრაზდებიან. ისედაც, უკვე წასვლის დროა. თან ფოსტაში უნდა გავიაროთ, დედას ამანათი გამოუგზავნეს და თან გავიყოლოთ.
რობიმ სამივე ფოსტის შესასვლელამდე მიაცილა. კარს მიუახლოვდნენ თუ არა, ეკამ გამოაცხადა, მე არ მინდა შიგნით შესვლა და აქ დაგელოდებითო.
_ მარტო ვერ დაგტოვებ, ეკუნა, _ შეეწინააღმდეგა კატია, მაგრამ დეპუტატობის კანდიდატმა დაამშვიდა.
_ მე დავიტოვებ, თქვენ შედით. ჩემთვისაც კარგია, ბავშვთან ერთად თუ დამინახავენ ჩემი ამომრჩევლები, _ თქვა და ბავშვს კულულები ალერსიანად ააუჩეჩა.
კატიამ მადლობა გადაუხადა მამაკაცს და თემოსთან ერთად ფოსტის შენობაში შევიდა.
_ შენ ძალზე განებივრებული პრინცესა ხარ, პატარავ, _ მიუბრუნდა რობი ეკას, _ მაგრამ ისეთი ლამაზი და საყვარელი, რომ ყველაფერი გეპატიება.
_ სულაც არ ვარ `განებვირებული~, _ დაამახინჯა სიტყვა ეკამ, _ კატიამ თქვა, დამჯერი გოგო ხარო. ის არასდროს არ მეჩხუბება.
რობის უკვირდა, ეს ერთი ციდა ბავშვი `რ~-ს ასე კარგად რომ გამოთქვამდა, თითქოს ხუთის კი არა, ცხრა წლის იყო.
_ მიხარია, თუ ასეა. აბა რა, კარგი გოგო უნდა იყო, დამჯერი და ჭკვიანი.
_ მაგრამ თვითონ ტირის ხოლმე ხანდახან. _ შეცოდებული სახე მიიღო ეკამ უეცრად, _ ოღონდ იმიტომ კი არა, რომ ჩვენ ცუდად ვიქცევით. თავისი დედიკო ენატრება და იმიტომ. ცოდოა, დედიკო შორს რომ ჰყავს.
რობის არ გაჰკვირვებია, როცა ეკასგან ეს ამბავი მოისმინა. რა თქმა უნდა, ძნელია, როცა შენს ქვეყანაში ომია, მშობლებს მოგიკლავენ, შენ კი იძულებულს გაგხდიან, სხვაგან გადაიხვეწო. თავისთავად გიპყრობს ასეთ დროს ნოსტალგია. აგვისტოს ომი გაახსენდა და გული შეუტოკდა. ოქსფორდში სწავლობდა და არდადეგებზე იყო საქართველეში ჩამოსული. ის დღეები არასდროს დაავიწყდება. თვითონაც საშინელება გადაიტანა, რადგან ქობულეთში ისვენებდა თავის მეგობრებთან ერთად. მაშინ ჯერ კიდევ სტუდენტი იყო და პოლიტიკის ბევრი არაფერი გაეგებოდა. ბიჭებმა კერძო ოჯახურ სასტუმროში დაიდეს ბინა. იქვე ოთხი გოგონა ცხოვრობდა, ოთხივე ერთმანეთზე ლამაზი. ისინი გაიცნეს და საოცრად კარგად ატარებდნენ დროს. ხან ჯოკერს თამაშობდნენ, ხან პარკში სეირნობდნენ, ხან ზღვაზე გადიოდნენ. მეოთხე დღეს კი ომი დაიწყო და ქალაქი ჩაიკეტა. ვერა და ვერ მოახერხეს თბილისში გამომგზავრება. ასე გაგრძელდა ორი დღე. ფულიც გამოელიათ. ბოლოს, როგორც იყო, მოხერხდა. სამარშრუტო ტაქსის გამოჰყვნენ გოგონებთან ერთად შემოვლითი გზით, მაგრამ გორის გადასახვევთან ისეთ დაბომბვას შეესწრნენ, რომ მთელი ერთი საათი თხრილში იწვნენ, სანამ რუსების იერიში დამთავრდებოდა. ის შიში დღემდე არ განელებია. იმ დღეების გახსენება ყოველთვის გაუსაძლის ტკივილს იწვევს მასში.
_ ჰოდა, თქვენც ხშირად უნდა მოეფეროთ კატიას, რომ არ მოიწყინოს, უნდა გაამხიარულოთ.
_ კი, ვეფერებით, _ თავი დააქნია ეკამ, _ მაგრამ ის მაინც ტირის.
რობიმ რაღაცის თქმა დააპირა, მაგრამ ამ დროს ფოსტიდან გამომავალი კატია და თემო დაინახა. ბიჭს პატარა ყუთი ეჭირა ხელში და ამაყად მოაბიჯებდა.
კატია ცდილობდა, ბავშვისთვის ყუთი გამოერთმია, მაგრამ იგი არ ანებებდა.
_ მეშინია, არ ხელიდან გაუვარდეს. იქნებ რამე ისეთი დევს შიგნით, რომ გატყდეს. საყვედურები არ მიყვარს, მის მშობლებთან კონფლიქტი ნამდვილად არ მინდა.
_ თემო შეგნებული ბიჭია. მას კარგად ესმის, რომ ყუთი სახლში შენ უნდა მიიტანო, თორემ დედამისი ჩხუბს დაგიწყებს, ბავშვს რატომ დააკავე ხელშიო. არა, თემო? შენ ხომ არ გინდა, დედა კატიას ეჩხუბოს?
თემო რამდენიმე წამით შეყოყმანდა, ჯერ კატიას შეხედა, მერე რობის. ბოლოს უთქმელად გადააწოდა ყუთი ძიძას და კიბეზე მოღუშული ჩავიდა.
_ როგორ მეუხერხულება, ასე რომ დაგავალდებულეთ დღეს. ყველაფრისთვის დიდი მადლობა და უკაცრავად, რომ მოგაცდინეთ. _ მოუბოდიშა ქალმა.
_ ხომ გითხარით, ეს მხოლოდ ხმებს შემმატებს-მეთქი. რა არის აქ საბოდიშო? ლამაზი ქალისა და ბავშვების სამსახურში ყოფნა ნუ მომიშალოს ღმერთმა.
კატიამ გაიღიმა.
_ რა, არ გჯერათ, ხმებს რომ შემმატებს? ჰკითხეთ ანდრიას და ის გეტყვით.
_ მე ბატონ ანდრიასთან არჩევნებზე არ ვსაუბრობ. ეს ჩემს კომპეტენციაში არ შედის. _ სერიოზული სახით გააპროტესტა კატიამ.
რობიმ წარბები აზიდა, მაგრამ თქმით არაფერი უთქვამს. რამდენიმე მეტრი კიდევ გაიარეს ერთად, მერე კი, გზაჯვარედინთან დეპუტატი სამივეს ხელის ჩამორთმევით დაემშვიდობა.
_ სიამოვნებით კიდევ ერთხელ გაგიმასპინძლდებოდით ნაყინით, თუკი ამის საშუალება მომეცემა, _ მიმართა ბავშვებს და ორივეს თავზე ხელი გადაუსვა.
_ ოხ, თქვენ ზედმეტად გვანებივრებთ, _ კეკლუცად უთხრა კატიამ, ეკას ხელი ჩასჭიდა და გზას გაუდგა.
უკან არ მოუხედავს, თორემ შეამჩნევდა, როგორ გააყოლა მიმავალთ მზერა მამაკაცმა. სანამ კატია ბავშვებიანად თვალს არ მიეფარა, იგი ადგილიდან არ დაძრულა…
იმ საღამოს მერე, როცა კატია პირველად გამოჩნდა ჭავჭავაძეების სახლში, მხოლოდ ერთხელ მიეცა შესაძლებლობა და ისიც შორიდან, ანდრიას საცოლე დაენახა. ხანდახან ეჩვენებოდა, რომ ის შეგნებულად არიდებდა თავს მასთან შეხვედრას. არ იყო გამორიცხული, თავად ანდრიას ეთხოვა საცოლისთვის ეს. კატიამ იცოდა, რა სიხშირით ხვდებოდნენ დანიშნულები ერთმანეთს და რამდენ დროს ატარებდნენ ერთად. დიანა ხომ ანდრიას საარჩევნო კამპანიაში მონაწილეობდა, მაგრამ უცნაური ის იყო, რომ იგი სავახშმოდ არასდროს არ რჩებოდა ჭავჭავაძეებთან. ამიტომაც მის სახელს ოჯახში არავინ ახსენებდა.
სწორედ ამიტომ შეცბა, როცა ერთხელაც, სასტუმრო ოთახში შესულს დიკა ფანჯარასთან მდგარ სავარძელში დახვდა მოკალათებული.
_ უკ-კ-აცრავად, _ უეცრად ენა დაება ქალს და გატრიალდა, რათა ოთახიდან გასულიყო, _ გვიან შეგამჩნიეთ. _ ძლივს ამოილუღლუღა ორი სიტყვა.
_ საბოდიშო არაფერი გაქვთ. არც ისაა აუცილებელი, ჩემს დანახვაზე გაიქცეთ, _ გაიგონა კატიამ პასუხად, _ ანდრიას ველოდები, მაგრამ რატომღაც იგვიანებს. არ გინდათ, სანამ ის მოვა, ცოტა ხნით აქ დარჩეთ და ვისაუბროთ?
_ ვშიშობ, ჩვენ ერთმანეთთან არაფერი გვაქვს სალაპარაკო.
_ რატომ, რატომ. ყოველ შემთხვევაში, ის მაინც შეგვიძლია, ერთმანეთთან კარგი ურთიერთობა დავამყაროთ. მართალია, მეგობრები ვერ გავხდებით, მაგრამ ეს ჩვენს ნაცნობობას ალბათ არ გაამწვავებს.
კატია საკუთარ ყურებს არ უჯერებდა. რა უცნაური ვინმე იყო ეს დიანა _ ყველაფერს ცივი გონებითა და პრაგმატული ხედვით რომ ჭვრეტდა.
_ სამწუხაროდ, გამიძნელდება თქვენდამი კეთილად განვეწყო, _ ანერვიულებულმა მიუგო, რამაც მისი ქართული აქცენტი კიდევ უფრო გამოკვეთა, _ თქვენ დანიშნული ხართ კაცზე, რომელიც ამავდროულად ჩემი მეუღლეა.
_ ღმერთო ჩემო, რა უმოწყალოდ გაიჟღერა თქვენგან ამ სიტყვებმა!
_ რას ვიზამთ… მე სიმართლეს ვლაპარაკობ.
_ ჰო, ვიცი, მაგრამ… მაინც ისე უცნაურად ჟღერს თქვენი ნათქვამი, ყურს ცუდად მოხვდა. არ ვარ მართალი? მე მხოლოდ იმის თქმა მინდა, რომ თქვენ უკვე განქორწინებული ხართ და, ამასთან, როცა შეუღლდით, მაშინ ძალზე ახალგაზრდები იყავით.
<div> <div class="gtx-trans-icon"></div>
</div>